Dy gëzimet e vetme dhe të vërteta të besimtarit

Transmetohet se Profeti a.s. ka thënë: „Për agjëruesin ka dy gëzime, kur çel iftar dhe kur të takohet me Zotin e tij.“

Po përse pikërisht këto dy gëzime?

Zoti, që e krijoi njeriun, e di më mirë nga çdokush se sa e madhe është nevoja për ujë në trupin tonë. Është fakt i mirënjohur se trupi i njeriut përbëhet 70 % prej ujit.

Madje studimet e reja kanë treguar se njeriu mund ta durojë shumë më gjatë urinë se sa etjen, e cila, nëse arrin në 24 %, mund të çojë edhe në përfundim vdekjeprurës të jetës.

Dhe kjo duket të jetë urtësia pas pohimit se njeriu i gëzohet aq shumë çeljes së iftarit, teksa çelja me ujë, në mungesë të hurmave, është vepër e pëlqyeshme madje. Mirëpo natyrishëm lind pyetja: “Vallë, a
uji qenka gëzimi i besimtarit ne kohën e iftarit?! A do të kishte kuptim iftari pa duanë profetike: “O Zoti im ! Për Ty agjërova, Ty të besova, tek Ti u mbështeta dhe me dhuratën Tënde çela iftar!?”

Kjo dua , nëse buron nga thellësia e qenies sonë, është dhe hallka kryesore që qëndron mes dy gëzimeve që përjeton besimtari agjërues.

Kjo bisedë shpirtërore e shqiptuar me gjuhë, përveçse i jep kuptim dhe ia shumëfishon gëzimin besimtarit në këto çaste të hareshme, është dhe një shenjë përkujtuse për gëzimin e madh që e pret atë në botën
tjetër.

Pra, teksa besimtari agjërues shuan etjen pas një dite të gjatë plot angazhime, le të kujtojë pak portën e ndritur ”Rejan”, kuptimi i së cilës është “shuarje e etjes”. Le të kujtojë se në atë botë do të shuajë
etjen prej gjithçkaje që s`e ka pasur në këtë botë.

Por, mbi të gjitha, të mos harrojë se ekziton një etje që qëndron mbi çdo etje. E kjo është etja për të vërtetën, etja për t`u takuar me Allahun e lartësuar.