Duke parë të voglin e devesë se si thithte qumësht, m’u kujtuan në mendjen time ata shtatë
fëmijë. “Subhan Allah, këtë deve dhe të voglin e saj da t’ia jap fqinjit tim si
sadaka” – thashë vetëmevete. Kjo deve është pasuria ime më e madhe dhe më e
dashur që kisha, porse kur më bin ndër mend fjalët e Allahut të
Lartmadhërishëm: “Nuk do ta meritoni shpërblimin përderisa nuk e jepni (ndani)
një pjesë nga ajo që e doni më së shumti.” (Ali Imran, 92), atëherë e dija se
çfar do të arija me këtë, e kjo ishte kënaqësia e Allahut.

Fqinji im dhe fëmijët e tij pinin qumësht dhe fitonin prodhime të tjera qumështi. Hipnin në
deve dhe, kur i vogli i saj u rrit, e shitën për të përfituar nga paratë.

Duke i njohur
mirë bijtë e vet, të cilët mezi prisnin t’i vdiste i ati, në mënyrë që ta
ndanin pasurinë mes vete, as që ishte çuditur që bijt e tij nuk e kishin
kërkuar më vendosmërisht. Menjëherë u mblodhën në shtëpi dhe filluan me ndarjen
e pasurisë. Derisa ndanin kështu, njëri prej tyre tha: “A ju kujtohet deveja,
të cilën babai ynë ia kishte dhënë fqinjit tonë? Propozoj që të shkojmë tek ai
dhe ta kthejmë devenë tonë, ai nuk e meriton atë.”

“Do të ankohem te babai juaj” – tha njeriu. Djemtë u përgjigjën: “Ti nuk do t’i ankohesh
askujt, babai na ka vdekur”.

Varfanjaku tha: “Ja devenë tuaj, por më tregoni vendin se ku është zhdukur babai juaj”.
Djemtë e morën devenë kurse atë e dërguan te vndi ku babai i tyre kishte hyrë
dhe e lanë aty. Fqinji, i cili dyshonte në tregimin e tyre, e lidhi rreth belit
një litar, pjesën tjetër e lidhi për një gurë aty afër dhe u lëshua në pus për
ta kërkuar mikun dhe bamirësin e vet. Ai rrëfen: “Kërkoja dhe mihja nëpër
kalime të errëta e të ngushta. Pas disa
orëve të kaluara nën tokë, ndjeva lagështinë dhe, duke shkuar drejt kësaj
lagështie mihja derisa nuk mbërrita te dheu i shembur. Kur miha pakës dheun e
ndjeva një dorë... ishte dora e fqinjit tim. Pas shtatë ditëve, të kaluara nën
dhé ai ishte ende gjallë. E nxora ngadal, e pastrova, e ushqeva dhe i dhashë të
pijë ujë. E vura në një shkalcë dhe e solla në shtëpinë time.

Ai tha: “Derisa isha poshtë, më ndodhi diç e çuditshme. Derisa u zvarrisja nëpër kalesa
të ngushta e të errëta, gjeta pak ujë dhe fillova të pija. Mirëpo disa kalesa u
shembën, kështu që rrugët m’u përzien e nuk dija se si të kthehesha. Isha i
robëruar. Pas tri ditëve e piva ujin porse uria filloi të më shtrëngoj. Nuk
kishte mëshirë, fillova të dobësohesha dhe dalëngadalë të humbisja. Iu dorëzova
Allahut xh.sh. dhe caktimit të Tij. Kur përnjeherë në gjuhën time ndjeva shijen
e qumështit të devesë, e gëlltita, Kur, me të vërtetë, ai ishte qumësht. Aty
pranë meje pash një çanak plot qumësht. E bartte një dorë e padukshme nëpër
terr deri te goja ime dhe mbrapa. Kështu, ky çanak i mbushur me qumësht vinte
nëpër terr dhe më ushqente për çdo ditë nga tri herë. Por ka dy ditë që pushoi
së ardhuri. Nuk e kisha dot të qartë pse!”

Me të vërtetë, muslimani është gjithnjë në hijen e sadakasë së vet...

A e patë se si tregohet sheshit mëshira në çastet e vështirësive dhe të halleve...???


Përktheu nga
boshnjakishtja: Muhamed Dolaku,