Dashuria
Shejh el-Islam ibn Tejmije [Allahu e mëshiroftë] ka thënë në Mexhmu el-Fetaua:
"Dashuria është sëmundje psikologjike, dhe, nëse ajo forcohet, ndikon në trup dhe kalon në sëmundje fizike, qoftë si sëmundje e trurit, për të cilat thuhet të jenë shkaktuar nga paranoja [uesues], apo si sëmundje trupore, si dobësia, lodhja, etj...
... Të dashurosh një femër që të lejohet për martesë, mund të ketë shumë pasoja negative, shtrirjen e plotë të së cilës e di vetëm Zoti i njerëzve. Kjo është një sëmundje që ndikon në përkushtimin fetar të të vuajturit, dhe pastaj, po ashtu, mund të ndikojë në mendjen e në trupin e tij...
... Nëse një burrë bie në dashuri me një grua, qoftë edhe me atë që është e lejueshme për të, zemra e tij mbetet e robëruar nga ajo, dhe ajo mund ta kontrollojë atë si të dojë, ndonëse së jashtmi ai duket të jetë zotëria i saj, ngaqë është bashkëshorti i saj. Mirëpo, në fakt, ai është i burgosuri dhe robi i saj, posaçërisht nëse ajo është e vetëdijshme për nevojat e tij ndaj saj dhe dashurinë që ai ka për të. Në këtë rast, ajo e kontrollon atë ashtu siç një padron i ashpër e tiranik e kontrollon të nënshtruarin e tij, i cili s'mund të çlirohet prej tij. Madje, ai është në një gjendje më të rëndë se kjo, sepse robërimi i zemrës është më i keq sesa robërimi i trupit...
... Nëse zemra e do Allahun dhe sinqerisht i përkushtohet Atij, ajo as që do të mendojë ta dojë dikë tjetër në rend të parë, e lëre më të bie në dashuri. Kur zemra bie në dashuri, kjo bëhet për shkak të mungesës së dashurisë vetëm për Allahun. Prandaj, për shkak se Jusufi [alejhi selam] e deshi Allahun dhe sinqerisht iu përkushtua Atij, ai nuk ra në kurthin e dashurisë, siç tregon Allahu:
"Kështu, me qëllim që të shmangnim prej tij të ligën dhe marrëdhëniet e paligjshme seksuale. Vërtet, ai qe prej të zgjedhurve tanë, robërve të udhëzuar drejt". [Jusuf, 24]
Për sa i përket bashkëshortes së Azizit [ajo që e ngashënjeu Jusufin], ajo ishte një idhujtare, si populli i saj, prandaj ajo ra në këtë kurth...
... Nëse personi sprovohet me dashuri, por mbetet i ndershëm dhe i duruar, atëherë ai do të shpërblehet për pasje të frikës nga Allahu. Dihet nga dëshmitë sheriatike që, nëse një person mbetet i ndershëm dhe u shmanget gjërave haram në të shikuar, në të folur dhe në veprime, si dhe hesht e nuk flet rreth kësaj, në mënyrën që do të kishte të folur gjëra haram rreth asaj, qoftë duke u ankuar tek një tjetër person apo duke e bërë haptazi të keqen, apo duke ndjekur të dashurin në çfarëdo mënyre, dhe ai është i duruar në bindjen ndaj Allahut dhe në shmangien nga mëkati, pavarësisht nga dashuria që ai ndjen në zemrën e vet, mu si ai që goditet nga një fatkeqësi dhe bën durim, atëherë ai do të jetë ndër ata që ia kanë frikën Allahut dhe janë të duruar – 'Vërtet, ai që e ka frikë Allahun me bindje ndaj Tij dhe është i duruar, atëherë, vërtet, Allahu nuk ua humb shpërblimin e bamirësve [muhsinun]' [Jusuf, 90]".
Ibn el-Kajjim [Allahu e mëshiroftë] ka thënë në Rewdet el-Muhibin [147]:
"Nëse shkaku ndodh me zgjedhjen e personit, ai s'ka arsyetim për pasojat që s'janë nën kontrollin e tij. Por, nëse arsyeja është haram, s'ka arsyetim për pijanecin. Pa dyshim, të pasosh një shikim të rastësishëm me një shikim tjetër dhe të lejosh vetveten të mendosh rreth personit, është si të pish pije dehëse. Pra, atë që vepron kësisoj, duhet fajësuar, sepse është bërë shkaktar ...
... Nëse dashuria ndodh për një arsye që s'është haram, nuk duhet fajësuar personin, siç është ai që e dashuron bashkëshorten e vet e pastaj ndahet prej saj, por dashuria mbetet. Atë s'duhet fajësuar për këtë. Ngjashëm, nëse ndodh ndonjë shikim i befasishëm dhe pastaj e shmang shikimin, por dashuria kap zemrën e tij pa e synuar ai këtë, ai duhet ta mënjanojë dhe t'i rezistojë".
Shejh Muhamed el-Salih el-Uthejmin ka thënë:
"Nëse ndodh të ketë dashuri mes një burri dhe një gruaje, mënyrat më efikase për t'iu shmangur fitnes dhe amoralitetit është martesa, sepse zemra e tij ende do të mbetet e lidhur për të, nëse ai nuk martohet me të, dhe kjo mund të çojë në fitne.
Një burrë mund të dëgjojë për një grua se është me natyrë të mirë dhe se është e dijshme, kështu që ai dëshiron të martohet me të, apo ajo mund të dëgjojë që ky burrë është i moralshëm, i dijshëm dhe i përkushtuar ndaj fesë, kështu që ajo dëshiron të martohet me të, por komunikimi mes tyre nuk bëhet në mënyrën e duhur islamike. Kjo një gjë është tepër serioze. Në këtë rast, s'është e lejueshme për burrin të kontaktojë me gruan dhe anasjelltas, dhe të thotë se dëshiron të martohet me të. Por ai duhet t'i thotë kujdestarit të saj se dëshiron të martohet me të, apo ajo duhet t'i thotë kujdestarit të tij se ajo dëshiron të martohet me të, siç veproi Umeri [radijallahu anhu], kur i ofroi të bijën e vet, Hafsan, Ebu Bekrit dhe Uthmanit [Allahu qoftë i kënaqur me të dy]. Por, nëse gruaja bie drejtpërdrejt në kontakt me burrin, kjo shkakton fitne". [Es'ilet el-Bab el-Meftuh, pyetja nr.868]
Pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] ka thënë:
"S'ka gjë të keqe që dy vetë ta dashurojnë njëri-tjetrin në një lidhje martesore". [Sahi. Transmeton Ibn Maxhe. Është cilësuar sahi nga shejh el-Albani në es-Sahiha nr.624 si edhe nga të tjerët].
Në Kifejet el-Hexheh [komentim i Sunen Ibn Maxheh], es-Sindi ka thënë:"Kur dy vetë dashurohen mes vete, atëherë dashuria s'do të shtohet me mënyrat e ndryshme të afërsisë e as që do ta bëjë diçka të qëndrueshme siç do ta bënte lidhja martesore. Kështu, nëse ata martohen me këtë dashuri, atëherë dashuria do të shtohet dhe do të bëhet më e fortë dita-ditës".
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
