Themeluesi i Perandorisë Osmane, Osman Gazi, pasi që ndjejn se i afrohet koha për të ndërruar jetë, e thirr djalin e tij dhe thotë: “Biri im, populli që nuk është gati për në betejë, atë popull e pret izolim. Muslimanëve u takon paqja . Është urdhri i fesë sonë që të jemi më të lartit në çdo pikpamje”.
Osman Gazi, i cili asnjëherë në jetën e tij nuk kishte dëshiruar diçka për veten, ose për familjen e tij, për hir të misionit të tij të madh, edhe në shtrat duke e pritur që të vijë vdekja, e kishte harruar krejtësisht vdekjen:
“Tanimë unë po ndërroj jetë, por nuk po mërzitem fare , sepse pas meje do të lë një djalë sikur ti, i drejt dhe i mëshirshëm. Djali im, çdo punë që do ta bësh konsultohu me dijetarët”.
Kur po i thoshte këto fjalë, i ishte tharë goja dhe i ngjiteshin buzët.Sikur kishte të thotë edhe gjëra të tjera, por i ndërpreu fjalët në gjysmë dhe duke thënë: “Bismil-lah”, morri rrugën për në botën tjetër.
Ishte në moshën 69 vjeçare. E jetonte periudhën më të mirë të pleqërisë.Sikur të jetonte ende , do të kishte bërë edhe shumë gjëra. Por, ky mision po përhapej duke u transferuar nga njëra dorë në tjetrën dhe nga njëra gjuhë në tjetrën.
Osman Gazin e varrosën në Bursë. Në fakt , ai nuk kishte dëshiruar në këtë as edhe ndonjë varrezë madhështore, sepse në jetë nuk kishte as kurorë , as fron e as edhe kala.
Dëshira e fundit, para se të ndërronte jetë një sundimtar i tillë, kishte qenë kjo: “Kur të ndërroj jetë, dora ime e djathtë le të ngelë jashtë kufomës”.
Dëshira e mbretit i ishte plotësuar. I gjithë xhemati ishte i habitur dhe nuk mund t`u besonin syve të tyre. Atëherë princi u thotë kështu: “Sundimtari ynë na jep mësimin e fudnit.Ai do të thotë se kurora, froni, pasuria, thesari, dijetarët,komandantët,gjygjtarët dhe populli im nuk më shpëtuan dot. Tani jam duke shkuar me duar bosh”.
Selahaddin Ejjubi kur kuptoi se po i afrohej vdekja, i urdhëron lajmëruesit që t`i shëtis rrugët. Lajmëruesi e shëtiste dhe po bërtiste: “O popull! Mbreti ynë na urdhëron që të marrim mësim.
Ejjubi, i cili ka udhëhequr me shumë popuj, për në botën tjetër merr me vete vetëm qefinin, gjynahet dhe sevapet. Mos t`ju gënjejë juve dhe gjërat e botës”.
Këtë gjendje, mbreti e sqaronte në këtë mënyrë: “Gjendja ime në këtë botë është sikur gjendja e një kalimtari që ndalet të pushojë pak nënb hijen e një peme dhe pastaj përs0δri vazhdon rrugën”.
Ajo që mund të kupptojmë nga ngjarjet dhe hadithi që u përmend më sipër, është se gjithçka pos Zotit është kalimtare.
Ne nuk duhet të lidhemi pas gjërave kalimatare.Të gjitha që i kam dashur gjatë jetës sime 80 vjeçare, Allahu i mori pran Tij. Sepse, Allahu nuk dëshiron që ne të duam diçka më shumë se Atë! Kjo gjë vlen për të gjithë. Duhet të ndryshojmë drejtimin! Duhet ta kalojmë nga dashuritë e përkohshme në dashuritë e përjetshme”.
Shumica e madhe e njerëzve në ditët e sotme janë dhënë pas gjërave të përkohëshme.
Dijetari i madh Bedduizaman na mëson një metodë shumë të mirë në lidhje me këtë çështje: “Kur të kërkoni diçka , kërkoni për hirë të Allahut, punoni për hir të Allahut , takoheni për hir të Tij dhe veproni në rrethin e pëlqimit të Tij”.
Për shembull nëse ndërkohë ndërroni jetë, mallin do ta humbni, pasurinë do ta humbni, do ta humbni postin tuaj dhe gjithçka që keni andaj më së miri ne që tani t`i sakrifikojmë ata në rrugë të Zotit....Duhet ta kuptojmë mirë Zotin. Duhet ta kuptojmë Zotin së bashku me merat e Tij dhe T`i përbindemi. Ja kjo është jeta, gjithçka pos saj është boshe.
Nëse duam që t`i lëshojmë frutat në kopshtin e Islamit, atëherë për herë të parë ne duhet të mundohemi që të bëhemi një pemë frutash në atë kopsht. Duhet të veprojmë sipas parimeve të Islamit dhe veprat që i bëjmë sipas traditës duhet t`i kthejmë në adhurime.
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
