Pronari i çdo gjëje

Ahmeti kishte një fermë të madhe dhe të bukur.Kur mërzitej nga atmosfera e rënduar e qytetit,shkonte në fermë.Ai merrej me vreshtat dhe këtë e bënte me shumë dëshirë.Ai kishte edhe një djalë të mirë dhe të dashur, i cili vazhdimisht i bënte pyetje.

Babi, kush e ka këtë shtëpi?
Allahu, por na e ka lënë ne në përdorim.

Po makinën, Allahu na e ka dhënë?.
Po, biri im!
Allahu na e ka dhënë edhe makinën që ne ta përdorim për punët tona dhe ta falënderojmë Atë.

Po biri im,Allahu është pronari i vërtetë i çdo gjëje.Ai u jep çdo gjë njerëzve.
Hëëë....,tani e kuptova.
Një ditë, kur Ahmeti po merrej me vreshtat, pa se bistakët e rrushit ishin copëtuar dhe shpërndarë gjithkund.Për këtë arsye u nevrikos shumë.
-Nëse e kap atë që e ka bërë këtë, do t`ia rregulloj unë qejfin!

Nuk ishte e vështirë t`i gjejë fajtorët, sepse pak më tutje ndodheshin dy breshka mistrece që vazhdonin të shkatërronin bistakët e rrushit.

Ah, more, mistrece...!
Pse po e shkatërroni vreshtin?

Ahmeti i dënoi breshkat duke i kthyer me kuriz.Por nëse qëndronin ashtu, do të ngordhnin për dy ditë.Këtë gjë e pa edhe djali i tij. Prandaj ai deshi t`ia shpjegonte se ç`do të ndodhte me breshkat.
Ato e merituan atë dënim!

Kaluan pesë ditë dhe kur djali po hante disa veshë rrushi, e pyeti babain e tij:

Babai, kush e ka këtë vreshtë?
Allahu i ka, biri im!
Ai na i ka dhënë që ta hamë, ta falënderojmë Atë dhe t`i japim atyre që nuk kanë.
Mirë babi, po ato breshkat që i ktheve me kuriz të Allahut janë?

Ahmeti për një çast heshti.E kuptoi q0δ kishte bërë gabim dhe për këtë ndihej i penduar. U ngrit dhe shkoi në fermë. "Nëse breshkat kanë ngordhur të paktën t`i varrosë..." mendoi ai me vete.

Kur shkoi pranë breshkave pa një zog që po fluturonte sipër tyre. Ahmeti mendoi se zogu po hante breshkat e ngordhura dhe ndjeu veten në siklet.Por ç`të shihte!...

Breshkat nuk kishin ngordhur.Zogu që fluturonte sipër tyre, mblidhte kokrra rrushi dhe i hidhte në gojën e breshkave .Zogu ushqente breshkat, si një nënë që ushqen fëmijët e saj.

Kur breshkat e panë Ahmetin, u frikësuan....Menjëherë futën kokat brenda në zhguall. Ahmetit i erdhi turp dhe menjëherë i ktheu breshkat për së mbari.Pastaj tha: "O Allah! Të lutem më fal....!"

Kur u kthye në shtëpi, Ahmeti i tha djali që e priste me podrum:

Po biri im, edhe breshkat janë të Allahut! Allahu është Ai që ka krijuar çdo gjallesë. Ai i ruan dhe i furnizon ato....