Djaloshi besnik

Një ditë prej ditësh, djaloshi i Mekës, Abdullah ibnu Mes’udi vërejti
prej së largu dy mesoburra hijerëndë, të cilët po shkonin në drejtim të
tij, që dukeshin të lodhur e të rraskapitur. Nga udhëtimi i gjatë u
ishin tharë buzët dhe fyti. Kur arritën tek ai, e përshëndetën dhe i
thanë:

- O djalosh, mile njërën prej këtyre deleve që ta shuajmë etjen!

Djaloshi ia ktheu:

- Nuk mund ta bëj këtë. Delet nuk janë të miat. Ato më janë lënë në
besim.

Dy mesoburrat nuk i pritën fjalët e djaloshit me përbuzje, por në
fytyrat e tyre u duk një lloj kënaqësie.

Pastaj njëri prej tyre i tha djaloshit:

- Më drejto te një dele, e cila ende nuk ka pjellur. Djaloshi e drejtoi
te një dele e vogël aty pranë. Njeriu iu afrua, e lidhi dhe filloi t’i
prekë gjinjtë e saj me duart e tij, duke e përmendur emrin e Allahut.
Djaloshi e shikoi me habi dhe tha me vete:

- Kur ka ndodhur që delja e cila ende nuk ka pjellur të nxjerrë
qumësht?!

Mirëpo, nuk kaloi shumë dhe gjinjtë e deles u frynë dhe qumështi filloi
të rrjedhë me bollëk.

Ndërsa njeriu tjetër mori një gur prej tokës, në formë pjate, dhe e
mbushi atë me qumësht, nga e cila pinë ai dhe shoku i tij. Pastaj edhe
atij i dhamë të pijë prej tij dhe ai nuk mund t’i besonte asaj që ishte
duke parë…

Pasi u ngopën me qumësht, njeriu i mirë i tha gjiut të delës: Rrudhu,
dhe menjëherë filloi të rrudhet, derisa u kthya në gjendjen e mëparshme.

Atëherë djaloshi i tha atij njeriu të mirë:

- Më mëso mua diçka prej atyre fjalëve që the!

Ai ma ktheu:

- Ti je djalosh i ditur.

Ky ishte fillimii takimit të Abdullah ibnu Mes’udit me Islamin…

Njeriu i mirë nuk ishte vetëm se i Dërguari i Allahut, ndërsa shoku i
tij ishte Ebu Bekër Es-Sidiku r.a….