Zemra e shendoshe

“A doni t’ju tregoj se kujt i vijnë djajtë? Ata i vijnë çdo gënjeshtari gjynahqar.
(Shuara: 221-222)

Pejgamberi (a.s) ka thënë: “Në trupin e njeriut gjendet një copë mishi, nëse ajo është e shëndoshë, është i shëndoshë i gjithë trupi dhe nëse ajo do të prishet, prishet i gjithë trupi. Ajo është zemra.” (Buhariu, Muslimi)
Çdo trup që sëmuret, duhet të shërohet.
Papastërtia e trupit është shkak për shumë sëmundje, ndërsa papastërtia e zemrës sonë është shkak i vuajtjeve, i mjerimit dhe i pakënaqësisë sonë në këtë botë dhe në tjetrën.
Zemra e pastër dhe e shëndoshë është ajo zemër që ka shpëtuar nga shirku dhe në të nuk ekziston urrejtja për besimtarët, smira, koprracia, mendjemadhësia, dashuria për dynjanë dhe për karrierën, dyshimet, dilemat në ndjekjen e mendimeve të këqija dhe nga sëmundja e epshit, që përfundon në ndjekjen e dëshirave tona.
Zemër e pastër dhe e shëndoshë është ajo zemër që është e privuar nga çfarëdo pasioni në kundërshtim me urdhrat dhe ndalesat e Allahut dhe çfarëdo mëdyshjeje, e cila do të shfaqej ndaj asaj që ka thënë Ai, është ajo zemër, e cila i është përkushtuar adhurimit të Allahut të Madhëruar përmes dëshirës, dashurisë, mbështetjes te Ai, kërkimit te Ai, bindjes, frikës dhe shpresës. Çfarëdo gjëje që të bëje zemra, duhet ta bëje në emër të Tij: kur dashuron, të dashurojë në emër të Allahut, kur urren, të urrejë në emër të Allahut, kur ofron, të ofrojë në emër të Allahut dhe kur privon, të privojë në emër të Allahut. Kjo zemër është privuar nga adhurimi i çdo gjëje tjetër pos Allahut. Ajo i është nënshtruar dashurisë së partneres ndaj Allahut. Ajo i është shmangur çdo të mete që të largon nga Allahu dhe çdo dyshimi që e kundërshton Lajmin e Tij.

Pejgamberi (a.s) filloi me devotshmërinë e zemrës, frytet e së cilës janë: kullimi (pastrimi) i zemrës, shpëtimi dhe largimi i saj nga mëkati, dhuna, urrejtja dhe smira. Këto janë cilësitë e zemrës së shëndoshë, e cila, kur del para Allahut në Ditën e Gjykimit, e shpëton personin nga zjarri i Xhehenemit.

Allahu i Lartësuar ka thënë në Kuran, duke treguar për Ibrahimin (a.s): “...dhe mos më turpëro në Ditën, kur do të ringjallen njerëzit, në Ditën, kur askujt nuk do t’i bëjë dobi as pasuria, as fëmijët, përveç atij që vjen me zemër të pastër tek Allahu!” (Esh Shuara: 87-89)

Allahu i Madhërishëm, njeriun që ka zemër të pastër, njeriun e drejtë, si dhe njeriun që kërkon ndihmë dhe i lutet vetëm Atij, e ndihmon dhe e ngre në grada të larta, si në këtë botë, ashtu edhe në tjetrën, ndërsa gënjeshtarët dhe mëkatarët Allahu i Madhërishëm do t’i dënojë për mëkatet e tyre, zemrat e tyre do të ngelin të papastra.



Lidhur me këta njerëz, Allahu thotë në Kuran:

“...O i Dërguari i Allahut! Mos u brengos për ata që zhyten shpejt në mosbesim, qofshin nga ata që me gojën e tyre thonë: “Besojmë”, ndërkohë që zemrat e tyre nuk besojnë apo prej hebrenjve, të cilët trillimet i dëgjojnë shumë, (madje) dëgjojnë edhe ata që s’kanë ardhur te ti. Ata i ndryshojnë vendet e fjalëve (në tekstet e shenjta) dhe thonë: “Nëse (shpallja) ju është dhënë kështu, pranojeni e, nëse nuk ju është dhënë kështu, atëherë, ruhuni e mos e pranoni”. Kur Allahu dëshiron ta lërë dikë në humbje, ti nuk mund të bësh asgjë për ta penguar Atë. Këta janë të asaj dore të cilët Allahu nuk dëshiron t’ua pastrojë zemrat. Për ata, në këtë jetë ka poshtërim, kurse në jetën tjetër ka ndëshkim të rëndë.” (Maide: 41)

Nëse njeriu dëshiron që ta përmirësojë veten, rruga më e lehtë e më e afërt është që të gjejë veten ndërmjet dy kohëve, ngaqë të gjendesh ndërmjet dy kohëve: të kaluarës dhe të ardhmes, në të vërtetë gjen jetën tënde. Atë mund ta përmirësosh me pendim, keqardhje për atë që ke vepruar në kundërshtim me dispozitat e sheriatit dhe të kërkosh falje nga Ai, që dënimin e ka shumë të rreptë për mëkatarët.

Këto tri veprime që u përmendën nuk kërkojnë prej teje punë dhe lodhje të madhe, ngase janë veprim i zemrës dhe i gojës.

Përsa sa i përket kohës së ardhme, atë do ta përmirësosh duke mos vepruar atë që Allahu i Madhërishëm e ka ndaluar. Edhe ky veprim është i lehtë, ngase prej teje kërkohet mosveprim e jo punë. Kjo do të thotë se të kaluarën e përmirëson me pendim, ndërsa të ardhmen duke u larguar nga ndalesat, me qëllim të pastër, për të respektuar ligjin e Krijuesit tënd dhe duke vazhduar këtë rrugë. Në të dy veprimet trupi është i qetë, ndërsa veprimin e ka zemra dhe goja.

Ajo që ka rolin vendimtar është shfrytëzimi i përpiktë i kohës së tashme, ngaqë po ta kesh humbur, ke humbur lumturinë dhe shpëtimin, nëse e ruan në përmirësimin e kohës së kaluar dhe të ardhmes, siç u cek më lart, atëherë ke shpëtuar dhe ke fituar rehatinë dhe kënaqësinë.

Gjithashtu, duhet të kesh parasysh se ruajtja e kohës së tashme është më e vështirë se sa përmirësimi i kohës së kaluar dhe të ardhmes. Ngase ruajtja e kohës së tashme bëhet duke detyruar veten që të veprosh atë që është më e vlefshme dhe më e dobishme dhe me të cilën arrihet shpërblimi më i madh. Pikërisht këtu dallojnë njerëzit. Nga ata varet se ku do të shkojnë më pas, si kanë ditur ta shfrytëzojnë kohën. Koha e tashme është fletë e bardhë, në të cilën ti i shënon veprat e tua, veprat që mund të të dërgojnë në Xhenet, ose mund të të dërgojnë në zjarr.

Duhet të jemi të vetëdijshëm se jeta e kësaj bote është shumë e shkurtër dhe kalon shpejt, e nëse e lejon veten që ta kalosh në gjumë apo në punë të kota, atëherë pas saj vjen dhembja e madhe e përgjithmonshme, e cila është më e rëndë se shfrytëzimi i kohës me vepra të mira dhe ndalimi nga ndalesat për ata që kuptojnë.

Nëse të keqes ia kthejmë me të mirë, armiku ynë do ta kuptojë butësinë dhe pastërtinë e zemrës sonë dhe me kalimin e kohës do të na bashkëngjitet neve si një besimtar dhe shok i sinqertë. Për këtë Allahu i Madhërishëm thotë në Kuran: “Nuk barazohet e mira me të keqen! Të keqen ktheje me të mirë e atëherë armiku yt do të të bëhet menjëherë mik i ngushtë. Ky virtyt u dhurohet vetëm atyre që durojnë dhe vetëm atyre që kanë një fat të madh.” (Fusilet: 34-35)

Allahu i Madhërishëm na porosit të jemi të durueshëm, sepse mos durimi është punë e djallit, njeriu është nën ndikimin e shejtanit dhe për t’u larguar duhet të kërkojë mbrojtjen e Allahut.

Në suren “El-A’raf”, ajeti 200 thuhet: “Nëse djalli përpiqet të të shtyjë drejt së keqes, kërko strehim tek Allahu, se vërtet, Ai dëgjon dhe di gjithçka.”

Ata që janë të pajisur me devotshmëri, Allahu u ndihmon që ta dallojnë të mirën nga e keqja. Djalli ia paraqet njeriut të gjitha të këqijat e kësaj bote si gjërat më të mira dhe më të nevojshme dhe njerëzit me besim të lehtë bien shumë shpejt nën ndikimin e tij, shmangen nga rruga e drejtë, e pasi t’i arrijë qëllimet e veta, djalli thotë: “Dhe, kur të marrë fund puna, djalli do të thotë: “Vërtet, Allahu ju bëri një premtim të vërtetë. Edhe unë ju premtova, por ju mashtrova. Unë nuk kam pasur kurrfarë pushteti mbi ju. Unë thjesht ju thirra e ju m’u përgjigjët. Prandaj, mos më qortoni mua, por qortoni veten! Unë nuk jam shpëtimtari juaj e as ju nuk jeni shpëtimtarët e mi. Unë tani e mohoj që më bëtë ortak me Allahun (në adhurim).” Vërtet, keqbërësit do të kenë një dënim të dhembshëm.” (Ibrahim: 22)

Enes ibnu Malik, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: “Ishim ulur me të Dërguarin e Allahut (a.s) dhe ai tha: “Do të dalë tani një burrë nga banorët e Xhenetit.” Doli një burrë prej Ensarëve, mjekra i pikonte nga uji i abdesit dhe nallet i mbante në dorën e majtë. Në ditën e nesërme Profeti tha të njëjtën fjalë dhe doli po i njëjti person si herën e parë, në ditën e tretë Profeti e tha të njëjtën thënie, sërish doli po i njëjti person me pamjen e tij të parë. Kur u ngrit Profeti (a.s), Abdullah ibnul Asi shkoi pas personit me fjalë dhe i tha: “Unë u grinda me babain tim, pastaj u betova që të mos futem tek ai tri ditë. Nëse e shikon të arsyeshme më streho ti. Derisa të kalojnë tri ditët, unë do të qëndroj tek ti.”

Ai, tha: “Po!”

Enesi vazhdon dhe thotë: “Abdullahu qëndroi tri netë me të, por nuk pa të ngrihej natën, veçse, kur kthehej, zgjohej, apo rrotullohej natën në dyshekun e tij, e përmendte dhe e madhëronte Allahun, derisa çohej për namazin e sabahut. Abdullahu e kishte dëgjuar të fliste vetëm mirë gjatë atyre tri netëve dhe gati duke nënvleftësuar punën e tij dhe duke e konsideruar të pakët, i thotë: “O rob i Allahut, unë nuk pata as grindje, as hidhërim dhe as shkëputje nga babai im, por e dëgjova Profetin (a.s) duke thënë tri herë: “Del tani, ndërmjet jush një burrë prej banorëve të Xhenetit.”. Dole ti tri herë, pastaj dëshirova të strehohem tek ti, që të shikoja si është puna jote dhe të merrja shembull nga ty, por nuk pashë të punoje shumë. Çfarë bëre që arrite këtë vlerësim nga Profeti (a.s)?”

Ai u përgjigj: “Nuk ka asgjë tjetër, veçse atë që pe.”

Kur Abdullahu nisi të largohej, e thirri dhe shtoi: “S’ka gjë tjetër përveç asaj që pe, vetëm se unë nuk bëj hile, mashtrim ndaj asnjërit prej myslimanëve dhe s’kam smirë asnjërin për të mirat që i ka dhuruar Allahu.”

Abdullahu i tha: “Kjo të bëri ty të arrish atë shkallë, të cilën ne nuk kemi mundësi ta bëjmë.”” Pastërtia, kthjelltësia e zemrës është qetësi në dynja dhe fitore në Ahiret. Banorët e Xhenetit nuk kanë kundërshtim ndërmjet tyre, as urrejtje. Zemrat e tyre janë si një zemër e vetme, madhërojnë Allahun mëngjes e mbrëmje. Prirja e ndjeshmërisë për urrejtje hiqet nga zemra e tyre, gjendet vetëm vëllazëria e pastër. Ai që ka këtë karakter në dynja, është prej banorëve të Xhenetit. Pejgamberi (a.s) na ka porositur dhe na ka urdhëruar që të pastrojmë zemrat tona nga sëmundjet, si: xhelozia, urrejtja, hidhërimi, armiqësia dhe kështu me radhë ndaj sëmundjeve të tjera, të cilat i kaplojnë zemrat. Një person, që arrin të pastrojë zemrën e vet prej këtyre dukurive negative, ka arritur në një shkallë të lartë te Allahu.
Nga e gjithë kjo që u tha deri tani, përfundojmë se zemra ka shumë veçori dhe virtyte, prandaj duhet pasur kujdes i veçantë, duhet pastruar rregullisht që të mos shmanget dhe të mos humbasë.
[left][center][list=1][*]