Një herë, egzistonte familja e madhe, në të cilën jetonin së bashku prindëroit, fëmijët madje edhe nipërit.

Për këtë arsye,fëmijëria,rinia dhe pleqëria bashkëjetonte me njëra-tjetrën.Gjyshërit,nipërit,nuset,ndonjëherë edhe dhëndurët ndanin mes tyre unitetin e familjes së madhe.

Pastaj thuhet se së bashku me revolucionin industrial,erdhi edhe periudha e familjes bërthamë,në të cilën bëhet fjalë për jetën në familje mes babait,nënës dhe fëmijëve, deri sa të martoheshin.

Thuhet se tani po vjen ose mbase ka ardhur edhe vala e tretë, në të cilën familja bërthamë është shpërbërë dhe është formuar një strukturë shoqërore, ku thuajse nuk është formuar një strukturë shoqërore, ku thuajse nuk ka vend familja.Veçanërisht për shoqëritë evropiane, sociologët kanë lëshuar alarmin e shpërbërjes në fjalë.

Të gjithë këto procese kanë nxjerrë në pah një model jete.

Familja bërthamë lindi problemin e qëndrimit vetëm të prindërve të moshuar....

Pas familjes bërthamë, vala e tretë,që është shpërbërjs totale e familjes,solli në diskutim atë dukuri që quhet kultura e vetmisë,të cilën e përjeton çdo individ.
Sot,kur kjo strukturë është trashur kaq shumë,në shoqërinë evropiane,veçanarisht në periudhat e pleqërisë del në pah drama e "njerëzve të vetmuar".

Çfarë pret prej nesh në këtë pikë që kemi ardhur,vullneti hyjnor,që ka përckatuar madje edhe detyrat e fëmijëve ndaj prindërve,si dhe të prindërve ndaj fëmijëve?

Kjo është ajo situatë,kur urdhëri hyjnor fiton rëndësi jetike për jetën e nejriut,ashtu si nevoja që ka toka e tharë për ujin.Prandaj shekulli ynë,me një etje të tillë,vë përpara nesh nevojën e elximit të këtyre ajeteve të sures Isra:

Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos adhuroni tjetër pos Tij, që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as “of - oh”, as mos u bë i vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta, respektuese).Dhe në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e respektues dhe thuaj: “Zoti im! Mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël”.(Suretu-Isra,23-24)

Këto ajete na mësojnë se:

-Allahu i Lartësuar, së pari na kujton cilësitë e Tij di Rabb,pra që Ai ushqen dhe rrit njerëzit dhe se fuqia e edukimit është në duart e Tij.Me këtë rast,na urdhëron që ta adhurojm vetëm Atë.Kjo është umbeja më themelore e akides islame.

-Menjëherë pas kësaj umbeje themelore,fjala hyjnore na përkujton mirësinë ndaj prindërve.

-Pastaj kër prej nesh që, në rast se të dy prindërit ose njëri prej tyre do të jetojë, aq sa të bëhet i moshuar pranë nesh, atij mos t`i themi madje as "uf".

-Kërkon që të mos i qortosh ata.

-Për më tepër,atyre thuaju fjalë të mira.

-Zgjatu atyre krahun e ndihmës me dhembshuri dhe mëshirë.

-Lutu për ta.

Njeriu dueht ta marrë parasysh edhe llogarinë që ka për të dhënë.Do të vijë një ditë,kur do të japë llogari para Zotit, nëse u ka hyrë në hak prindërve të tij.

Do të vijë një ditë, kur do të jap llogari:"Pse u the "uf!"prindërve, pse i qortove ata,pse nuk i mbajte në krahët e tu me dhembshuri, pse e harrove kujdesin që kanë treguar ata ndaj teje, kur ishe i vogël, pse nuk u lute për ta?...."