RRUGA
PËR NË PARAJSË
Çdo
pasdite të çdo xhumaje, pas shërbimit në xhami, imami dhe djali itij njëmbëdhjetë
vjeçar do të dilnin dhe të shkonin në vendin e tyre. Kjo e xhuma kishte veçanti
dhe fat, pasi erdhi koha që imami dhe djali i tij të shkonin rrugëve dhe të shpërndanin
broshurat e tyre, por ishte shumë ftohtë jashtë si dhe binte shi.
Djali
veshi rrobat e tij më të ngrohta dhe të thata dhe tha: “Në rregull babi, unë
jam gati!”
Babai
i tij e pyeti: ‘Gati për çfarë’, ‘Babi, është koha që t’i mbledhim broshurat
tona dhe të dalim jashtë.’
Babai
u përgjigj: ‘Bir, është shumë ftohtë përjashta dhe është duke rënë shi i rrëmbyeshëm.’
Djali
i dha babai të tij një shikim të çuditshëm, duke e pyetur: ‘Por, babi, a janë
njerëzit duke shkuar akoma në ferr, edhe pse është duke rënë shi?”
Babai
u përgjigj: ‘Unë nuk do të dal përjashta në këtë mot.’
Djali
i dëshpëruar e pyeti babain e tij: ‘Babi, a mund të shkoj, të lutem’. Babai i
tij hezitoi për disa momente pastaj tha: ‘Bir, mund të shkosh. Ja ku janë
broshurat. Ki kujdes, bir.’
‘Faleminderit,
babi!’
Dhe
me këtë, ai doli jashtë dhe doli nëpër shi. Ky djalë njëmbëdhjetë vjeçar ecte
rrugëve të qytetit duke shkuar derë më derë dhe u jepte çdokujt në dorë nga një
pamfletë apo broshurë që e takonte.
Pas
dy orësh duke ecur në shi, ai ishte lagur, kockat i ishin ftohur deri në
broshurën e fundit. Ai ndaloi në një qoshk dhe shikoi për ndonjë që t’i jepte
një broshurë, por rrugët ishin tërësisht të braktisura. Pastaj, ai u kthye
drejt shtëpisë së parë që e pa dhe eci nga trotuari deri tek dera e shtëpisë
dhe i ra ziles. Ai i ra ziles, por askush nuk u përgjigj. Ai i ra përsëri dhe përsëri,
por akoma nuk kishte asnjë përgjigje. Ai priti por akoma nuk kishte përgjigje.
Më në fund, djaloshi njëmbëdhjetë vjeçar thirrës (davet), u kthye për tu
larguar, por diçka e ndali atë.
Përsëri,
ai u kthye tek dera dhe i ra ziles dhe trokiti furishëm në derë me grushtin e
tij. Ai priti, diçka e ndali atë përpara pragut të derës. Ai i ra ziles përsëri
dhe këtë herë dera u hap ngadal. Duke qëndruar në derë, dukej një zonjë me një
shikim tepër të pikëlluar. Ajo ngadal pyeti: ‘Çka mund të bëj për ty, bir?’ Me
sytë e tij rrezatues dhe me një buzëqeshje që e ngriste lart krejt botën,
djaloshi i vogël u përgjigj: ‘Nënë, më vjen keq nëse ju kam shqetësuar, por do
të të thoja se ALLAHU ME TË VËRTETË TË DO DHE KUJDESET PËR TY dhe unë kam
ardhur të të dhuroj broshurën time të fundit e cila tregon për Zotin, qëllimin
e vërtetë të krijimit si dhe arritjen e kënaqësisë së Tij.’
Me
këtë, ai i dhuroj asaj broshurën e fundit dhe u largua. Ajo e thirri atë kur ai
ishte duke u larguar. ‘Faleminderit, bir! Dhe Zoti të bekoftë!’
Mirë,
pas përfundimit të xhumasë, pasdite pas shërbimit apo ligjëratës së mbajtur
xhematit, imami ishte duke dhënë disa fjalime. Pasi përfundoi fjalimin, ai
pyeti: ‘A ka ndokush prej juve ndonjë pyetje apo dëshiron të thotë diçka?’
Ngadal,
në rreshtin e fundit përgjat grave, një zë i shterrur u dëgjua duke folur. Pasi
zëri vazhdoi, një aluzion i lavdishëm plot hare dhe kënaqësi ishte thjeshtë e
qartë në të, edhe pse nuk shihej. ‘Askush në këtë tubim nuk më njeh mua. Unë
kurrë nuk kam qenë këtu më parë. Siç e shihni, para xhumasë së kaluar unë nuk
isha muslimane, dhe mendova se mund të isha. Burri im vdiq disa kohë më parë,
duke më lënë të vetme në këtë botë. Xhumaja e kaluar ishte me shi dhe e ftohtë,
Ishte shi edhe ftohtë edhe në zemrën time, ku kisha ardhur deri në fundin e
linjës ku unë nuk kisha asnjë shpresë apo arsye të jetoja. Kështu që, mora një litar
dhe një karrige dhe u ngjita shkallëvë lart të papafingos së shtëpisë. E lidha
litarin në çati, hipa mbi karrige dhe në fund krejt litarin e lidha rreth qafës
sime. Duke qëndruar në atë karrige, në mënyrë të vetmuar dhe me zemër të thyer
unë isha gati të vetvritesha, kur parpitmas një zë i lartë kumbues i ziles së
derës sime, në katin e poshtëm, e cila më trembi. Dhe mendova të pres një minutë
dhe kushdo që të ishte do të largohej menjëherë.
Mendova
me vete përsëri: ‘Kush në botë mund të ishte. Askush nuk vi t’i bie ziles sime
apo të vijë të më shoh mua.’ E zgjodha litarin nga qafa ime dhe u nisa nga dera
kryesore, përderisa zilja cingërronte shumë e më shumë.
Kur
unë e hapa derën dhe shikova, nuk mund t’iu besoja syve të mi, por në pragun e
derës kryesore ishte djali i vogël engjëll dhe rrezatues që këso djaloshi nuk
kisha parë kurrë në jetën time. Buzëqeshja e tij, oh, kurrë nuk mund ta përshkruaj
atë! Fjalët e tij të cilat dolën nga goja e tij më prekën në zemër e cila kishte kohë që kishte vdekur, E
BRISHTË PËR JETËN, kur ai mu drejtua me një zë engjëlli, duke më thënë: ‘Nënë,
unë vetëm kam ardhur të të them se ALLAHU ME TË VËRTETË TË DO DHE AI KUJDESET
PËR TY!’ Pastaj, ai më dha këtë broshurë “Rruga për në parajsë” të cilën e mbaj
tani në duart e mia.
Siç
e shihni? Tani jam një besimtare e lumtur në Zotin e Vërtetë. Qëkur, adresa e
tubimit suaj ishte vulosur në anën e prapme të broshurës, unë erdha këtu
personalisht të falenderoj Zotin për engjëllin e vogël i cili erdhi në kohën
kritike dhe duke bërë kështu më kurseu jetën time nga një përjetësi në ferr. ‘
Nuk
kishte asnjë një sy të thatë në xhami. Dhe filluan të jehonin në ajër tekbiret,
edhe në mesin e grave.
Imami-babai,
zbriti nga vendi i radhëve të para, djaloshin i cili ishte ulur... Ai e mori
djalin e tij në duar dhe e përafoi pakontroll. Me siguri, asnjë nga xhemati nuk
kishte pasur momente më të mira dhe me siguri ky univers nuk kishte parë një
baba i cili kishte dashuri dhe nder për djalin e tij aq shumë... Përveç njërit.
Këtij njeriu.
Të
bekuar qofshin sytë e juaj që e lexojnë këtë mesazh. Mos lejoni që ky mesazh të vdes, lexojeni atë përsëri, dhe t’ua përcillnin të
tjerëve. Parajsa është për njerëzit e Tij! Kujto, se mesazhi i Zotit MUND të
bëjë diferencën në jetën e dikujt që është i afërt me ty. Ju lutem shpërndajeni
këtë mesazh të mrekullueshëm. Shpërndajeni fjalën e Tij, ndihmoni Atij dhe do
të shihni se dora e Tij do të jetë gjithçka që do të bëni...
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
