plaku dhe djaloshi

Dielli përcëllonte me rrezet e tij, ndërsa plaku mjekërbardhë nisej
për faljen e namazit të drekës.Rrudhat e tij në ballë tregonin
vuajtjet e tij në jetë, duke filluar që nga fëmijëria e tij e deri
në ditët e sotme. Por, për çudi, në sytë e tij vërehej krenaria dhe
brendia e shpirtit të lumtur, e nganjëherë ajo lumturi manifestohej
me buzëqeshje e cila rrënjët I kishte në besimin e tij në Allahun,
besim I kultivuar me një ndjenjë të veçantë.

Derisa po kalonte skajin e rrugës, rastisi në një çun me një çantë
në dorë I cili duke vrapuar goditi plakun dhe u rrëzua përtokë.
Plaku I habitur nga ky takim I papritur me një njeri me të cilin e
dallonin 70 vite, filloi ta ngrisë fëmijën e rrëzuar I cili filloi
të qajë nga dhembjet e shkaktuara. Duke ia shkundur pluhurin nga
rrobet e tij të mira, duke e vendosur gishtin afër buzëve për të heshtur,
preku syrin dhe lëvizin dorën djathtas e majtas për të ndërprerë qarjen.
Beshiri I vogël menjëherë e kuptoi se plaku me të cilin u ndesh është
shurdhmemec. Filloi ta shikojë me sy të mbushur me lot, derisa plaku ia
prekte mjekrën e tij të butë dhe duke e puthur në faqe, duke ia bërë me
shenjë se a dëshiron të shkojë diku me të.

Beshiri me një lëvizje të kokës ia bëri me shenjë se u pajtua me
propozimin e tij. U nisën dhe mbërritën te dera e oborrit të xhamisë.
Aty Beshiri e kuptoi se plaku e kishte ftuar që të shkojnë në xhami.
Mirëpo, çfar të bëjë Beshiri I vogël në xhami, kur nuk kishte mësuar
se si të falej dhe po I thotë plakut se nuk di të falet. Plaku I urtë
I tha se do ta mësojë të falet. Morrën abdest dhe hynë në xhami.Ezani
ushtoi duke lajmëruar kohën e namazit të drekës, ndërsa Beshiri shikonte
ne lartësitë e xhamisë përbrenda duke u habitur dhe duke menduar se sa
është kjo xhami e lartë.

Plaku filloi ta mësojë Beshirin vetëm me lëvizjet e namazit e pasi që
ishte shurdhmemec, nuk kishte mundësi tia mësojë edhe duatë përcjellëse
të namazit.

Pas faljes së namazit, plaku dhe Beshiri u nisën për në shtëpi, mirëpo
ende pa mbërri në destinacion, plaku hyri në një dyqan dhe I bleu atij
disa bombone dhe ia futi në çantë, sërish duke ia bërë me sy dhe me gisht
si shenjë që të heshtë.

Kjo pamje vazhdoi edhe ditëve tjera sa që Beshirit iu bë shprehi shkuarja
me plakun për të falë namazin, mirëpo kësaj here në shtëpi të plakut
e cila nuk ishte edhe aq larg shtëpisë së Beshirit. Beshiri edhe kur
luante me shokët futboll, lojë kjo shumë e dashur për të, kur shihte
plakun që po kalonte andej pari, linte lojën dhe vraponte pas tij,
sepse ishte koha e namazit..

Kaluan shumë vjet dhe Beshiri pas kryerjes së shkollës fillore,
udhëtoi për në Xhidde, qytet bregdetar në Arabinë Saudite,
për të vazhduar shkollimin e mesëm dhe atë universitar.

Beshiri që atje filloi të mësojë se si falet namazi me duatë
përcjellëse, kuptoi esencën e namazit, mësoi leximin e Kuranit,
sepse të gjitha këto ishin shumë problem të mësohen në një vend
sikur Tunisi për shkak të qëndrimit të shtetit me laicizëm ndaj
Islamit. Shkurt Beshiri dhe bashkëkombasit e tij ndjeheshin të huaj
sa I përket islamit në atdheun e tyre.

Pas disa viteve qëndrim në Arabinë Saudite, Beshiri u kthye në
shtëpi, por kësaj here jo si një Beshir I vogël, por I rritur
me shtat të lartë, me një fytyrë të rrumbullakët, me sy të kthjellët
dhe me një buzëqeshje të madhe.Mirëpo, ende pa shkuar për të vizituar
familjen e tij, së pari shkoi të vizitojë plakun e fëmijërisë së tij,
I cili kishte mbjellur te ai dashurinë e Islamit, namazit edhe pse me
gjuhën e gjesteve.

Takoi plakun I cili kishte qenë në shtëpi përbrenda. Shtëpia ishte
shumë e vogël, me një korridor të vogël dhe me dy dhoma të vogla.
Plaku u gëzua shumë për ardhjen e Beshirit, saqë I pikuan lotët nëpër
faqe. Ndejti pak me të dhe u nis për te familja e tij.

Pas një kohë kuptoi se plaku ishte sëmurë dhe Beshiri shkoi për ta
vizituar atë. Kur hyri brenda, pa se plaku ishte shtrirë në shtrat
dhe po flinte. Por për çudi, në momentin kur hyri Beshiri në dhomë,
ai hapi sytë dhe ktheu kokën kah ai. Beshiri iu afrua plakut dhe u
ul afër tij.Kapi dorën e tij dhe e puthi në shenjë dhimbjeje për të
që është I sëmurë, ndërsa plaku shtrëngoi dorën e Beshirit. Beshiri
me shenja të dorës po e pyet se si është me shëndet dhe se do të bëjë
më mirë, ndërsa plaku duke ngritur mesin e buzëve dhe duke ulur skajet
e tyre, ia bëri me shenjë Beshirit se për të ka ardhur fundi. Por
plaku I tha se që një javë nuk ka bërë namaz, ndërsa Beshiri I çuditur
e pyeti se pse. Ai I tha se pa abdest si të falet.Beshiri u mendua pak
dhe doli përjashta ku në një qoshe gjeti një gur deri diku të madh, ia
afroi dhe I tregoi se si merret tejemmumi. Plaku mori tejemmum ndërsa
Beshiri tash po e meson se si të falet kur është I shtrirë. Kështu, der
isa plaku po falte namazin, pasi mbaroi, filloi të ndjehet edhe më keq,
kështu që ndjente se fundin e ka shumë afër. Plaku shikonte Beshirin mu
në sy, duke I treguar atij se fundi është, ndërsa Beshirit filluan tI
pikojnë lotët nga dhembja. Ashtu në atë moment, Beshiri me gjeste po I
thotë plakut se: Kur isha unë fëmijë, ti ma mësove namazin ndërsa unë
po ta mësoj në pleqëri. Plaku me dhembje të mëdha, buzëqeshi dhe I tha
Beshirit (me gjeste): Unë ta mësova namazin në fillim të jetës, ndërsa
ti po ma mëson namazin në fund të jetës , dhe menjëherë pas kësaj,
drejtoi sytë kah tavani I shtëpisë dhe dha shpirt.

Njerëzit e mëdhenj njëherë vdesin por gjithmonë jetojnë. Plaku të cilit
as unë nuk arrita tia mësoj emrin, ishte mësuesi dhe thirrësi më I mirë
në islam. Dinte të dojë dhe ta dojnë. Unë isha ai që e kam dashur më së
shumti, sepse iu gjeta në momentin e vdekjes, tha Beshiri me lotë në sy
duke na treguar neve ngjarjen e tij të vërtetë në jetë. Edhe unë isha ai
njëri prej shumë vetëve që e dëgjuam këtë të ngjarë të cilit as pa e
njohur plakun e Beshirit, mu mbushën sytë me lot.

Muzdelifeja ishte vendi I bekuar sepse takuam njerëz të bekuar me jetë
interesante të bekuar, siç ishte jeta e Beshirit.