Mos me braktis nene

Mos me braktis nene

Një ditë kur erdha, e ëma më tha se e kishte braktisur fëmijën. Ajo nisi rrëfimin:
- E pata të vështirë ta bëja, por nuk kisha me se ta mbaja, nuk kisha me se ta ushqeja. jetën ma mori lumi dhe e çoi atje ku frikërat e pashtershme e uzurpojnë dhe e çuan padashur në një skutë të errët prej së cilës nuk mund të dalë. Jeta nuk e do njeriun që papritmas shfaq dëshirën për të qenë i lirë. Kjo liri fitohet dhe për këtë duhet të mos e shmangësh prej duarsh. Ëndërr e pata të bëhesha edhe unë nënë si çdo nënë në botë. E dija që një ditë do kisha fëmijë. Fëmijë për t'i përkëdhelur, për t'i qeshur kur qante e të qaja kur qeshte. Sesi do përfundonte, këtë s'e dija. Netët e shumta si t'i kaloja nuk e dija.. Netët të zbardhura, netët e djegura. Pa mëshirë kanë qenë ditët kur në natën e errët gjeja gjuhën që të bisedoja me të. dhe i thoja: unë jam një gur i rëndë në mes gurësh të zbrazët. Kur bota fle, trishtueshëm zgjohem dhe thërras: 'ndihmë se më zunë xhindet e pamëshirshëm! Po vijnë nga qielli të më marrin! Iluzione e deluzione të gufuara nga një 'uni' i plasaritur. E ç'i duhet nënës që në mes të natës me dhembje qan fëmijën e lënë në breg lumenjsh të rrëmbyeshëm dhe të frikshëm a të lënë në ndonjë prag dere te një kasolleje? Ah! Sa fëmijë të braktisur ka bota.

Ndërsa nga ana tjetër, si jehonë të lehtë që më ndjek, dëgjoj fjalët e pafajshme të fëmijës:

- Nënë, pse po më lë në mes të natës? Unë isha në varrin e barkut tënd. Errësirë mbi errësirë, vuajtje pas vuajtje. E ti rrahjet e zemrës sime i dëgjoje. Të forta si zhurma e tik-takut të orës ishin ato. Dhe dola prej errësirës me shumë qarje të pafajshme. Frikë kishte në mua: në një botë të panjohur po vija moj nënë. Vuajtjet që do kishe për të më rritur do të ishin të mëdha. Por, a nuk e bën vuajtja jetën më të bukur? A nuk është e bukur që mes vuajtjesh të rritësh një copë mishi që në damarët e tij ka të njëjtin gjak me ty? Nënë! Nuk di të flas me gjuhën e njerëzve të mëdhenj, por qaj me gjuhën e qarjes, me gjuhën e atyre që harlisen nëpër rrugët e zbrazëta, me gjuhën e atyre që mbështetja u mungon dhe prej tmerrit dhe ankthit vuajnë. Nuk kam më ëndrra, moj nënë. Ato filluan të marrin arratinë në pjesën e një nate kur egërsia shfaqet nën thundrat e qetësisë së shuar. Ëndrrat e mia të mbetura janë ato që shkrijnë skëterrat e kratereve ndjesore. Nënë, ku po më çon? A nuk po sheh se po qaj? Po bërtas e ti nuk ke veshë për të më dëgjuar. Ku shkoi mëshira e nënës te ty? Nënë, mos e bëj vuajtjen tënde nga një gur në një mal gjigant sepse vuajtja që sjell ndarja është me e madhe dhe më e fortë sesa madhështia dhe fortësia e malit. Nëse ke vendosur të më braktisësh pranë ndonjë familjeje të pasur, dije se do kem çfarë të dua përveç gjësë më të shtrenjtë që nuk do mundem ta paguaj me para: dashurinë tënde prej nëne. Bota e gjen dashurinë te ajo që i sjell kënaqësi, unë ndjej dashuri në atë që më sjell lumturi. Kënaqësia është e ndryshme nga lumturia. Ndoshta më nuk do takohemi. Fatin që na ndjek e krijojmë për të na ndjekur e për të vdekur në të. Ndonjëherë dashuria është mugëtirë pa hije, një thelb vetepërjashtues.