Ishte shumë,shumë bujar!Askush nuk mund të ishte bujar si ai....
Pak më parë i dha para një lypsari,prandaj.....Hapi portafolin dhe nga mesi i dymisheve dhe njëmisheve,fëmijës së vogël i dha me krenari nja dhjetë apo njëzet lekë.Dhe,"Sikur mos të isha unë,vallë ç`do të kishte bërë lypsari?..."
-tha me vete teksa e ndiqte me sy fëmijën që ecte me hapa të shpejtë.
Në portafol kishte së paku dhjetë mijë lekë dhe këto ishin paratë që harxhonte në javë.Edhe ato....kur ia dha lypsarit,mënyra se si ia dha....sikur e poshtëroi atë.....
Po ecte gjatë bregut të detit me plot mendime, kur syri i zuri në një stol shokun e tij,Ahmetin,iu afrua E përshëndeti:
-Selamun alejkum,Ahmet!
-We alejkumu selam,Sulejman!Nga po vjen kështu?
-Eh,nga të vij,mos pyet....Sapo i dhashë ca lekë një fëmije të vobektë......
-Hmm......Sa mirë paske bërë!
-Po,realisht unë jam një njeri mjaft bujar,-u përgjigj duke u mburrur Sulejmani.
Njeriu bujar dhuron në mënyrë të fshehtë dhe nuk ua bën të ditur të tjerëve,-tha më pas Ahmeti.
Sulejmani nuk i dha përgjigje.
Ahmeti rikujtoj një çast edhe një herë sjelljen e shokut të tij.Tundi kokën mendueshëm dhe uli sytë për tokë.Edhe ai dëshironte ta bënte këtë pa e ditur njeri,dëshironte të ndihmonte njerëzit,por nuk e kishte gjendjen ekonomike.Mirëpo ai,sidoqoftë,bënte aq sa mundej.Natyrisht,këtë vetëm Allahu e dinte.
Sulejmani nuk duroi heshtjen e shokut,por kërkoi dy akullore nga shitësi i akulloreve,që nuk ishte larg tyre.Ndërkohë Ahmeti futi dorën në xhep,por nuk kishte para të mjaftueshme sa të blinte dy akullore.
-Jo,s`ka nevojë,Ahmet!-tha Sulejmani.Akulloret i ke nga unë.Je me fat që ke një shok bujar si unë!....
-Falemenderit!Herën tjetër do të të qeras unë,-tha Ahmeti disi i mërzitur.
-Mos u merakos,Ahmet se, me siguri do të të vijë radha,besoj, pas njëqind vitesh....
Ahmetit i mbeti akullorja në fyt.Bëri përpjekje ta kalonte, por ajo kishte ngexur në vend.Fjalët e Sulejmanit e kishin lënduar zemrën e Ahmetit.
Sulejmani pas akullores,bleu edhe një doner aty pranë dhe u ul në një stol.Ndërkohë i bëri përshtypje një dialog që po zhvillohej në mes të një vajze të vogël dhe shitësit të fast-fudit.
Vajza e vogël dukej nga veshja se ishte shumë e varfër.
-Xhaxha, a mund të më japësh një panine?
-Ke para ti?
-Jo,por kam shumë nevojë dhe jam shumë e uritur.
-Jo, kur të kesh para vjen dhe e blen.
-Të lutem,xhaxha,të lutem!....
-Ik moj vajzë, mos u lodh kot....
Sulejmani u çua menjëherë nga vendi.I tha shitësit:
-Xhaxha, jepja vajzës paninen.E paguaj unë.....
Shitësi ia dha vajzës paninen.Vajza e vogël u gëzua shumë.
-Të faleminderit!- i tha dhe u largua me vrap për diku......
Sulejmanit i bëri përshtipje vrapi i vajzës.Ishte një vrap i pazakontë.Ai,duke u bërë kurioz,e ndoqi vajzën.Pa se ajo u ndal menjëherë pas një peme dhe sikur...po fliste me dikë...
Sulejmani u befasua kur pa vajzëne vogël se çfarë po bënte......Në tokë ishte një mace.Dukej se ishte e sëmurë.Përreth kishte edhe tre kotele,që mesadukeshin sapo kishin lindur,Vajza e vogël i dha maces gjysmën e panines të ndara në copa të vogla.Po i thoshte:
-Haje,mace!Je shumë e uritur!Je edhe e sëmurë!...S`do të kesh çfarë të hash.Haje që të bëhet qumsht për kotelet e tua.Të mos mbesin të uritura edhe ato....
Ashtu sikur vajza e vogël ashtu edhe macja po hanin të uritura dy gjysmat e paninës.Sulejmani u mbështet tek pema.I dridheshin këmbët.Macja hante dhe vështronte ëmbël herë pas here vajzën.Donte ta falenderonte....
Ndërkohë,Sulejmani pa donerin që kishte në duar dhe nisi të mendonte: "Qenkam bujar unë?!..Ç`bujari ke ti,o Sulejman? Vështirë se mund të jepje para sikur mos ta kishe mbushur portafolin dhe babanë e pasur.E pandehje veten bujar!Unë vetëm paskam poshtëruar të tjerët!"
Më pas, ia zgjati dorën vajzës.Sulejmani sapo kishte mësuar nga ajo se cila ishte bujaria e vërtetë.E kuptoi gabimin që kishte bërë.U largua në heshtje dhe em duar në xhepa.Gjatë rrugës mendonte, që nga ai çast, do të ishte një bujar i vërtetë.
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
