Nëse diku bëhet fjalë për pastrim aty flitet edhe për një ndryshim. Çfarëdo lloj adhurimi që të vëmë re tek myslimanizmi nuk do të mund të shohim dy ditë në të njëjtën nivel.
Psh nëse myslimani falet namazi i sotëm duhet të jetë ndryshe nga ai i djeshmi dhe ai i nesërmi ndryshe nga ai i sotmi. Një mysliman nuk duhet të jetë asnjëherë një pus i pafund dhe i verbër. Ai duhet të jetë përherë si një lum dhe si një det, duhet të rinovohet vazhdimisht, duhet të rrjedhë drejt të përtejmeve.
Nëse myslimani e bën pjesë të jetës së vet këtë rrjedhshmëri nuk ka gjë që nuk do të mund të arrijë në jetë.
Një hadith i profetit thotë: “Edukohuni dhe etikën e Allahut dhe të dërguarit” E dimë që Zoti është Rahman. Mëshira e Tij ka përfshirë çdo qenie.
Një veçori e pashmangshme e mëshirës është “Vehhab” Jep pa kërkuar. Është Xhevvad.
Nuk pret nga ajo që jep. Është Kerim. Bujaria e Tij s’ka kufi. Ndërkohë që njerëzit kur dëshirojnë dhe kërkojnë nga njëri-tjetri fillojnë e mërziten dhe preken. Kurse Allahu zgjerohet për sa kohë që i kërkohet prej Tij. Jep vazhdimisht pasi thesari i Tij është i pafund.
Për sa kohë që një besimtar i ka bërë pjesë të vetën këta cilësi të Zotit i ka besuar plotësisht Atij. I është besuar plotësisht Atij dhe si rrjedhojë ka gjetur edhe çelësin e thesarit. Ajo që e ka çuar besimtarin në një lumturi të tillë është bindja ndaj urdhrit “Jepni” dhe suksesi në këtë hap të hedhur. Ai që arrin të hedhë një hap të tillë ndien përbrenda një ndjenjë të papërshkueshme. Kjo është pasqyrim i kënaqësisë që ndien një mysliman që dhuron diçka në zemrën e atij që jep.
Një ndjenjë e tillë e nxit dhënësin që të japë më tepër. Edhe Allahu vazhdon t’i japë më shumë. Myslimani i ndodhur në një pozicion të tillë është i pastruar plotësisht dhe duke marrë edhe duanë e nevojtarëve të panumërt ka fituar edhe lumturinë e dy botëve.
Mos e mendoni dhënien kaq të thjeshtë pasi nuk është diçka që çdokush e di dhe është i suksesshëm. Çështja e dhënies është një mundësi që e jep Allahu sikurse është namazi, agjërimi apo veshjet e përditshme. Këta janë të tillë që nuk janë në dijeni se kanë zili për gjërat që nuk mund të japin, në zemrat e të cilëve nuk janë zhvilluar ndjenjat e dhembshurisë dhe se nuk mendojnë si do të jenë të nesërmet për ta. Ata nuk dëshirohen në mesin e njerëzve duke qenë se nuk japin as një të mijtën e asaj që Allahu u ka dhënë. Duke qenë se e dinë këtë dukuri ata shkatërrojnë edhe botën e ahiretit. Gjithashtu edhe pasuria që u ka dhënë Allahu bllokohet ngaqë këta e pengojnë dhe nuk rrjedh aty ku duhet. Në një kohë të shkurtër sëmundje të tilla si zilia, koprracia, ngurtësia, mosmendimi për të tjerët përhapen në shoqëri duke u kthyer në grumbullime ujërash të zeza.
Ja pra, myslimanizmi ka urdhëruar “Merr nga pasuria e tyre lëmoshë që t’i pastrosh ata dhe t’ua rrisësh veprat e mira!” (Tevbe 103) që të mos ketë asnjë ndarje të madhe mes të pasurve dhe të varfërve.
Sadakaja është një pohim vërtetësie e një myslimani. Është një dokument që tregon lidhjen e ngushtë me fenë e tij. Një mysliman që nuk jep zeqatin quhet gënjeshtar. Namazi i gënjeshtarit nuk pranohet. Gënjeshtra është një cilësi shumë negative. Ndërkohë që namazi e pastron njeriun nga të gjitha këto të këqija. Çfarë namazi fal një njeri që nuk heq dorë nga të këqijat?
Myslimani i cili e llogarit dhe e jep në mënyrë të drejtë zeqatin e tij ka pastruar njëkohësisht edhe pasurinë e tij. Edhe kafshata që ha myslimani nga një pasuri e tillë është një kafshatë e pastër. Si rezultat edhe mendimet dhe ndjenjat e tij janë të pastra. Kjo pasi ai ka menduar edhe për të drejtën që ka i varfëri nga pasuria e tij duke e dhënë atë.
Myslimanizmi është munduar t’i dhurojë njeriut që në fëmijëri ndjenjën e dhënies duke arritur kështu edhe qëllimin e tij të edukojë një shoqëri që di të japë. Psh kur lind një fëmijë mysliman në javën e parë i vihet emri, i pritet floku dhe jepet një sadaka sermi në masën e flokut. Gjithashtu edhe në Bajramin e Ramazanit dhe para faljes së bajramit çdo individ i vetëdijshëm dhe me vullnet të plotë e ka vaxhib t’i japë një të varfëri sadaka-i fitrin.
Myslimanët e kanë jetuar kohën e artë të “dhënies” si në kohën e sahabëve ashtu edhe në periudhën e Perandorisë Osmane.
Sistemet që nuk arrijnë të edukojnë një brez që di të japë, në një moment bllokohen dhe shpërthejnë.
Sistemet aktuale, duke qenë se nuk janë paqësuar me virtytet madhorë të shoqërisë së sotme, kanë edukuar një brez që “di të hajë” dhe jo ”të japë”
Në çdo pjesë të shoqërisë sonë ka plot dhembje dhe bllokime në masa të mëdha. Zgjidhje e vetme për ta është rikultivimi i virtyteve të larta njerëzore të shoqërisë sonë që janë përpjekur t’i heqin me kohën.
Pjesa nga historia / Nëse e ke shumë të nevojshme
Një mysliman në kohën e Sulltan Fatihut, pasi kishte kërkuar me ditë të tëra një mysliman të varfër për t’i dhënë sadakanë vjetore nuk e kishte gjetur, ndërkohë sadakanë e mbledhur e kishte vendosur në një qese dhe e kishte varur në një pemë mbi të cilën kishte shënuar “Vëllai im mysliman, Nuk arrita të gjej dikë që t’i jepja zeqatin. Nëse je nevojtar merre këtë pa ngurrim” Në historinë tonë tregohet se një qese e tillë ka qëndruar në atë pemë për tre muaj me radhë.