Pendimi i "Tekfiriut"

Djaloshi ishte përplot bindje dhe qetësi. Zgjuarsia dhe vendosmëria që kishte, askujt nuk i fshihej. Ai nuk kishte brengën e qelisë në të cilën e kishin hedhur, as të prangave me të cilat e kishin prangosur, as të fyerjeve që i vinin nga ata që e kishin maltretuar, me maltretime psikike dhe fizike, me të cilat ballafaqohej mëngjes dhe mbrëmje, prej kur ishte sjellë si mysafir i "Inteligjencës për kundërzbulim" ... "Sigurimit" ... "Sigurimit shtetëror", emërtoi si të duash, tek ai të gjitha kanë një kuptim, tregojnë një të vërtet profetike të Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, ku thotë:
"Dy lloje njerëzish nga banorët e zjarrit nuk po i shoh, njerëz që me vete mbajnë kamgjik sikur bishtat e lopës, i godasin me ato njerëzit, dhe femra të veshura të zhveshura, ... kokat e tyre sikur gungat e devesë, nuk do të hyjnë në xhennet as aromën e xhennetit nuk do ta ndiejnë, kurse aroma e xhennetit nuhatet nga largësia kaq dhe kaq."
Shfaqja e këtyre dy vetive nuk u fshihet. Zullumi politik dhe degjenerimi moralo-shoqëror fillon nga degjenerimi i femrës.
Por kjo nuk ishte ajo që e brengoste djaloshin. Ajo që e brengoste djaloshin ishte mbyllja e tij larg fushës së xhihadit, e që e kishte dashuruar, e që dashuria e tij ndaj xhihadit nuk mundet të përshkruhet nga autorët, e as poetët.
Derisa ai ishte në këtë gjendje, dëgjoi zhurmën e dyerve të hekurta të qelisë. Shikoi, papritur hyri një "hoxhë", me xhybe dhe i veshur me ar, kishte marrë mëditje për ti bërë "Tekfirët" të pendohen, por mbi këtë kishte edhe pagesë të ngrohtë nga "Udhëheqësi Musliman" për çdo "tekfiri" që do të pendohej.
"Hoxha" shikon djaloshin të lidhur me zinxhirë, i mbështetur për murin e qelisë.
Djaloshi ngriti kokën dhe shikoi "hoxhën" në sytë e tij, vërejti hutin dhe humbjen që kishte.
Bishti i lopës për "Hir të Allahut" ia afroi "hoxhës" një ulëse komode, dhe ai u ul.
Pasi gogësoi si i dehur, ngriti zërin me ashpërsi, dhe qelia bubulloj nga fjalimi i tij, në të cilin nuk tha asgjë, vetëm përsëriti fjalët e njëjta, derisa muret e qelisë i memorizuan, foli për hakkun e "Përgjegjësit" (Udhëheqësit musliman). Nuk la asnjë gjë pa e zmadhuar, dhe asnjë arsye për ata (Tagutët) që zvogëlon krimet e tyre, vetëmse e përmendi.
Mandej vazhdoi të shpjegon dëgjimin dhe respektin që duhet bërë atyre, kujdesi dhe rreziku nga "Tekfiri", pastaj përmendi të drejtën e atyre jobesimtarëve që janë nën mbrojtje dhe se, çfarë mëkati kanë ata që dalin nga dëgjimi dhe respekti i udhëheqësit.
Më në fund tha:
"O djalosh, ndoshta ke dyshime, urdhëro mi trego, se "Udhëheqësi" pas kamxhikut dhe prangave na ka urdhëruar të polemizojmë me ju. Që t’ua largojmë dyshimet e t’iu nxjerrim nga devijimi."
Djaloshi në vete lexoi:
"E ku mund ta dish ti, ndoshta ai do të pastrohet. Apo do të këshillohet dhe këshilla do t’i bëjë dobi!"
[Abese, 3-4]
Pastaj tha:
"Po, kam dyshime, që djegin mëlçinë time, ma kanë zgjatur hutin, nëse mi largon dhe pendohem në duart tua, a do të më lirojnë??"
Tha:
"Po, madje mbi këtë edhe shpërblim do të kesh. Thuaji dyshimet, mos u frikëso nga zgjatja, përmendi në imtësira, dhe na trego çfarë u kanë mësuar ata që të kanë mashtruar??"
Djaloshi tha:
"Na kanë mësuar se miqësia dhe armiqësia për hire të Allahut është themeli i fesë, është tevhid në litar të forte. Se Ummeti islam është një popull. Ata i bashkon lidhja e imanit dhe kjo i obligon të ndihmojnë njëri tjetrin. Të jenë si një trup në ballafaqim me armikun, nuk lejohet që kufijtë politik të na përçajnë, as përkatësit kombëtare, e fisnore të na ndajnë. Më i ulëti i tyre është i mbrojtur dhe ata janë një dorë para të tjerëve."
Hoxha tha:
"Kjo është e vërtet. Më thuaj diçka të re?!"
Djaloshi tha:
"Na kanë mësuar se etiketimin me "Tekfirij" nuk e përmend për të keq, vetëmse injoranti. Sepse kjo fjalë është e përgjithshme, përmban hakkun dhe të kotën. Ka tekfir (të bërit dike qafir) që pa të islami i njeriut nuk është i pranuar. Ai që nuk i bën tekfir mushrikët, apo dyshon në kufrin e tyre, ai është pabesimtar. Nga gjykimi me tekfir, është kusht që argumenti të jetë i qartë. Në disa çështje ka kundërthënie dhe në disa çështje bëhet pavend. Prandaj fjalën e përgjithësuar nuk e përdor për të keq, vetëmse injoranti."
Hoxha tha:
"E gjitha është e vërtetë."
Djaloshi tha:
"Na kanë mësuar se çështje esenciale të cilës duhet ti përkushtohemi dhe të japim mundin të gjithë, është çlirimi nga uzurpimi që kanë bërë çifutët ndaj vendeve tona të shenjta, tokave tona, vrasjen e familjeve tona, planeve që bëjnë për rrënimin e Mesxhidul Aksas. Na mësojnë se udhëheqësit Amerikan janë sionistë se kanë okupuar vendet tona politikisht dhe ushtarakisht. Kanë ardhur për ti mbrojtur çifutët, ua afrojnë atyre të gjitha ndihmat për të cilat kanë nevojë, mundohen që umetin tonë ta lënë të nënçmuar, të ndjekin politikat e shteteve tona, që mbrojnë interesin e tyre. Dëshirojnë të shfrytëzojnë pasurit tona për lakmitë e tyre. Luftojnë fenë tonë dhe janë pengesë mes popullit tonë dhe kthimit të sheriatit."
Hoxha me zë të ulët tha:
"Po, ashtu është."
Djaloshi tha:
"Na kanë mësuar se ata kanë okupuar Irakun me luftë kryqëzatash, për të vjedhur pasuritë e saj, për të bërë çrregullime dhe për të eliminuar çdo rrezik që i vie miqve të tyre, çifutë. Të bëjnë politiken e jashtme sipas planeve të sionistëve, që të shndërrojnë Irakun vendkullosë për çdo zindik. Vend qetësie për çdo kënd që ka lidhë besë me shejtanin, dhe gjithë këtë ta bëjnë të fshehur pas lirisë së rrejshme dhe demokracisë së zbehur. Pastaj kanë deklaruar se ajo që ka ndodhur në Irak do të përfshijë gjithë regjionin. Kanë shfaqur se dëshirojnë ti mbrojnë çifutët, se do të vijë dita ku do të rregullohet lidhja mes tyre dhe muslimanëve, nga besimi islam do ta largojnë armiqësinë ndaj mosbesimtarëve, dhe fenë e tyre do ta sjellin në vend të islamit."
"Kjo është shpallje luftë umetit tonë nga ana e çifutëve dhe e të krishterëve. Kjo nuk i fshihet as injorantit, e ku më të mençurit. Kjo është çështje esenciale sot. Na kanë mësuar se ndihma ndaj armiqve për ti realizuar ata qëllimet e tyre, ndihma atyre kundër muxhahidëve, të cilët asgjësojnë planet e tyre, është dalje nga feja, tradhti ndaj umetit dhe mosbesim në Zotin e botëve."
Hoxha tha:
"Po, të vërtetën e ke thënë."
Djaloshi tha:
"Na kanë mësuar se çdo përfitim që ka invazioni krishterë, që padrejtësisht quhet "Lufta globale kundër terrorizmit" në tokën islame, çdo pushtim i tokave dhe çdo hap i tyre drejt përmbushjes së qëllimeve të tyre, është humbje e madhe për Islamin dhe muslimanët, dhe fitore e madhe për pabesimtarët kundër besimtarëve. Sa herë që vonojmë ballafaqimin me planet e tyre, nga frika prej tyre, apo nga dyshimet në qëllimet e tyre, apo për shkak të dashurisë ndaj kësaj bote, shtohen humbjet që i përjeton umeti me kalimin e kohës."
Hoxha tha:
"Allahu na ruajt."
Djaloshi tha:
"Na kanë mësuar se krenaria e këtij umeti është në xhihad, kjo është rruga e drejtë, prandaj armiqtë e islamit nuk na luftojnë në të kuptuarit e islamit ashtu si na luftojnë në të kuptuarit e xhihadit. Madje ata e luftojnë emrin "Xhihad" dhe dëshirojnë heqjen e këtij emri nga mendja e umetit. Andaj edhe mundohen të njollosin emrin e muxhahidëve në çdo mënyrë. Na kanë mësuar se frika nga armiku, dobësia dhe nënshtrimi para tyre, nuk i kënaq, por ua shton padrejtësinë dhe lakmitë. Allahu thotë:"
"As jehuditë, e as krishterët kurrë nuk do të jenë të kënaqur me ty deri që të pasosh fenë e tyre. Thuaju: "Udhëzimi i All-llahut është udhëzim i drejtë. E nëse pasiqë të ka ardhur ty e vërteta shkon pas mendimeve të tyre, nuk ka kush të ndihmojë e as të mbrojë nga All-llahu." [el-Bekare, 120]
"Allahu thotë:
"E sa pejgamberë pati që së bashku me të luftuan turma të mëdha besimtarësh dhe për atë që i goditi në rrugën e All-llahut, ata nuk u dobësuan dhe nuk u përulën. All-llahu i do durimtarët." [Ali Imran, 146]
"Na kanë mësuar se vdekja e ndershme në të cilën luftojmë për të mbrojtur besimin dhe akiden tonë, me të cilën arrijmë të bimë dëshmorë, është më e mirë se jeta e nënçmuar kur bëhemi robër të zullumqarëve."
"Na kanë mësuar se historia do të dëshmojë për këtë invazion që kanë marrë ushtritë krishtere ndaj tokave islame, turp është për këtë umet nëse nuk përmendin në këtë invazion xhihadin, sikur të ishin dele e të drejtohen për në thertore. Udhëheqësit i janë nënshtruar kryqit, kurse dijetarët e këqinjë e bekojnë këtë turp dhe tradhti."
"Na kanë mësuar se muslimani jeton për mesazhin e këtij islami, vdes për këtë mesazh, dhe balli i tij, nuk i përulet askujt përveç Allahut. Atë që e bartë nga tevhidi në zemrën e tij, është më e dashur se çdo qafir dhe tagut. Ai është i lirë me imanin dhe krenarinë e tij, edhe nëse e lidhin me zingjir, apo me pranga si rob."
Këtu sytë e hoxhës lotuan, nga supet e tij largoi "xhyben" pastaj tha:
"Më trego për fushat e xhihadit, o djalosh i shpëtuar."
Djaloshi tha:
"A e din ç’farë janë fushat e xhihadit?? Aty është maza e ëmbëlsisë së ibadetit, fundi i qetësisë së besimit, palca e kënaqësisë së shpirtit, janë vende ku ngritët tevhidi, rritet dashuria ndaj Allahut, shtohet ndjenja se je më afër Allahut dhe kthehet krenaria e besimtarit."
"Në atë fushë, fluturon lartë në qiellin e lirisë, nga ajo lartësi sheh dunjanë në realitetin e saj, e poshtër me poshtërsinë e tagutëve, që robërojnë njerëzit me shpirtra të dobët. E sheh ahiretin e vërtetë, ndien sikur po i përqafon hyritë e xhenetit, vdekja tek ti nuk është asgjë, përveç një kalim i shpirtit në tokën e të lumturve. Derisa fillon e qanë kur vëllau yt bie dëshmor, e qetësohet dhe takohet me bukuroshet e xhenetit, përse ti mbete i gjallë me armë. Sikur mos të ishte fjala e Allahut:
"Prej tyre ka që kanë dhënë shpirtin dhe prej tyre ka që presin.."

"...zemra do të pëlciste nga dëshprimi që ke mbetur në këtë botë, porse dëshpërimin e mbulon ëmbëlsia e ndjenjës se, Allahu do të të përdorë në mesin e ushtrisë së Tij, se je në majën më të lartë të islamit, se do ti bashkohesh karvanit të dëshmorëve, e do të jesh në atë vend të lartë, në gradën e gjithë dëshmorëve të islamit, prej shokëve të Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, e deri tek ata që do ta luftojnë dexhallin."
Kur ngriti Djaloshi kokën e tij, mjekra e hoxhës ishte lagur nga lotët, tha:
"O djalosh i xhihadit, vAllahi e vërteta është me atë në të cilën jeni, më merr me vete. Pasha Allahun, të vdes në atë që po vdisni ju, është më e mirë se në atë që jemi ne. Neve nuk na ka mbetur tjetër përpos t’ua qepim tagutëve të çarat e tyre, dhe sa herë që ua qepim, ata vijnë me një çarje më të madhe se ajo që ka kaluar, derisa nuk gjejmë zgjidhje për ata, vetëmse ne medhhebin e murxhive xhehmij. Nëse do të shkojmë pas tyre do na dërgojnë në detin e Zindikëve."
"Sot ata nga ne po kërkojnë të ndryshojmë realitetin e ballafaqimit, nga përleshja mes islamit dhe krishterimit, nga beteja mes muslimanëve dhe sionistëve, nga lufta kundër planit krishtero-çifut që ka treguar vendosmëri në ndryshimin e kufijve gjeografik në regjion, në ndryshimin e sistemit të arsimit dhe largimit të akides nga kultura jonë, në një përleshje tjetër, ku ithtari i xhihadit bëhet armik, përleshja legjitime bëhet me ata, jo me të krishterët, lufta më me rendësi dhe më parësore është lufta kundër terrorizmit, ajo që e godet umetin nuk na intereson, okupimi i Palestinës është çështje e Palestinezëve, okupimi i Irakut është çështje e Irakianëve, okupimi i Afganistanit është çështje e Afganëve. Kurse atë që e bëjnë të krishterët në deformimin e fesë sonë, është çështje që e shikon "Udhëheqësi jonë" ashtu siç e kërkon "Maslahati"!!"
"Pastaj, saherë që Allahu ndihmon në ndonjë betejë muxhahidët, zemrat e Tagutëve rrëqethen, dhe përsërisin "Luftën kundër terrorizmit dhe tekfirit" dhe në këtë bidat na fusin edhe neve. Ata sikur po frikësohen se, muslimanët do të lidhen me xhihadin dhe muxhahidët!!"
Djaloshi tha:
"Falënderimi i takon Allahut që shëroi zemrën tënde, ndriçoi të kuptuarit tënd, dhe të bëri të shohësh të vërtetën. Nëse Allahu më mundëson të dalë nga këtu, do të vish me mua."
U përqafuan, dhe kur hoxha deshi të dalë, roja e qelisë pasi kishte dëgjuar bisedën që ishte zhvilluar mes tyre, e hodhi kamxhikun dhe tha:
"Ku po më lini mua? Më merrni edhe mua me ju."
Autori: Shejkh Hamid ibn Abdilah el-Alij
përktheu: Shukri Aliu