Hz. Zejnebi,vajza e parë e Profetit (a.s.)

Lindi në Mekke pas djalit të parë Kasemit teksa Profeti (s.a.s) ishte 30 vjeç. Kishin kaluar 5 vite nga martesa e ndritshme e Muhammedit (s.a.s) me zonjën Hatixhe.
Gratë që ndodheshin pranë Hz. Hatixhes i kishte kapluar një mërzitje e thellë, mendonin gjithnjë si do arrinin t’ia komunikonin Profetit lajmin e lindjes së një vajze, që konsiderohej turp në atë periudhë. Pikërisht në këtë periudhë injorance do hapte sytë Zejnebi. Por me lindjen e saj ndryshe nga të gjithë Profeti ndjeu një gëzim të veçantë që i përçoi gjithë trupin. Ai zotëronte një moral të pastër të panjollosur nga fëlliqësitë e injorancës, këtë e tregoi edhe me sjelljen prej një babai shembullor.

Vitet kalonin shpejt... Ebu’l Asi një tregëtar i drejtë i cili kishte fituar besimin e të gjithëve dukej se do ishte zotëria i Zejnebit, e cila u martua me të me dëshirën e saj dhe me pëlqinim e babait, Profetit të gjithësisë. Duke respektuar gjithnjë të drejtat e njeri-tjetrit krijuan një familje të ngrohtë dhe të lumtur.
Teksa Ebu’l Asi shkonte me kervanët e tregëtisë, Hz. Zejnebi qëndronte tek shtëpia e prindërve ku kohët e fundit kishte vënë re disa ndryshime thelbësore në gjendjen shpirtërore të të atit. Ajo pati nderin të ishte prezent teksa babait iu shpall profetësia. E hutuar nga gjendja e babait kishte pyetur Hz. Hatixhen: - “Çfarë i ka ndodhur babait?”
Hz. Hatixhja, një nënë e përsosur i ishte përgjigjur: “Babait tashmë iu deklarua nga Xhebraili (a.s) një detyrë e re.” I tregoi urdhërin e shpallur nga Allahu dhe faktin se tashmë ishte larg idhujtarisë dhe besimeve të kota të asaj periudhe, besonte në fenë e Allahut (xh.sh) dhe në profetësinë e babait të saj.
cilës ju i besoni, i besoj edhe unë nënë e dashur.” Shqiptoi dhe deklaroi shehadetin duke u nderuar me dritën e Islamit.
Ebu’l Asi menjëherë pasi u kthye në Meke dëgjoi për fenë e re dhe Profetin e saj. Sapo mbërriti në shtëpi pyeti Zejnebin: - “Babai është nderuar me detyrën e Profetësisë?!”
- “Po” iu përgjigj edhe unë kam pranuar Islamin dhe vazhdoi... pasha Atë në dorën e të cilit është shpirti im ti e di se babai është njeri i besueshëm dhe i drejtë. – “Zotëria im unë besova, a do besosh edhe ti?” e pyeti Zejnebi. Ebu’l Asi me një shikim të çuditshëm i tha: -“Veç këtyre që the babain tënd as për shaka nuk e kam dëgjuar asnjëherë duke gënjyer, ai gëzon virtytin “el-emin”. Porse unë nuk dëshiroj që të më thonë se braktisi fenë e të parëve vetëm për t’iu bindur gruas dhe për ta gëzuar atë. Me këtë përgjigje Ebu’l Asi nuk pati nderin dhe krenarinë të nderohej me islam por as Hz. Zejnebit nuk i ndërhyri në besimin e saj.
Ndërsa Zejnebi nga njëra anë mësonte përmendësh ajetet e zbritura dhe mundohej t'i praktikonte nga ana tjetër i bënte dua Krijuesit të Gjithësisë dhe e ftonte gjithnjë burrin e saj në fenë e re dhe të pastër.
Teksa numri i muslimanëve shtohej dita ditës politeistët vendosën t'i shtonin edhe më tepër torturat ndaj tyre.
Ndodhur në një situatë të tillë ku torturat nuk kishin mbarim u zbrit leja për hixhret (emigrim). Të gjithë emigruan për në Medine ndërsa Zejnebi mbeti në Mekke e vetme e detyruar t'i bindej burrit të saj i cili akoma nuk ishte nderuar me Islam.