Plaku goje embel

PLAKU GOJË ËMBËL
Në fshatin malor që dukej nga pak i harruar nga njerëzit dhe nga i cili banorët e tij largoheshin gjithnjë e më shumë duke kërkuar jetë më të lehtë e më të mirë në qytet, jetonte Mualimi plak me mjekër të bardhë, i vetmuar.Djemtë e tij që moti kishin zbritur në qytetin e afërt kurse plaka kishte vdekur fill pas largimit të tyre. E tërë dita e mualimit kalonte në mektebin gjysmë të rënuar në të cilin her pas herë vinin fëmijët e paktë të cilët kishin mbetur në fshat. Gëzimi I plakut dukej menjëherë, buzët e tija qeshnin e fjalët e ëmbla vërshonin. Fëmijët e mij, edi se edhe ju sikurse edhe të gjithë shokët tuaj do të largoheni prej këtu, edi se këto male do të mbeten të zbrazura dhe se nuk do të kem së shpejti kujt t`i gëzohem. Por, më besoni, unë më shumë brengosem për ju që po shkoni në një mjedis të ri e të panjohur në të cilin nuk do të mund të gjendeni aq lehtë. E imja e pati, voglushe dhe unë mund shpejt të largohem për në botën tjetër, I kënaqur që tërë jetën time e kam kaluar në majë të këtij mali dhe me këtë libër të vjetër nën sjetull-kishte zakon të thotë plaku- dhe pastaj, sikur të mos kishte ndodhur asgjë, fillon të lezojë e të shpjegojë pjesën nga Kur`ani, nga libri I tij I vjetër. Fëmijët dëgjonin në heshtje, të mrekulluar nga porositë e Kur`anit dhe nga ato të plakut I cili udhëzonte që asnjëherë të mos largohen nga rruga e fesë dhe besimit, kudo qofshin. S`kaloi shum kohë, dhe u dëgjua se Mualimi plak me mjekër të bardh kishte vdekur. Pran tij kishte mbetur vetëm Kur`ani I vjetër por edhe kujtimet e bukura të cilët ua la fëmijëve të paktë të fshatit malor…