O pena ime, o gjuha ime, o zemra ime; bërtit, lëviz, lëkund.

Pikëllim, po! Gëzim, jo! Si mund të gëzohet një musliman, kur vëllai i tij musliman vritet në një vend tjetër; si mund të gëzohet një i ri, kur të rinjtë muslimanë në vend tjetër masakrohen. Sot, u shtruan sofrat, ndërsa në Palestinë ka kohë që janë të shtruara sofrat e gjakut, të tmerrit, të varfërisë! Fëmijët tanë buzëqeshin, e si t’u buzëqesh! Duhet të qajë! T’i shtrëngojë njëherë për fëmijët e braktisur, për fëmijët e traumatizuar; për fëmijët muslimanë në Vendet e Uzurpuara! E pastaj, t’i shtrëngojë, e të mos ua prishi harenë.

Si mund të festoj, derisa gjaku i muslimanit po derdhet; unë duke shtrënguar duart e vëllezërve të mi, ndërsa armiku duke ua këputur zemrat vëllezërve diku tjetër; si mund t’i gëzohem, motrës muslimane kur feston, derisa motrat muslimane në këndin tjetër të Tokës duke iu persekutuar nderi e dinjiteti!

Jo, nuk kam gëzim! Muslimani le të qajë! Të mos më buzëqeshë! A nuk duhet të jenë muslimanët sikur një trup? Trupi ynë është duke u vrarë, duke u masakruar, duke u kallur, duke u dhunuar. Palestinë. Irak. Çeçeni. Afganistan. E gjetkë… O ç’gëzim është, kur vëllezërit e motrat e mia muslimanë nuk mund të thithin ajër të pastër; si mund të mos pikëllohem, e si të marr frymë lehtë, kur qielli muslimanëve mbi kokat e tyre u është rënduar; i mbushur plot barut, plot armiqësi e dhunë!

O Ummet! Qani, mos qeshni! Pikëllohuni, mos u gëzoni! Më e ndershme të ulim kokat, e të pendohemi, e të kërkojmë faljen e Zotit tonë, e të na e zgjojë ndërgjegjen, e të na i kthjellojë mendtë, e t’i themi mjaft copëtimit, mjaft dhunës, mjaft derdhjes të gjakut të muslimanit; Kudo qoftë! Nuk është i kënaqur Zoti me ne, përderisa ne gëzohemi, buzëqeshim, festojmë hareshëm, ndërsa robërit e Tij luftëtarë në rrugën e Tij braktisen nga vëllezërit e tyre!

O s’ka zgjim, o s’ka përmirësim, o s’ka bashkim, përderisa kur vetëm një pikë loti derdhet, kudo qoftë ai sy i pikëlluar, e ty të të mos pikojë syri; jo s’ka afrim të zemrave e të shpirtrave, e as forcim të trungut të Ummetit, përderisa nuk lëndohemi, kur lëndohen vëllezërit e motrat tona.

Kujt i ke frikë t’i thuash: nuk buzëqeshi! Kujt i ke frikë t’i thuash: nuk gëzohem! Kujt i ke frikë t’i thuash: nuk më festohet! Kujt i ke frikë t’i thuash: për mua s’ka hare përderisa të mos ketë për Të Gjithë!

Zgjohu! Ndjej vëllezërit e motrat tua muslimanë! A mos pse ata kanë tjetër ngjyrë. O mjerim! A mos vetëm pse ata flasin gjuhë ndryshe nga e jotja. O dëshpërim! A mos vetëm pse ata janë të dobësuar, të varfëruar, të pushtuar?! O padrejtësi!

Jemi një! Nuk mund të ndjehem i plotë sikur një edhe një gisht të më lëndohet. E si mund të ndjehem i qetë, kur krahun e këmbën më kanë këputur! E si mund të fluturoj në qiellin tim, kur pjesën tjetër e kanë copëtuar! O a ka mendje që mendon, a ka zemër që dallon, a ka shpirt që ndjen!

O pena ime, o gjuha ime, o zemra ime; bërtit, lëviz, lëkund. Bërtit, le të pëlcet kupa qiellore, le të më dëgjojnë pjesa tjetër e Ummetit, se ka Zot që i ruan; Lëviz shkëmbinjtë, lëviz malet, lëviz zemrat e armikut nga vendi i tyre, ta kuptojnë se fundi i tyre është afër; Lëkund tokën, t’u dridhet nëntoka arrogantëve e tiranëve, e ta kuptojnë se dënimi është në prag!

Sa i pafuqishëm jam. Por Zoti im sa i Fuqishëm që është! O Allah, trego fuqinë Tënde kundër arrogantëve e tiranëve; sa i papushtet jam, por Zoti im sa i Gjithëpushtetshëm është! O Allah, trego Pushtetin Tënd kundër armiqve Tu e të robërve Tu!

O Bijë të Islamit! Pikëllohuni, e mos u gëzoni, pendohuni e kërkoni falje, zgjohuni e përmirësohuni; bashkoni radhët e bëhuni ushtarë të së Vërtetës; robër të sinqertë të Krijuesit, të Jetëdhënësit e Jetëmarrësit, të Atij që në dorën e Tij është i gjithë Pushteti.

O Allah! Ty të mbështetem, prej Teje ndihmë kërkoj, na udhëzo e na falë! Ndihmo ushtarët e Tu të sinqertë e të devotshëm, e ruaji të rinjtë e të rejat tona kudo që janë, e mbroji motrat tona nga dora e zezë dhe e shëmtuar; shkatërruar qofshin armiqtë e Zotit dhe të robërve të Tij.

HasbijeAllah ve niëme-l-vekil