Gruaja si thirrëse në vendin tonë
Disa nga problemet me të cilat përballet një thirrëse mund të jenë të përgjithshme në mbarë botën e disa të veçanta në një vend. Disa probleme në vendin tonë janë p.sh.:
Thirrësja mund të shikohet me paragjykime dhe spekulime si shkak i propagandave ndaj hoxhallarëve. Ne disa raste xhemati ka edhe te drejtë për shkak të disa shembujve ose gabimeve të hoxhallarëve të ndryshëm, kurse shembulli ynë është Pejgamberi, salallahu alejhi ve sel-lem, e jo ai ose ky hoxhë. Por kjo nuk duhet ta thyejë thirrësen, sidomos nëse është fillestare. Ajo duhet ta kuptoj xhematin dhe t’i pranojë këto gjëra e të vazhdoj sa më mirë qe të jetë e mundur.
Thirrësja mund t’i parashtrohen pyetje provokuese, të cilat zakonisht nuk janë elementare, sepse do të ishte gabim trashanik për një thirrëse të marrë rrugën e davetit pa i pasur të njohura bazat elementare të sheriatit. Ato mund të jenë pyetje të ndonjë personi të cilit i ka rënë në dorë ndonjë libër dhe dëshiron ta zë thirrësen ngushtë. Zakonisht këto pyetje janë si p.sh. Si quhet shejtani i cili të provokon në namaz, cili ajet është ky ose ky, duke pasur parasysh dijen e numrit të ajetit përkatës. E ndoshta ai person edhe e din shumë mirë se për cilin ajet është fjala, sepse është përgatitur për këtë, e jo se i intereson ndonjë interesim i dijës. Dhe nuk është aspak turp nëse thirrësja nuk është në gjendje t’u përgjigjet këtyre pyetjeve sepse ai xhemat ndoshta nuk din as abc-ën e Islamit. Kështu është i nevojshëm vazhdimi i punës së kësaj thirrëseje dhe kjo nuk duhet as edhe pak të jetë shkas i një dëshpërimi të vogël. Por nga ana tjetër duhet pasur kujdes që ndoshta personi në fjalë e bën ndonjë pyetje nga kureshtja, kështu është i mirë gjithmonë një kujdes nga keqkuptimet.
Thirrëses mund t’i parashtrohen pyetje që kanë të bëjnë me jetën e saj personale, përgjigjja do të ishte mirë të jetë sa më e mençur, sa me thjeshtë, e nëse është nga ato pyetje që nuk i përkasin të përgjigjet mund edhe të mos përgjigjët. P.sh. xhemati nganjëherë benë edhe pyetje që i takojnë intimitetit familjarë. Kjo lejohet të bisedohet në aspektin shkencorë, të sunnetit, e jo personal. Kurse sa i përket asaj të praktikimit të Islamit nga anëtaret familjarë të thirrëses, këtu duhet sqaruar disa gjëra. Nëse vërtetë thirrësja është aktive dhe lufton për rrugën e shtimit të diturisë dhe spastrimit të injorancës, duke dashur një gjë të tillë edhe në praktikë, atëherë këtë do ta dëshironte edhe në familjen e sajë. Kjo ka qenë edhe praktika e Muhammedit, salallahu alejhi ve sel-lem, së pari familja, farefisi pastaj mbarë bota. Ky është rasti kur thirrësja nuk dëgjohet nga familja, edhe pse e dëshiron një gjë të tillë me gjithë shpirt. Por ajo posedon dije, kështu kjo dije duhet shpërndarë, sepse nuk i dihet kush e ka veshin e hapur dhe ta marr. Luti, alejhiselam, dhe Nuhu, alejhiselam, i patën gratë të padëgjueshme por kjo nuk i ndaloj të vazhdonin thirrjen e tyre deri në vdekje. Kurse Asija edhe pse qe gruaja e Faraonit, nuk e pengoj besimin e sajë vrazhdësia e Faraonit, derisa vdiq si dëshmore nga dora e Faraonit. Kemi raste kur profesorë i këndojnë pandërprerë kërkimit të shkollimit kurse fëmijët e tyre edhe pse arrijnë moshën universitare, nuk din shkrim-lexim. A do t’u pëlqente profesorëve të tillë ky mosdëgjim i fëmijëve, normalisht që jo. Kurse sa u përket hoxhallarëve neglizhentë s'ka pse të humbet kohë të bisedohet për ta. Ky arsyetim i dedikohet xhematit, që të kërkojnë dije nga ai që e tregon të vërtetën e Islamit, për të pasur dobi nga ajo dije dhe të vetëdijesohen se pasimi i takon Muhammedit, salallahu alejhi ve sel-lem. Përveç asaj dija nuk është sikurse pasuria materiale të cilën e trashëgojnë anëtaret e caktuar të familjes, dija është pasuri në të cilën ka të drejtë secili që e dëshiron ta trashëgoj. Ka raste kur ndonjëra nga nxënëset e dijes ja tejkalon edhe mësueses së sajë në praktikën e Islamit.
Thirrësja është ndoshta një në numër kurse xhemati janë të shumtë. Ndodhë që xhemati të mos kuptoj së ajo e ka kohën të ngarkuar dhe ka obligime e nuk mund t’u përgjigjet të gjitha ftesave. P.sh. sa ndodhin në xhematë lindje, vdekje, sëmundje,martesa, ahengje mirë do të ishte të vizitohen të gjithë por ndoshta mundësitë nuk e lejojnë. Kështu do të ishte i mirë një mirëkuptim i ndërsjellë. Për këtë kemi raste kur disa nga dijetaret e mëdhenj nuk kanë marrë as edhe dhuratë nga xhemati.
Nganjëherë shtëpia e thirrëses shndërrohet në një institut ku nuk ka aspak jetë private, dhe kjo mund të shkaktoj tensione në familje. Kështu më mirë do të ishte kontaktimi me xhemat të bëhet në vende dhe orare të caktuara. Përveç rasteve të cilat kërkojnë zgjidhje sa më të shpejtë dhe nevojitet konsultimi.
Pastaj thirrësja përballet edhe me një problem tjetër në familje, sepse pasi ta merr këtë rrugë tash anëtarët e familjes formojnë një imixh të sajë. Se tani ajo nuk duhet të flas, duhet të jetë shumë e qetë dhe çka do që t’i ofrohet ta pranoj. Kjo është gabim sepse Islami ka disiplinë dhe rregulla për shkak të së cilave thirrësja nuk mund t’i pranoj të gjitha ato që ja ofron rrethi. Ajo dëshiron këto rregulla së pari të praktikohen në familje, për të mirën e tyre dhe obligimin që ka ndaj tyre. Kjo do të ishte mirë të bëhet në mënyrën më të bukur, përndryshe ajo nuk do të konsiderohej fajtore për anëtarët e tjerë e të jetë shkas dhe pengesë në thirrje.
Thirrësja gjithashtu mund të gaboj nëse koncentrohet në disa tema duke menduar së janë shumë interesante. Është mirë të gjejmë mënyrën sesi ta nxisim interesimin e xhematit por jo të dalim nga “binarët”. Prandaj në këtë rast është shumë i mirë qortimi i një motre muslimane. Qortim i shëndosh që do ta ndihmonte thirrësen në përcaktimin ose orientimin e temave më rendësi. Përpos kësaj ndoshta kritika do ta nxiste thirrësen qe të kërkoj më shumë dije për ta vazhduar këtë detyrë. Për këtë shumë dijetarë janë brengosur kur kanë vërejtur sesi këtë detyrë po e marrin përsipër njerëzit jokompetentë.
Gjithashtu është gabim për thirrësen kur t’i parashtrohet ndonjë pyetje e ajo përgjigjet unë bëjë kështu ose ashtu, më mirë të thotë Pejgamberi, salallahu alejhi ve sel-lem, ka bërë kështu ose ashtu, nëse është fjala pa dallimin e gjinive, kurse nëse është fjala për çështjen e grave kemi shembullin e nënave tona muslimane, grave të të Dërguarit, salallahu alejhi ve sel-lem. Sepse kështu do të mbillet pasimi i Sunnetit e të mos jetë askush shkas që për shkak të sjelljeve të sajë ta fus xhematin në huti.
Disa nga thirrësit e rinj, bëjnë davet me entuziazëm e nganjëherë sikur të ishin në frontin e luftës. Kuptohet se në popull është ngulitur besëtytnia si sevap e harami hallall, bidati pjesë e riteve fetare, por kjo duhet të kuptohet si sëmundje e cila don kohë për t’u shëruar. Besimi është dhuratë e madhe nga All-llahu i Lartmadhëruar dhe për këtë është mirë që ftesa në Islam të bëhet në mënyrën më të mirë, dhe me durim.
Thirrësja nuk guxon të mundohet gjithashtu ta bëjë xhematin për vete por të nxitë të rejat që sa më tepër të shkojnë hapave të dijës. Të këtë aktivitete, nxitje, dhe shkëmbim përvojash nga ato që kanë përvojë, ndaj atyre që janë në hapat e parë të davetit.
Kjo më tepër po mungon tek gjinia femërore, që sigurisht numri më i madh i grave që kanë dije të shëndoshë me nijet të pastër do të ishte një ndihmesë e madhe për thirrëset. Kështu nganjëherë është prezent guximi por dija është e dobët, nganjëherë edhe ajo dije e pakët po shkrihet për shkak të mos guximit, pasigurisë ose mosbashkëpunimit të mirë.
All-llahu shtoftë numrin e thirrësve që kanë dije të pastër me nijet të pastër dhe zemër të shendosh. Amin! Pakize Krasniqi,
Hitskin.com
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
Titulli: Gruaja si thirrëse në vendin tonë 
