Era e vjeshtës ndjehej gjithandej, ngjyra e saj çdo gjë kishte bërë të artë, e po ashtu edhe rrugën e gjatë të parkut të qytetit, të cilën e kishte mbushur plot e përplot me gjethe të rëna nga drunjtë e gjatë dhe të bukur të atij parku.
Terri sapo kishte filluar të bie, kurse lëvizjet e njerëzve kishin filluar të pakësohen; rreth e përqark parkut shumë rrallë shiheshin lëvizjet e tyre. Në skaj të rrugës kryesore të këtij parku qëndronte një vajzë e vogël, afër të dymbëdhje tave, e cila ishte habitur nga dinamizmi i qytetit dhe madhësia e tij. Ajo rastësisht kishte ardhur në këtë park, sepse qyteti për të ishte i panjohur; ajo sapo ishte shpërngulur në këtë qytet me familjen e saj.
E strukur në qoshe të një rruge të parkut, vajza dukej paksa e frikësuar. Por kureshtja e madhe për atë që shihte për rreth nuk e lejonte të kërkojë ndihmë nga dikush për të gjetur shtëpinë e saj të banimit. Ajo ishte një fshatare e vogël dhe e devotshme që vinte nga një familje me parime e rregulla krejt tjera nga bota që e rrethonte, në të cilën sapo ishte futur, dhe rreziqet për të ishin gjithandej.
E zhytur në harresën e asaj që shihte për rreth, vajzën e zuri terri në park. Dritat e rrugës nuk arrinin të ndriçoj në terrin e natës dhe të largojnë dramat dhe tragje di të cilat zhvilloheshin në ato çaste, personazh i të cilave pa dashje u bë edhe kjo vajzë e vogël. Ajo kishte harruar të mendojë për tron ditjen që mund t’u kishte shkaktuar prindërve të saj, pasi që skenat interesante i dukeshin për momentin me tërheqëse se mendimi për familjen.
Papritmas para vajzës u shfaqën dy të rinj me një veshje të çuditshme, e cila vajzës së vogël iu duk për një moment si interesante, mirëpo thellë në shpirt nuk i pëlqeu dhe tha me vete: “Ku e ka mamin kjo? Pse është veshur kështu? Kjo duket gati moshatarja ime!” Naiviteti dhe njomësia e moshës nuk e lenin të mendojë gjëra të këqija.
Përsëri pyeti veten: “A thua kanë humbur edhe këta si unë? Po sikur t’i pyesja?” Ngadalë u afrua pranë tyre, por akoma pa hapur gojën mori një vështrim të egër dhe një përbuzje. Kjo pamje aq shumë e tronditi në shpirt atë, sa që rendi me vrap duke qarë dhe u fsheh pas një druri, duke menduar: “Po vallë ç’ishte ai vështrim, unë as që u thash diç të keqe?!”
Akoma pa i mbaruar lotët, një skenë tjetër edhe më tragjike po zhvillohej para syve të saj: një djalosh po vraponte si i çmendur, deri sa u ul tek trungu i një druri dhe mori një injeksion i cili u duk sikur e qetësoi. Vajza e vogël ishte shtangur nga ajo që pa dhe tha me vete: “Pse këta njerëz shërohen vet, vallë nuk ka mjek ky qytet?! Mbase është shumë i sëmurë.
Po sikur t’i ndihmoja diçka?”
Por në moment iu kujtua këshilla e së ëmës, e cila rrugës për në qytet i kishte thënë që mos të hyjë në biseda me njerëz të panjohur.
Ashtu, duke ecur e biseduar me vetveten, u ul në një karrige të vendosur aty diku në skaj të parkut. Aspak nuk kishte vërejtur se çfarë kishte pranë, përderisa pa dashur ktheu kokën dhe filloi të bërtasë e shastisur nga ajo që pa: një vajzë tjetër me një cigare në gojë! Ajo e kapi për krahu dhe mundohej ta qetësojë. Dhe, ndonëse u qetësua, vajza e vogël akoma me frikë dhe habi e shikonte vajzën me cigare, e cila i foli ngadalë dhe i tha që mos të ketë frikë.
“Mos u friko shpirt, nuk të bëj keq”, i tha ajo. Atëherë vajza e vogël sikur u qetësua dhe e pyeti një sërë pyetje:
“Pse je kështu gjysmë e veshur? A nuk ke të ftohtë? Si të ka lejuar mami jot të dalësh kështu jashtë? Të lutem hiqe atë cigare nga goja se të bën dëm, mua kështu më ka këshilluar mami im”.
Vajza tjetër e vështroi me mallëngjim dhe ia ktheu:
“Ah sikur të isha edhe unë motra jote, dhe sikur të kisha një mami si ti”.
“Po pse, ku e ke ti mamin tënd”, e pyeti me të shpejtë vajza e vogël.
Atëherë ajo iu përgjigj:
“Prindërit e mi janë shkurorëzuar, kurse unë, siç po më sheh, kam përfunduar rrugëve. Këtu në këtë errësirë e fitoj bukën e gojës. Ty të kam lakmi që je kaq e edukuar dhe që ke një familje të shëndoshë, e cila të ka mësuar të largohesh nga të këqijat, ngase unë ka kohë që e kam humbur atë... Por tani më fal, sepse unë më duhet të shkoj, të kërkoj kafshatën e gojës...”
Vajza e vogël e vështronte duke qarë dhe e tronditur shpirtërisht, e shikonte me një keqardhje të madhe deri sa po largohej, dhe u lut me vete: “O Zot, ndihmoje këtë të gjorë”. Thjesht, naiviteti i moshës së saj dhe ndërgjegj ja e pastër nuk e lanë të kuptonte se çfarë punësh po bënte ajo vajzë dhe si i nxirrte paratë në mes të errësirës.
Ashtu duke qarë i ra në mendje familja e saj dhe filloi të mërzitej edhe më shumë. Mirëpo lodhja e madhe që kishte nuk e la të mendohej më gjatë, dhe vogëlushen e zuri gjumi.
Akoma pa aguar mirë dita, vajza e vogël u gjet në duar të policisë. E tronditur nga ankthet e asaj nate që kishte përjetuar, e që do t’i ngeleshin si një kujtim i keq për tërë jetën, në fytyrën e saj u shfaq një buzëqeshje kur nga larg dalloi fytyrën e nënës. Vrapoi me vrap kah ajo dhe u gjet para një përqafimi të ngrohtë e të dashur.
Një ditë e re dhe e ngrohtë sapo kishte aguar, rrezet e diellit kishin ngrohur dhomën e vajzës. Por edhe me e ngrohtë se kjo për të ishte atmosfera familjare që e rrethonte dhe dashuria e madhe e prindërve, të cilët i qëndronin vogëlushes mbi kokë deri sa ajo po flinte.
Vitet tanimë kishin kaluar dhe ajo vajzë dikur e vogël tani më ishte në një moshë madhore, ishte në vitet e saj më të mira dhe në ndjekje të studimeve. Një ditë, në një ndejë me shoqet e veta, ajo u tregonte atyre për tmerret që kishte përjetuar gjatë një nate në vitet e fëmijërisë dhe se sa ndikim kishin pasur këshillat e nënës së saj në atë natë. Tani më ajo e kishte kuptuar se e vetmja forcë që e kishte ndaluar që mos të bëhet personazh i atyre skenave të asaj drame ishte familja e shëndoshë dhe edukata e mirë nga prindërit e saj të devotshëm, të cilët për të kishin qenë një garancë që ajo sot kishte arritur të jetë një person i nevojshëm, i dashur dhe i respektuar në shoqëri.
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
