Jeta dhe njeriu janë në garë, ndoshta e vetmja garë ku fitorja e njërit
nuk është humbje e tjetrit… Njeriu është i lirë të bëjë çfarë të dojë,
sipas asaj që po e quajnë demokraci, por liria e pamend dhe jashtë të
mirës, kurrë nuk i sjellë të mira, por edhe nuk e dëmton tjetrin siç
edhe niset në ato synime. E keqja e secilit i takon vetëm atij që bën
keq, assesi tjetrit, dhe padyshim se pre e djallëzimeve do të bie vetëm
ai/ajo që ka pranuar të jetë i involvuar në të keqen. Zoti, të tillëve
iu drejtohet duke ju thënë:

“Ç’të mashtroi ty që nuk i besove Zotit tënd bujar?” (Infitar, 6)

Ndryshe
ndodh kur në garë hyjnë varfëria dhe dhimbja. Varfëria është kusht me
të cilën njerëzit jo medoemos lindin, por e mira është se mësohen, por
s’do të thotë që për shkak të varfërisë të lejohet të bëhen fëlliqësira
dhe vepra degjeneruese të cilat një ditë do të dëshmojnë kundër kryesit
të tyre. Për këtë kemi versetin i cili thotë:

"Secili
njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen Ditën e
Llogarisë. Kush i shmanget zjarrit e futet në Xhenet, ai është
fitimtari. E jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim
mashtrues." (Ali Imran, 185)

A ka njerëz të lumtur?
Shumë pretendojnë se janë… Por si çdo gjë, edhe veprat duan kohë edhe
pasi ato janë bërë, para se të shihen, dëgjohen e vlerësohen…

"Jeta
e kësaj bote nuk është gjë tjetër vetëm se një përjetim e mashtrim.
S'ka dyshim se bota tjetër është më e dobishmja për ata që ruhen. A nuk e
përdorni mendjen?" (En'am, 32)

Të gjithë ankohen.
Rrallë një person i vetëm dihet të ketë pranuar se problemi i tij është
më i lehtë se ç'është në të vërtetë. Ekzagjerimi edhe në mes më të
duruarve, është si qilimi fluturues ku askush nuk ka hipur, të gjithë
ëndërrojnë - por ndeshen me të njëjtin zhgënjim dhe s'ndalen së
zemëruari. Askush nuk duhet të mbytet në hallet e veta dhe as të shihet
gjithë kohën në pasqyrë. Edhe më i padituri, nëse thotë a bën atë që i
takon, nuk do që të pengohet nga natyra e tij për të menduar qartë rreth
gjendjes ku ndodhet. Por neve na tërhiqet vërejta nga Zoti ynë duke na u
thënë:

"O ju njerëz, kini kujdes ndaj Zotit tuaj dhe
kini frikë ditës kur prindi nuk mund t'i bëjë dobi fëmijës së vet, e as
fëmija nuk mund t'i bëjë dobi asnjë send prindit të vet. Premtimi i
Allahut është i vërtetë, pra të mos ju mashtrojë jeta e kësaj bote dhe
të mos ju mashtrojë ndaj Allahut djalli mashtrues." (Lukman, 33)

Institucioni
është qendër që njeh çdo njeri dhe jo anasjelltas. Prandaj bota s’ka
qenë e s’do të jetë kurrë në paqe - respekti shihet si borxh dhe jo
diçka që duhet fituar, e mira merret për dobësi, dashuria shpërdorohet
dhe njerëz të ndryshëm që s'duhet kurrsesi të jenë bashkë afrohen për të
'larë hesape'. E nëse mendohet se “larja e hesapeve” mund të bëhet
përmes fëlliqësirave e punëve të pista amorale siç ndodhi në Prishtinë
më 14.12.2012 në mënyrë të organizuar nga të pandërgjegjshmit dhe
injorantët, kjo veçse tregon një luftë edukatash e moralesh në mes të
moralshmëve dhe të pamoralshmëve, por Zoti na e tërheqë vërejtjen duke
na thënë dhe duke na premtuar se:

"Atyre që nuk besuan, u
është bërë e hijshme jeta e kësaj bote dhe bëjnë tallje me ata që
besuan. Por të devotshmit janë mbi ta në ditën e kiametit. Allahu e
furnizon pa masë atë që do." (Bekare, 212)

Bota është
hapësirë me njeriun fillimisht pjesë e saj, thuajse i padukshëm, pa
ndikim - si çdo specie tjetër. Zhvillimet e afruan këtë botë, e bënë të
vogël - me një kompjuter, internet, IPhone, IPad -njeriu e mban atë në
dorën e tij. Bota që dikur e përfshinte, tani përfshihet brenda njeriut
të vogël të fryrë, euforik dhe si i dehuri harron se helmohet, qesh,qan
dhe vetëm botën e tij sheh, të tjerët donë t’i sfidojë për të këqijat që
i ndodhin dhe nuk zgjedh mënyrën e duhur kundërshtuese për ta shpalosur
pakënaqësinë e tyre për mos pasjen e një jete të mirë, komode e harmoni
në jetën e tij duke krijuar një familje të shëndoshë dhe në suaza të
rrugëve të shëndosha, dhe harron se këto sjellje të tij do t’ia zënë
frymën më keq sesa të futet në një qese najloni dhe do të plasë
dalëngadalë pa i dalë askush në ndihmë, madje as ata/ato që i thirrën në
imoralitet e vepra të tilla të pista, sepse nuk deshi të dëgjojë
thirrësin i cili thërriste me dëshmi të gjallë:

"Hiqu atyre që e marrin fenë për lojë e dëfrim dhe i ka mashtruar jeta e kësaj bote!..." (En'am, 70)

"I
pat mashtruar ata jeta e kësaj bote dhe ashtu (të detyruar) dëshmuan
kundër vetvetes se me të vërtetë e refuzonin (të vërtetën)." (En'am, 130)

Përderisa
e keqja nuk paska fund, edhe e mira është në pafundësi, ajo jeton në
këtë botë por vazhdon edhe në botën tjetër, andaj kurrë nuk bëhet vonë
që njeriu të vetëdijesohet dhe të këndellet nga dehja e së keqes dhe ta
udhëzojë veten në të mirën e në të mbarën, ngase përjetimet e të
shëmtuarës i përjeton në të dy botët vetë ai/ajo që i bën, sikurse që i
përjetojnë të mirat punëmirët…

Zoti po këshillon duke na thënë:

"…Por
jobesimtarët janë të gëzuar me jetën e kësaj bote. E jeta e kësaj bote
ndaj botës tjetër nuk është tjetër vetëm se një përjetim i shkurtër." (Rra'd, 26)

Por,
nëse njeriu do që të pendohet, do që ta përmirësojë veten e tij dhe të
shpëtojë nga dënimi në të dy botët, edhe për këtë Zoti ka premtuar dhe
thotë në Kuran:

“Nuk ka dyshim se për muslimanët e
muslimanet, besimtarët e besimtaret, adhuruesit e adhurueset, të
sinqertit e të sinqertat, durimtarët e durimtaret, të përvuajturit e të
përvuajturat, sadakadhënësit e sadakadhënëset, agjëruesit e agjërueset,
ruajtësit e nderit e ruajtëset e nderit, shumëpërmendësit e All-llahut e
shumëpërmendëset e All-llahut, All-llahu ka përgatitur falje (mëkatesh)
dhe shpërblim të madh.” (Ahzab:35)