Lëvizja nacionaliste e rezistencës shqiptare (7)
Gjatë qëndrimit tim në Shqipëri – na tha në vazhdim të bisedës nacionalisti dhe humanisti Sabri Maxhuni kërkova që të ma mundësojnë që me çdo kusht të largohesha nga Shqipëria për të mos përfunduar në llogoret, apo burgjet e atjeshme të cilët në çdo moment ishin të gatshëm të na dorëzonin në duart e UDB-në jugosllave, si shumë e shumë intelektual shqiptar kosovarë? Ata janë të tmerruar nga ky vëllim që mund të shpërthejë nga dita në ditë. Ata duan që t’i përçajnë dhe t’i shkatërrojnë, jo vetëm organizatat kombëtare në Kosovë, por edhe organizatat komuniste pro enveriste që vepronin në Kosovë. Ata e shihnin të rrezikshme çdo gjë që është jashtë kthetrave të tyre, sidomos ato forca të organizuara shqiptare në Kosovë, apo kudo tjetër.
Pa dyshim se nacionalisti, shkrimtari dhe humanisti Sabri Maxhuni është njëri nga dëshmitarët kryesorë që i përjetuan tmerret e terrorit të okupatorëve jugosllavë të instrumenteve të tyre që zbatonin terrorin, UDB-së gjakatare me të gjitha vuajtjet e persekutimet, siç u cekën shumë herë dhe nga ana tjetër vërsuljet e diktatorit Enver Hoxhës me literaturën e lartpërmendur dhe gjendjen tepër të rëndë të këtyre veprimtarëve. Nga njëra anë, persekutimet e krimineleve serbë dhe nga ana tjetër tmerri i frikës mos po na etiketon regjimi i diktatorit Enver Hoxhës si bashkëpunëtorë të regjimit serbo-komunist. Çdo vërejtje sado e vogël në propagandën enveriste bënte që etiketimet të mos ndërpriteshin. Më duhet ta cek edhe rastin kur dëshmori Jusuf Gërvalla, në letrën që ia shkruan Enver Hoxhës, pavarësisht nga toni shumë përulës me të cilën ishte shkruar letra, vetëm për thënien “Nuk mund të presim që të çlirohet Kosova deri në triumfin e revolucionit botëror, por na duhet të ndërmarrim diçka”, ishte e mjaftueshme që të vërsuleshin edhe kundër Jusuf Gërvallës me gjithfarë makinacionesh për ta penguar në veprimtarinë e tij dhe t[ grupit të tij të rezistencës shqiptare të lavdishme kombëtare.
Me Jusuf Gërvallën- na tha në vazhdim të bisedës nacionalisti Sabri Maxhuni gjatë kohës kur komunikofsha nga Turqia përmes telefonave dhe letrave. Unë mbaja pseudonimin “Mërgimi”, kurse Jusufi “Sokoli”. Komunikimet me telefon edhe me letra ishin shumë i vështirë, për çështje sigurie. Çdo gjë thuhej me nënkuptime dhe kjo e vështirësonte komunikimin. Jusuf Gervall vepronte shumë mirë, e zgjeronte grupin, e organizoi degën e LNÇKVSHJ-së. Bardhoshin dhe e shoqja, Suzana, i kishte dorë të djathtë. E ndihmonin shumë dhe pa kursim në çdo drejtim. Po kështu e ndihmonin shokët që tuboheshin rreth tij: Naim Haradinaj, Hafiz Gagica, Haxhi Berisha, Xhafer Durmishi, Remzi Ademi, Shaban Bobaj, Xhafer Durmishi, i cili vinte nga krahu i Shefqet Jasharit, nëpërmjet Sheremet Saraqit, pasi u rrezikua që të burgosej kaloi në Gjermani. Në këto momente të vështira nacionalisti Sabri Maxhuni i vuri kontaktet me Jusuf Gervallen i cili ishte shumë i kënaqur me punën e Xhaferit. Njerëzit e Konsullatës shqiptare në Vjenë bënin shumë presion mbi Jusuf Gërvallën për t’u larguar nga Organizata së cilës i takonte, në mënyrë që ata ta përdornin atë vetëm si informator dhe shpërndarës të librave të Enver Hoxhës dhe të gazetave që i sillnin nga Tirana.
Bazën më të mirë ky aktivist i Lëvizjes kombëtare shqiptare e shihte pikërisht në vetë organizatën LNÇKVSHJ. Edhe Metush Krasniqi në Kosovë bënte çmos për t’i bashkuar të gjitha grupet në një Lëvizje të fuqishme në një anë, kurse në anën tjetër për t’u ruajtur nga provokimet që mos të ndërmerreshin veprime të parakohshme dhe përgatitjet të mira për një rezistencë suksesshme të armatosur kundër forcave dhe pushtueseve shekullor. Për Metushin dhe për LNÇKVSHJ-në pas vdekjes së Titos, shkatërrimin e Jugosllavisë, si thuhej vazhdimisht, ishte i pashmangshëm. Metushi nga lidhjet që i kishte me shokët e burgjeve në Kroaci, si Bitër Dejhallën e tjerë, por edhe me kolonel Ahmet Krasniqin po ashtu mbante kontakte të vazhdueshme, kishte informacione të sigurta se Kroacia po i bënte të gjitha përgatitjet për luftë të armatosur për t’u ndarë nga Serbia dhe për ta shkatërruar Jugosllavinë. Metushi kishte, po kështu, informata të sigurta se mbrojtja territoriale në tërë shtetin e ish Jugosllavinë ishte organizuar nga udhëheqësit kroatë, sllovenë dhe boshnjakë e tjerë, që, në momentin e duhur, të vihen në veprim të gjithë organizmat e saj për mbrojtjen e territoreve nga ushtria, e cila, faktikisht udhëhiqej nga Serbia. Nacionalisti Metush Krasniqi i shihte veprimet ushtarake të bashkërenduara, posaçërisht me kroatët dhe me perëndimin dhe bënte gjithçka që ishte e mundur që mos të ndodhnin trazira të parakohshme. E përsëriste shpesh që të gjithë ne të organizohem që ta pengojmë shkapërderdhen e rinisë e cila në të gjitha aktivitet që shpijnë në një drejtim kah ardhmëri me të mirë e popullit shqiptarë rinia e Kosovës do të ishte forca kryesore e cila do të mbante barrën më të madhe të luftës çlirimtare në Kosovë. Vetë programi i LNÇKVSHJ-së ishte i mbështetur në pesë shtylla kryesore:
Në çdo qytet, në çdo lagje, në çdo fshat të organizohen celulat të cilat do të kenë në dorë qëndrimin e çdo banori, të njihen mirë të gjithë ata që do të jenë të gatshëm për t’i rrokur armët në dorë për të luftuar për çlirimin e Kosovës. Të njihen mirë të gjithë spiunët që në momentin me të duhura të neutralizohen që të mos jenë pengesë e luftës. Konspiracionit t’i kushtohet kujdes i posaçëm që të ruhet organizata. Aktivistët nëse bien në burgje të jenë të gatshëm që tu qëndrojnë maltretimeve të rënda fizike dhe psikike me kusht që mos t’i zbulojnë shokët e rezistencës shqiptare. Aktivistët të ngrihen ideologjikisht në frymën kombëtare sa më shumë. Metush Krasniqi i përcillte dorë pas dore posaçërisht “Lahutën e Malësisë” të Gjergj Fishtës, librin e Mit’hat Frashrit “Kosova, djep shqiptarisë”, librin e Sami Frashrit “ Shqipëria çka qenë, çka është e ç’do të bëhet”, elegjinë e Vaso Pashë Shkodranit “Shqipëri, o e mjera Shqipëri”! e tjera...
Gjithashtu kërkohej që përgatitjet ushtarake të bëhej në çdo formë dhe në çdo hap ku është e mundur. Të lexohet literaturë ushtarake, edhe literaturë e ushtrisë jugosllave, që të njihet sa më mirë taktika ushtarake e okupatorit. Të rinjtë të mos i shmangen rekrutimit ushtarak derisa të jetë gjallë Tito. Të stërviten ushtarakisht në ushtrinë e okupatorit.
Çdo anëtar e kishte për detyrë të siguronte një armë për vete, mundësisht edhe për të tjerët, të jenë në gatishmëri që në sulmin e parë të merren depot e Mbrojtjes Territoriale. Mundësisht t’i kenë në dorë ato depo. Të vinin profesorë nga Universiteti i Tiranës për të dhënë mësim në Universitetin e Prishtinës. U kërkua gjithashtu që edhe studentë të Kosovës të shkojnë për të studiuar në Universitetin e Tiranës. Pastaj u kërkua që edhe qytetarët e Kosovës të shkojnë për pushime në bregdetin e Shqipërisë. Të gjitha këto kërkesa të kosovarëve i vunë para një situate tepër të vështirë komunistët e Tiranës. Të lejohet një kërkesë e tillë e kosovarëve, për komunistët e Tiranës ishte e pamundur, ngase gjendja ekonomike në Shqipëri ishte e dhimbshme. Dorën në zemër në këtë gjendje e kishte sjellë diktatori Enver Hoxha dhe këlyshët e tij. Në anën tjetër, refuzimi i kërkesave të kosovarëve ishte komprometim total i Enver Hoxhës dhe i komunistëve të tij.