Të braktisësh veten

Mënyra se sip o e kalon njerëzimi këtë periudhë krize,është tregues I lindjes së shpresave të reja.Koha për të gjetur zgjidhjen më të mirë është atëherë,kur nuk ka ansjë mundësi dhe,kur nuk ka mbetur asgjë për të humbur.
Dikur mund të mjaftonte diskursi rreth cështjeve sociale dhe kulturore.Ndërsa sot është bërë mjaft e vështirë të ndash lokalen nga universalja.Problemet e brendshme të një pjese gjeografike të caktuar të botës,shpeshherë bëhen pjesë e interest të mbarë botës.Andaj,të menduarit rreth të ardhmes së njerëzimit,të jenë përgjegjësia e secilit.Një shkëndijë e hedhur nga njerëz që jetojnë në një cep të botës, mund të ketë fuqi të ndikojë në të ardhmen e mbarë njerëzimit.
Njerëzimi sot po kërkon një burim, parim,bazë.Nuk është edhe aq e vështirë të bësh armë të reja duke përdorur teknologjinë e ditëve të sotme.Ajo cfarë duhet nënvizuar, nuk është në janë apo nuk janë mundësitë por cfarë do t`I ofrohet njerëzimit.
Islami ëhstë feja e vetme që mund t`I thotë njerëzimit se është gabim.Islami qëndron kundër projekteve të krijimit të botës në pavarësi të Krijuesit.Njeriu është I detiruar ta jetojë jetën me kuptim, duhet t`I njohë të vërtetat dhe u duhet referuar burimeve të sakta të diturisë.Mendja dhe ndjenjat duhet referuar burimeve të sakta të diturisë.Mendja dhe ndjenjat që I jep njeriut shpallja hyjnore.Qëndrueshmëria që I jep njeriut shpallja hyjnore.,ia kujton se kush është.Po ashtu I jep mundësinë e mjeteve të nevojshme për të zbuluar.Kështu,njeriu që e sheh veten si një pjesë e së vërtetës së madhe, kupton që nuk është I vetëm dhe fillikat.
Nuk është e lehtë të kuptosh ata që lënë menjanë bukuritë e islamit dhe merakosen për dicka tjetër.Kombi,populli apo personi që duhet të ngjallë admirim, duhet të ketë disa vecori të larta,që t`ia vlejë shembëllimi.Islami ofron një tjetër botëkuptim të university,përballë atij dritëshkurtërit,që rrjedh si pasojë e humanizmit shekullor. Ai që përvetson botëkuptimet e university të islamit,ngrihet shpirtërisht. Ndërsa ata që zgjedhin të jenë pa karakter e pa identitet,që I janë dhënë kaosit e rrëmujës dhe që nuk u kushtojë rëndësi vecorive të larta,padyshim që do të jenë si një sëmundje e rëndë për të tjerët.
Simpatia që kanë sot popujt muslimanë ndaj Perëndimit,përpjekja pa kusht për t`I përngjasuar atij,është një përfundim I së njëjtës frymë shpirtërore.Gjithcka fillon duke I imituar ata.Më pas pranohen opsionet e tyre: hanë cfarë hanë ata,shikojnë cfarë shikojnë ata,madje u ngjajnë atyre edhe në mimikë dhe gjeste.Andaj dhe shpeshherë trokasin tek specialist të ndryshëm, marrin pjesë në kurse të ndryshme,bëjnë gjithcka u rekomandohet nga specialist të kozmetikës,duke braktisur përfundimisht veten.Kështu realizohet njëfar shpërngulje nga vetja.Ndërkaq,Perëndimi,I cili admirohet,me gjithë mundësitë që ka ,po përjeton gjithnjë e më shumë vuajtjen që I jep pamundësia e hapjes së një dere tjetër,përvec dunjasë.Pasi Perëndimi, sido që të jetë maskuar,nuk mund ta fshehë shëmtimin që e karakterizon.Nuk mund ta qetësojë dhimbjen e brendshme dhe nuk mund ta kufizojë armiqësinë që ka me tjetrin.
Për ta njohur veten,njeriu duhet të dijë se nga vjen dhe ku shkon.Përndrshe, njeriu në njërin krah do të pretendojë hyjninë e tij dhe në tjetrin do të bjerë më poshtë edhe se niveli I kafshëve.Ashtu sikurse po ndodh sot.