Rrugëtimin do e fillojmë këtu, në gërmadhat e mendjes dhe zemrës të lidhur pas horizontit blu! Ndoshta pamja do të na qëndisë brengat një ndër një sikur të ishin pjesë e një rrëfimi pafund. Sikur vezullimi të fishkëllente nga era e rëndë në shkretëtirë. Dikur jeta dukej e rënduar, e largët, e strukur nën mendësinë arkaike. Tashmë ka një arsye të secilës pyetje të dalë në skenën e ndjenjave. Ndoshta vargu i tyre do të ishte i gjatë deri në kozmos, ndoshta bishtërimi i tyre do të rikthente fuqinë e dogmës, por në esencë, fillimi është mu aty!
Ibrahimi a.s. sipas rrëfimeve kur`anore ishte babai i të gjithë Pejgamberëve të Allahut. Zaten ai thirrej edhe si “Halilullah” – “Mik i Allahut”. U kthyem te Ibrahimi a.s. për të kuptuar e mësuar rëndësinë e të qenurit rob i Allahut, i nënshtruar ndaj Allahut, thirrës, i sprovuar e pelegrinë. Zaten jeta jonë në këtë botë është një pelegrinazh që fillon me ardhjen tonë në këtë botë, e mbaron në momentin e futjes nën tokë. Në botën e mëpastajme kemi korrjen e të mbjellave nga ky pelegrinazh jete. Ndoshta për dikë do jenë shekuj thatësie, por për disa të tjerë do ketë fryte të llojllojshme të cilat janë të përshkruara në gjuhën e pastër të Kur`anit. Bota njihte shtëpinë e shenjtë, Qabenë! Por, ndryshkja e zemrave nga injoranca, mosbesimi dhe veset e këqija e sjelli njerëzimin në atë nivel që të bëjë tavaf rreth Qabesë edhe lakuriq. Çmenduria e njerëzve arriti deri në këtë shkallë! Ibrahimi a.s. babai i sakrificave dhe historisë së popujve në rruzullin tokësor, është rrëfimi i një tregimi të boshatisur. Ai, së bashku me djalin e tij Ismailin a.s., u kujdesën që të ndërtojnë shtëpinë e shenjtë Qabenë! Zaten kur ne kryejmë pelegrinazhin në Haxh, kujtojmë gati çdo detaj të jetës së
Ibrahimit a.s.
Në këtë mënyrë mësojmë komunikimin e një babai me fëmijën e tij, mësojmë sakrificën e tij në rrugën e Zotit, mësojmë durimin e gruas së tij Haxheres, mësojmë vendosmërinë e djaloshit të tij Ismailit a.s. Jeta e Ibrahimit a.s. është mësim dhe shembull për popuj të tërë se si të jetojnë në paqe me Allahun dhe në dashuri e harmoni me të gjithë njerëzit tjerë. Ai për asnjë moment të jetës së tij nuk u largua nga rruga islame edhe pse djalli u mundua që ta bind ta kthej veten prej vendosmërisë dhe bindjes në rrugën e Zotit. Djali i Ibrahimit a.s., gruaja e tij dhe vet ai e gjuanin djallin me gurë, duke e larguar prej veprimtarisë së tij në thyerjen e urdhrave të Zotit.
Kur shkojmë dhe kryejmë Haxhi, ne nuk guxojmë që të kuptojmë se po bëjmë vetëm një shëtitje në shtëpinë e shenjtë dhe misioni ynë të përfundoj me kaq. Ne shkojmë atje, për tu vetëdijesuar se në rrugën e Zotit do e flijojmë edhe veten po edhe familjen tonë, dhe do të bëjmë çmos që Allahu të jetë i kënaqur me ne. I japim mesazh djallit të mallkuar se ai nuk guxon për asnjë moment të jetës sonë të na mashtrojë e të na ndërroj mendje rreth realizimit të urdhrave të Zotit me përpikëri.
Mesazhet dhe urtësitë e Haxhit janë të pafundme. Ndoshta vet jeta jonë përfshihet aty! Jo rastësisht Resulullahu s.a.v.s. ka thënë:”Një 
i pranuar tek Allahu, nuk ka shpërblim tjetër veçse parajsën.” Haxhi është kusht i Islamit, i cili duhet që të realizohet nga myslimanët një herë në jetë, edhe atë nëse ka mundësi materiale. Me këtë nënkuptojmë se myslimanët e kanë obligim që të bëhen të pasur në këtë botë, përndryshe pa pasuri nuk kryhen as kushtet islame, si është haxhi e zekati, po edhe kushtet tjera islame. Islami e urren që myslimanët të jenë të papunë, parazitë, dhe të mos kërkojnë zgjidhje efektive në këtë botë. Islami është kundër atyre personave të cilët në emër të asketizmit e urrejnë këtë botë dhe nuk punojnë në të, e në këtë mënyrë bëhen barrë e komunitetit mysliman. Nëse Allahu nuk na mundëson që të jetojmë përmes një zanati të mësuar në ndonjë shkollë të mesme ose të lartë, atëherë e kemi për obligim që të mësojmë ndonjë zanat tjetër, me qëllim që të mos rrimë duarkryq dhe të bëhemi barrë e shoqërisë. Allahu e urren të varfrin mendjemadh, ndërsa Pejgamberi s.a.v.s. në një thënie të tij thekson:”Dora që jep është më e mirë sesa dora që merr.” Kur Omeri r.a. gjente disa të rinj të cilët rrinin në xhami tërë ditën dhe ishin të varfër, e nuk dilnin të kërkonin rrizkun e Zotit, ai me shkopin e tij i rrihte me qëllim që ti mësoj të mos bëhen barrë e shoqërisë, por që të kërkojnë furnizimin e Zotit.
Haxhi është vëllazërim, dashuri, mirëkuptim, falje dhe lutje. Sot, janë të njohura të gjitha këto terme në teori, ndërsa në praktik asnjëri prej tyre nuk realizohet. I pamundësohet dikujt që të kërkoj furnizimin e Allahut në këtë botë, ndërsa vëllai i cili ka furnizim me bollëk nuk kujdeset për të duke u arsyetuar se ai ka punuar për atë bollëk dhe nuk ka nevojë që ta ndaje me vëllaun e tij. Arsyetime të këtij lloji gjejmë shumë në mesin e shoqërisë sonë. Ne ndoshta edhe kryejmë të gjitha ritet e Haxhit, por kemi humbur prej jetesës sonë konceptin e mirësisë, mëshirës, paqes e dashurisë. Bota është futur në zemrat tona dhe i ka egërsuar ato. Të rinjtë sjelljen keq me më të vjetrit, të vjetrit nuk i mësojnë të rinjtë dhe nuk i vlerësojnë kontributet e tyre. Bota është shndërruar në një ferrë të cilin po e përjetojmë me sytë tanë. Po i kthyem sytë kah titulli i këtij shkrimi, dhe të pyesnim veten Pse haxhi?!, me siguri përgjigja e kësaj pyetje do ta merrte një jetë të tërë hulumtim. Prandaj, lusim Zotin që këto shkronja të shkruhen në veprat tona të mira. Kumedit, ndoshta lexuesi do e përjetojë edhe episodin tjetër!
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
