Fakti që gratë, të cilat përbëjnë pothuajse gjysmën e shoqërisë, janë joaktive, nuk marrin pjesë
 në asnjë mënyrë në jetën e punës, sigurisht që nuk duhet të mendohet dhe nuk është menduar...
Gjatë gjithë historisë gratë kanë punuar në punë të vështira krahu dhe akoma vazhdojnë të punojnë
 në shtëpi, fusha dhe në një mijë e një punë të tjera. Atëherë, si duhet ta drejtojmë pyetjen?
“A duhet të punojnë gratë në kushte të barabarta me burrat, në lloj-lloj punësh të cilat i duan
ose nuk i duan dhe në mënyrë të veçantë jashtë shtëpisë?”

Të punuarit e gruas jashtë ambientit të shtëpisë
Po, në fakt kjo është pyetja që bëhet këto dyqind vitet e fundit. Çështja, përveç “punësimit të
gruas” është “punësimi i gruas jashtë shtëpisë”. Pse kërkojnë gratë të punojnë jashtë shtëpisë?
Mos vallë ngaqë kanë mbaruar punët e shtëpisë? Apo i lënë punët e shtëpisë dhe kërkojnë të punojnë
 në punë të tjera të pastra jashtë shtëpisë? Kush do t’i bëjë punët e tjera të shtëpisë, ndërkohë
që gruaja punon jashtë? Nëse duhet me patjetër të punojë, çfarë e pengon të punojë në shtëpi në
vend që të punojë jashtë? Pyetjet janë të shumta... Njëra më e rëndësishme se tjetra... Para se
të kalojmë te dispozitat e Islamit mbi gruan dhe punën së saj, duhet të shohim shkurtimisht punën
e gruas në shoqërinë perëndimore, e cila është origjina e botës moderne të ditëve të sotme.

Gruaja perëndimore në Mesjetë

Sipas librit të shenjtë që është falsifikuar, thuhet se gruaja ka bashkëpunuar me djallin, pastaj
mashtruar Hz. Ademin dhe është bërë shkak që njerëzimi të zbresë nga Parajsa në tokë. Prandaj Zoti
e ka ndëshkuar gjininë femërore me “shtatzëni” dhe “menstruacione”. Për këtë arsye, priftërinjtë
e konsiderojnë qëndrimin larg femrave si shkak për t’u afruar te Allahu dhe për këtë arsye e kanë
ndaluar martesën.

Menjëherë duhet ta bëjmë të qartë se Islami e ka ndaluar këtë këndvështrim ndaj gruas.
Sipas Kuranit Famëlartë, Hz. Ademi dhe Hz. Havaja i janë afruar së bashku pemës së ndaluar dhe po
së bashku e kanë kryer këtë mëkat. Prandaj ky mëkat nuk është një mëkat që ka kaluar nga babai te
i biri apo nga nëna te e bija dhe nuk ka ndëshkim. Çdo njeri lind nga nëna e tij krejt i pastër
dhe vjen në jetë me një natyrshmëri pa mëkate. Besimi në krishterim se Hz. Isai me flijimin e tij
u mundua të shpëtonte njerëzimin dhe priftërinjtë që me ujin e pagëzimit kërkojnë të pastrojnë
“mëkatin që trashëgohet nga Hz Ademi dhe që vjen që nga lindja”, është mohuar plotësisht në Islam.
Në Evropë gjatë mesjetës gruaja quhej “element fitneje (përçarjeje)”, “ndërmjetës i djallit”,
“e mallkuar”; prandaj nuk ishte e përshtatshme që ajo të hynte në kishë apo sinagogë. Shpeshherë
gratë magjistare ndëshkoheshin duke u djegur në vende të hapura, në mënyrë që të pastrohen nga
xhindët dhe djajtë që kanë brenda.
Gruaja, në shtëpi është nëna e fëmijëve dhe në arë është ndihmësja e burrit. Ndërsa për gratë të
cilave u ka vdekur bashkëshorti dhe janë të detyruara të fitojnë dhe të rrisin fëmijët e tyre,
“punësimi” është i kufizuar. Për fat të keq, për shkak të nevojave, pas një kohe detyrohen ta
kthejnë në kapital gjënë e tyre me të shtrenjtë, trupin. Ndërsa, kur mbaron rinia dhe bukuria,
ngel e mjeruar dhe e pikëlluar.
Kjo gjendje vazhdon kështu deri në shekullin e njëzet pas dy periudhave të njëpasnjëshme,“Epoka e
Industrializimit” dhe “Luftërat Botërore”. Në kohën e industrisë mashkulli perëndimor zbuloi
“punëtorin e lirë”: Gruan dhe fëmijën... Duke u dhënë këtyre të fundit gjysmën e parave, madje
edhe më pak se gjysmën që do t’i jepte një burri, ua ka vënë mbi shpatulla përgjatë shekujve të
gjithë barrën e industrisë së perëndimit modern.
Madje nuk bëjmë fjalë për punën e skllevërve me të cilën mundoheshin të mbushnin barkun dhe aty ku
vdisnin shtroheshin asfalte e rrugë... Sepse skllevërit nuk quheshin as “njerëz”.


Gruaja në islam

Gjendja e gruas në shoqërinë e xhahilijetit (injorancës) nuk ndryshonte nga ajo e “ehli kitabit”,
pra çifutëve dhe të krishterëve. Në ato kohë ajo ishte një krijesë që shitej e blihej si plaçkë,
nënçmohej, madje edhe vritej pa shkak.
Nëna ndoshta edhe mund të respektohej pak, por gratë që mbanin statusin “bashkëshorte” ose “vajzë”
nuk e meritonin në asnjë mënyrë respektin.
Islami erdhi në një kohë ku shoqëria turpërohej nga vajzat. Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem,
vajzës së tij të parë i vuri emrin Zejnep, që do të thotë “stolia e babait”.
Ashtu siç festohej dhe pritej kurban kur lindte një djalë,edhe Pejgamberi,salallahu alejhi ve selem
,festonte, priste kurban dhe gëzonte me ta kur njoftohej për lindjen e një vajze.
Ndërkohë që arabët kërkonin pretekst për të zhdukur vajzat e tyre,Pejgamberi,salallahu alejhi ve
selem, ndihej krenar me vajzat e tij. Ai (s.a.s.), kurrë nuk mendoi t’i varroste ato të gjalla dhe
kur i zbritën me anë të Xhebrailit (a.s.), parimet e Islamit, e çrrënjosi këtë zakon gjakatar të
xhahilijetit.
Islami i dha gruas një pozitë në të cilën zotëronte një identitet dhe respekt të plotë ligjor.
Gruaja tashmë zotëronte reputacion dhe kishte të drejtën e “zgjedhjes” dhe “kundërshtimit” kur
bëhej fjalë për martesë. U lejua që të martohej me dikë që e kërkonte brenda masave ligjore.
Pasuria që posedonte para dhe pas martesës u kalua plotësisht mbi të. U hoq detyrimi i fitimit të
të ardhurave të familjes nga ana e gruas së martuar edhe sikur bashkëshorti i saj të ishte
nevojtar. Gruaja u lejua që, nëse dëshironte dhe nëse kushtet ishin të përshtatshme, të bënte
tregti duke shfrytëzuar pasurinë e saj për ta shtuar atë. Gjithashtu iu dha e drejta për të pasur
pjesë nga trashëgimia. Edhe pse janë hedhur shumë shpifje dhe akuza deri më sot se “gratë në Islam
marrin pjesë nga trashëgimia sa gjysma e pjesës që marrin burrat”, kjo buron nga mosnjohja e plotë
e çështjes. Duke u mbështetur te rëndësia e saj, këtu e shohim të nevojshme të hapim një parantezë.

Si e trajton islamii pjesën e gruas në Trashëgimi?

Ndërsa Kurani Fisnik bën të ditur dispozitat e trashëgimisë, i cakton gruas një pjesë sa gjysma e
asaj që merr burri.Kjo gjendje mbështetet në një ekuilibër të mrekullueshëm mes drejtësisë hyjnore
dhe të drejtave detyrave njerëzore. Në këtë mënyrë:   

Sipas Islamit, gruaja zotëron çdo gjë që ka sjellë nga shtëpia e babait dhe nuk është e detyruar ta
ndajë atë me bashkëshortin e saj. Në të njëjtën mënyrë, çdo dhuratë që i është bërë para ose gjatë
martesës, i takon asaj. Për më tepër, gruas i është dhënë një garanci me “mehrin” masën e të cilit
cakton ajo vetë dhe që për të përbën “një sigurim shoqëror”.

Pas martesës gruaja është e qetësuar,pasi të gjitha nevojat e saj duke filluar nga ushqimi,strehimi
veshja etj.,në masë normale përballohen nga bashkëshorti.
Sikur gruaja të jetë trilionere me pasurinë e saj personale dhe bashkëshorti i saj të punojë me
pagë minimale të ditëve të sotme, ai burrë është i detyruar t’ia plotësojë të gjitha nevojat gruas
në rrugë hallall. Gruaja nuk është e detyruar të paguajë nga pasuria e saj për mbështetje familjare
apo për të lehtësuar barrën e burrit,vetëm nëse ajo dëshiron ta bëjë këtë për virtytin dhe lumturin
e familjes...

Përveç kësaj, gruas i janë dhënë shumë të drejta edhe në punët brenda shtëpisë.
Të kujtojmë njërën nga këto, dispozitat islamike të së cilës nuk janë shumë të njohura.
Për shembull,nëse një grua nuk dëshiron ta ushqejë me gji fëmijën që ka lindur, sipas ligjit islam,
babai i fëmijës është i detyruar të gjejë nënë qumështi për të. Siç shihet edhe në këtë shembull,
Islami pothuajse i ka dhënë femrës një“pozitë të veçantë”dhe i ka falur të gjithë lirinë ekonomike
duke i hequr nga supet çdo lloj barre materialo-shpirtërore që mund ta mundojnë atë.