Kur të përkujtuarit nuk përmirëson!

Kur të përkujtuarit nuk përmirëson!

“Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes e mbrëmje, e që kanë për qëllim kënaqësinë (razinë) e Tij, dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij zemrën e të cilit e kemi shmangur prej përkujtimit ndaj Nesh dhe atij që është dhënë pas epshit të vet, pasi puna e tij ka mbaruar.” – [Kur’an, 18:28]

Përkujtimi i sinqertë arrihet me zemër të bindur, me bashkimin e aftësive fizike e shpirtërore. Ti agon një njeri tjetër dhe mund të arrish të bëhesh njeri që Zoti e do!

Nuk ngjet gjithçka hap e mbyll sytë. Jo, për të realizuar diçka kërkohet angazhim. Po, kërkohet edhe përkushtim. Udhëzimi i drejtë është për atë njeri që i thërret mendjes dhe ndërgjegjes së vet. Përmirësimi nuk është për njerëzit e paaftë. Obligimet janë për njerëzit që kanë mendje, jo për njerëzit që nuk dinë të dallojnë mjaltin nga helmi.

Ti mund të jesh i aftë fizikisht: të kesh duar e krahë, sy në ballë, e këmbë që lakohen e përkulen, e bashkë me to, t’i përulesh në tokë Zotit, por të gjitha këto janë vetëm aftësi fizike. Diçka të mungon! E ajo është aftësia shpirtërore. Ajo është aftësi jo e të gjithë njerëzve. Ata njerëz që e kanë këtë aftësi janë pak, pasi edhe vetë në Kur’an thuhet: pak janë që falënderojnë, pak janë që besojnë, pak që përkujtojnë. Po edhe pak ka që logjikojnë!

Ty të takon, o njeri i ndershëm, që Zotin tënd ta adhurosh edhe me aftësitë e tua fizike me të cilat u linde, por edhe me aftësinë tënde shpirtërore, që ti ndoshta e harrove! Jo, ti nuk e harrove, por ndoshta të bëri ta harrosh cytja që cyt, toka që grabit, e epshi që ul!

Por ty nuk të është bërë thirrje që t’i përulesh Zotit tënd vetëm me aftësitë e tua fizike, e as ta përkujtosh Zotin tënd vetëm me gjymtyrët e tua, sepse ti nuk je vetëm trup, nuk je diçka që nuk ndien, nuk je pa shpirt, por je më shumë se aq, je njeri me shpirt e mendje. Ti nuk lëviz, nuk ha, dhe nuk ecën nëpër tokë e të mos e kesh një qëllim që do ta arrish. E çfarë, o njeri i ndershëm, sikur të arrish tek caku i qëllimit, por atë të mos e realizosh e të mos e ndijosh?

Jo, ti ke mendje, me të cilën mund të bësh llogari. Mendja ushqim ka arsyen, që di të logjikojë. Ti nuk ke mendje që logjikon ta ushqejë vetëm trupin. Jo kurrsesi! Mendja është edhe që të ta furnizojë dhe të ta pasurojë ty edhe shpirtin. Një shpirt i trazuar, i pazënë vend e i parehatshëm, është ai shpirt që jeton në një trup gjysmak, në një trup me aftësi të kufizuara. E, nuk ka aftësi më të kufizuar për njeriun, se sa të harrojë aftësinë që nuk shihet, por ndihet!

Ti e përkujton Zotin, por ty zemra nuk të rreh kurdoherë që përmendet Zoti. Ti e përkujton Zotin, por ty shpirti nuk të qetësohet. Ti e përkujton Zotin, por ty zemra të rri e dalldisur. Vallë a e pyet veten se kë ke Zot?! Ke Allahun, me përkujtimin e të Cilit zemrat gjejnë qetësi e shpirtrat rehati, apo ke zot që as vetë ti nuk e di se ç’është?!

Zot na ruaj nga kjo gjendje amullimi e hutimi!

Ty, o njeri, që Zot ke zgjedhur Allahun, Allahu të urdhëroi që ta përkujtosh jo vetëm me gjuhë që shijon, por edhe me zemër që ndien! Zemra kërkon qetësinë, ndërsa gjuha lehtësinë; jepja secilës të drejtën që i takon. Por ja, ti ia dhe gjuhës e cila e përkujton Zotin shpejt e shpejt, ndërsa zemra mbetet e dalldisur pas lëvizjeve të tua të nxituara.

Qetësohu, o njeri! Zoti ta dëshiroi të mirën. Për ty Ai qetësinë e do. Sa i mëshirshëm është Zoti edhe kur njeriu bën padrejtësi! E ti jo vetëm që përkujtues i devotshëm s’je, por madje as falënderues s’je!

Nëse zemra është bërë rob i dalldisjeve të tua, binde atë, që t’i bindet dhe t’i përulet Zotit të saj. Po nuk të dëgjoi, çoje në varr! Le ta shijojë errësirën! Aty, detyrimisht, frikë do të ndiejë. Dije, o njeri, se frika bën shumë dobi – e zemra e pabindur, frikë do!

Përkujtimi i sinqertë arrihet me zemër të bindur, me bashkimin e aftësive fizike e shpirtërore. Ti agon një njeri tjetër dhe mund të arrish të bëhesh njeri që Zoti e do! Ti meriton qetësinë. Ti meriton përmirësimin. Trupi yt nuk lëviz dhe të mos lëvizë edhe zemra në përulje ndaj Zotit tënd. Ti nuk je gjysmak, ti je i plotë, ashtu siç Zoti të krijoi: me trup e shpirt!

O Allah, na bëj që të të përkujtojmë Ty me bindje, me përkushtim e devotshmëri, e na e prano lutjen të cilën e bënte edhe i Dërguari Yt, Muhammedi (salAllahu alejhi ve selem):

“O Allah, unë të kërkoj mbrojtje nga dija prej së cilës nuk ka dobi, nga zemra e cila nuk frikësohet, nga vetja e cila nuk ka të ngopur dhe nga duaja e papranueshme!” – [Hadith:Muslimi].