Një bisedë me shejtanin.

Burri e pyeti shejtanin me kureshtje. “si i
mashtron njerëzit ti, me çfarë force i mashtron, si i devijon nga rruga e
drejtë këta miljona, miljarda njerëz”? Shejtani qeshi me të madhe dhe i
tha me forcën që u ka dhënë Allahu atyre i mashtroj. Burri: si ka
mundësi, si e bën këtë? Ja ta tregoj i thotë shejtani. “ të gjitha
gjymtyrët, ndjenjat, dhe çdo gjë që gjindet në tokë janë mirësitë që i
ka dhënë Allahu njeriut. Unë e bëj atë njeri që ta harrojë Zotin. Atij i
fus në tru dyshime e i bëj çfarë më duhet për ta devijuar. I kurdisi
kurthe, lojra e plane të ndryshme. Nëse pas gjithë këtyre mundimeve që
bëj ai fillon të më dëgjojë mua, atëhere e bëj që këta mirësi të cilat
ia ka dhënë Allahu ti përdori aty ku dua dhe ashtu si dua unë. Ja pra
kjo punë kaq e lehtë është. Pas gjithë këtyre burri I thotë shejtanit: “
Dmth ti e dike Allahun duke shfaqur habinë e tij”. Shejtani qesh me një
buzëqeshje të hidhur dhe thotë: “ po flet në një mënyrë që edhe unë po
habitem”. Burri: Atëhere si mund të kundërshtosh një krijues që e di dhe
ti se është? Shejtani: pse a ka ndo një gjë që nuk e di Atë? Por një
pjesë e njerëzve më ndjekin mua dhe kundërshtojnë krjuesin e tyre e një
pjesë e njerëzve ndjekin kuranin dhe zbatojnë urdhërat e Tij. Pra kjo
është një çeshtje tjetër. Burri: sa armë ke për të mashtruar njerëzit?
Shejtani: nuk të mjafton kapaciteti I mendjes që ke për ti mësuar të
gjitha. Por po të them ato që përdor më tepër. Dashuria e kësaj bote,
uni (egoizmi), epshet, nervozizmi, lakmia, zilia, dhe hipokrizia. Të
gjitha këto ua jap njerëzve sipas kapacitetit të tyre. Nëse nuk
mashtrohen me njëren atëhere mundohem ti mashtroj me tjetrën. Nuk i lë
të jetojnë të qetë deri sa të më binden mua. Nëse e arrij këtë gjë
atëhere puna ime lehtësohet. Pas kësaj nuk shkoj më pas atij që më është
bindur sepse ai më vjen mua pas. Edhe nëse dua ta lë atë nuk më le ai
mua sepse mendon se nuk mund të jetojë më pa mua. Arsyeja është se
mendja e tij është asgjësuar dhe ai mendon vetëm me anë të mendjes pra
mashtreimeve të mia. Pastaj shejtani I merr burrin dhe e çon tek një
varr. Shejtani pasi shkojnë aty I thotë shikoje mirë këtë varr. Burri
arrinte ta shihte varrin brenda ashtu siç e shihte nga jashtë. Shejtani:
He si thua ti ky njeri është mashkull apo femër? Burri: Ku ta di unë se
çfarë është. Kohë përpara këto kocka kanë qënë të nje femre dhe ato aty
pak më larg kanë qenë të një djaloshi të ri që ishin të bashkuar
bashkë. Që të dy i sillja me gisht ashtu si doja unë. I bëra që të
harronin mirësitë e kësaj bote, bukuritë e gjithësisë shkurtimisht i
bëra të harojnë çdo gjë që ekziston mbi tokë dhe nënn tokë gjithashtu
dhe në qiell. I bëra që të mos mendojnë gjë tjetër përveç epshit të
tyre. Jetuan si kafsha një jetë të tërë. Dhe tani si përfundim i asaj
jete që ata jetuan po vuajnë denimin e varrit. Vazhduan duke ecur në
varreza. Shejtani: pa shikoi këto kocka a mund ta gjesh janë kockat e
një të pasuri apo të varfëri? Burri: Ç`është kjo pyetje nga kockat nuk
kuptohet asgjë. Por u kuptonte nga pllaka e varrit se ky njeri kur
kishte qenë në jetë kishte qenë i pasur. Po thotë shejtani në të vërtetë
ky njeri ka qenë i pasur dhe unë këtë e bëra që të mburret me pasurinë e
tij që kishte. Dashuria për pasurinë bëri shumë vend në zemër sa që pa
lënë mirë njëren punë vraponte për të berë punën tjetër kjo dashuri aq
shumë u shtua sa ky njeri edhe në ëndërr u merrte me para. Këtë njeri
nuk lash që të jetojë rehat asnjë moment. E bëra që të vraponte pas
punëve të pista, e bëra të dhunshëm, e bëra të vjedhë dhe të pa ngopur
me mendje madhësi. Këto mjaftuan për ta shkatërruar këtë njeri dhe tani
po mundohet të jape llogarinë e parë ne varr. E shikon atë që është pak
më tej, ai ka qenë një i varfër. Atij I mbolla në zemër farën e zilisë
dhe të urrejtjes. Nuk mjaftova vetëm me kaq e shtyva në kriza
shpirtërore. Dhe së fundi o çova në vetvrasje e tani po vuan dënimin që
meriton. Ja pra kjo është ti biesh dy zogjëve me një gurë. Njërin e
mburra me pasuri tjetrin e shtyva në kriza shpirtërore dhe në zili për
pasurinë që kishte tjetri. Shejtani përsëri flet me një zë të ndrydhur.
Ah këto shtetet islame nuk më kanë lënë rehat por unë u hakmora ndaj
tyre. Burri: si u hakmore? Shejtani: Ja ta tregoj i thotë duke u mburrur
dhe duke fryer gjoksin dhe duke mbajtur kokën lart. Ato i shërbyen
islamit për shekuj me rradhë dhe zgjëruan kufijtë e tyre. Më shkatërruan
shumë e shume planë që kisha për njerëzimin. Bën shumë njerëz që ti
bien në Allahut. Por tani çfarë ndodhi? Nipat e tyre ku janë
sigurisht që janë pas meje. U grisa perdet e turpit që kishin dhe tani
kujtojë se është shkathtësi ose burrëri të shikojnë të tjerët me sy të
keq. Kjo panoramë mua më bën të hidhem përpjet nga lumturia. Nëse flasim
për Osmanllinjtë deri dje Europa kishte frikë dhe u dridhte ndaj sajë
kurse sot futet si të dojë dhe ku të dojë në trojet ish shtetit Osman.
Shkojnë nëpër pijetoret e tyre dhe pijnë nga të gjitha llojet e pijeve
të ndaluara të cilat i servirin vajzat e muslimanëve. Gjatë këtyre
bisedave të shejtanit burri ishte mërzitur dhe kuptoi se shejtani donte
ta çonte drejt humbjes së shpresës. Prandaj burri nuk e la të flasë më
tepër duke I thënë. E kuptoj se sa shumë ke punuar por mos harro se kjo
botë nuk mbaron me kaq. Ti me të vërtetë ke mashtruar shumë njerëz por
mos harro se ka akoma njerëz që derdhin lotë në dhe përmendin
Allahun pa ndërpreje. Këto njerëz janë duke u shtuar aq shpejt sa dhe ti
nuk di çfarë të bësh, nuk di si ti ndalosh e si tu presh rrugën. Por ti
prapë merresh me to. A është ashtu apo jo? Shejtani kthen kurrizin dhe
duke dhënë përgjigjen “po ashtu është, jam marr me to dhe do merrem
përsëri deri në ditën e fundit. Pas kësaj zhduket me një herë.