Një histori prekëse dhe rënqethëse, por mjaft domethënëse dhe kuptimplote. Për të do të ishte dita më e errët e jetës së tij, por sa do të donte të ishte e zakonshme kur doli në rrugë si përherë megjithëse ishte kohë telashesh dhe problemesh serioze për kohën ku jetohej. Ishte përgatitur si përherë të dilte në rrugët e qytetit ku natyrisht nuk kishte harruar të merrte edhe duanë e nënës e cila si çdo zemër nëneje i qëndronte shumë pranë jo vetëm atëherë kur ndodhej aty, por edhe kur nuk ndodhej. Ajo e falëndëronte Zotin që i kishte dhënë një fëmijë të tillë dhe që natyrisht ia kishte lehtësuar mjaft punën e saj pasi ky fëmijë kishte një edukatë disi më ndryshe. Kjo sepse e ëma lutej çdo moment që Allahu i lartë t’i hapte dyert e jetës duke u mbështetur edhe në një ajet Kuranor:
“Padyshim, Ne do t’i shpërblejmë ata të cilët falënderojnë.” (Al-i Imran, 145)
Por ajo ditë nuk vazhdoi ashtu siç nisi, por krejt ndryshe nga ç’mendohej. Një fatkeqësi e madhe do ta ngacmonte fëmijën shembullor të asaj nëneje. Një fatkeqësi do ta prekte thellë në shpirt ku për një moment do të dukej sikur po humbiste çdo shpresë për të jetuar, por ja që besimi i pashmangshëm tek Krijuesi i gjithësisë do ta bënte akoma edhe më të fortë sepse edhe një ajet Kuranor do të bëhej një mbështetje e fortë për të ardhmen:
“Padyshim që Allahu është me të duruarit.”
Por ç’ndodhi atë ditë? Një granatë e vendosur diku aty përtej do t’i merrte gjënë më të shtrenjtë që ka njeriu, sytë e ballit dhe kështu djaloshi në moshën më të bukur të tij do të humbiste shikimin dhe nuk ishte diçka e thjeshtë për t’u kaluar ashtu si hiç gjë pasi në atë moment bota e errët i thoshte “mirëse erdhe këtu”, aty ku në fakt askush nuk do të dëshironte të ishte. Por ja që fati ishte i tillë. Ishte një moment që tashmë dukej se sapo kishte nisur dhe s’do të mbaronte kurrë. Njeriu në situata të tilla kërkon të gjejë mbështetje diku, të mbahet pasi bota e errësirës është e pamëshirshme. Gjithsesi nuk mposhtej asnjëherë përkundrazi një vullnet i brendshëm e mbante gjallë, një thirrje hyjnore i lëshonte një rreze drite në shpirt duke e qetësuar dhe duke i dhënë shpresa të forta se një e ardhme më e mirë do ta priste.
Sytë e djaloshit me të vërtetë nuk shihnin, por rrezatimet e tij të mëvonshme do të bënin që ai të fitonte sërisht shpresat dhe të forcohet shpirtërisht pasi ditët në vijim ishin ditë lufte dhe sakrifice për të. Një nismë e re e një programacioni televiziv do të bënte që djaloshi të merrte një rrugëtim të ri dhe jeta e ti j të ndryshonte pse jo tërësisht. Shumë shpirtra bamirës do të bëheshin nismëtarët në jetën e tij gjatë këtij rrugëtimi duke i thënë djaloshit se nuk je i vetëm dhe se mëshira e Allahut është me ty. Në fakt nga shpërthimi i asaj granate djaloshi kishte shpëtuar dy jetë njerëzish dhe lidhur me këtë vetë Kurani thotë:
“Kush shpëton një jetë njeriu është si të ketë shpëtuar gjithë njerëzimin”
Ai ndjehej krenar që kishte arritur një gjë të tillë, prandaj dhe u bë objekt bisede për shumë familje shqiptare që të ndihmohej dhe të rikthehej përsëri në botën aktuale ku tashmë nuk ishte thjeshtë vetëm gjiri i familjes që e priste, por i gjithë populli.
Ishte rreth të gjashtëdhjetat dhe me një paraqitje tepër fisnike zonja me të cilën u takuam rastësisht para ca kohësh. Jeta e saj kishte kaluar nëpër shumë tatëpjeta dhe pothuajse në një vetmi të plotë. Një histori sa e dhimbshme dhe dramatike, ndoshta nga më të rrallat të dëgjuara deri më sot. Një shpirt fisnik me një guxim të paparë dhe vullnet të pashoq kishte triumfuar nëpër shkallët delikate të kësaj jete që për shumë njerëz ka qenë edhe mizore dhe e pamëshirshme. Në fytyrat e saj ishin mjaft të dukshme rudhat e njëpanjëshme që në fakt të jepnin përshtypjen e një moshe të rënë, por ja që e vërteta nuk ishte e tillë, pasi në fakt ajo kishte rënë fizikisht duke u përballur me shumë sëmundje, por shpirtërisht vazhdonte të qëndronte e fortë duke u mbajtur përherë në dy patericat që kishte në duar. Nga goja e saj dilnin lutje nga më të ndryshmet, por ajo që të bënte përshtypje ishte shprehja dhe ajeti i njohur i sures “el-Fatiha” i cili thoshte:
“Ijjake na’budu ve ijjake nestaijn” kuptimi i së cilit ishte
“Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë” (el-Fatiha,4)
Ajo nuk dëshironte asnjëherë të binte në dorën e dikujt tjetër pasi e kishte kuptuar që me kohë se vetëm Zoti një dhe i vetëm e ndihmonte edhe në momentet më të vështira të jetës, pasi pavarësisht nga vuajtjet dhe mundimet që kishte kaluar ajo belbëzonte vetëm falënderim për Krijuesin e Gjithësisë. Me të vërtetë jeta i kishte kaluar në vetmi dhe në sakrifica të shumta, por ajo që kishte kuptuar ishte shumë më tepër se “të Zotit jemi dhe tek Ai do kthehemi”
Ditët ecnin me hapa të shpejtë, por djaloshi 14 vjeçar nuk arrinte t’i përshpejtonte hapat e veta. Megjithëse në një moshë tepër delikate në të cilën çdo adoloshent kishte ëndrra dhe dëshira të pakufijshme, ai nuk guxonte të ëndërronte pasi nuk ishte si të tjerët. I mbetur jetim mes katërr rrugësh, i strehuar në një shtëpizë që vetëm e tillë nuk mund të ishte çdo ditë jetonte me vështirësitë e jetës dhe me goditjet e saj. Shokët e tij të klasës ishin bërë një dorë mbështetëse për të. Sytë e tij rrezatonin dritë pasi në fakt ai asnjëherë nuk i kishte humbur shpresat dhe kishte një besim të fortë në vetvete se një ditë do të vinte që edhe ai të gëzonte sikurse moshatarët e tij. Ai megjithëse ndodhej në një pozicion të tillë mundohej në çdo kohë dhe moment të tregohej i sjellshëm dhe i kulturuar duke ndjekur kështu këshillat e të ndjerëve prindërve të tij të cilët nuk jetonin më. Edhe pse në një situatë të tillë ai nuk kishte devijuar nga rruga e drejtë, ajo e përcaktuar nga Allahu i Lartë, përkundrazi besimi dhe vullneti për të vazhduar në një rrugë të tillë sa vinte e i forcohej akoma edhe më shumë. Jeta i kishte mësuar shumë gjëra në thelbin e të cilave qëndronte devotshmëria dhe guximi për të përballuar vështirësitë dhe mirënjohja për ata që i qëndronin pranë.
Kështu një ditë prej ditësh për të do të ndryshonte gjithçka dhe buzëqeshja do të rikthehej përsëri dhe këtë herë padyshim që krejtësisht ndryshe pasi nuk do të vuajte më si më parë, por këtë herë sakrificat do të ishin akoma edhe më të shumta. Shokët e tij të klasës me anë të një surprize të përgatitur enkas për të do ta kalonin në një institucion që do të kontribuonte për shumë kohë për djaloshin 14 vjeçar qoftë nga ana shpirtërore qoftë edhe nga ana ekonomike. Allahu i Lartë ia kishte pranuar lutjet e tij ndër të cilat shprehej:
- O Zoti im! Më bëj mua prej besimtarëve dhe të devotshmëve.
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
