I vetmi burim mëshire dhe dashurie që do ta çonte robin në detin e dashurisë për Allahun, është Profeti ynë, Hz. Muhammedi (s.a.v.s.). Sepse dashuria për Profetin (s.a.v.s.) ka vlerën e dashurisë për Allahun, bindja ndaj Tij ka vlerën e bindjes ndaj Allahut, kundërshtimi ndaj Tij ka vlerën e
kundërshtimit ndaj Allahut.
Zoti urdhëron kështu në ajetin kur’anor: “(O i Dërguar!) Thuaju: “Po qe se e doni Allahun, bindmuni mua që edhe Allahu t’ju dojë juve dhe t’jua falë mëkatet!..” (Al-i Imran, 31)
Në Fjalën e Njësisë1, pas “La ilahe il’lallah” vjen “MuhammedunResulullah”. Çdo Fjalë e Njësisë dhe çdo përshëndetje profetike përbëjnë kapitalin e afërsisë dhe dashurisë për Zotin. Jeta e lumtur e kësaj bote dhe e përjetësisë (ahiret) si dhe të gjitha ngadhnjimet shpirtërore fitohen me anë të kapitalit të dashurisë ndaj Tij. Bota është shfaqje e dashurisë hyjnore.
Elementin thelbësor të kësaj shfaqjeje e përbën “Drita Muhammediane” dhe përmes dashurisë ndaj Tij kalon rruga e vetme për të mund të arritur tek Individualiteti i Lartë Hyjnor!
Fryma shpirtërore në adhurim, hijeshia në marrëdhëniet ndërnjerëzore, delikatesa në moral dhe etikë, butësia në zemrat, drita dhe eleganca në fytyrat, lehtësia në shprehjet, hollësia në ndjenjat, thellësia në vështrimet, shkurt, të gjitha bukuritë janë vezullime që reflektohen në zemër nga dashuria për atë Dritën e Qenies!
Sa bukur shprehet poeti Mevlana Xhelaleddin Rumi:
“Eja, o zemër! Festa e vërtetë është bashkimi me zotërinë tonë, Muhammedin! Sepse ndriçimi i botës rrjedh nga bukuria e asaj qenies së bekuar!”
Prandaj, ndjekja e portretit shembullor të të Dërguarit të Allahut është pretekst pashmangshmërisht i domosdoshëm për të merituar pëlqimin dhe dashurinë e Zotit. Me fjalë të tjera, gjersa besimtari të mos bëjë përparime në adhurimet, sjelljet dhe qëndrimet e veta sipas sunnetit ose traditës së Profetit, nuk mundet të arrijë nivelin e “njeriut të përkryer”, që do të thotë, të njeriut ideal që ka për synim Islami! Nuk mundet të arrijë as qetësinë dhe lumturinë e vërtetë të fesë! Sepse modelin e “njeriut të përkryer” që ka vënë si synim Islami, Zoti e ka ekspozuar në personin e Profetit (s.a.v.s.) duke e bërë atë mëshirë për botët si dhe një personalitet shembullor dhe model për të gjithë besimtarët.
Në këto kushte, ç’lloj bindjeje është kjo bindje aq e rëndësishme saqë Allahu i Lartë ta vërë si kusht për të na dashur neve, robve të Tij?
Pa asnjë dyshim, kjo gjendje e lartë e sublime fillon duke ndjerë dashuri me gjithë zemër për të Dërguarin e Allahut (s.a.v.s.) dhe duke u përpjekur për të marrë pjesë nga bota e tij ndjesore. Sepse në çështjen e ndjekjes
së të Dërguarit të Allahut (s.a.v.s.) i cili është për ne i vetmi “shembull I bukur” dhe i vetmi “personalitetit shembullor”, Zoti ynë i lartë urdhëron kështu në ajetet kur’anore:
“Ç’t’ju japë i Dërguari, atë merrmerreni! Ç’t’ju ndalojë, nga ajo ruhuni dhe kini frikë Allahun, sepse ndëshkimi i Allahut është shumë i ashpër!” (el-Hashr, 7)
“O ju që keni besuar! Bindiuni Allahut, bindiuni edhe të Dërguarit dhe mos i çoni kot punët e mira dhe adhurimet tuaja!” (Muhammed, 33)
“
Ata që u binden Allahut dhe të Dërguarit, ja, ata janë së bashku me profetët, besnikët, dëshmorët dhe njerëzit e mirë, të cilëve Allahu u ka dhënë mirësi! Ç’miq të mirë që janë ata!” (en-Nisa, 69)?
Edhe Kur’ani i Shenjtë i cili është një dekret dhe porosi hyjnore, i është ekspozuar ummetit, bashkësisë, nga bota e zemrës e të Dërguarit të Allahut (s.a.v.s.). Pa diskutim që edhe të fshehtat e Kur’anit zbulohen në raport me aq sa ç’të mbështillet zemra me frymën shpirtërore të të Dërguarit të Allahut. Po qe se, ashtu si sahabet bujarë, edhe ne do të kishim nderin të hynim në atë botë dhe do të mund të arrinim fatbardhësinë për t’i soditur
shfaqjet e atyshme të bukurive hyjnore, të urdhrave-ndalimeve, diturisë dhe urtësive, shkurt, po qe se do të mund ta lexonim Fjalën Hyjnore me shfaqjet dhe interpretimet në klimën e zemrës së tij, atëherë, zemrat tona,
ashtu si ashikët profetikë të Shekullit të Lumtur, do të bëheshin flutura përreth tij dhe ne do të arrinim të përjetonim pasionin, ekstazën dhe dorëzimin ndaj çdo fjale, ndaj çdo urdhri, madje, ndaj çdo shenje të tij, ashtu siç shprehet e gjitha kjo në thënien:
“Nëna dhe baba, malli dhe jeta t’u bëfshin fli, o i Dërguari I Allahut!”
Qenia e shenjtë e Profetit tonë, Hz. Muhammedit (s.a.s.) është për njerëzimin prehër strehimi dashurie dhe burim frymëzimi. Arifët, dijetarët e kulturës shpirtërore, e dinë se shkaku i qenies i ekzistencës është dashuria
e ndjerë për Dritën Muhammediane. Prandaj, tërë gjithësia sikur I është dedikuar Dritës së Qenies, Hz. Muhammed Mustafait (s.a.v.s.)! E tërë gjithësia është krijuar për nder të Dritës Muhammediane dhe si vendvendosje për të. Sepse ai është një personalitet i tillë që Zoti e ka quajtur
“Habib”, “i Dashuri im”!1
Më parë ishte zakon që në vula të gdhendeshin fjalë të urta ose poezi.
Edhe mirëbërësja e madhe, Bezmialem Valide Sulltan, pati gdhendur në vulën e saj këto vargje shumë kuptimplote: Muhammedi doli nga dashuria; Pa Muhammedin ç’del nga dashuria?
Nga shfaqja e tij, Bezmialem u bë diçka!
Siç e shprehim edhe në Fjalën e Dëshmisë1, sigurisht që Hz. Muhammedi (s.a.v.s.) është një “rob” si njeri dhe pamje, por, si karakter, është “kryeprofet”. Sa bukur shprehet Hirësia Aziz Mahmud Hydaji i cili e
vëzhgon këtë delikatesë dhe botë enigmatike: Pasqyrë është kjo botë, me Zotin e qenë; Nga pasqyra muhammediane shihet Allahu gjithmonë!..
Ndjenja e afërsisë dhe dashurisë për të Dërguarin e Allahut është një faktor i lartë efektiv që e bën të çmuar njeriun në të dy botët. Me të vërtetë, edhe sahabet bujarë patën arritur ato nivele të paarritshme me pretekstin
e kësaj ndjenje afërsie dhe dashurie, ose, e thënë ndryshe, ngaqë qenë mbrujtur me dashurinë pasionante për Krenarinë e Gjithësisë (s.a.v.s.)! Si ujëvara pasioni, ata qenë lidhur fort me besnikëri përreth Profetit (s.a.v.s.)
dhe qenë bërë yje të qiellit të lidhjes besnike pas tij. Dhe kjo lidhje shkonte gjer atje sa kishte prej tyre që vetëm pse “i Dërguari i Allahut kishte bërë ashtu”, vetëm për ta përjetuar kënaqësinë e imitimit të tij, ecnin në rrugën nga kishte ecur ai, i merrnin erë një trëndafili që i kishte marrë erë ai, që uleshin në një vend ku ishte ulur ai!
Janë të panumërta shfaqjet zemërpërvëluese të dashurisë dhe pasionit legjendar që ndjenin sahabet bujarë ndaj të Dërguarit të Allahut (s.a.v.s.).
Enes bin Maliku (r.a.) tregon: Tek i Dërguari i Allahut (s.a.v.s.) erdhi një burrë dhe e pyeti: “O i Dërguari i Allahut! Kur do të ndodhë kiameti?”
Profeti (s.a.v.s.) e pyeti: “Ç’ke përgatitur për kiametin?”
“Dashurinë për Allahun dhe Resulin e Tij!” – U përgjigj ai.
Atëherë, Profeti (s.a.v.s.) i tha kështu: “Në është kështu, do të jesh bashkë me atë që do!”
Në vazhdim të këtij rrëfimi, Enesi (r.a.) thotë:
“Asnjë gjë tjetër veç hyrjes në Islam s’na pati gëzuar sa thënia e
Profetit të Allahut, “Pa dyshim, do të jesh me atë që do!”. Ja, pra, edhe unë i dua Allahun, Resulin e Tij, Ebu Bekrin dhe Omerin dhe, edhe pse s’i bëj dot punët dhe adhurimet që kanë bërë ata, shpresoj të bashkohem dhe të jem me ta!” (Muslim, Birr, 163)
Pa dyshim që, për të hyrë në kuadrin përfshirës së kësaj deklarate përgëzuese të të Dërguarit të Allahut (s.a.v.s.), çdo besimtar duhet ta stolisë zemrën me dashurinë pasionante ndaj të Dërguarit të Allahut, me
afërsinë, kënaqësinë dhe dritën e tij!
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
