Derisa po vija nga një udhëtim i largët, Allahu kishte caktuar që ulësja ime në aeroplan të jetë afër disa të rinjve të shkujdesur të cilët ishin mjaft të zhurmshëm dhe pothuajse kishin mbuluar ajrin me tym duhani.
Nga urtësia e Allahut, aeroplani ishte plotësisht i mbushur dhe nuk munda ta ndërroj ulësen time.
Përpjekja për t’u larguar nga problemet me anë të gjumit ishte e pamundur… Kur u bënë më të zhurmshëm fillova të lexoj çfarëdo nga Kur’ani butësisht. Pas pak, këta të rinj filluan të qetësohen. Disa nga ta filluan të lexojnë gazeta e disa nga ta ranë në gjumë.
Papritmas, me një zë pak më të lartë njëri nga ta më tha: “Mjaft! Mjaft!”
Mendova se e bezdisa atë për shkak se zëri im ishte pak i ngritur, kështu që i kërkova falje dhe vazhdova të lexoj vetëm sa veshët e mi dëgjonin. E pashë atë duke e mbajtur kokën me duart e tij, duke mos e zënë vendi vend; lëvizte shumë. Pastaj ngriu kokën dhe me inat më tha, “Të lutem, ndalo. Nuk mund ta duroj!!”
Pastaj ai u ngrit nga ulësja e tij për pak për t’u rikthyer prapë që ta përshëndet me selam dhe t’i kërkon falje. Ishte i qetë, nuk e dija ç’po ndodhte. Pas pak u kthye përballë meje me lot në sy duke më thënë: “Për tri apo më shumë vite nuk e kam vendosur ballin në tokë, por as që kam lexuar ndonjë ajet!
Gjatë gjithë muajit jam në këtë udhëtim, dhe nuk ka vepër të keqe që nuk e kam kryer. Pastaj të pash ty duke lexuar Kur’an, dhe e gjithë bota ime u kthye në zymtësi si dhe zemra m’u mbushë me dëshpërim. E ndjeja sikur dikush po më mbyt mua… e ndjeja se çdo ajet që lexonit vinte në trupin tim si kamxhik.
I thashë vetës sime; sa do të zgjasë kjo shpërfillje? Ku do të shpie kjo rrugë? Çfarë do të ndodh pas gjithë këtyre marrëzirave? Pastaj shkova në banjë; e dini pse?
Më erdhi një nevojë shumë e madhe që të qaj!
Unë fola me të rreth teubës (pendimit) dhe rikthimi tek Allahu. U ndje i qetë me këtë.
Kur ateroi aeroplani, ai më ndaloi dhe u duk sikur donte të rrinte larg shokëve të tij. Ai më pyeti shumë seriozisht: “A mendon se Allahu do ta pranojë pendimin tim?” I thashë: “Nëse je i sinqertë dhe serioz në pendimin tënd, atëherë Allahu do t’i fal të gjitha mëkatet tua”.
Ai pastaj tha: “Megjithatë, kam bërë shumë gjëra të këqija?
I thashë: “A nuk ke dëgjuar që Allahu thotë?:
Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime vetën tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së Allahut, pse vërtet, Allahu i fal të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!” (Kur’an, 39:53)
E pashë pastaj duke buzëqeshur me gëzim si dhe sytë iu mbushën me lot. Pastaj më përshëndeti dhe shkoi. I lartësuar qoftë Allahu!
Pavarësisht sa e madhe është e keqja dhe mëkati i njeriut, në zemrën e tij ka një farë të mirësisë. Sikur të arrinim ta mbjellim ajo do të rritej dhe të bëhet frut, në dashtë Allahu.
Kjo farë e mirësisë gjithmonë lufton në zemrën e njeriut, edhe nëse është e mbështjellur me një shtresë të tekave dhe dëshirave. Kur Allahu dëshiron të mirën e robit të Tij, Ai bën që drita e udhëzimit të ndriçojë në zemrën e tij dhe e udhëzon atë në rrugën e atyre që janë të udhëzuar.
Allahu thotë në Kur’an: “Atë që Allahu dëshiron ta udhëzojë, ia zgjeron zemrën për të pranuar Islamin. Atë që dëshiron ta lërë të humbur, zemrën e tij ia bën shumë të ngushtë sikur të ngjitej në qiell. (Kur’an, 6:125).
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
