Ne pjaten e nje njeriu te Zotit ndodheshin tre ullinj.I pari tha:
-Sa i shemtuar qe jam.Kush më ha mua!Kam një fytyrë të zezë katran.E mbi të gjitha jam edhe i athët dhe bërthamën e kam shumë të madhe.

Ulliri i dytë tha:

-Eh, për cfarë shqetësohesh edhe ti!Unë nuk kam as tul e as bërthamë normale.As piruni nuk ngulet tek unë,jamë një gjë e thatë.

Ulliri i tretë tha:

-Unë i kam edhe fytyrën edhe bërthamën të bukura.Kam shije të mirë,jam krijuar i vecantë.Kam një respekt të plotë për veten time,sepse ai që më krijoi është Allahu.Mos më shihni ashtu,thoni "Mashallah".

Ndërkohë,vjen njeriu i Zotit,u hedh një sy ullinjve me një vështrim të thellë.Duke buzëqeshur zgjat dorën tek ulliri i tretë.
Tha "bismil-lah" dhe e hëngri me kënaqësi,sepse ulliri i tretë kishte një tërheqje të ndritshme,si pasojë e respektit që kishte ndaj Krijuesit.

E njëjta tërheqje ndodhet tek të gjithë ata njerëz që e dinë se ai që i veshi shpirtin e tyre me trup është Allahu,tek ata që kanë reshtur së ankuari për vetullën,syryn,hundën,dhe tek ata njerëz që e kanë flijuar veten e tyre për evulimin shpirtëror.
Këta njerëz,ngaqë gjithnjë buzëqeshin me mirënjohje,dita-ditës zbukurohen edhe më shumë.Ata,për arsye të respektit që kanë,janë gjithnjë në fizikisht dhe shpirtërisht përpara Zotit të tyre.Bindja e tyre ndaj Allahut dhe të qenittë kënaqur për përcaktimin e Tij,i bën më të respektuar nga krijesat e tjera.

Një krijesë që nuk është mirënjohëse për Krijuesin e saj,nuk pret t'i vijë respekti.Respekti është si kandili,ndricimi i tij duhet ushqyer gjithnjë me një mirënjohje të vërtetë!

Në rrugë ishin dy njerëz.I pari tha:

-Aman,kujdes!Shpohesh!
I shijonte shumë jeta.Kaloi duke bërë kujdes se mos shpohej nga gjembat në rrugë.

Njeriu i dytë që po vinte pas tij,tha:
-Allahu ta paska mbushur të jashtmen me gjemba.Kushedi sa i rëndësisgëm duhet të jetë ushqimi yt i brendshëm.Duke marrë përsipër gjakosjen,e kapi gjembin në dorë.Pa i kushtuar vëmendje dhimbjes,e hapi.Gështenja i buzëqeshi në duar me respekt njeriut të dytë.Kushedi që kur gështenja po priste njeriun që e meritonte.

Sepse njeriu i dytë kishte një tërheqje të ndrytshme që vinte nga reslekti për të brendshmen.Ai nuk i kushtonte rëndësi shtresës së jashtme të mbushur me gjemba.Për arsye se njihte të brendshmen dhe nuk përbënte rëndësi për të e jashtmja.Kështu arriti aty ku fshehej shija dhe shërimi.Urtësia është si një gështenjë e fshehur në shtresën e jashtme të saj.Fshihet nga njerëzit egoistë,të vrazhdë,të parespektshëm dhe i hapet atyre që sakrifikojnë....Vazhdon