Kështu më ka ndodhur
Karvani i sprovave vazhdon të ecë…
Unë që po ju shkruaj jam një vëlla i juaji musliman. Sot po marr guximin t'ju shkruaj për herë të parë sepse kam dëshirë të ndaj me ju diçka nga jeta ime. Nuk e di as vetë se përse mora guximin t'ju shkruaj, por ajo që më bindi është ajo shprehja: "Kur vështirësitë ndahen me të tjerët, dhimbja përballohet më lehtë", andaj po ju shkruaj. Ndoshta dikush që po i lexon këto rreshta mund të thotë: "Si ka mundësi që një djalosh musliman të rrëfehet në këtë revistë?"
Duhet ditur se muslimanët janë njerëz me zemër, me shpirt dhe me ndjenja, përjetojnë emocione siç i përjeton çdo njeri, andaj nuk mund të duket çudi kur një vëlla i juaji shpreh dëshirën të ndajë dhimbjen me ju dhe pse jo të përfitoni nga historia ime, sepse muslimani i mirë përfiton dhe merr mësim nga historia e tjetrit.
Karvani i sprovave fillon që në moshën 15-vjeçare, kur isha në klasën e tetë. Nuk kryeja medrese e as familjen nuk e kisha me traditë fetare, por, si i thuhet, udhëzimi i Zotit është një dhuratë të cilën jo çdokush mund ta fitojë. E kisha të nevojshme të mbështetesha te një "fuqi mbinatyrore" sepse njeriu si krijesë është e dobët, e aq më tepër kur je në moshën e adoleshencës.
Fillova të shkoja në xhami çdo të premte dhe të lexoja tek-tuk ndonjë libër fetar për të mësuar diçka nga feja. Sa më shumë lexoja, aq më shumë e njihja Zotin dhe sa më shumë që e njihja Zotin, aq më shumë më shtohej dashuria për Të. E ndjeja në shpirt Krijuesin, isha koshient për mirësitë e Tij të shumta dhe e ndjeja për obligim t'i shprehja falënderimet e mia Atij dhe ta adhuroja vetëm Atë. Dituria mbi fenë islame u zgjerua me kalimin e kohës dhe kuptova shumë gjëra. Kështu që çdo gjë që mësoja, mundohesha ta përhapja te të tjerët.
Ditët, javët, muajt dhe vitet ecnin dhe unë edhe më shumë forcohesha në rrugën e drejtë, duke u munduar të jem pjesë e atij grupi të rinjsh që pasojnë rrugën e drejtë dhe traditën profetike të Profetit Muhamed alejhi selam.
Mësova si të falesha në xhami, çka është kjo dhe kjo tjetra, si e pse dhe çdo gjë që kishte të bënte me religjionin islam. Madje kur mbusha 17 vjeç, lëshova edhe mjekrën. Lutesha dhe mendoja se isha bërë një besimtar i vërtetë dhe i kompletuar si në shpirt ashtu edhe në pamjen e jashtme dhe isha krenar që isha i tillë.
Mirëpo jo çdo gjë ishte e lehtë për mua. Ashtu si shumë vëllezërve dhe motrave muslimane, edhe për mua trokitën në derën e jetës sprovat, si për të thënë: "Pa dale të shohim realisht besimin tënd në zemër, sa i qëndrueshëm je."Sprovat më shoqëronin kudo. Ngado që shkoja përballesha me njerëz që më paragjykonin, më urrenin, më përgojonin pas krahëve e të tjera si këto. T'ju them të drejtën, nuk ishte se prisja nga ata që të më prisnin me buqeta lulesh, deri diku edhe i prisja reagimet e tyre të ashpra. Sepse përderisa jeta ime ndryshonte në thelb nga të tjerët, domosdo që do kishte përplasje kulturash dhe opinionesh, por që të bëheshin kaq të ashpër ndaj meje këtë kurrë s'e kisha menduar. Sprova kisha në familje, në farefis, në lagje, në shkollë, në punë, rrugës e kudo ku më rrethonin njerëz.
Familja ime më bënte shantazh për shkak të fesë dhe më thoshin që e kisha kuptuar keq fenë sepse sipas tyre isha bërë një besimtar radikal dhe ekstremist. "Tolero pak", më thoshin familjarët, "asnjë adoleshent nuk është sikur ti. Ndiqe fenë, por me kohën". Unë nuk e kuptoja se ku qëndronte tek unë ekstremizmi, mos vetëm pse isha musliman me vepra dhe jo veç me emër?
Sigurisht që prindërit i kuptoja sepse deri diku edhe s'kishin faj, pasi vinin nga një regjim 50-vjeçar, i cili ua mohoi besimin në Zot dhe atyre tashmë u dukej si diçka e rëndë sepse syri i tyre nuk ishte mësuar. Megjithatë, grindjet në shtëpinë time ishin bërë si buka që hanim çdo natë, derisa arriti puna që më nxorën edhe nga shtëpia. Atëherë isha vetëm 16 vjeç dhe kuptojeni se sa të vështirë e kam pasur ta përballoja këtë situatë. Për mua s'ishte e lehtë, por ja që unë s'kisha rrugëzgjidhje tjetër sepse s'mund të ndryshoja jetën time vetëm se donte familja ime, aq më tepër që nga unë nuk u kishte ardhur asnjë e keqe në derë. Gjithsesi, unë u nisa drejt një qyteti tjetër me ata pak lekë që kisha mbledhur në arkën e kursimeve. Atje më priste një vëlla musliman, i cili jetonte atje dhe më strehoi e ushqeu për aq kohë sa ndenja.
Fatmirësisht, pas ca ditësh, prindërit e mi dërguan vëllanë tim të madh për të më marrë në shtëpi. Vëllai im arriti të më gjente sepse e dinte se ku mund të shkoja unë. Pasi u takuam, më tha: "Dua të të flas". Dolëm shëtitje dhe gjatë rrugës vëllai im i madh më tha: "Nëna po qan me lot dhe kërkon që ti të kthehesh, ndërsa babai nga mërzitja ka filluar duhanin." Me keqardhje për prindërit e mi, vëllait tim iu përgjigja: "Nuk e kam dashur asnjëherë këtë moment larg familjes, por unë nuk e tradhtoj Zotin për një fjalë. Nuk jam unë ai që u largova, por më përzunë. Nejse, jua kam bërë hallall, por unë nuk kthehem në shtëpi pa marrë besën nga ju se nuk do më pengoni në këtë rrugë që kam nisur."
"Të jap fjalën që s'do të kesh kurrë probleme", më tha vëllai.
Të nesërmen u ktheva në shtëpi dhe prindërit më përqafuan fort dhe e kuptoja fare mirë në sytë e tyre pendimin për atë që më bënë. Që atëherë në familjen time nuk kam pasur kurrë probleme. Madje babai filloi të agjërojë muajin e shenjtë të Ramazanit çdo vit dhe e hoqi nga shtëpia alkoolin. Nëna, përveç agjërimit të Ramazanit, ka filluar edhe të falet në shtëpi, ndërsa vëllai im i madh është bërë më besimtar se unë. Por kjo nuk do të thotë që u sosën problemet dhe sprovat, të tjera pasuan.
Sprova kisha edhe në lagjen time, në veçanti në pallatin tim. Më kujtohet atëherë kur fillova të ndiqja fenë, se si gratë e pallatit më shikonin me bisht të syrit nga ballkonet e tyre apo kur u kaloja afër në shkallët e pallatit bënin pas meje, "pësh, pësh, pësh", siç i thuhet shumë zhurmë për asgjë. Sido që të jetë, unë mendoja shprehjen arabe: "Mos u ndal në çdo të lehur të qenit, pasi rruga është e gjatë". Edhe ashtu është, rruga drejt xhenetit (parajsës) është me pengesa dhe do punë që të arrihet. Kështu që mendova mos ta prish terezinë time shumë, edhe pse më vinte keq përse gjithë kjo zhurmë, ndërsa unë kisha hallin tim e jo hallin e telashet e të tjerëve.
Jo vetëm komshinjtë, por si për ironi të fatit edhe njerëzit e gjakut filluan me "gilivilat e tyre" duke folur për mua sa lart e poshtë pa u bërë gjë. Shumë herë në raste gëzimesh apo hidhërimesh, kur mblidheshin njerëzit e farefisit, unë isha objekt bisede dhe më përgojonin, sidomos gratë. Nuk u mjaftuan me kaq, por filluan edhe të më bënin bojkot. I shihja rrugës dhe shpeshherë më qëllonte t'u kaloja afër; sa matesha t'u flisja, ato kthenin kokën mënjanë sikur nuk më kishin parë ose sikur nuk më njihnin.
Unë, që jam një tip i ndjeshëm, e vuaja thellë në shpirt bojkotin e tyre, pasi nuk kishin asgjë të keqe nga unë dhe e tërë kjo më bëhej vetëm sepse isha musliman dhe ato kishin turp të më flisnin në rrugë. Pas një fare kohe nuk u rashë ndesh më, i lashë me atë turpin e tyre.
Zoti në Kuran na porosit që t'i mbajmë lidhjet farefisnore, por e kisha të pamundur ta zbatoja këtë rregull, pasi, kur i vizitoja nganjëherë, ato më gjuanin me kunja dhe më prisnin ftohtë. Më vjen keq që arriti puna gjer këtu, por tek ata jam i pastër, mirë mbase nuk u kam bërë, por as keq nga mua s'kanë. Fundja, ato veten e tyre nderojnë.
Sprovat sa vinin e shtoheshin. Përveç këtyre që thashë, sprova kisha edhe në shkollë. Histori të gjata dhe prekëse, gjëra politike që donin të lidhnin çështjen e besimit islam me çështjet e ndodhitë botërore, donin të përlyenin këdo që thoshte se është musliman dhe të gjenin shkak që t'i vinin prangat në duar, porse realiteti i një besimtari ndërron në thelb me gjithë ndodhitë dhe gjithë çështjet politike. Ne jemi të urdhëruar të mbajmë drejtësi, mos t'i bëjmë keq askujt, mos të përçmojmë askënd dhe të mos jemi e keqja e kujt dhe t’i duam të tjerët ashtu siç duam veten. Fakti që duhet t'i duam të tjerët siç e duam veten tregon që duhet të jemi shumë të mirë me të gjithë. Kështu që edhe sprovat që m'u bënë në shkollë prapë dështuan dhe ishin ato që më shumë më forcuan dhe më rritën personalitetin përpara shokëve dhe përpara të gjithë atyre që e donin të vërtetën.
Erdhi koha që duhet të gjeja punë dhe në fakt gjeta, por, si për të mos mjaftuar me kaq, edhe në punë më filluan sprovat. Në punë i thashë shefit se duhej të shkoja vetëm një orë në javë në xhami për të falur namazin e xhumasë sepse e kam obligim dhe pastaj mund të rrija edhe një orë pas 8-orëshit e ta kompensoja ose mos të ma paguante fare atë orë, në qoftë se e kishte problem. Shefi më tha: "Kur ta bëj repartin me dy minare, do të falesh". U zemërova shumë dhe thosha "eh çfarë muslimani, gjynah që edhe emrin e ke musliman".
Gjithsesi, unë nuk kisha rrugëzgjidhje tjetër, vetëm se të shkëputesha nga puna, se për të lënë namazin e xhumasë as që bëhej fjalë. Ai nuk pranoi dhe kështu që më pushoi. Ai nuk kishte gjë me punën, se unë ia bëja, por thjesht më paragjykonte. Dhe që nga ajo kohë e deri më sot kam ngelur pa punë. Kam kërkuar në shumë vende punësim dhe sa u thoja që jam musliman dhe kërkoj që të më lini për namazin e xhumasë një orë në javë, ata më refuzonin dhe e mbyllnin shkurt muhabetin duke më ngushëlluar me fjalët "më vjen keq". Ngaqë shumë dyer më mbylleshin, unë u mërzita shumë sepse ndihesha i poshtëruar nga paragjykimet e tyre. Jam detyruar ta shkurtoj mjekrën që të më pranojnë, por çdo gjë e kotë. Nëse në pamjen e jashtme tolerova nga halli, lutjet unë s'mund t'i eliminoj nga jeta ime, janë ushqimi i shpirtit tim. Më mirë rri pa ushqyer stomakun sesa shpirtin tim. Nuk dua që për një shumë të caktuar parash të humbas atë që është mbi çdo gjë në jetën time, Krijuesin. Nuk mund ta tradhtoj Zotin tim për një punë, sepse e di shumë mirë se kështu unë s'do të rri gjithë jetën. Është vetëm një nga momentet e mia më të vështira, i cili duhet të kalohet me durim dhe namaz.
Gjithsesi, sido që të sillet jeta ime, unë namazin (lutjen) nuk do ta lë kurrë për sa të jem gjallë, sepse me Zotin kam bërë një tregti; ia kam shitur shpirtin Zotit dhe Ai do të ma kompensojë inshaAllah me xhenetin e Tij. A ka tregti më të mirë se kjo? Këto ishin me pak fjalë sprovat që më kanë shoqëruar gjatë gjithë adoleshencës, që nga mosha 15-21 vjeç dhe akoma karvani i sprovave për mua vazhdon të ecë. Se çfarë thonë njerëzit për mua, as që më bezdis më sepse u mësova tashmë, por dua t'ju them të gjithëve një fjalë: Respektoni muslimanët dhe jepuni kohë të tregojnë vlerat e tyre, do të ndiheni mirë me ta. Mos u frikësoni nga ata, ata ju duan dhe dëshirojnë të integrohen në shoqëri së bashku me ju dhe t'i japin Shqipërisë një imazh të mirë dhe besoj se ata e kanë dhënë një shembull të tillë, tolerancën ndërfetare. Zoti na porosit të dhurojmë dashuri dhe muslimanët këtë duan të përcjellin te ju, por jeni ju ata që tregoheni të ashpër me muslimanët. Si do t'ju duket juve sikur të gjithë të sillen ashtu siç janë sjellë me mua? Pasha Zotin, do të ndiheni të vetmuar dhe të lënë mënjanë!
Unë jam krenar që jam musliman dhe këtë e them me gjithë shpirt, sepse në këtë religjion kam gjetur atë që askush s'mund të ma japë. Unë i respektoj të gjitha besimet dhe të gjitha racat. Në fenë tonë nuk ka racizëm dhe të gjithë janë të barabartë para Zotit.
Në fund, më lejoni t'ju këshilloj edhe me një gjë: "Dojini ata që janë në tokë, që t'ju dojë Ai që është në qiell". Tani nuk më mbetet gjë tjetër veç t'ju përshëndes nga zemra të gjithëve. Selamun-alejkum! Zoti ju bekoftë!
Me respekt, një vëlla i juaji në Islam
Krenari
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
