"



Me një veturë private të markës Passat, i ulur para timonit, në rrugë është kryeministri turk Rexhep Taip Erdogan. Pranë vetes ka bashkëshorten e tij, zonjën Emine. Kjo ngjarje ndodhi vetëm disa ditë para udhëtimit të Pranverës Arabe (në Egjipt, Tunizi dhe Libi). Në atë mesnatë të vonë kryeministri Erdogan drejtohet rrugëve Ankarasë bashkë me bashkëshorten e tij, duke i thënë asaj: “Nxito, Emine, të vizitojmë një shtëpi të një varfanjaku”. Kryeministri e drejton veturën kah apartamentet e Ankarasë, të cilat gjenden në qendrën e mobileve të kryeqytetit. Edhe pse vendi i apartamenteve është qendër për klasën punëtore, në ato orë të mesnatës Erdogani kalon si në magji andej dhe e drejton timonin kah Huseingaziu. Vetura Passat ndalet ndërmjet një barake dhe një kasolle, ku prej larg është shumë vështirë të shihet drita e kasolles. Kryeministri Erdogan e hap derën e veturës dhe niset kah kasollja. Ndalet para derës dhe troket. Dera hapet dhe aty shfaqet një plak i moshuar. Plaku i fërkon sytë e përgjumur dhe fillon të mendojë me druajtje se kush mund të jetë në këtë kohë mesnate. Derisa dera hapet, kryeministri Erdogan e përshëndet: “Esselamun alejkum”, ndërsa plaku, kur sheh se kush është, mbasi ia njeh edhe zërin, përgjigjet: “A je ti ai?”. Pastaj pa drojë e pa frikë e përqafon Erdoganin. Në atë moment nga shtëpia del edhe një grua më e re. Në momentin e mrekullisë nga vetura zbret edhe zonja Emine dhe po ashtu niset kah dera e kasolles. Atëherë Kryeministri i drejtohet me pyetje plakut dhe gruas më të re, që po ashtu ka dalë në derë: “A nuk keni çaj?”. Ndërsa ata dy në një zë thonë: “Bujrum!”. Në atë mes të natës, duke gjurmuar në atë fije drite, kryeministri Erdogan mëson se kjo familje para 5-6 muajve është vendosur në Ankara. Ata janë nga Corumi (vend në Turqinë e mesme). Pak më parë gruas i ka vdekur burri, ndërsa ajo ka mbetur bashkë me vjehrrin dhe të birin. Pastaj janë vendosur në Ankara, ku punojnë për të mbijetuar. Ndërkaq djali tjetër i tyre është në ushtri. Erdogani i pyet ata për hallet e dertet që i kanë. Gruaja thotë: “Kam edhe një djalë. Ai tani është në ushtri, por nuk mund të kemi shumë kontakte me të”. Kryeministri e kërkon menjëherë nga familja adresën e të birit. Nëna nxiton dhe ia jep Kryeministrit letërkëmbimet e djalit, ndërsa Kryeministri menjëherë kërkon në një pjesë të kufirit turk, atje kontakton me komandantin e djalit, ashtu që përmes këtij kontakti nëna e heq mallin e kahmotshëm. Sigurisht edhe djali e heq mallin me gjyshin, nënën dhe vëllain e tij.

Kryeministri në një tubim parazgjedhor kishte dëgjuar për një familje që gjendej në një fushë me gjashtë livadhe, në një shtëpi anadollake. Derisa ngjitej shkallëve të shtëpisë, disa nga këshilltarët e mbyllnin hundën nga era e hangarit, ndërsa Kryeministrit i dukej ajo shtëpi si vendlindja e tij. Ai pa drojë ngjitej shkallëve nëpër ato erëra të hangarit dhe pastaj u ul këmbëkryq në sofrën e shtruar. Prandaj besoj dhe jam i bindur se edhe në atë kasolle të rrugës Huseingazi (Ankara) Erdogani ulet njësoj këmbëkryq dhe pa kompleks, duke e pirë çajin e shërbyer si në gotë kristali.

Për fund, ai i dëgjon të gjitha nevojat e familjes, mëson se plaku është i sëmurë nga veshkat, merr shënim për këtë dhe ngrihet duke thënë: “Zotit i jemi dorëzuar”. Pastaj largohet. Në kthesën e parë të sokakut ai e përpilon listën e nevojave. Të nesërmen i urdhëron këshilltarët dhe vetëm 2 ditë më vonë në atë kasolle përsëri cingëron zilja. Lista e shënimeve përmbushet pa asnjë mangësi. Kryeministri urdhëron që gjitha nevojat elementare të kësaj familje të jenë gjithnjë në mbikëqyrje. Ai mendon për banorët e Huseingaziut të Ankarasë, pra jo vetëm për ata që jetojnë në jahte. Ai në atë mesnatë të ftohtë bashkë me bashkëshorten e tij kërkon kasollen e varfanjakut dhe pikërisht për këtë arsye në atë mbrëmje të vonshme Erdogani pritet në derën e plakut me pyetjen “A je ti ai?”. Edhe në xhenazen e nënës së tij ishte ai që qante me dënesje dhe pa u shtirë. Edhe kur këndoi Kur'ani Kerim ishte po aq i sinqertë. Ishte po ai që në “one minute”-tin e tij drejtuar Izraelit tregoi trimëri, ndërsa kur Gazën e mbuluan bombat e fosforit ishte po ai i cili në dhimbjet e fëmijëve tregoi merhamet (mëshirë).

Në kampin treditor të AKP-së (Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim) në Këzëllxhëhamam u shqyrtuan rezultatet e zgjedhjeve dhe u hap një debat mbi AKP-në dhe partitë politike në vend. Protagonisti i suksesit të AKP-së në zgjedhje ishte lideri i saj, Rexhep Taip Erdogan. Ngase populli e ndjek hapin e liderit të tij të besuar. Me të devijuar nuk shkojnë punët. Suksesi është me atë që është për popullin. Kur një ditë e majta do të thotë: “Nxito, Emine, ta vizitojmë një shtëpi të një varfanjaku”, atëherë edhe ata do mund të jetë në pushtet, sepse rruga e pushtetit nuk kalon nga Silivrija, por përmes Huseingazisë në Ankara.