Në ditën më të shenjtë në historinë çifute, 6 tetor 1973, e njohur si Jom kapor, Egjipti dhe Siria nisën sulme të njëkohshme mbi "Izraelin".Ky ishte fillimi i luftës se tetorit, e katërta dhe më shkatërruesja nga të gjitha luftërat arabe – mbi "izraelin", dhe ai kishte ndikimin më të madh në gjendjen e botës. Presidenti egjiptian, Anwar Sadati, e vëri nën presion mbretin saud Fejsalin për t'iu hakmarrë Amerikës për shkak se ajo e mbështeste "Izraelin", ekonomikisht dhe ushtarakisht.

Sadati mendoi që ta përdorin naftën si një "armë" kundër Amerikës, sepse presidenti Nikson bëri legjislacion emergjent përmes Kongresit që ti ofrojnë ndihmë të shpejtë "Izraelit", prej 2.3 miliard dollarë. Vala e urrejtjes dhe zemërimit ishte përhapur në mesin e muslimanëve në botë kundër Amerikës, sepse ajo ka një "qëndrim" pro-izraelit.

Si rezultat i kësaj, më 16 tetor 1973, pesë vende arabe, duke përfshirë edhe Iranin, njoftuan rritjen e çmimit të naftës për 70%. Kjo u vendos në takimet në Kuvajt nga ana e ministrave të naftës të botës arabe. Ata gjithashtu menduan edhe për opsione tjera.

Përfaqësuesi i Irakut ishte ende për të përfunduar një sulm mbi Amerikën. Ai u bëri thirrje delegatëve të tjerë që ta nacionalizojnë biznesin amerikan në botën arabe, për ti imponuar një embargo totale SHBA-ve dhe të gjitha vendeve që ishin në miqësi me "Izraelin". Ministri irakian më tej propozoi për ti tërhequr fondet arabe (petro dollarët) nga secila bankë e Amerikës. Petro dollarë janë ato dollarë që i kanë pranuar vendet e OPEC-ut, si rezultat i eksporteve të naftës.

Ministrat e tjerë arab nuk ishin për një plan të tillë radikal, por vendosen për një embargo të kufizuar, dhe kështu ta ndëshkojnë Amerikën për mbështetjen e "Izraelit". Ata ranë dakord për ta rritur çmimin dhe për ta zvogëluar prodhimin deri në 5% në muajt, deri, dhe vetëm nëse kërkesat e tyre plotësohen. Çmimet e naftës arritën një kulm të ri prej 8 dollar për barel, ndërsa në vitin 1970 çmimi i naftës për barel ishte 1.2 dollarë. Rritja e papritur e çmimeve të naftës ndikoi në një recesion të thellë në ekonominë amerikane, dhe kjo shumë keq ndikoi në kompanitë gjigante të naftës, të njohura si "shtatë motrat". Prodhimi bruto amerikan i brendshëm në vitin 1973 kishte rënë në gjysmën e asaj të vitit 1960. Arabia Saudite më 11 nëntor njoftoi një embargo totale në Shtetet e Bashkuara. Ajo ishte një tragjedi e madhe për ekonominë amerikane. Nafta në pompat e benzenit mezi ishte e arritshme. Kongresi e ndaloi transportin privat dhe i detyroi qytetarët ta përdorin transportin publik.

Anëtari i Kongresit amerikan u zu nga policia se si e ngiste makinën e tij rreth mesnatës për të blerë bukë në tregun lokal. Embargoja nuk zgjati më shumë se një vit, por efektet e saj në Amerikë ishin katastrofale.

Embargoja e ngriti pozitën e Arabisë Saudite si një "lojtar" i madh në politikën globale dhe e detyroi Uashington për ta pranuar vlerën strategjike të mbretërisë për ekonominë e SHBA-ve. Kjo rezultoi në një ndryshim të rëndësishëm të qëndrimeve në politikën amerikane. E bindi "Wall Street" dhe Uashingtonin se një embargo e tillë në të ardhmen nuk do të tolerohet.

Ekipi amerikan i ekspertëve që merren me çështjet e politikës së jashtme u mblodhën për të filluar me gjetjen e zgjidhjes, në mënyrë që të shmanget një embargo e tillë në të ardhmen. Ekipi përbëhej kryesisht nga gjigandët e naftës dhe vrasësit ekonomik (EHM). Vrasësit ekonomik (ekonomic hit-men) janë profesionistë shumë të paguar të cilët i mashtrojnë vendet e botës për trilion dollarë që i referohen Amerikës. Kanë kredibilitet të lartë dhe ekspertizë. Shërbehen (përdorin) me raporte të falsifikuara financiare, zgjedhje të manipuluara, mito, grabitje dhe vrasje. Vrasësit ekonomik janë të paguar nga kompanitë e mëdha që e kontrollojnë politikën botërore.

Gjatë mbledhjes se këtij ekipi te ekspertëve, vrasësit ekonomik u përpoqën për ta lidhur Arabinë Saudite në kredi të huaja, siç kanë bërë me Amerikën Latine, Azinë Juglindore dhe Iranin. E bindnin shtetin për të marrë hua para nga FMN apo Banka Botërore për të investuar atë me këshillat e tyre. Ata i këshillonin ato projekte nga të cilat shteti do të përfitonte, por asnjëherë në masë të tillë që të realizoj aq shumë fitim për ta paguar shumën e ngritur. Si pasoj e kësaj, vendi do të shkojë në falimentim. Vrasësit ekonomik ishin të interesuar për këto kredi që do ta çojnë vendin në një krizë, dhe përfundimisht në falimentim.

EHM do të ishin në gjendje për ti arritur qëllimet e tyre me lehtësi në shtetet e falimentuara, sepse shteti ishte në borxhe ndaj kreditorëve. Në këmbim do ta blenin votën e tyre në OKB, themelonin baza ushtarake, ose fitonin qasje në burimet natyrore të tilla si nafta.

Kryesuesit në takim nuk u pajtuan me këtë komplot të ndërlikuar, për shkak se Arabia Saudite nuk do të ketë asnjëherë nevojë për kredi të huaja për shkak se kishte fluks të madh në petro dollarë. Në takimin e ardhshëm, ata ranë dakord për një plan prej tre-hapash:

1. Ndërtimin e ndërvarësive në ekonominë amerikane dhe saude

2. Zvogëlimin e varësisë në shfrytëzimin e naftës dhe shfrytëzim të efektshëm

3. Kërkimi i rezervave ekonomike në vendet e pazhvilluara të tilla si Indonezia, rajoni i Panamasë dhe vende të tjera të Amerikës latine.

U dashtë një rrugë e gjatë për tu realizuar një ndërvarësi midis dy shteteve që nuk kanë lidhje, por jo edhe e pamundur.

Amerika jo vetëm që e tmerroj familjen mbretërore, por ajo u përpoq për ti forcuar marrëdhëniet afat-gjate duke u paraqitur atyre një marrëveshje shumë joshëse. Shtetet e Bashkuara premtuan angazhim për të siguruar politik të plotë, dhe nëse është e nevojshme, edhe mbështetje ushtarake mbretërisë ne Arabinë Saudite, në mënyrë që ta sigurojë familjen saude si një sundimtar të vetëm të shtetit.

Ishte aq joshëse marrëveshja sa që familja saude zor se mund ta refuzonte, për shkak të mungesës së fuqisë ushtarake, dobësi të lartë të vendeve të rajonit si Irani, Siria, Iraku, dhe "Izraeli". Në këmbim, kërkesa e vetme e Shteteve të Bashkuara ishte për t'i ndihmuar ata në embargon e ardhshëm, nëse vije deri tek ajo.

Sikur familja mbretërore ta refuzonte këtë marrëveshje, nuk mund të mbetej më si sunduese i mbretërisë. Agjencia Kombëtare për Sigurinë e Amerikës i frikësoi krerët saud se do të bartin pasoja të njëjta sikurse i kishte pas Muhamed Musadeki në Iran. Musadeki ishte president i Iranit prej vitit 1951 deri në vitin 1953. Ai u rrëzua nga pushteti nga një grusht shteti i cili ishte orkestruar nga agjentët e CIA-s. Kermit Ruzevelti, nipi i presidentit amerikan Teodor Rooseveltit, ka luajtur një rol të rëndësishëm në rrëzimin e Musadekit. Arsyeja e vetme për përmbysjen e presidentit Musadek ishte se ai e kishte mbyllur kompaninë e naftës britanike që të veproj në Iran, sepse kjo kompani kishte qenë e akuzuar për manipulimin e çmimit të naftës në shtet.

Familja Saude u kërcënua se pasojat që do ti bartë nuk do të jenë ndryshe nga pasojat e Musadakut, nëse e refuzon ofertën. Ky frikësim e gjunjëzoi familjen saudite. Duke e ditur dobësinë e mbretërisë, Shtetet e Bashkuara kishin vendosur një kusht kyç. Nën këtë kusht, mbretëria ishte e detyruar ti investoj dollarët e saj Petro të tyre në obligacionet e qeverisë amerikane.

Në shkëmbim, kamata e fituar vjetore nga këto fonde do të shpenzohej nga ministria e thesarit të Shteteve të Bashkuara, në projekte të tilla që do t’ia mundësojë saudis që të ngritët nga shoqëria beduine në një botë moderne, të industrializuar.

Vlera kryesore (baza pa kamat) e investuar në këto fonde është rritur aq shumë sa që thesari i SHBA - s është dashur vite e vite për ta paguar. Edhe kamata vjetore nga këto fonde arriti në miliarda. Thesari i SHBA do të punësonte inxhinierë amerikanë dhe firma për ndërtimin siç janë "MIAN", "Bechtek dhe Rily" në kurriz të Arabisë Saudite. Këto kompani do të nënshkruanin nga dy kontrata, një për përfundimin e projektit, dhe tjetrën për mirëmbajtjen e tij.

Kjo marrëveshje e bashkëpunimit mes Shteteve të Bashkuara dhe Arabisë Saudite e ndryshoi mbretërinë praktikisht brenda natës. Saudia u bë shtet për autostrada, kompjuterë, supermarkete me klima te kondicionuara, hotele elegante, restorante të ushqimit të shpejtë, kanale TV satelitore në spitale moderne dhe parqe dëftuese. Mbretëria ka kaluar distancën prej disa shekujsh për vetëm disa vite, por me çmimin e humbjes së kulturës së tyre, mësimeve selefiste, dhe çmimin e Palestinës. /Theunjustmedia & Put vjernika/