Safi dhe vlera e tij në namaz!!

“Ose do t’i rregulloni safët tuaja në namaz, ose Allahu do t’i mbrapshtojë fytyrat tuaja prapa.” – Hadith:Buhariu



Shkruan: Avni Tafili

Njerëzit kanë nevojë të jenë pranë njëri-tjetrit. Të njihen me botën e njëri-tjetrit, të afrojnë përvojat, të rrëfejnë sfidat me të cilat ballafaqohen, të këshillohen dhe të ndihmohen mes vete.

Safi! E ç’di ti për rëndësinë e safit! Ti radhitesh në saf gjatë namazit, por ti duhet ta dish edhe pse radhitesh. Jo për t’u dukur, por për t’u ndierë! Ti bashkon këmbët dhe shpatullat, por ti duhet të përpiqesh të njësosh dhe bashkosh edhe anën shpirtërore. Të ndash me atë që bashkohesh në të dy krahët edhe qëllimin dhe misionin. Ah sikur vetëm rëndësinë e safit ta dinte secili musliman, çdo gjë do të zgjidhej brenda 24 orëve! Pasi zemrat, mendjet dhe fuqitë trupore kur bashkohen, gjithçka sfidojnë. Bëhen një trup i vetëm gjigant dhe i pathyeshëm!

Allahu i Madhëruar i do të përgjegjshmit, të cilët janë të përkushtuar kur diçka fillojnë, e çojnë deri në skaje. Nuk dorëzohen, nuk dinë të plogështohen. Para se të sprapsen mendojnë shumë. Nuk ia kthejnë shpinën gjësë që ia kanë drejtuar fytyrën e kraharorin, veçse duke pasur arsye të fortë. Jo, njerëzit e përgjegjshëm, të arsyeshëm e largpamës nuk sprapsen veçse të vdekur!

E dinë përgjegjësinë që kanë ndaj njerëzve që e rrethojnë. Nuk dinë të dëshpërohen dhe asgjë nuk i bën të sprapsën! Janë të përqendruar, të vendosur dhe durimtarë! Këta janë njerëz, që nuk dëgjojnë asnjë zë veçse zërin e logjikës së shëndoshë dhe të nevojës urgjente. Po, këta renditen në saf, nuk e lëshojnë atë vetëm pse një pikë djerse u pikon, apo vetëm pse ndjejnë plogështi, e as pse vetëm për t’iu shmangur njerëzve, të cilët, sipas tyre, janë të pavetëdijshëm për atë që bëjnë.

Jo, ata qëndrojnë dhe praktikojnë dëshirën e Allahut të Madhëruar: të qëndrojë besimtari bashkë me vëllezërit e tij besimtarë sikur të ishin mur prej hekuri, të lidhur e të bashkuar fortë! Po, pikërisht, këtë na e mëson ligji i radhitjes në rreshta gjatë kryerjes së salatit (namazit). Kush mban këtë mur veçse atij që di të dallojë prioritetet dhe nevojat e shoqërisë. Po të mos kishte qenë radhitja në namaz obligim, në këtë kohë më tepër se kurrë do të bëhej edhe urgjencë!

Njerëzit kanë nevojë të jenë pranë njëri-tjetrit. Të njihen me botën e njëri-tjetrit, të afrojnë përvojat, të rrëfejnë sfidat me të cilat ballafaqohen, të ndihmohen mes vete dhe të këshillohen. Pikërisht, kur njerëzit përballen me një sfidë të përbashkët, mblidhen, afrohen dhe bashkohen, dhe bashkërisht ia mësyjnë asaj sfide, atij problemi! E këtë mund ta praktikojë individi musliman pesë herë brenda 24 orëve, por vallë, sa vetë bashkërisht rrinë afër njëri-tjetrit për t’u përballur me problemet dhe çështjet e tyre!

Fare pak janë të vetëdijshëm për këtë praktikë. Jo, nuk janë mirënjohës për këtë mirësi të Allahut të Madhëruar ndaj robërve të Tij! Po, sepse po të ishin falënderues siç duhet, nuk do t’i bashkonin thjesht gishtërinjtë dhe shpatullat e tyre, por edhe zemrat dhe mendjet e tyre. Kurrsesi! Nuk janë mirënjohës të njëmendtë! Por dijeni o muslimanë të dashur, se çdo udhëzim kur’anor a sunnetor, nuk është thjesht sipërfaqësor, dekor e as fizik. Është ideal, është rrugë, është metodë, është mënyrë, është mjet! Po, është qëllim!

Po, prandaj dhe parimi hyjnor se, veprat shpërblehen sipas qëllimit, dëshmon rëndësinë e zhytjes në thelbin e çështjes, kur i mësyhet! Nëse ti radhitesh në saf, thjesht për të kryer një kohë namazi, vërtetë atë do ta bësh, dhe mund të kesh kryer një obligim për atë kohë namazi, edhe pse mision i pakryer mbet! Por, nëse ti radhitesh në saf, jo vetëm për t’u shkarkuar nga obligimi ndaj kohës së namazit, atëherë çështja do të ndryshonte shumë: nuk do të ndaheshe, nuk do të shkëputeshe, nuk do të sprapseshe përderisa të kuptosh, apo t’i bësh të tjerët të kuptojnë, se, kemi shumë çështje të pazgjidhura si Ummet Islam!

Shoqëria njerëzore, e në veçanti shoqëria që ndan bashkërisht të njëjtin qëllim dhe mision, sa shumë që kanë nevojë të jenë të lidhur mes vete. E, cila shoqëri mund të jetë më e bashkuar në qëllim dhe mision sesa shoqëria që ka një Zot, Allahun, ka një Libër, Kur’anin, ka një Mësues, Muhammedin salAllahu alejhi ve selem! Jo asnjë fare hiç! Ajo shoqëri: unë, ti, ai e ajo; e bëjnëShoqëri Islame! Jemi ne shoqëria islame. E ne thirremi pesë herë brenda 24 orëve për t’u bashkuar e për të ndarë bashkërisht përgjegjësitë dhe sfidat! Po, vallë o muslimanë të dashur, sa po i qëndrojmë besnik dhe guximtar kësaj!

Nuk pëshpëritet përgjërimi i përbashkët pas kaptinës el-Fatiha veçse për të konfirmuar praninë e përgjegjshme në saf! Po edhe simbolika e pëshpëritjes së madhërimit që i bëjmë Zotit tonë, Allahut të Madhëruar, në prag të çdo lëvizjeje gjatë namazit mund të jetë: O Allah! I Madhërishëm je, që na bashkove! Pasi thirremi të jemi të bashkuar, sepse vetëm aty ku ka bashkim, – jo vetëm bashkim trupor -, lëshohet mëshira!

A jemi të pavetëdijshëm për rëndësinë e safit. Po, jemi të pavetëdijshëm! A duhet të vetëdijesohemi, që çdo herë kur radhitemi në saf, të lotojmë kur prej tij sprapsemi! Po duhet! A jemi të papërgjegjshëm kur hymë në saf. Po, jemi të papërgjegjshëm! A duhet të jemi të përgjegjshëm që, kur hymë në saf nuk duhet të sprapsemi para se të ndajmë përgjegjësitë dhe sfidat me ata që kemi pranë krahëve tanë! Po duhet! A jemi të papërkushtuar ndaj safit. Po jemi! A duhet të kemi përkushtim që kur radhitemi në saf, pasi të ndajmë përgjegjësitë dhe sfidat me ata që kemi pranë, të mos sprapsemi veçse me premtim të sigurt se do t’i kryejmë! Po duhet!

E pra, dije o musliman, që në saf radhitesh, se Allahu i Madhëruar, që të krijoi dhe të udhëzoi, inshaAllah, duke e treguar rëndësinë e safit që ka, u betua në të!

“Pasha të radhiturit, që në rreshta (safa) qëndrojnë.” – Kur’an, 37:1

Allahu na vetëdijesoftë, na bëftë më të përgjegjshëm, e më të përkushtuar ndaj radhitjes dhe rreshtimit në safa, saqë të bëhemi si ndërtesë e fortifikuar! Amin!

Ve ma et-teufik ila bilah