[Hudbe e Xhumas 11.10.2019] Tema: "Udhetimi I shpirtit"

Hudbe e xhumas
11.10.2019
Islamichen Verein Frankenthal
LigjeruesIlaz ef Salihi
Tema: "Udhëtimi i shpirtit"
 
Falënderimet dhe lëvdatat më të mëdha janë për Allahun e Madhëruar, Zotin dhe Krijuesin e të gjitha botëve. Selami dhe përshëndetjet tona qofshin edhe për të Dërguarin e Allahut, Muhammedin Alejhisselam, mbi familjen e tij të madhe, mbi shokët e tij dhe mbi të gjithë ata që jetuan me të vërtetën në zemër.
Xhemat inderuar! Xhumat e kaluara folëm mbi personin e falimentuar në ahiret që të mos jemi të falimentuar në hiret ne duhet që këtë botë ta shfrytëzojm si duhet për ta fituar ahiretin, por para se të vjen ahireti kemi edhe një etap që duhet ta kalojm çdonjëri nga ne e ajo është jeta në berzah andaj nisur nga kjo e vërtetë temën e sodit e kemi titulluar: “Udhëtimi i shpirtit”
Xhemat i nderuar!  Shpirti dhe trupi i jonë udhëtojnë nëpër katër botë të ndryshme:

1) Mitra, ,ku shpirti bashkohet me trupin e tij.
2) Kjo botë, të cilën të gjithë ne e jetojmë në një kohë të caktuar.
3) Varri, periudha “Berzah”
4) Ahireti, (Përtejvarri), destinacioni i fundit i të gjitha qenieve njerëzore.
Secila prej tyre është më fisnike se tjetra, derisa Ahireti është i përhershëm dhe më i rëndësishmi. Për ne, njerëzit që jetojmë në rrëmujën e kësaj bote, është vështirë të kuptojmë kotësine e plotë të saj dhe vazhdimësinë e Ahiretit.

Qindra të vdekur varrosen përreth nesh çdo ditë, mirëpo për ne është e pamundshme ta paramendojmë fazën e re të udhëtimit që ata kanë nisur.
Për të gjallët varri është thjeshtë një gropë e errët dhe e zbrazët në tokë, ndërsa për të vdekurit ajo është dritarja e tyre qoftë për në parajsë apo në zjarr. Zaten, kjo ndodh kështu ngase ata nuk mund të ngërthejnë jetën tjetër, në të cilën shumica e njerëzve refuzojnë të besojnë dhe t’i nënshtrohen All-llahut.

Në këtë rast, ne jemi sikur embrioni në mitrën (e brendshme) e nënës. Paramendoni fëmijën që s’ka lindur ende, shtëpia e vetme e të cilit për nëntë muaj është një vend i errët dhe i ngushtë ku ai ka ushqimin, ngrohtësinë dhe i mundësohet zhvillimi. Supozoni se sikur të kishim patur mundësi të flisnim me fëmijën në barkun e nënës si do t’ia kishim përshkruar atij botën që e pret pas lindjes?
Ne do t’i kishim treguar për retë, malet, drunjtë dhe oqeanet, spektrin e ngjyrave. Ne do t’ia përmendnim atij zhurmën e trenave dhe aeroplanëve, si dhe shpejtësinë e makinave. Ne do t’ia kishim përshkruar lulet, zogjtë dhe kafshët; kopshtet e bukura të botës, ujvarat, luginat dhe fushat. Një botë me shkretëtira të mëdha, oqeane masive dhe peisazhe të pafundme. Një botë aktive e mbushur me zhurmë, lëvizje dhe nacionalitete të shumta të njerezve që flasin një mori gjuhësh.

A do të kuptonte porosinë tonë femija i vogël kutullaç në mitrën e nënës? Në të vertetë, jo. Mitra është vendi i vetëm që ai njeh, ndërsa të imagjinojë botën e jashtme do të ishte përtej të kuptuarit të tij. Në të njëjtën mënyre, jeta jonë në këtë botë është e përkohshme dhe na pëlqeu ajo apo jo, do të duhet ta lëmë atë në mënyrë që të kalojmë në botën e ahiretit.
Duke qenë se ne nuk mund të paramendojmë ose shohim botën e Berzahut, kjo nuk do të thotë se ajo nuk ekziston. 
 
PËRVOJAT E SHPIRTIT PAS VDEKJES
Bota e Berzahut fillon kur shpirti i personit e braktis trupin dhe jetës së tij të shkurtër në këtët tokë i vjen fundi.
Duke vdekur njeriu përjeton gjëra që nuk nuk mund të kuptohen nga njerëzit përreth tij. Meqë shpirti e braktis trupin e tij përmes zgavrave të hundës, sytë e tij përcjellin shpirtin e larguar. Për këtët shkak, I Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!) i ka këshilluar njerëzit që tëia mbyllin sytë të vdekurit në mënyrë që pamja e tij të jetë sa më pak tmerruese. Allahu i Gjithëfuqishëm thotë për këtë çast të vdekjes:

“ Përse pra kur arin shpirti në fyt. E ju në atë moment shikoni (se ç’po ngjet). E Ne jemi më afër tek ai se ju, por ju nuk shihni. Dhe përse nëse ju nuk jeni përgjegjës (për vepra). (Përse) Nuk e ktheni atë (shpirtin të mos dalë), nëse jeni që thoni të vërtetën?” (Vakia, 83-87)

Pasi personi vdes dhe hyn në një botë të re, një dritare hapet në Ahiret për të lejuar shpirtin e tij të shohë parajsën dhe zjarrin. Vdekja është koha e së vërtetës dhe gënjeshtrat, me të cilat mosbesimtarët e kishin rrethuar vetveten në këtë botë, do të zbulohen. Këto gënjeshtra përfshijnë mohimin e ekzistencës së Allahut, Ditës së Gjykimit dhe refuzimin e ndëshkimit në varr.

Prandaj, kur vdekja u vjen msbesimtarëve dhe ata e ndjejnë nxehtësinë e zjarreve të mbërdhezura të Xhehenemit, ata fillojnë të luten për një rast të dytë në tokë në mënyrë që të bëjnë vepra të mira. Mirëpo, e gjithë lutja e tyre mbetet e kotë.

“Derisa t’i vijë vdekja ndonjërit prej tyre e thotë: “Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!” Kurrsesi, e kjo është vetëm fjalë që e thotë ai, e ata kanë para tyre Berzahun (distancë kohore) deri në ditën kur rringjallen.” (Mu’minun, 99-100)

Udhëtimi i shpirtit nga toka në qiell, ku e takon Zotin e tij, përshkruhet shkëlqyeshëm në hadithin vijues:

El-Bera Ibën Azibi ka thënë: “ Ne dolëm me të Dërguarin (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!) në varrimin e një ensari dhe u afruam te varri. Varri ende nuk ishte gropuar, prandaj i Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!) u ul dhe ne u ulëm heshtazi përreth tij sikur në kokat tona të kishte zogj. Ai kishte një shkop në tokë me të cilën bënte shenja në tokë. pastaj ai e ngriti kokën dhe tha: “Kërkoni mbrojtje tek Allahu nga dënimi i varrit”, duke e thënë këtë dy apo tri herë. 
pastaj ai tha: “Kur besimtari është gati t’a braktisë këtët botë dhe të kalojë në botën tjetër, engjëjt me fytyra të ndritshme si Dielli zbresin tek ai nga qielli me një qefin dhe parfum nga parajsa dhe qëndrojnë larg tij aq sa syri mund t’i shohë. Pastaj vjen engjëlli i vdekjes dhe ulet te koka e tij dhe thotë: “Shpirt i mirë, dil me faljen dhe kënaqësinë nga Allahu.” Pastaj shpirti del sikur pika kur rrjedh nga caliku i ujit dhe ai e kap atë. Kur ai vepron ashtu, engjëjt e mëshirës nuk e lënë atë në dorën e tij (engjëllit të vdekjes) për asnjë moment, por e marrin dhe e vendosin në qefin dhe parfum dhe nga aty del një aromë sikur misku më i këndshëm në sipërfaqe të tokës. Pastaj ata e ngrejnë atë lart dhe nuk kalojnë pranë asnjë shoqërie engjëjsh e që ata të mos pyesin: “Kush është ky shpirt i mirë?”, e ata përgjigjen: “Ky e ky, i biri i këtij e këtij”, duke përdorur emrat më të mirë me të cilët njerëzit e thërrisnin në tokë. Pastaj ata e sjellin atë te qielli më i ulët dhe kërkojnë që të hapet porta për të. Ashtu edhe bëhet, dhe nga çdo qiell, krye-engjëjt e tij e shoqërojnë atë deri te qielli tjetër, derisa të arrijë te qielli i shtatë dhe Allahu, që është Fisnik dhe i Lavdishëm, thotë: “Regjistrojeni librin e robit Tim në Ilijjunë¹ dhe kthejeni në tokë, ngase Unë e krijova njerëzimin nga ajo, në të do t’i kthej dhe nga ajo do t’i nxjerr jashtë përsëri.” Shpirti rrikthehet në trupin e tij, e i vijnë dy engjëj, e ulin dhe i thonë: 
“Kush është Zoti yt?, ai përgjigjet: “Zoti im është Allahu”. 
Ata e pyesin: “Cila është feja jote?”, ai përgjigjet: “Feja ime është Islami”.
Ata e pyesin: “Kush është ky njeri i dërguar në mesin tuaj?”, ai përgjigjet: “Ai është i Dërguari i Allahut”.Ata e pyesin: “Cili është burimi yt i diturisë?”, ai përgjigjet: “E kam lexuar librin e Allahut, kam besuar në të dhe kam thënë se është i vërtetë.” 
Atëherë dikush thërret nga qielli:” Robi im ka thënë të vërtetën, andaj shtroni për të qilima nga parajsa, visheni me rroba të parajsës dhe hapeni një derë për të në parajsë.”
Dhe atij i vjen pak nga freskia dhe aroma e parajsës, varri i zgjerohet aq sa syri mund të shohë dhe një njeri me fytyrë të bukur, me veshje të bukur dhe me erë të këndshme vjen tek ai dhe thotë: “Sihariq me atë që të gëzon ty, ngase kjo është dita që të është premtuar.” Ai pyet: “Kush je ti, që fytyra jote është shumë e bukur dhe sjell mirësi?” Ai pësrgjigjet: “Unë jam vepra jote e mirë” Pastaj ai thotë:” Zoti im, bëje kijametin; Zoti im, bëje Kijametin, që të mund t’i kthehem popullit dhe pasurisë sime².”Por, kur jobesimtari është gati të braktisë botën dhe të vazhdojë për në botën tjetër, engjëjt me fytyra të zeza i zbresin tek ai nga qielli me mbështjellëse të vrazhdë dhe të shëmtuar dhe qëndrojnë larg tij aq sa syri mund t’i shohë. Pastaj vjen engjëlli i vdekjes dhe ulet te koka e tij dhe thotë: “Shpirt i keq, dil me hidhërimin e Allahut dhe me zemërimin e Tij.” Pastaj shpirti shpërndhet nëpër trupin e tij dhe engjëlli e nxjerr atë sikurse një gjemb metali nga leshi i lagur.Pastaj ai e kap atë dhe, kur ai vepron ashtu, ata nuk e lënë atë në dorën e tij (engjëllit të vdekjes) për asnjë moment, por e vendosin në atë mbështjellëse dhe nga aty del një erë e keqe si cofëtina më e qelbur në sipërfaqen e tokës. Pastaj engjëjt e ngrejnë atë lart dhe nuk kalojnë pranë asnjë shoqërie engjëjsh e që ata të mos pyesin: “Kush është ky shpirt i keq?”, e ata përgjigjen: “Ky e ky, i biri i këtij e këtij”, duke përdorur emrat më të këqij me të cilët njerëzit e thërrisnin në tokë. Kur ai sillet te qielli më i ulët, kërkohet që të hapet porta për të, por nuk i hapet. (Pataj i Dërguari i Allahut (Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!) lexoi: “Dyert e qiellit nuk ahpen për ta dhe ata nuk do të hyjnë në Xhenet përderisa deveja të kalojë nëpër vrimën e gjylpërës.”) Allahu, që është Fisniku dhe i Lavdishëm, thotë: “Regjistrojeni librin e tij në Sixhxhin³ në tokën më të ulët” dhe shpirti i tij hidhet poshtë. (Pastaj ai, (Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!) lexoi: “ Ai që i përshkruan shok Allahut është si të ishte hedhur nga qielli dhe të rrëmbehet nga zogjtë, ose të hidhet nga era në një vend të largët.”) Shpirti rrikthehet në trupin e tij, atij i vijnë dy engjëj dhe duke e lënë të qëndrojë ulur i thonë: 
“Kush është Zoti yt?, ai përgjigjet: “Ëh, nuk e di”. 
Ata e pyesin: “Cila është feja jote?”, ai përgjigjet: “Ëh, ëh, nuk e dii”.
Ata e pyesin: “Kush është ky njeri i dërguar në mesin tuaj?”, ai përgjigjet: “Ëh, ëh, nuk e di”.
Atëherë dikush thërret nga qielli:” Ai ka gënjyer, andaj shtroni për të qilima nga zjarri, dhe hapeni një derë për të në zjarr.”
Pastaj pak nga nxehtësia dhe vapa i vjen atij, varri i ngushtohet, saqë brinjët hyjnë njëra në tjetrën dhe një njeri me fytyrë të shëmtuar, me veshje të ndyrë dhe me erë të qelbur vjen tek ai dhe i drejtohet: “Dëshpërohu me atë që të poshtëroi ty, ngase kjo është dita që të është premtuar.” Ai pyet: “Kush je ti, që fytyra jote është më e shëmtuara dhe sjell fatkeqësi ?” Ai përgjigjet: “Unë jam vepra jote e keqe” Pastaj ai thotë:” Zoti im, mos e bëj Kijametin!””