Perëndimi i një dite, mbyllja e një jave, veçanërisht nisja e një viti të ri, duhet të jenë stacione hetimi për nefsin.
Transmetohet se Hz.Omer (r.a.), mbante shënim gjithë veprimtaritë e tij dhe çdo fundjavë analizonte gjithçka kishte shkruar, pendohej për gabimet ndërsa për veprat e mira falënderonte Allahun, duke iu lutur për vazhdimësinë e suksesit në këtë udhë.
Një tregtar i kujdesshëm llogarit fitimet dhe humbjet e ditës. Fillim muaji, është koha e pagesës së nëpunësit. Gjatë fundit të vitit gjithë tregtarët përpihen nga një aktivitet i dendur, matin fitime e humbje, thurin plane e përgatiten për kushte më të mira dhe për një të ardhme te re.
Është e çuditshme që njeriu llogarit me imtësi dhe përpikmëri çdo element material të jetës, ndërsa kur flitet t’i hedhë një vështrim vlerës njerëzore Islame, sillet pothuajse indiferent. E ndërkaq mossuksesi në botën tregtare, madje edhe dështimi i plotë, jo vetëm që nuk është përmbytja e gjithçkaje, por nuk mund të quhet as fatkeqësi..., sepse gjithnjë ekziston një mundësi rifillimi.
Por a është po kaq e mëshirshme bota e vlerave? Vitet që i japin lamtumirën jetës, kohët që qajnë të braktisura, çastet që nuk përmbushin qëllimin e krijimit, a japin mundësi të dytë për rifillim?!
Ndërkohë që shpenzojmë, tregohemi shumë të kujdesshëm dhe vigjilentë për ekuilibrin e buxhetit, duke vlerësuar çdo qindarkë. Kur planifikojmë themelimin e një biznesi, shqyrtojmë gjithçka deri në detaje. Gjatë jetës tregtare ndjekim strategji dhe taktika të domosdoshme për këtë fushë, përshtatemi deri në hollësi me metodat dhe ndjekim rrugën drejt suksesit. Shkurtimisht, nuk tregojmë asnjë pakujdesi.
E në fakt edhe jeta është një “tregti”, e bota: “fushë tregtie”.
Për më tepër një fushë që nuk të jep mundësinë e një prove të dytë. Këtë më bindshëm na e parashtron shprehja kuranore: “Të tillët janë që e ndërruan të vërtetën (besimin) me të pavërtetën (mosbesimin), pra tregtia e tyre nuk pati fitim dhe ata nuk qenë të vetëdijshëm (në punën e tyre). ” (Bekare, 16)
Por si mundet që pjesa dërmuese e njerëzve, jetën, këtë pasuri shumë më të çmueshme se çdo gjë materiale që zotërojnë, e harxhojnë në një kënd aspak të denjë për të dhe në fund vuajnë dështimin.
Ç’është kjo shastisje?! E njeriu, i rrëmbyer prej saj, koordinon shumë mirë punët e kësaj bote, ndjek me vëmendje ditë pas dite, madje orë pas ore zhvillimet ekonomike, duke mos treguar asnjë shenjë dembelizmi. Ndërsa për gjendjen shpirtërore, për nivelin e ecurisë fetare, nuk tregon aspak preokupim. Harron të hetojë se koha që rrjedh, vitet që shkojnë e s’kthehen, shkruhen në favorin apo disfavorin e tij? Njeriu i shastisur e di më së miri se kapitali për të cilin nuk financohet, që nuk sjell fitim dhe nuk rritet, patjetër që humbet. Por nuk ndalet të mendojë se edhe koha, edhe jeta një ditë perëndon e humbet.
E vërteta është se jeta është me vlerë dhe koha një pjesë
e jetës!
...E qëllimi parësor, ai që duhet t’i paraprijë suksesit të materiales, të përkohshmes, është gjetja e shtigjeve që dhurojnë lumturinë e përjetshme...dhe e gjithë kjo fshihet në ndërgjegjshmërinë e vlerës së kohës.
Me dëshirën se do t’i bashkangjitet duave tona të shumta dhe me shpresën e pranimit, po citoj një dua të Hz. Omerit (r.a.): “-O Allah, të lutem Ty, të mi falësh begati kohës që më ke dhuruar!” Amin!

Rrugëzgjidhja
Unë nuk jam... e di
Njerëzit nuk janë... edhe këtë e di
Gjithçka një provim final
Çdo çast: fundçast
Çdo gjë të nis drejt Tij
çdo ngjarje provim
E unë... durim
Gjendja ime... pendesë
Rrugëzgjidhja... dua.