Kulti i lakuriqësis...!!!!

“Kulti i lakuriqësisë”



Fillimi i ditëve të nxehta në vendin tonë, edhe këtë vit si edhe vitet e kaluara, po shoqërohet me një invazion dhe vërshim të lakuriqësisë me përmasa të tmerrshme. Sezoni i verës, faktikisht, tashmë ka filluar, e masat e vajzave dhe grave (gjysmë) të zhveshura, tashmë ka pushtuar rrugët e qyteteve tona dhe fshatrave tona. Të fillojmë nga vetvetja! Të jemi me moral që të mbetemi normalë.

Lakuriqësia, fatkeqësisht, është bërë evidente dhe një dukuri e vështirë për ta anashkaluar në shoqërinë tonë. Provokojnë sytë, zemrat dhe qetësinë e njerëzve normalë... Rrugët, parqet, ndërtesat, shkollat, fakultetet, televizioni, prezantuesit, estrada, teatri, aktorët, autobusët etj., fatkeqësisht, gjithnjë e më shumë u përngjajnë plazheve të detit. Mesazhet e reklamave në televizion, vërtet, janë bërë mesazhe të shkurtra filmike përplot me nxitje erotike, ku përveç lakuriqësisë, prostitucionit dhe perversitetit, promovohet, ushqimi, pija, rrobat, cigaret, alkooli, kozmetika etj.

Shtypi dhe revistat, gjithashtu, gjithnjë e më shumë promovojnë lakuriqësinë dhe imoralitetin. Televizori, si media më e fuqishme në kohën bashkëkohore, është përfshirë nga lakuriqësia dhe imoraliteti. E çfarë të themi për vërshimin e telenovelave dhe serialëve të ndryshme të cilët paraqesin dhe promovojnë lakuriqësinë, prostitucionin, dhunën, jetën e alkoolistit, narkomanit, homoseksualit, lesbikes si dhe format më drastike të perveristetit dhe sjelljeve devijante. Serialet e tilla shfaqin realitetin e një kulture dhe qytetërimi të bastarduar moralisht dhe të shthurur deri në përmasa të paimagjinura ku nuk merren parasysh dhe nuk respektohen kurrfarë normash dhe kriteresh etiko morale dhe etiko njerëzore. Aty tregohet tërë destruktiviteti dhe çoroditja e familjes “moderne”, ku përmes disa televizioneve tona, të gjitha problemet e asaj familjeje mbarten edhe tek familja jonë shqiptare.

Vërshimi i shundit edhe në fjalë, edhe në poezi, edhe në muzikë, edhe në veshje, edhe në stilin e bontonit, bëri që në botën e shumë gjeneratave të reja të humbet çdo rëndësi e vlerës së vërtetë, shpirtërore, morale dhe estetike. Sot, lirisht mund të flitet, jo vetëm për mjerimin shpirtëror, veç edhe për mjerimin e lakuriqësisë trupore. Njerëzit nuk janë të vetëdijshëm se jetën e tyre të përditshme e mbikëqyrin grupe të mëdha me influencë, të cilët përmes masmediave vërshojnë me simbole të seleksionuara e të organizuara mirë, funksioni i të cilëve nuk është që ta informojnë botën, veç t’i shfrytëzojnë nevojat e botës. Qëllimi themelor i këtyre rrezatimeve shpirtërore qëndron në “adaptimin” e shpirtrave njerëzor, kurse pasoja themelore, në përkuljen e vullnetit të tyre për vetpërcaktim. Të rinjve duhet t’u tërhiqet vërejtja për një lloj të ri të dhunës, për dhunën shpirtërore, pasojat e së cilës mund të jenë më të tmerrshme se pasojat e dhunës fizike. Po të ishte e mundur të shiheshin pasojat e dhunës shpirtërore sikurse pasojat e dhunës fizike, atëherë shumë shpejtë do të konstatonim se jashtëzakonisht më shumë kemi sakat shpirtëror se trupor.

Ne jemi të rrethuar me institucione, të cilat bëjnë gara që t’i kënaqin instinktet tona – në atë mënyrë që radikalisht t’i eksploatojnë ato. Qytetërimi bashkëkohor femrën e bëri objekt që shfrytëzohet ose të cilit i bëhet rob, dhe kështu ia mori personalitetin e saj, e cila e vetmja mund të jetë bartëse e vlerave dhe respektit. Duke e mos përfillur detyrën e nënës, ai e privoi gruan nga funksioni i saj themelor i pazëvendësueshëm.

Si rezultat direkt i kësaj lakuriqësie që ka përfshirë shoqërinë tonë është edhe shfaqja e imoralitetit në të gjitha format e tij edhe tek pjesa më vitale e kombit tek rinia shqiptare.



Ku po shkon rinia jonë?



Kush është fajtor për jo-moralin dhe lakuriqësinë e rinisë sonë? Kush është fajtor për atë që sot po ndodh në mesin e nxënësve të shkollave tetëvjeçare dhe të mesme, në mesin e rinisë sonë?! Ç’është ajo që rrënon dhe shkatërron bukurinë si atë fizike ashtu edhe atë morale të rinisë sonë? Për këtë gjendje do të mund të shtroheshin një varg i tërë pyetjesh, por t’i kërkojmë përgjigjet...

Arsyeja kryesore, pamëdyshje , është papërgjegjësia e prindërve. Është për të ardhur keq që shumica e tyre kanë braktisur edukimin e fëmijëve të tyre dhe derisa janë të vegjël nuk merren fare me ta, duke i lënë ata krejtësisht të lirë, e kur rriten dhe fillojnë të bëjnë vepra të këqija, ankohen e hidhërohen që i kanë fëmijët e tillë dhe kërkojnë fajin tek tjerët.

Le të mos i vendosim linjat mbrojtëse kundër të këqijave që i vijnë rinisë në vetë linjën e frontit, por t’i tërheqim shumë më përpara. T’i edukojmë fëmijët në fe derisa janë në kopsht, apo në shkollën fillore, që të mësojnë për ekzistimin dh respektimin e autoritetit suprem- All-llahut të Lartësuar. Nga respektimi ndaj Zotit do të lind edhe respektimi ndaj prindit, më të vjetrit, edukatorit, mësuesit. Të mos e lëmë këtë për në shkollën e mesme dhe fakultet, sepse atëherë mund të jetë vonë, sepse ajo është vija e parë e konfrontimit ku lufta zhvillohet ballë për ballë. E kur armiku të arrijë deri aty, atëherë lufta është edhe vështirë, edhe e pasigurt, dhe duhet bërë sakrifica të mëdha.

Fëmijët tanë janë pasuri e paçmueshme, por edhe prova dhe sprova jonë dhe vetëm prej nesh varet a do të jemi në krye të detyrës dhe përgjegjësisë. Nëse jemi plotësisht për këtë të vetëdijshëm, e për fat të keq shumica e myslimaneve nuk janë, duhet t’i kushtojmë shumë më tepër kujdes moralit të fëmijëve tanë, të cilat në çdo hap i ekspozohen çdo lloj pornografie përmes televizionit, shtypit, internetit, e madje edhe në vendet publike. Rezultati i kryeneçësisë (kokëfortësisë) dhe vazhdimësisë së njeriut në të keqën dhe tejkalimi i të lejuarës, është paraqitja e sëmundjeve seksuale prej të cilave disa janë vdekjeprurëse, e të tjerat lënë pasoja të tmerrshme për shëndetin, madje shkaktojnë sterilitetin dhe një mori defektesh. Vetëm disa prej tyre janë: Sida, sifilizi, gonorreja, hepatiti. Vetëm nga Sida në botë vdesin rreth 40 milion persona të infektuar të cilët presin ilaçin i cili akoma nuk është gjetur. Nga viti në vit ky numër rritet në mënyrë marramendëse. I vetmi shpëtim për njerëzimin është në aplikimin e dispozitave islame dhe mbrojtjen nga marrëdhëniet jashtëmartesore dhe prej çdo gjëje që All-llahu e ka ndaluar, sepse ato janë të dëmshme dhe nuk janë në interesin e njeriut, veç se kundër njeriut dhe natyrës së tij

Këtu dëshiroj në mënyrë të veçantë të tërheq vëmendjen në rrezikshmërinë e dërgimit të fëmijëve tanë, si atyre të shkollës së mesme, ashtu edhe atyre të shkollës tetëvjeçare, në verimet e përziera njëditore dhe një javore, ekskursionet e maturës, udhëtimet dhe kampingjet e ndryshme. Udhëtimet e tilla pa pranin e prindërve janë raste të shpeshta të çnderimit të fëmijëve tanë. All-lahu (xh.sh.) thotë:

“O ju që besuat, ruajeni veten dhe familjen tuaj prej një zjarri, lëndë djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët. Atë (zjarrin) e mbikëqyrin engjëjt e rreptë e të ashpër që nuk e kundërshtojnë All-llahun për asgjë që Ai i urdhëron dhe punojnë atë që janë të urdhëruar.” (Et-Tahrim, 6)

Meqë i kërkojmë përgjigjet dhe fajtorët për këtë, atëherë mund të themi edhe këtë që fajtor janë ata të cilët fëmijët e tyre në orët e vona të natës i lëshojnë: në argëtim, në kafene përplot kundërmim të alkoolit, duhanit dhe ulërimave të gjithfarë këngëtarësh. Me një fjalë – i çojnë në shkatërrim! Ç’mund të kërkojë një myslimane në orët e vona të natës në rrugë dhe korzo, në orët kur vetëm zagarët nuhasin qoshet? Ku është krenaria e saj? Ku është krenaria e prindërve dhe e familjes së saj? Ku është dinjiteti i saj?! Ku është morali i saj? A nuk i vjen turp nga vetvetja, e nuk e bren ndërgjegjja, a nuk e sheh çfarë është duke bërë?

Gjithsesi që disa kufizime dhe ndalesa duhen imponuar nga ana e vet prindërve, të cilët para të gjithëve janë të thirrur që të bëjnë diçka për të ruajtur dhe mbrojtur nderin dhe dëlirësinë e fëmijëve të tyre. Ky është hapi i parë dhe më i rëndësishëm të cilin duhet ndërmarrë. Nëse lejojmë që fëmija ynë të vijë vonë në shtëpi, e neve nuk na intereson ku dhe me kë ka qenë, ose i lejojmë vajzës sonë të lakuriqësohet dhe në veshje të kalojë çdo masë të mirësjelljes, atëherë kjo është alarmante dhe e tmerrshme. Prindërit janë përgjegjësit kryesor. Ata duhet të vendosin disa norma dhe rregulla për fëmijët e tyre. Normat dhe kufizimet janë për njerëzit, nuk janë për kafshët, prandaj prindërit duhet t’i kenë parasysh të gjitha këto. Përndryshe fëmijët e tyre do t’u dalin jashtë kontrollit dhe pastaj do ta kenë shumë vështirë t’i përfshijnë ata përsëri në sistem, e ne e dimë mirë se kush mbetet jashtë sistemit, ai mbetet jashtë lojë, mbetet i privuar nga të gjitha favoret dhe përparësitë që i ofron sistemi.

Prindër të nderuar! Ju jeni linja e parë mbi të cilën formohet morali i fëmijëve tuaj, prandaj, mos lejoni që fëmija juaj të lihet në rrugë dhe që aty të rritet e të edukohet në mënyrë që të mos dëshmojë kundër jush në ditën e Gjykimit.

Prandaj, apeloj tek të gjithë prindërit që të mendojnë mirë se a e kanë ruajtur drejtë amanetin e dhuruar dhe e kanë bërë çdo gjë që ai investim, i cili është fryt i dashurisë së tyre, t’u sjellë lumturi dhe përfitime në këtë dhe në botën tjetër, apo mos dhashë Zoti, e kanë tradhtuar atë amanet për shkak të cilit do t’i ndjejnë dhe përjetojnë pasojat qysh në jetën e kësaj bote përmes mosbindjes dhe padëgjueshmërisë së fëmijës, moskujdesit të tij ndaj prindërve, ashpërsisë, mosrespektimit, kryeneçësisë ndaj prindërve të vet si dhe përmes mënyrave tjera të manifestimit të ndëshkimit të All-llahut, i cili të tillët i pret edhe në Ahiret. Atëherë me siguri nuk do t’u bëjnë dobi përpjekjet e arsyetimit të indiferencës dhe avashllëkut të tyre, sepse

“Sot Ne ua mbyllim gojët atyre, Neve na flasin duart e tyre, kurse këmbët e tyre dëshmojnë për atë që punuan”. (Ja Sin- 36:65).