[b]Me falni si erdhët.. ?!
Kohëra të vështira, çdo gjë ishte kundër nesh. As edhe të besonim nuk të lenin e lëre më të dëshmonim me vepra.
Po u zbuluam, ndërmerrnin masat më ndëshkuese të mundshme. Duke filluar nga internimi, torturat me shtazarake, së fundi edhe ekzekutim, vetëm dhe vetëm të na ç’rrënjosnin besimin në Zot. Në fakt, sa më shumë shtohej presioni dhe torturat, arrihej e kundërta, aq më shumë rritej besimi dhe mbështetja tek Allahu...
Burrin e internuar, e vetme me djalë të sëmur, e izoluar nga bota. Askush nuk guxonte t’i vizitojë e lerë me të ju ofrojë ndihmë, qofte edhe më elementaret. Në mes jetës dhe vdekjes zgjodhën shpresën, në mes vuajtjes dhe trishtimit zgjodhën durimin. Në mes dhimbjeve dhe humbjes zgjodhën lutjet dhe mbështetjen vetëm tek Allahu.
Gjendja e djalit përkeqësohej çdo dite e më shumë, plogështi, ethe, temperatura sa vinte e rritej. Përveç lutjeve dhe lotëve nuk kishte tjetër ndihme e as ilaç që ti ofronte nëna e shkretë. Në kohën kur vërtetë mendoi që përfundoi jeta e tij, ai kishte rëne në kolaps. Nëna e përlotur me dhimbje në shpirt, pa vënë fare gjumë në sy, i shtonte lutjet çdo herë e më shumë. Asnjë moment nuk humbiste shpresat tek Zoti...
Mesnatë, një trokitje e lehtë e derës. Gruaja e trishtuar pyet me vete ” kush mund të jetë tani ?! ” “ Jam unë”- përgjigjet një zë burri. E frikësuar e hapë derën. Shikon një burrë mesatarë, të veshur me palltë të zezë, me një çantë në dore. “Ku është fëmija ?“ “Fëmija ?!” belbëzoi gruaja e shtangur, teksa e drejtonte shikimin e habitur për tek djali i shtrirë.
Me të shpejtë burri i mat temperaturën. Djali ishte i alivanosur. “Ehh, si more e keni lëne kaq gjatë në këso gjendje, mërmëriste doktori, derisa vazhdonte ti jepte ndihmën e parë. “Një injeksion ia dhashë tani, ndërsa këto ilaçet tjera vazhdoja edhe për ca dite”- foli burri i panjohur...Gruaja kishte mbetur pa fjalë, mori udhëzimet për vazhdim të kurës. Mirëpo, teksa e përcolli tek dera s’rrinte dot pa e pyetur.
“Me falni si erdhët, kush ju ka lajmëruar ?!”- iu drejtua me gjysmë zëri. “ Perse, nuk me telefonuat ju ?! “ - ngriti zërin burri i habitur. “Jo unë nuk kisha me se të ju lajmëroja.”- belbëzoj kjo”. “Eh po paskam ngatërruar adresë pra. Ku është shtëpia e këtij misionarit ? ” i drejtoj adresën e shkruar ne letër. Ishte një shtëpi tjetër shumë pranë...
Nuk ke ngatërruar adresë mendonte gruaja, Allahu të ka drejtuar tek ne,
, mëshira e Tij është shumë e madhe...