aksa
Antarë-Fillestar
Numri i postimeve : 492
Data e regjistrimit : 13/04/2010
Mosha : 49
Nacionaliteti-Sheti : Suisse - Kosova
 | Titulli: Ky është luftëtari i Islamit, Sallahudin El-Ejubi  Thu 17 Nov 2011 - 8:12 | |
| Ky është luftëtari i Islamit, Sallahudin El-Ejubi
Mësim nga Sallahudin El-Ejubi, se vetëm me xhihad Palestina do të mund të rikthehet ... Emrim i udhëheqësit të madh është Sallahudin El-Ejubi. Çliruesi i Palestinës i cili e rikthej tokën e shenjtë të Palestinës nga duart e forcave kryqtare në Evropë. Njerëzit e Perëndimit e njohin atë si Salladini, dhe emri i tij ka qenë i pavdekshëm në Evropë për qindra vite. Aq i madh ishte Sallahudini, sa që në Evropë ishte imponuar një taksë e quajtur Thite Sallahudin.
Sallahudin El-Ejubi, ka lindur me emrin Sallahudin Jusuf bin Ejubi në rreth 1138 pas krishtit. Ai erdhi nga fisi kurd. Familja e tij jetonte në Tikrit, e cila sot i përket Irakut, një vend ku islami ishte në lavdinë e tij në atë kohë. Babai i tij, Nexhmuddin Ejubi, u dëbua nga Tikrit dhe shkoi në Mosul, në vendin ku u takua me Imaduddin Zengi, sundimtarin e Mosulit, i cili ishte edhe themeluesi i dinastisë Zengi, i cili udhëhoqi ushtrinë
muslimane kundër forcave kryqtare në Edesa. Imaduddini e emëroj Nexhmuddinin për të udhëhequr kështjellën e tij në Baalbek. Pas vdekjes së Imaduddin Zengit më 1146 pas krishtit, biri i tij, Nuruddini u bë sundimtar i Mosulit. Sallahudini ishte i dërguar nga Nuruddini në Damask për të vazhduar shkollimin e tij.
Sallahudini pastaj hyri në Egjipt. Egjipti në atë kohë ishte nën sundimin e Hilafetit Fatimijeh (shiave). Në vitin 1171 AD, el-Adhid, sundimtari i Egjiptit nga dinastia e Fatimijeh vdiq. Sallahudini nxitoi për të thyer
fuqinë e Hilafetit Fatimijeh (shiave) dhe e rikthej menjëherë autoritetin legjitim të Hilafetit Abbasijeh në Bagdad.
Sallahudini e rigjallërojë ekonomin e Egjiptit, e ka reformuar ushtrinë, si dhe i ka rivendosur vlerat islame. Sallahudini ndërtoi shkolla dhe spitale. Ai gjithashtu hapi portat e pallatit për publikun, ku më parë ishin të
hapura vetëm për bujari. Në atë kohë, forcat kryqtare e sulmuan Aleksandrin e Egjiptit, por me këmbënguljen e muslimanëve dhe me ndihmën e All-llahut, armiqtë ishin mundur.
Sallahudini gjithmonë u përpoq ti dëboj kryqtarët nga toka e shenjtë e Palestinës, por ai mendonte, se në mënyrë që të fitojë ai duhet ti bashkoj Egjiptin dhe Sirinë, si idealizim i Nuruddinit. Pra, Sallahudini arriti për ta çliruar Sirinë pa ndonjë rezistencë të konsiderueshme, në fakt ai u mirëprit nga populli i Sirisë. Atje, Sallahudini u martua me vejushën e Nuruddinit për të forcuar lidhjet midis vetë sundimtarit dhe ish autoriteteve. Kur Sallahudini e unifikoi Aleppo më 1176, ai pothuajse u vra nga Hashashin, një grup i organizuar sekret i atentatorëve të ngritur nga Ismailijeh shi'itë për të vrarë krerët e Sunive. Me një aftësi të jashtëzakonshme politike, Sallahudini kërkoj miratimin nga Halifeja el-Mustadhi të Hilafetit Abbasijeh për të pajtuar territoret të cilat nuk ishin përputhur plotësisht me Hilafetin Abbasijeh.
Një afërsi me ulemat është zhvilluar më pas nga Sallahudini, ku ai gjithmonë ka kërkuar këshilla nga dijetarët në kryerjen e politikave të tija ushtarake dhe administrative. Një nga dijetarët e njohur nga Medhebi Hambeli, ibn Kudameh, u bë këshilltar i Sallahudinit, dhe e shoqëroj atë, kur Sallahudini e çliroi Palestinën.
Pas Sirisë u arrit një gjendje e qëndrueshme, Sallahudini u kthye në Kajro për të bërë disa përmirësime. Ai ia besoj Sirinë vëllait të tij. Sallahudini ndërtoj fortifikata rreth Egjiptit për të ndalur sulmin e armikut dhe për të mbrojtur banorët e tij. Ndërtimi i fortesave i ishte besuar Karkusj Bahaudinit. Sallahudini gjithashtu ndërtoi një grup flotash për të mbrojtur Egjiptin nga sulmet e forcave kryqtare.
Në
atë kohë, muslimanët ishin në kushte shume të këqija. Pishinat e
pasurisë dhe kënaqësisë se jetës ua kishin verbuar sytë e tyre të
brendshëm deri në atë pikë sa që ata nuk ishin të gatshëm për të dalë
për xhihad. Pasi Hilafeti islam ua kishte bërë jetën aq të pasur dhe të
begatshme, ku muslimanët u bënë aq të vetëkënaqur ku ata nuk ishin në
gjendje për t'i bërë ballë sulmeve të forcave kryqtare. Kjo ishte
arsyeja pse Sallahudini mori iniciativën për t’ua përkujtuar ditëlindjen
e profetit Muhamedit s.a.v.s. që shpejtë muslimanët të kthehen në
rrugën e Islamit me kryerjen e xhihadit dhe të davetit, për ti kryer
urdhrat e All-llahut dhe të Dërguarit të Tij.
Me
paradën e Nabi Meulid, Sallahudini ua kujtoi muslimanëve përpjekjet dhe
sakrificat e Rasulullahit dhe Sahabëve të tij në mbrojtjen e nderit të
kësaj feje të Allahut. Është shumë e qartë se qëllimi i mbajtjes së Nabi
Meulid ishte për të ringjallur ruhul (shpirtin e) xhihadit të
Muslimanëve që kohë të gjatë, ishte ngrirë. Pas paradës së Nabi Meulid
që u mbajt në të gjitha vendet islamike, forca masive të xhihadit u
formuan. Në të vërtetë, shumë e ndryshme nga Nabi Meulidi i sotshëm.
Mevludi i sotëm nuk e ndjell shpirtin e xhihadit dhe nuk ishte në
gjendje të formojë forcat e xhihadit për të çliruar vëllezërit dhe
motrat tona në Palestinë që janë duke u therur nga Izraeli.
Pasi
që i tërë konsolidimi ishte kompletuar, Sallahudini filloi të shikojë
drejt Palestinës e cila ishte e dominuar nga kryqtarët evropian. Britmat
e njerëzve të masakruar nga forcat kryqtare kanë qenë tringëllimë në
veshët e Sallahudinit. Viti 1177 AD, Sallahudini filloi ndërtimin e një
ushtrie për të zhvilluar xhihad për të rimarrë tokën e shenjtë të
muslimanëve.
Së
pari, ai shkoi ne Askalon dhe Ramallah dhe i çliroi ato duke i mposhtur
forcat Kryqtare në disa beteja. Megjithatë, në betejën Montgisard më 25
nëntor 1177 AD, Sallahudini pësoi një humbje mjaft të rëndë duke i
luftuar forcat e Rejnald de Shatijonit dhe Baldwin IV, dhe u bë një
mësim i vlefshëm për të.
Në
fillim, beteja u zhvillua në mes të forcave të Sallahudinit dhe forcave
të Baldwin IV Mbretit të Palestinë, por pastaj erdhën forcat e Rejnald
de Chatillon, Balian de Ibelin, dhe forcat e Knights Templar. Të mundura
aq keq, trupat e Sallahudin-it u shpërndanë dhe disa nga ushtarët e tij
më të mirë u martirizuan. Baldwin ka vazhduar ti ndjekë trupat e
Salahudin-it deri në kohë të natës, Sallahudini u tërhoq në Askalon për
të arritur në Egjipt me pjesën tjetër të ushtrisë së tij. Kjo humbje u
vlerësua nga ai në një farë mënyre sepse ai i kishte çuar shumë prej
ushtrisë muslimane për qëllimet e tyre d.m.th. Shehidllëk, dhe në të
njëjtën kohë ajo u bë një kamxhik inkurajimi për atë që të përpiqet edhe
më fort.
Shpirti
i Xhihadit vazhdoi të bëjë bujë në zemrën e Sallahudinit dhe ai përsëri
formoi forcat e All-llahut për të kapur Palestinën. Karvanët e tij të
xhihadit pastaj udhëtuan për në Damask, me kaside xhihadi që i ftoi të
gjithë muslimanët për t'iu bashkuar. Salahudin pastaj filloi sulmin e
ardhshëm nga Damasku. Ai sulmoi Tiberias, Tiro dhe Bejrutin. Në qershor
1179 AD, karvanët e xhihadit të Sallahudinit arritën në rrethinat e
Margjajun dhe u takua ballë për ballë sërish me forcat e Baldwin IV,
armikun e tij të vjetër. Forcat e Baldwin u mundën plotësisht dhe shumë u
kapën duke përfshirë Mbretin Rejmond. Baldwini vetë u arratis dhe u
tërhoq.
Në
gusht të të njëjtit vit, forcat e Sallahudinit i rrethuan fortesat
Chastellet në hebraisht. Kjo kala nuk ishte përfunduar ende, vetëm një
mur dhe një kullë ishin ndërtuar. Baldwin vetë nuk ishte në vend, ai
ishte i zënë me ndërtimin e forcave në Tiberiadës. Sallahudini e pushtoi
këtë fortesë dhe kur Baldwin u kthye nga Tiberias
(distanca është vetëm një gjysmë-dite udhëtimi), Baldwin i pa emblemat e
zeza dhe të bardha të shehadetit të cilat valonin në kalanë Chastellet.
Në frikë, Baldwin u tërhoq.
Palestina
është toka e shenjtë e muslimanëve. Një 'Alim, ibn Zaki, predikonte:
"Qyteti ishte shtëpi i babait tuaj, Ibrahimit, nga atje profeti Muhamed u
ngjit në qiell, ishte kibla e namazeve tuaja në fillim të Islamit, vend
i vizituar nga shenjtorët, vend pushimi i Sahabëve. Qyteti është një
vend ku njerëzit mblidhen në Ditën e Gjykimit, vendi ku do të bëhet
ringjallja. "
Sallahudini
e mobilizoi forcën e të gjithë muxhahidëve për ti sulmuar fortesat e
Palestinës. Rreshtat e gurëve të kuq të katapultave (menaxhik) u
vendosën për të shkatërruar fortesat e Palestinës. Balian de Ibelin u
përgjigj me katapultat e tij, vetëm pak muslimanë u përballën me
martirizimin. Presioni i muxhahidëve ishte aq i fortë, sa që rezultojë
në dërgimin e dy delegacioneve të Balinit që të kërkojë garanci të
sigurisë nga Sallahudini. Por Sallahudin refuzoi dhe ua kujtoi atyre
masakrën e madhe që ata bënë njëqind vjet më parë, në vitin 1099 pas
krishtit. Në fund, Balian de Ibelin erdhi vetë për të parë Sallahudinin
dhe iu kërcënua se do ti vrasë të gjithë njerëzit që ishin brenda në
kala, dhe do të shkatërrojë Xhaminë El-Aksa, dhe do të luftoj deri në
vdekje, nëse kërkesa e tij nuk pritet me garanci të sigurisë. Pas
mbajtjes së një shura me disa ulema dhe këshilltarët ushtarakë,
Sallahudini pranoi propozimin nga Balian de Ibelin.
Kushtet
e përcaktuara nga Salahudini ishin se, Balian de Ibelin duhet ta
dorëzojë Palestinën krejtësisht për muslimanët. Dhe pastaj gjithë
ushtarët krishterë evropian duhet ta shpaguajnë vetveten brenda 40
ditëve. Në fund, të premten e cila përkoi me Isran dhe Miraxhin 'e
Profetit Muhamed s.a.v.s. më 27 Rexheb 583 H (2 tetor 1187 pas
krishtit), Sallahudini hyri në Palestinë me paqe dhe qetësi. Xhamitë
ishin pastruar nga kryqet e kafirave. Dhe vetëm me forcat e xhihadit që
sot Palestina mund të çlirohet nga duart e okupatorëve të urryer,
Izraelit. Vetëm me xhihad ... La haula ue la kuwwata ila Bilah! | |
|
