Historiku i agjërimit

Agjërimi dallohet nga adhurimet e tjera për vetë faktin se sekreti i tij lidhet me qëllimin e agjëruesit, të cilin se di kush tjetër, veçse Krijuesi i Madhëruar.
Çdo fe u ka sjellë ndjekësve të saj një sërë urdhëresash dhe ndalesash duke i bërë përgjegjës për respektimin e tyre. Kjo përgjegjësi ekziston pak a shumë në të gjitha fetë, qofshin të vërteta apo besëtytni. Personi që përfaqëson një fe dhe mendim, e tregon besnikërinë ndaj saj vetëm me këto veprime, pra duke i zbatuar urdhrat dhe duke iu shmangur akteve dhe veprimeve të ndaluara.Fjala agjërim në kuptimin etimologjik, do të thotë të ndalosh veten nga çdo gjë, ushqimi, pija etj. Si njëri prej adhurimeve, fenomeni i agjërimit është shumë i hershëm, i cili ka ekzistuar me disa ndryshime në të gjitha periudhat e historisë. Ndërkaq, këto ndryshime kanë ndodhur në disa çështje lidhur me hollësitë e agjërimit. Mund të thuhet se pothuaj në të gjitha fetë e shkuara ka pasur agjërim ose një adhurim të ngjashëm me agjërimin, pavarësisht nga forma, koha, synimi dhe përbërja. Ai është i njohur në të gjitha fetë e shpallura, madje dhe në paganizëm. Ka të dhëna se keltët, meksikanët e vjetër, peruanët dhe asirianët i kanë dhënë rëndësi agjërimit. Ai ishte i njohur dhe aplikohej edhe tek egjiptianët e lashtë e pastaj është bartur edhe tek grekët e vjetër. Këtë e praktikuan edhe babilonasit, kinezët e popuj të tjerë. Edhe tek ithtarët e feve hyjnore ”Ehlul Kitab“ (Judaizmi dhe Krishtërimi), agjërimi njihej dhe praktikohej.

Sipas një transmetimi, kur profeti Musa ndodhej në Egjipt, Allahu u premtoi bijve të Izraelit se, po ta shkatërronin armikun, do t’u dërgonte një libër. Pas shkatërrimit të faraonit, profeti Musa iu lut Allahut t’ua dërgonte librin e premtuar. Allahu e urdhëroi profetin Musa të agjëronte 30 ditë (të muajit Dhulkade) dhe pastaj edhe 10 ditë të tjera (të muajitDhulhixhe), duke plotësuar kështu 40 ditë agjërim.Tridhjetë ditët qenë ditë agjërimi, kurse dhjetë ditët e tjera, ditët e afërsisë dhe pëlqimit dhe në fund zbritja e Teuratit dhe biseda mes Zotit dhe profetit Musa. Ndërsa në burimet mbi agjërimet e krishterëve hasim në veçorinë se para profetësisë, Hz. Isai mbante dyzet ditë agjërim. Veç kësaj, sipas një pikëpamjeje të parapëlqyer, mbante edhe agjërimin e shëlbesës që ishte detyrim tek hebrenjtë. Profeti Isa nuk ka vënë konkluzione të veçanta mbi agjërimin.Argumenti më i madh për ekzistencën e agjërimit edhe para Islamit është ajeti 183 i sures Bekare ku thuhet: “O ju që besuat! Agjërimi ju është bërë obligim sikurse ishte obligim edhe për ata që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm”. Siç kuptohet edhe nga ajeti, agjërimi njihej tek popujt dhe gjeneratat e hershme, të cilët në shenjë respekti ndaj Zotit, agjëronin ditë të caktuara ose i ndalonin vetes disa ushqime. Edhe pse rendi i agjërimit ka ndryshuar, të gjithë e kanë njohur si formë adhurimi.
Lashtësia e kësaj dispozite flet për rëndësinë e saj dhe për vet faktin se në shpirtin e njeriut përherë është ushqyer ndjenja për adhurimin e Allahut në forma të ndryshme. Islami si fe e drejtë dhe e vërtetë, i ka urdhëruar përfaqësuesit e vet të kryejnë disa adhurime duke vënë si kusht të qenit mysliman. Si shumë konkluzione e urdhra, edhe agjërimi është bërë detyrim (farz) jo në vitet e para të Islamit, por në periudhën e Medines. Si datë, agjërimi në Ramazan është bërë obligim në muajin Shaban të vitit të dytë të hixhretit, një muaj pasi kibla u kthye kah Qabja. Ndërsa në kuptimin terminologjik të Islamit, fjala agjërim do të thotë ndërprerje e ngrënies, pirjes dhe marrëdhënieve seksuale nga agimi deri në perëndim të diellit me njësynim të caktuar dhe në mënyrë të vetëdijshme.
Agjërimi në fenë Islame dhe aplikimi i tij në praktikë,mbi të gjitha është një adhurim që bëhet vetëm për hir të Zotit, e cila kupton nënshtrimin ndaj Allahut dhe respektimin e ligjeve të Tij.Agjërimi i Ramazanit është një nga sprovat e forta dhe të vështira për njeriun. Ai mund ta fitojë këtë sprovë me besim dhe përkushtim ndaj Krijuesit të tij.
Në fakt e gjithë jeta e njeriut është një sprovë. Allahu (xh.sh.) na ka sjellë në këtë botë për të na sprovuar, të shihet, a do të bëhet një njeri i denjë për xhenet, apo me veçoritë e qymyrit do të meritojë
xhehenemin.
Këtë fakt Allahu i Madhëruar e shpjegon në ajetin e dytë të sures Mulk: “Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t’ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë. Ai është Ngadhënjyesi, Mëkatfalësi”. Ndërsa në ajetin 155 të sures Bekare thuhet: “Ne do t’ju sprovojmë me ndonjë frikë, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta, e edhe nga frytet, po ti përgëzoji durimtarët”. Po, Allahu na sprovon me jetën, me ato që na jep, me ato që na merr, me urdhrat dhe ndalimet, me uljet dhe zbritjet tona dhe me shumë fenomene të tjera. Rruga për të fituar këto sprova është falënderimi ndaj Allahut (xh.sh.), për mirësitë dhe begatitë që na dhuron dhe durimi përballë fatkeqësive dhe të këqijave, largimi nga gjërat e ndaluara dhe kryerja e obligimeve të urdhëruara nga Ai (xh.sh.).
Edhe agjërimi i muajit të Ramazanit është një nga sprovat e forta, sidomos në kohët tona kur pretendimet kanë marrë tatëpjetën. Është akoma më e fortë kur ushqimi i mirë, akomodimi luksoz dhe kërkesat e panumërta të njeriut për këtë jetë, janë shtuar së tepërmi duke lënë mbrapa për ta varfëruar akoma më tej shpirtin e tij. Kësaj i shtohet edhe agjërimi i sivjetshëm në muajin më të nxehtë të stinës së verës, Gushtit. Jemi mësuar të hamë shumë dhe shpesh, por ne, duke e ditur se agjërimi është sprovë dhe, për të fituar kënaqësinë e Allahut (xh.sh.), në dashtë Zoti do ta kryejmë sa më mirë këtë obligim. Agjërimi është
një adhurim i pastër dhe i sinqertë. Sepse në adhurimet e tjera ekziston mundësia e përzierjes së hipokrizisë, por tek agjërimi, jo.
Pra, agjërimi është i sinqertë, i papërzier me qëllime të tjera përveç qëllimit për të fituar pëlqimin e Allahut (xh.sh.). Agjërimi dallohet nga adhurimet e tjera për vetë faktin se sekreti i tij lidhet me qëllimin e agjëruesit, të cilin se di kush tjetër, veçse Krijuesi i Madhëruar. Prandaj Zoti e konsideron agjërimin të Tijin, në një hadith kudsi të transmetuar nga Ebu Hurejre ku thuhet: “Çdo punë e njeriut është e tija, përveç agjërimit. Ai është i Imi dhe vetëm Unë e jap shpërblimin për të. Besimtari e lë ushqimin për Mua, largohet nga gruaja e tij vetëm për Mua dhe braktis dëshirat e tij vetëm për Mua” (Sahihu ibn Huzejme). Krijuesi i Lartë në një tjetër hadith kudsi thotë: “Kush agjëron një ditë për mua, shpërblimin e tij do e jap unë” (Buhari). Kjodo të thotë se ky shpërblim i Zotit, nuk llogaritet me njësi matëse apo peshore, por jepet drejtpërdrejt nga Ai, në masën që e di vetëm Ai.

Shkruan: Ylli Gurra
Burimi: kmsh.al