Tregime/ngjarje të ndryshme... te dijetrarve Islame... vazhdo pas meje!

Ibn Asakiri [rahimehull-llah] tregon në historinë e tij se:

Një njeri i varfur kishte mushkë me të cilin punonte me qira nga Damasku e në Zebdani. Ky njeri tregon: një herë me mua erdhi një burrë, e kur kaluam në disa rrugë të panjohura tha: zgjidhe këtë rrugë, se kjo është më e afër…i thashë: skam nevojë për këtë rrugë se nuk e njoh…më tha: mirëpo është më afër…morëm këtë rrugë dhe erdhëm në një vend të trishtueshëm dhe afër një lugine të thellë, ku kishte shumë njerëz të vrarë, më tha: kape mushkën për koke derisa të zbres. Zbriti, i përvjeli krahët dhe më sulmoi me një thikë… ika prej tij, kurse ai erdhi pas meje. E luta në emër të All-llahut e i thashë: meri mushkat me gjith mallin. Kurse ai mu përgjigj: dëshiroj të të vras…e frikësova me All-llahun dhe denimin, mirëpo nuk pranoi…iu dorëzova dhe i thashë: më le ti fali dy rekate? Tha: shpejto…u ngrita të falem, dëshirova të filloj të lexoj Kur'an, nuk mu kujtua asnjë shkronjë…qëndrova një kohë i hutuar, kurse ai thoshte: më shpejtë, më shpejtë, atëherë All-llahu më solli në gjuhë ajetin:

“A është Ai që i përgjigjet nevojtarit (të mjerit) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen …”. (En-Neml: 62). E përsërita këtë ajet disa herë.

Për moment na erdhi një kalorës nga brendësia e luginës, në dorë kishte një shtizë, me të cilën e gjuajti këtë njeri dhe e qëlloi në zemër, e vdiq… u kapa për këtë kalorës e i thashë: Pash Zotin, kush je ti? Tha: unë jam i dërguari i atij që i përgjijget lutjes së nevojtarit dhe i largon të këqijat. Unë jam melek nga qielli i katërt. Më ka dërguar All-llahu që ti përgjigjem lutjes tënde dhe ta largojë të keqen. Tha: i mora mushkat dhe mallin e u ktheva shëndosh.




Es-Selamu Alejkum.

Ngjarjen e tregon sahabiu i famshem Talha ibn Ubeydullah:

Dy persoa nga fisi Beli kishin vizituar Muhammedin a.s. Pasi pranuan islamin ishin kthyer te fisi i tyre. Une i njihja mire keta dy persona. Pas nje kohe njeri prej tyre ra deshmor ne rruge te All-llahut Fuqiplote, ndersa tjetri pas nje viti vdiq ne shtepine e tij. Pasi qe me te dy isha i preokupuar shume nje nate qe te dy i pashe ne enderr. Pashe se isha para dyerve te Xhennetit. Me mua ishin edhe ata dy.Duke qendruar ashtu para dyerve te Xhennetit doli nje njeri dhe e morri brenda ate qe kishte vdekur me pas. PAs pak kohe i njejti person doli perseri dhe e morri edhe te dytin, ndersa mua me tha te kthehem per arsye se ende nuk me kishte ardhur koha. U largova nga dera e Xhennetit. ne mengjes kete enderr ua tregova shokeve te mi, atyre u thashe se une mendoja qe i pari duheshte te ftohet, ai qe kishte vdekur si deshmor e pastaj ai tjetri, i cili vdiq ne shtepine e vet, edhe ate pas nje viti. Keto fjale shkuan deri te Muhammedi alejhis-selam. Pas ca diteve kete enderr vendosa t'ia tregoj edhe vet une atij te cilit ia percolla edhe habine time. I thashe se ne Xhennet i pari duheshte te ftohet ai i cili kishte rene deshmor. Edhe pse ftimi me vonese nuk do te degradonte asgje nga sevapet e tija, ai perseri do te kishte shperblim me te mire sesa ai qe vdiq ne shtepine e vet. Mua me kishte habitur fakti se pse ai te ftohet i fundit dhe doja qe te mesoj shkakun e kesaj situate.

Muhammedi a.s. kete gje ma sqaroi keshtu:

"A thua valle, ai qe vdiq me pas nuk beri me teper ibadet dhe pune te mira, a nuk agjeroi me teper, a nuk ka sherbyer me shume sesa ai tjetri i cili vdiq me heret?"
"Po, ka fituar me shume sevape" i thashe.

"Ja" me tha Muahmmedi a.s. "Ky eshte shkaku qe ai te thirret me heret qe te hyje ne Xhennet. Ai jetoi nje vit me teper sesa shoku i tij qe kishte fat te fitoje pak me teper sevape. Mos e nencmoni ibadetin e nje viti, mes tyre kishte nje dallim ne sevape aq sa eshte larg qielli nga toka!"

Nje dite Ebu Xhehili i pergatiti nje kurth Pejgamberit alejhis-selam.
Hapi nje grope perpara shtepise se vet dhe e theriti Pejgamberin per vizite ne
shtepine e tij. Kur Pejgamberi po shkonte drejte shtepise se Ebu Xhehilit, vjen
Xhebraili alejhis-selam dhe i tregon per gropen.
Kur e morri vesh kete gje, Pejgamberi u kthye ne shtepine e tij. Ebu Xhehili kur
e pa te kthehej mbrapsht, u nis t'i shkonte nga pas per t'a pyetur per arsyen,
por e haroi gropen qe kishte hapur dhe ra ne gropen qe hapi vete.

Per ta nxjerre qe aty i zgjaten nje litar, por nuk e arrinte dot litarin. Sa me shume qe ia zgjatnin litarin aq me teper thellohej gropa. Ne kete gjendje Ebu Xhehili gati sa nuk po cmendej brenda gropes se erret.

I dergon fjale Pejgamberit dhe i lutet qe ta nxjerre nga gropa. Kur vjen Pejgamberi prane gropes i thote:

- Po te nxorra nga gropa a do te besosh (behesh besimtar)?

- Po me nxorre nga gropa do te besoj.

Pejgamberi alejhis-selam i zgjati doren e tij dhe e nxorri qe aty.
Kur doli, Ebu Xhehili tha:

- "Nuk kam pare kurre magjistar kaq te fuqishem sa ti ne jeten time" Dhe NUK BESOI!

Te punosh qe te mos i jesh nevojtar te tjereve eshte gje shume e mire.
Pejgamberi sl-lall-llahu alejhi ue sel-lem nje dite kur takoi njerin nga as-habet, te ashtuquajturin Muaz, i tha:

- O Muaz, te qenkan ashpersuar duart e te qenkan bere me kallo (balte).

Po Resulull-llah kam kazem ne dore dhe punoj me token, keshtu arrij te siguroj jetesen e femijeve.

Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem e puthi hazreti Muazin dhe i tha:

- Kete dore nukl e djeg Xhehennemi.

Perseri nje dite, nje njeri i ri po shkonte shume heret per ne pune. Disa nga as-habet qe ndodheshin aty, nuk e pane me vend kete veprim. Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem qe ndodhej aty, tha:

"Mos thoni ashtu!N.q.s. po shkon ne pune per te mos iu bere nevojtar te tjereve, per te mos e lejuar nenen, babane dhe pjestaret e tjere te familjes qe t'i behen te tjereve nevojtare, cdo hap qe ai hedh eshte IBADET. N.q.s. do te lavderohet ose te beje qejf me parate qe fiton atehere eshte bashke me shejtanin"

Sic kuptohet nga keto, puna me nje qellim te mire e muslimanit eshte IBADET. Por puna e kafireve dhe atyre qe bejne haramenuk quhet ibadet. Te thuash "Cfare nevoje ka te falesh namazin kur puna na qenka ibadet" eshte nje gje shume e gabuar.Ai qe thote keshtu behet kafir.

Ai qe deshiron te ushqehet me hallal duhet t'i kushtoje rendesi ketyre 5 gjerave:

1- Per te vrapuar pas riskut, nuk duhet te lihen pas dore ibadetet qe na ka bere farz All-llahu

2- Nuk duhet t'i bejme dem njeriu duke u munduar te fitojme

3- Duke punuar duhet te kemi per qellim qe te mbrojme pjesetaret e tjere te familjes.

4- Gjate punes nuk duhet te stermundojme veten

5- Duhet ta kemi te qarte se puna eshte vetem nje arsye per riskun. POR risku nuk fitohet me ane te punes, por na e jep All-llahu teala.

I nderuari Sejjid Abdulkadir Gejlani eshte nje nga dijetaret dhe nga evlijate me te medhenj te Islamit. Edhe nga ana e nenes edhe nga ana e babait eshte nga fisi i Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem. Ka qene muxhtehid i Fikhut dhe hadithit.

Kur ishte i vogel i mori leje nenes te shkonte te studijonte dhe u nis me nje karvan per ne Bagdad.
Gjate rruges i prene udhen kusaret dhe filluan t'i vidhnin.
Nje nga ata shkoi tek Abdulkadir Gejlani dhe e pyeti nese kishte gje me vlere me vete.

- Po kam, 40 florinj te cilet jane te qepur nen kolltuk.

Kusari u largua. Pas tij shkoi edhe nje i dyte, i cili i beri te njejten pyetje dhe morri po ate pergjigje qe kishte marre shoku i tij.
Te cuditur nga kjo pergjigje, i cuan fjale komandantit te tyre. Ky e therriti dhe e pyeti vet dhe e morri po te njejten pergjigje. Pasi i nxorri florinjte nga aty ku ishin, e pyeti djalin:

- Perse tregove vendin e florinjeve?

Ai u pergjigj:

- Sepse i kam dhene fjalen nenes time qe nuk do te them kurre asnje genjeshter. Nuk e thyej dot fjalen e dhene.

Komandanti i kusareve, filloi te qante dhe tha: "Kam kaq vjet qe nuk po e mbaj fjalen qe i kam dhene All-llahut" dhe beri teube. Edhe shoket e tij, kusaret e tjere, te cilet ishin rreth 60 vete, ndoqen rrugen e komandantit te tyre dhe bene edhe ata teube. I kthyen pas te gjitha mallrat e plackitura.

Aliu ibn el-Me'mun el-Abbasi - i biri i kalifit - banonte ne nje pallat te larte. ne te kishte gjithcka qe deshironte. Nje dite duke shikuar nga dritarja e pallatit pa nje punetor qe punonte tere diten dhe ne mbarim te dites merrte abdes dhe falte dy reqat namaz. Kete e bente cdo dite, keshtu qe Aliu nje dite i doli para dhe e pyeti per gjendjen e tij. Punetori i tha:

- Une kam gruan, dy motra dhe nenen time qe kujdesem per ta. Tere diten punoj dhe agjeroj qe ne mbremje darken ta ha bashke me familjen time.

Aliu e pyeti: A te mungon ndonje gje? Tha: Jo, jetoj i lumtur dhe shume i kenaqur, falenderoj All-llahun, Zotin e boterave, per te mirat qe me dha.

Ne kete rast Aliu vendosi ta lere pallatin e kalifit, ku jetonte me te gjitha te mirat dhe doli te jetoje jashte, vetem e vetem qe te arrinte lumturine, qe s'e gjeti ne pallat.
Pas disa vitesh e gjeten te vdekur ne nje shtepi afer Horosanit, ku kishte punuar si zdrukthtar, por gjithnje i lumtur me punen e tij.

"Kurse ata qe e gjeten rrugen e drejte, Ai atyre ua shton edhe me udhezimin ne rrugen e drejte dhe u ofron mundesi te jene edhe me te matur"

(Kur'an 47:17)

Kjo ngjarje na kujton tregimin e "shokeve te shpelles", te cilet ishin ne pallatin mbreteror dhe aty gjeten vetem ngushtesi e shqetesim, sepse ne pallat sundonte mosbesimi. Keshtu vendosen te dalin dhe te jetojne ne shpelle. Kur'ani i pershkruan ne kete menyre:

"Derisa te jeni te izoluar prej tyre dhe prej asaj qe adhurojne ata, pos All-llahut, atehere strehohuni ne shpelle, e Zoti juaj iu dhuron nga meshira e Tij e gjere dhe iu lehteson ne ceshtjen tuaj, ate qe eshte ne dobine tuaj"

(Kur'an 18:16)

Pra, vendi i ngushte me dashuri dhe Iman, zgjerohet dhe bashkon shume njerez.

Halifeja Harun Rashid shkonte te vizitonte shpesh evlijane e madh Shakik Belhi dhe kerkonte prej tij dua e keshilla. Nje prej vizitave, i nderuari Shakik Belhi i tha:

- Mendo sikur ke mbetur ne mes te shkretetires dhe po vdes nga etja. Nje gote uje mund te te shpetoje nga vdekja. N.q.s. prane teje vjen nje njeri qe shet uje, sa e blen nje gote uje?

- I jap cfare te me kerkoje, nuk e mendoj fare vleren e parase ne kete moment.

- Edhe nese ky person ne kembim te nje gote uje kerkon prej teje gjysmen e te gjithe pasurise tende, je i gatshem t'ia japesh?

- Patjeter qe ia jap.

- Mendo sikur e pive ujin qe bleve me gjysmen e pasurise tende. Pas pak ndjeve nevojen qe t'a nxjerresh jashte kete uje, por nuk arrin te urinosh dot. Arrin deri ne ate pike sa je duke plasur. Njerezit nen urdherat e tua nuk i gjejne dot ilac semundjes tende. Pikerisht ne kete moment vjen nje person e te thote: "une mund te te shpetoj ty nga kjo gjendje por ne kembim desha gjysmen e pasurise tende!", cfare ben ti?

- Per te shpetuar nga ky mundim ia jap te gjithe pasurine qe kam, mjafton te me ktheje shendetin. Cfare vlere ka pasuria po te ndodhem ne ate gjendje?

- Pra, asnjehere mos i beso kurre pasurise e cila nuk ka as vleren e nje gote uji te cilen e pive dhe me pas e nxorre jashte me ane te urines! Mos iu lavdero asnjeriu me te!

Me 21 Korrik 1969, njeriu i pare zbriti ne hene.
Fjalet e astronautit Neil Armstrong "Shqiponja u ul" i degjoi e gjithe bota nga transmetimi direkt.
Armstrongu qe ecte ne hene, ishte nje i krishtere fanatik. POR ne hene ndodhen disa gjera.
Te tre astronautet ne te njejten kohe kishin pare nje "objekt te huaj". Por gjate transmetimit disa gjera censuroheshin. Te gjitha fjalet qe transmetoheshin ishin me shkeputje.

Aldrin: Duket dicka si nje liber i hapur ketu.

Collins: Nga ky pozicion duket me qarte qe i ngjan nje libri.

Kontrolli ne toke: Cfare po thoni ju, ne hene ka liber?!

Te nesermen libri ishte zhdukur, ndersa tani nje parazit filloi ta bezdis radion. I ngjan zerit te sirenes se nje zjarrfikeseje.

Collins: A po degjon? Hiqeni kete ze! Do te me plasin veshet.

Kontrolli ne toke: Ky ze nuk vjen nga ne, eshte i huaj.

Armstrong: Dhe tani filloi muzike! Hiqni keto parazite.

Kontrolli ne toke: Nuk ka difekt. Muzika vjen nga ju.

Aldrin: Nuk do te merremi vesh me duket. Kjo muzike nuk vjen nga ne.

Njeriu i pare shetiste henen. Ajo muzike filloi perseri. "Eshhedu en la ilahe il-lall-llah"

Kontrolli ne toke: Perseri rrathe fluturues? Cfare ishin fjalet e asaj kenge?
Collins: Dicka qe duket si ESHEN MAHATMA RESAMBALLAH. Kjo eshte indisht.
Armstrong: E degjova te teren, ka mundesi te kete qene ndonje nga radiot e Afrikes.
Aldrin: Ndryshova frekuencen, perseri i njejti ze. Ky ze vjen nga hena. E pabesueshme.
Kontrolli ne toke: U cmendet? A perhapet zeri ne nje vend pa ajer?!
Collins: Pse cfare, perseri rathe fluturues?
Kontrolli ne toke: Nje semundje e panjohur, jeni te goditur prej henes apo cfare?
Ky ze, libri, kjo melodi, duhet te jene te gjitha iluzione.
Armstrong: A e filmon kamera iluzionin? A rregjistrohet iluzioni ne shiritin e nje kasete?

Kontrolli ne toke: Po mire atehere, a perhapet zeri ne nje vend pa ajer?

Armstrongu dhe astronautet e tjere te Apollo- 2 u kthyen shendosh e mire ne toke. I degjuan perseri regjistrimet e kasetave. U keshilluan edhe me nepunesin e
NASA-s me origjine egjiptiane, Faruk El Bas. U dha raporti i specialistit se fjalet e nje mesazhi ishin " Nje fjali e shenjte Arabisht" Me vone, te njejten fjali e degjoi edhe astronauti Apollo-16, Werden.
Me te vertete askush nuk kishte mbetur i kenaqur nga shpjegimi qe iu be kesaj ngjarjeje. Mbase UFO, mbase dicka tjeter, por ne hene kishte nje mesazh.

Armstrongu nuk mbetej fare i kenaqur.
Gjate kesaj kohe astronautet shetisnin token. Njerit nga astronautet, qe pritej me me teper kurreshtje, Armstrongut, i ra rruga ne kryeqytetin e Egjiptit, Kairo. Ne kete kohe ndodhi dicka.

Armstrongu u step: "C'eshte kjo muzike?" Egjiptianet mezi e mbajten veten per te mos qeshur. Pastaj iu pergjigjen: "Ajo nuk eshte muzike, eshte Ezani.....ashtu si bien kembanat ne kishe, ne xhami kendohet ezani. Eshte ze njeriu i cili therret muslimanet ne namaz."
Armstrongu: "Une e kam degjuar edhe me pare kete ze. Nuk e kam fjalen per ne toke, kete ze e kam degjuar ne hene."

Fytyra e Armstrongut ishte zverdhur: "Aman o Zot, Ty nuk te gjeta ketu por te gjeta ne hene."

Per nje kohe te gjate Armstrongu nuk nxori ze nga goja. Me ne fund ra ne shehadet dhe u be musliman.

Do ta bëj më vonë ...

Prej fillimit shprehja “do ta bëj më bonë ...” përsëritej shpesh në jetëne tij. Ishte djalë I ri, izhvilluar dhe I fuqishëm. I hijshëm në pamje, plot gjallëri ... Kur prej tij kërkohejndonjë angazhim thonte: “Jo tani, tani jam I angazhuar me studimet dhe përsëritjen e mësimeve, ka kohë për punë ...”.
Pas diplomimit thonte: “Jo tani, sepse tani duhet të martohem. Pas martesës do të jem I gatshëm për cdo angazhim ...”.
Pas martesës arsyeja e tij ishte se nuk ka mundësi që ta lë shoqën e tij të vetmuar sepse është shtatëzane ...
Pas lindjes së fëmiut thonte duhet që ti ndihmoj gruas deri deri sat ë rritet fëmiu dhe të bëhet I pamvarur prej nënës.
Shpeshherë ankohej se tani është nxehtë apo ftohtë ...
Vitet kalonin, ndërsa tek miku yne ndryshonin vetëm arsyetimet.
Shpeshherë premtonte I vendosur se dotë angazhohet, porpuna mbetej e pakryer.
Me kohë gjallëria e tij dobësohej dhe filloi që ta mund pleqëria. Vendosi, këtë vit do ta bëj Haxhxhin. Për herë të parë me zellshmëri filloi që të përgatitet, vetëm se në këtë vit exheli ishte më I shpejt. Vdiq pa e kryer Haxhxhin.
Motoja e tij “do ta bëj më vonë” mbeti me të deri në fund të jetës. I mashtruar prej saj vdiq duke mos I shfrutëzuar aftësitë që ishin dhunti të Zotit [ subhanehu ve teala].
O Zot! Mos na provo nga mëshira Yte!


Sami ibën Muhhamed El Abudi

AMERIKANI MEKSIKAN ZBULOI TË VËRTETËN E ISLAMIT

Quhem Ali. Jam 29 vjecar dhe kam lindur në Meksikë.
Shpresoj se inshall-llah rrëfimi im do t’u ndihmojë njerëzve që ta kuptojnë Islamin dhe përse më ka tërhequr Islami.
Shumë njerëz kanë shfaqje të gabuar për Islamin dhe për muslimanët. Pak gjëra që i dinë, janë nga filmat dhe nga televizioni, ku përgjithësisht ai është prezentuar gabimisht.

Jeta ime më parë ishte e tmerrshme, nuk kisha kurrëfarë orientimi nga do të shkoja. Kur dështova në klasën e nëntë, atëherë fillova të bredh rrugëve. Me shokët e mi fillova të shkoj nëpër ahengje, të pi alkool, të marr edhe të shes drogë. Shumica e shokëve të mi ishin anëtarë të ndonjë bande (unë asnjëherë nuk i kam takuar nonjë bande të tillë). Ashtu sic kalonte koha,ashtu edhe unë fillovaqë sa më shumë të mar drogë më të fortë. Edhe unë kisha ëndërrat e mia, por realiteti ishte krejt ndryshe.
Sa më shumë që bija në depresion, aq më shumë bëhesha më i varrur nga droga.
Një ditë një shok më tha se e din një vend ku mund të blejë marihuanë të mirë. Kisha dëshirë ta shijoj dhe ta provoj.
Hymë në apartamentin ku ishin edhe disa njerëz tjerë. Kur shijuam drogën dhe e blemë, atëherë u nisëm për të dalë. Njëri prej atyre djemve që ishin aty brenda e thirri shokun tim që të shkojë me të në banesën e tij për t’ia dhënë një libër. Shkuam me atë djaloshin te banesa e tij dhe ai shokut tim ia dha librin dhe i tha që ta lexojë, sepse ai libër mund t’i ndihmojë që t’i zgjidh problemet e jetës.
Rrugës për në shtëpi nga shoku im kërkova që të ma tregojë librin. Ishte ky Kur’ani.

Asnjëherë më parë nuk kisha dëgjuar për Kur’anin. SHkurtimisht fillova të lexoj ca fragmente nga Kur’ani. Duke lexuar m’u bë e qartë se gjithcka që po lexoj, është e vërtëtë. Kjo ishte sikur dikush kur ta jep një shuplakë në fytyrë, si thirrje për t’u zgjuar.
Kur’ani është aq i qartë dhe i thjeshtë për t’u kuptuar. Me të vërtetë isha i impresionuar dhe dëshiroja që sa më shumë të kuptoj për Islamin dhe për muslimanët. Gjë e cuditshme është se unë nuk kërkoja kurrëfarë feje. I përqeshja njerëzit të cilët skonin në kishë dhe ngandonjëherë deklaroja se Zoti nuk ekziston, edhe pse thellë në vete e ndjeja se Ai ekziston.

Disa ditë më vonë shkova në bibliotekë dhe e huazova Kur’anin. Fillova ta lexoj. mësova për të Dërguarin e Zotit, Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], kurse e kuptova edhe të vërtetën për Isain [alejhis-selam], të birin e Merjemes.
Kur’ani thekson faktin se Zoti është Një dhe nuk ka shok e as bir. Kjo vecanërisht për mua ishte interesante, sepse asnjëherë nuk e kuptoja nocionin “trini”.
Kur’ani e përshkruan lindjen e Isait [alejhis-selam] dhe pejgamberinë e tij. Kurse sureja Merjem ( e cila e mban emrin e nënës së tij) përshkruan jetën e tij.

Qysh si fëmijë rregullisht shkoja në kishë.
Nëna ime, mua dhe motrën time për cdo javë na merrte në kishë.
Në të vërtetë, uneasnjëherë nuk kam qenë religjioz dhe kur i mbusha 14 vjet ndërpreva shkuarjen në kishë.
Asnjëherë nuk e kisha të qartë përse nëna ime ishte protestante, kurse pjesa tjetër e familjes ishin katolikë.
Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] është Pejgamberi i fundit i Zotit i dërguar për tërë njerëzimin.
Kur’ani flet për të gjithë pejgamberët e Zotit, Ademin, Nuhin, Musain, Davudin, Isain-bekimi i Zotit qoftë mbi ta- dhe për të gjithë ata flet, ashtu që cdo njeri ka mundësi që ta kuptojë Kur’anin.

Fillova të studijoj edhe historinë e Islamit. Duke studijuar historinë islame, kuptova se Spanja kishte qenë shtet musliman mbi 800 vjet dhe se muslimanët ishin dëbuar nga Spanja prej mbretit spanjoll Ferdinand dhe mbretëreshës Isabela.
Ata që kishin ikur në Meksikë kishin qenë të detyruar nga të krishterët spanjollë që ta pranojnë krishterimin.
Histosria dhe rrënjët e mia ishin islame që tani dalëngadalë më bëheshin të qarta.
Pas disa muajve hulumtimi dhe studimi, më nuk mundesha ta mohoj të vërtetën.
Megjithatë, edhe krahas kësaj, gjithëcka lash anash dhe vazhdova të jetoj jetën e deritanishme.
E dija se nëse e pranoj Islamin do të duhet të lë gjithcka që kam bërë deri tani, dhe kjo ishte ajo për cka me shumë frikohesha.

Një ditë duke lexuar Kur’anin, rrashë në gjunjë, fillova të bërtas dhe t’i falenderohem All-llahut që ma tregoi rrugën e vërtetë.
E kuptova se afër shtëpisë sime gjendet një xhami dhe një të premte vendosa të shkoj atje dhe të shoh se si falen muslimanët.
Pashë se si muslimanët gjatë hyrjes në xhami i zbathin këpucët dhe ulen në dysheme, gjë që më fascinoi pa masë.
Mjë njeri nga mesi i tyre u ngrit dhe filloi ta thirrë ezanin. Ky zë aq shumë më fascinoi, saqë sytë m’u mbushën me lot, sepse tingëllonte aq bukur.
E kuptova se Islami nuk është vetëm fe, por edhe udhërrëfyes në jetë.
Pasi që disa të premte shkoja në xhami, vendosa që ta shqiptoj shehadetin. Iu afrova hatibit dhe i thashë se dua të bëhem musliman. Të premten e ardhshme, në prani të të gjithëve shqiptova shehadetin, së pari në arabisht e pastaj edhe në anglisht.
Kur përfundova, një vëlla thirri “tekbir” dhe të gjithë zëshëm disa herë thane “All-llahu ekber”. Pastaj të gjithë vëllezërit erdhën dhe filluan të më përqafojnë dhe të më urojnë.
Asnjëherë nuk do ta haroj atë ditë, ishte një përjetim i këndshëm.

Sot ndjej rehati në shpirt dhe ndjej pastërtinë e besimit tim.
Pranimi i Islamit, jetën time e ndryshoi për të mirë, prandaj për të duhet t’i falenderohem All-llahut të Madhërishëm, i Cili ma tregoi rrugën e vërtetë.
Pata nderin të shkoj në haxhxh, në qytetin e shenjtë të Mekës. Kryerja e haxhxhit për mua ishte një përjetim i madh. Tre milion njerëz të ngjyrave dhe racave të ndryshme, nga të gjitha anët e botës, erdhën t’i luten All-llahut. Me të vërtetë gjë mahnitëse.
Në vitin 2002, duke iu falenderuar All-llahut, u martova me një besimtare nga Maroku.
Mendoj se Islami është përgjigje për të gjitha problemet e të rinjëve dhe të shoqërisë në tërësi.

Shpresoj se rrëfimi im, inshall-llah, do të tërheqë shumë latino-amerikanë dhe të tjerë nga mbarë bota që ta shohin dritën e Islamit.

UNË E MARTOVA BURRIN TIM

A ka ndokush që dëshiron të veprojë kështu?!!

Thotë kjo muslimane, shkoi dhe më la. Më la duke i fshirë lotët. Kur dikush e do dikën dhe ia mbush zemrën me dashuri ai do të sakrifikojë çdo send për të dashurinë e tij.

O musliman, ky është realitet, më ka ndodhur mua dhe po ua tregoj juve këtë ndodhi:

U martova me një djalë të ri, nuk ekzistonte si ai në këtë botë asnjëherë, asnjëherë. Pas dy muajve më tregoi se e donte një tjetër dhe se e donte më shumë se mua dhe se është shumë e bukur dhe tërheqëse, e këndshme.

U mendova, kujtova një kohë të shkurtë pastaj e pyeta. A e donë ma shumë se mua? Tha: “Po, e dua ma shumë se ty”. I thashe: “O i dashuri im, shko dhe martohu me atë vajzë, ngase gëzimi yt është gëzim im, hareja jote është hare e imja.

Mu përgjigj se nuk më mjafton pasuria për ta martuar atë vajzë. I thashe: “Merre arin tim të cilin e posedoj, shite pastaj martohu me atë vajzë, të cilën e do. Refuzonte ta pranonte këtë duke më thënë se ndoshta do të nevoitën ndonjë ditë oj e dashura ime. Por, këmbëngulja, vendosshmëria dhe insistimi im bëri që ta pranojë dhuratën time.

I mori dhe i shiti pastaj udhëtoi për të kërkuar të dashurën e tij. Më la mua edhe pse nuk kishte shumë që ishim martuar.

Kaloi një muaj … dy muaj... një vit... dy vite... tre vite…, kurse i dashuri, burri im nuk më viziton. Më tregon përmes telefonit e më thotë se është i preokupuar me punë dhe nuk mundet të vijë në vizitë.

I largoj lotët gjatë tërë ditës dhe natës duke e shijuar të hidhurën e ndarjes. Vallë a mendoni se jam e hidhëruar me atë. Jo, assesi... assesi... Ai është i dashuri im, por e arsyetoj dhe i besoj se është i sinqertë dhe besnik.

Përmallohem për të folur me të, veshi im gëzohet, kënaqet kur i dëgjon ato fjalë të tija të bukura, zëri i tij i ëmbël e qetëson veshin dhe trupin tim. Ndonjëherë kalon një muaj e të mos me thërras në telefon.

Oh sa zemërvrazhdë dhe i pashpirt! Ah sa i vrazhdë edhe aq më tepër kur je zemër dhimbëshëm? Qysh po duron duke mos më folur, kurse unë nuk mundem më të duroj. Por, kështu janë burrat gjithmonë më të fortë, më shumë durojnë dhe më pak janë dinjitoz. Kur më flet në telefon, ndjei sikur e gjithë bota të jetë në duar të mija. I fshehi lotët e mija dhe zërin e dridhur, për të treguar se nuk mërzitem, brengosem, e unë të flasë e lotët rrjedhin ne faqet e mija, zëri ndikohet nga gjurma e pikëllimit. E fsheh vajin në brendësin time, e kam mbyllur rënkimin e ofshanë në katër muret e zemrës sime kurse zemra copëtohet nga përmallimi. Andaj tregohesha e fortë kështu që mos ta mërzis burrin tim.

Vallë, çfarë burri është ai, i cili e lë gruan e vet të porsa të martuar dhe shkon për të kërkuar një tjetër.

Vallë çfarë gruaje është ai, e cila e shet arin e saj për ta martuar burrin e vetë. Po befasohem, çuditem me ju të dy…!!!

Një ditë e zymtë e mërzitur... Jo dita gëzimit…Tingëllon telefoni, shpejton Heja ta hapë telefonin e ti përgjigjet. Një zë i largët:

-“Dua të flas me motrën Heja”!

-“Po, unë jam Heja”.

Zëri i largët:

-“Unë jam një vëlla nga Çeçenia bën durim dhe shpreso në shpërblimin e Allahut se burri yt ka ra shehid pas një lufte të ashpër me rusët në Ceçeni. Bën durim oj motër dhe shpreso në shpërblimin e Allahut.”

E mbajta vetën dhe i thashë: “Elhamdulilah, Falënderimi i takon All-llahut, e mbylla telefonin dhe më kaploj një gjendje histerike, më kaploi vaji, pikëllimi e gëzimi në të njëjtën kohë, u trishtua nëna ime.

-“Heja...Heja! Ç’ke? Kush ishte në telefon? Nuk kisha mundësi të flisja, vajtoja dhe qeshja. Më përqafoi nëna ime duke më thënë të lutem Heja më trego ç’ka ndodhur. I tregova nënës time për lajmin dhe shkova në dhomën time duke i thënë nënës time:

-“Nëna ime, kush don të vijë të më përgëzojë le të urdhërojë e kush vjen në ngushëllime, mos të futet në dhomën time. Nuk erdhën vetëm se një pakicë e vogël, të cilët mundesh ti numërosh në gishta. SubhaneAllah!

O burri im! Më në fund e gjete të dashurën dhe loçkën e zemrës.

O burri im! Po futesh dhëndër, po martohesh me shtatëdhjetë e dy hyri (gra te xhenetit) të gjitha më të bukura se Heja, më të vlefshme se Heja dhe me të këndshme se Heja.

Ah o burri im! Kisha dëshirë të dija gjendjen tënde në mesin e atyre hyrive të bukura dhe të këndshme. A thua e ke harruar Hejen?! Kurrë nuk besoj se e ke harruar, unë asnjëherë nuk të kam harruar. Do të mbetesh në zemrën time përgjithmonë. Tre vite kam shijuar të hidhurën e ndarjes dhe nuk i kam zbukuruar sytë duke të shikuar. Por, i jap shpresë vetës se do të shikoj në xhenet el-firdevs,inshallah. I dashuri im, ti je trim shehid, ke lënë shtëpinë tënde të mirë e bukur qe të jetosh në malet dhe shpellat e Çeçenisë dhe nën reshjet e plumbave dhe granatave. E le gruan tënde te re që te flesh në borë dhe hëndeqe. Me kujtohet kur me the: “Heja nuk mundem të flejë rehat e gjendja e motrave tona në Çeçeni është keqësuar. Nga kjo gjendje po me copëtohet zemra dhe po me rrjedhin lot sytë e mi.”

O burri im! Ishe burrë me vyrtyte të larta, të preokuponte fati i këtij umeti dhe u shqetësoheshe për muslimanët.

Urime Xhenetin! Ta përgëzoj xhennetin!

Urime shoqërimin me Hamzën, Xhaferin, Zejdin , Musabin! Urime e përgëzime në shoqërimin e të dashurit tonë Muhamedin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]!

Hazreti Omeri kishte një sherbetor i cili nuk ishte musliman.

Hazreti Omeri e pyeti një ditë sherbetorin e tij:

- A je i kënaqur nga unë?- pyeti Hz. Omeri

- Patjetër që jam i kënaqur, ti je njeriu më i mirë në botë- ia ktheu sherbetori.

- A e pëlqen moralin dhe edukatën time?- pyeti Hz. Omeri

- Patjetër që i pëlqej. Nuk më vjen në mend një njeri me moral më të mirë se ti- ia ktheu sherbetori.

- Sjelljet e mia, edukata dhe morali im janë të tilla në sajë të fesë Islame. Eja të të mësoj edhe ty fenë time- i tha Hz.Omeri.

Hazreti Omeri i tregoi shërbëtorit për fenë Islame dhe më pas e pyeti:

- Çfarë mendimi ke?-e pyeti Hz. Omeri..

- Këto që thua janë gjëra të mira- ia ktheu sherbetori

- Atëherë eja bëhu musliman edhe ti.- i tha Hz. Omeri

Sherbetori uli kokën dhe tha:

- Zotëri, në qoftë se nuk do të më detyrosh, unë preferoj të jetoj fenë e të parëve të mi.

Hazreti Omeri megjithëse e kishte sherbetor nuk e detyroi atë të pranonte Islamin.

Kjo ngjarje tregon qartë se asnjë nuk mund të detyrohet të pranojë fenë.

Një kohë një komandant kishte një lulishte shumë të bukur.
Lulishtja ishte e mrekullueshme, e mbushur me lule shumëngjyrëshe. Njëri nga lulishtarët që kujdesej për lulishten kishte një grua shumë të bukur.
Një ditë teksa komandanti po shëtiste nëpër lulishte, vuri re gruan dhe u mahnit nga bukuria e saj.
Gjeti një pretekst dhe e largoi lulishtarin, më pas thërriti gruan e tij dh e urdhëroi që të mbyllte të jitha dyert e lulishtes.

Gruaja, nuk ishte vetëm e bukur por edhe shumë e zgjuar dhe e ndershme.
E kuptoi menjëherë që komandanti kishte qëllime të këqija ndaj saj. Shkoi, u fsheh disa minuta pas një peme dhe pastaj erdhi tek komandanti e i tha:

- I mbylla të gjitha dyert. Por ka mbetur vetëm njëra. Sado që u mundova, nuk arrita që ta mbyll dot.

- Cila është ajo derë që nuk e mbylle dot?- e pyeti komandanti.

- Ta dishë se ajo derë është dera që All-llahu teala me anë të cilësisë Besar na shikon neve dhe gjithçka tjetër,- u përgjigj gruaja.

Komandanti kur e dëgjoi këtë, e kuptoi gabimin, bëri teube dhe që atëherë nuk guxoi të bënte më një gjë të tillë.

Nje dite e pyeti Musai a.s. Zotin e tij: "O Zot.. Si i pergjigjesh Ti robit Tend mekatar nese te therret.. "O Zot"?

U pergjigj All-llahu i Madheruar te derguarit dhe robit te Tij: "I them... te pergjigjem robi im, te pergjigjem robi im, te pergjigjem robi im."


Me pas pyeti Musa a.s. All-llahun e Madheruar perseri: "O Zoti im si i pergjigjesh Ti robit tend te mire nese te therrret e te thote "O Zot"?

I tha All-llahu i madheruar: "I them: "Te pergjigjem robi im".


I tha Musa: O Zot, te thirri robi jot mekatar e Ti i the "te pergjigjem robi im" tre here, e kur te thirri robi jot i mire Ti i the "Te pergjigjem robi im" vetem nje here?
I tha All-llahu i madheruar: "O Musa! Kur me thirri robi im i mire u mbeshtet tek punet e tij te mira, ndersa kur me thirri robi im mekatar u mbeshtet ne meshiren Time"

Një ditë Hazreti Ebu Bekri shkoi në shtëpinë e Resulullahut. Në momentin që po futej brenda, erdhi edhe Hazreti Aliu.

Hazreti Ebu Bekri i tha:"O Ali! Urdhëro, futu ti i pari".
Hazreti Aliu u përgjigj: "O Ebu Bekr!Futu ti i pari sepse ti vrapon i pari në çdo punë të mirë."

Futu ti i pari o Ali sepse ti je i pari i Resulullahut.

Si mund unë të kaloj përpara teje? Unë kam dëgjuar nga Resulullahu të thotë: "Dielli nuk ka ndriçuar mbi një njeri nga populli im që të jetë më i lartë se Ebu Bekri"

Unë nuk mund të kaloj përpara teje, sepse ditën që u martove ti me Fatimenë, kam dëgjuar Resulullahun të thotë: " I dhashë vajzën më të mirë, burrit më të mirë".

Unë nuk mund të kaloj përpara teje sepse Resulullahu ka thënë:
"Ai që dëshiron të shohë Ibrahimin alejhis-selam, le të shohë fytyrën e Ebu Bekrit!"

Unë nuk mund të kaloj përpara teje sepse Resulullahu ka thënë:
"Ai që dëshiron të shohë butësinë e Ademit alejhis-selam dhe edukatën e mirë të Jusufit alejhis-selam, të shohë Aliun."

Unë nuk mund të kaloj përpara teje sepse Resulullahu ka thënë:
"O All-llah kush më don mua më shumë dhe kush është më i mirë nga Es'habët e mi." All-llahu teala thotë:"O Pejgamberi im, sa baba i mirë është babai jot, Ibrahim Halili. Sa vëlla i mirë është vëllai jot, Ali ibn Ebi Talib."

Unë nuk mund të kaloj përpara teje sepse Resulullahu ka thënë:
"Në qoftë se peshohet besimi i Ebu Bekrit dhe besimi i të gjithë besimtarëve të tjerë, besimi i Ebu Bekrit vjen më i rëndë."

Kështu vazhduan për një kohë të gjatë dhe Resulullahu po i dëgjonte ato. Nga brenda u tha:

" O vëllezërit e mi, Ebu Bekri dhe Aliu! Futuni brenda tani. Erdhi Xhebraili alejhis-selam dhe më tha Engjëjt në qiej po iu dëgjojnë, edhe po të vazhdoni të lavdëroni njëri tjetrin deri në ditën e Kijametit, nuk mund të tregoni dot vlerën e madhe që keni te All-llahu teala!"

U përqafuan me njëri tjetrin dhe u futën brenda.

Babai i Imam Azam Ebu Hanifes, i nderuari Thabit, një ditë teksa po merrte abdest buzë një lumi e pa një kokërr mollë që po notonte mbi ujë.

E morri kokrrën e mollës dhe e kafshoi, por menjëherë erdhi në vete dhe filloi të kërkonte të zotin e mollës.

Pak më tutje e pa një pemë molle, degët e së cilës zgjateshin deri në lumë, gjeti të zotin e saj dhe kërkoi që t'ia bënte hallall.
I zoti i mollës i buzëqeshi.

I kishte pëlqyer shume ky djalë i ri prandaj i tha:

- Jo bir, nuk ta bëj hallall.

- Jam gati të bëj çfarë të duash që të ma bësh hallall!

- Mirë, atëherë do të punosh dy vjet në kopshtin tim dhe do të më shërbesh mua, pastaj të shohim.

Djali pranoi.
Pasi punoi dy vjet me rradhë në kopshtin, shkoi tek plaku dhe i tha:

- Kam plot dy vjet që të shërbej, ma bëj hallall tani.

- Po deshe që të ta bëj hallall, duhet të martohesh me vajzën time.

- Mirë, pranoj që të martohem, mjafton që ti të ma bësh hallall!

- Mendohu mirë, se vajza ime është pa duar, pa këmbë, sytë nuk i shohin e veshët nuk i dëgjojnë!

- Sdo që të jetë, është më mirë, sesa të keshë barrë hak njeriu.

Pas dasmës, Thabiti e pa nusen dhe u habit shumë, se ajo nuk ishte fare ashtu si i kishte thënë babai i saj.

Doli menjëherë jashtë dhe i tha plakut:

- Këtu ka ndodhur një gabim, ti më pate thënë se vajza yte nuk ka këmbë as duar, sytë nuk i shohin dhe veshët nuk i dëgjojnë.

- Nuk ka asnjë gabim.

*Të pata thënë se vajza ime nuk ka duar as këmbë sepse ajo nuk ka prekur me dorë asgjë që nuk i përket asaj, e nuk ka shkuar në asnjë vend që e ndalon feja jonë.

*Të pata thënë se nuk sheh, sepse ajo nuk ka parë asnjëherë një pjesë të trupit që e ka të ndaluar.

*Të pata thënë se nuk dëgjon, sepse nuk ka dëgjuar kurrë fjalë haram.

Ja pra, djali i një nëne dhe babai të tillë ka qenë Imam Azami, fryti i kësaj martese.

Në një nga shtëpitë e Medinës, Omer ibn Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të, ishte ulur me një grup shokësh. Omeri u thotë atyre: “Thoni një dëshirë”, e njëri prej tyre tha: “Dëshiroj të kem aq flori sa ta mbushja këtë shtëpi plot e ta shpenzoja në xhihad”. Pastaj Omeri u thotë prapë: “Thoni një dëshirë”, e një tjetër tha: “Do të doja që kjo shtëpi të ishte plot xhevahire dhe perla e t’i shpenzoja në xhihad për hir të Allahut.” Omeri u thotë për të tretën herë: “Thoni një dëshirë”, ndërsa shokët e tij thanë: “Nuk po dimë çfarë të themi, o prijës i besimtarëve.” Atëherë Omeri tha: “Unë do të dëshiroja që kjo shtëpi të ishte plot me burra si Ebu Ubejde Ibn Xherrahu, Muadh bin Xhebeli dhe Selimi që punon për Ebu Hudhejfen, në mënyrë që të përhapja Fjalën e Allahut.”
O muslimanë! Burrat e vërtetë janë të rrallë, po aq të rrallë sa mineralet dhe xhevahirët e çmuar. Për të ilustruar këtë, Profeti salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Burrat e vërtetë janë të rrallë si deveja e fortë që mund të përballojë barrën e udhëtimeve të gjata; mezi mund të gjesh një në njëqind.” (Buhariu)

O muslimanë! Ndonjëherë një burrë plot zjarr mund të barazohet me një mijë burra të tjerë; një njeri mund t’ia kalojë një kombi, siç thotë shprehja: “Një njeri i devotshëm mund t’a bëjë një komb të tërë të rilindë.” Në një fushatë ushtarake, Halid Ibn Uelidi, Allahu qoftë i kënaqur me të, rrethoi Al-Hirën dhe kërkoi përforcime nga Ebu Bekri, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili i dërgoi vetëm Al-Ka’ka Ibn Amr et-Temimin dhe i tha: “Një ushtri që ka burra si et-Temimi nuk do të mposhtet kurrë.” Ebu Bekri, Allahu qoftë i kënaqur me të, e kishte zakon të thoshte: “Vetëm zëri i et-Temimit në ushtri është më mirë se një mijë luftëtarë”. Kur Amr Ibn Asi, Allahu qoftë i kënaqur me të, i kërkoi përforcime Omerit, Allahu qoftë i kënaqur me të, gjatë pushtimit të Egjiptit, ai (Omeri) i shkroi: “Të kam dërguar (ekuivalentin e) katër mijë burra; të kam dërguar katër burra secili i barabartë me një mijë të tjerë: Zubejr Ibn al-Auamin, Mikdad Ibn Amrin, Ubejdeh Ibn es-Semitin dhe Meslemeh Ibn Makhladin.”

O muslimanë! Çfarë lloj njerëzish kërkojmë ne? Dikë me mustaqe e mjekër? Po qe kështu, atëherë kemi me shumicë! Burrëria e vërtetë nuk përcaktohet nga mosha. Të shumtë janë shtatëdhjetëvjeçarët me mentalitetin dhe interesat e një shtatëvjeçari. Ata gëzohen për gjëra qesharake dhe pa vlerë dhe trishtohen e mërziten për gjëra koti; ata nuk janë tjetër vetëm se fëmijë të burgosur në trupat e të rriturve. Nga ana tjetër, mund të hasim të rinj, fjalët, sjelljet dhe intelekti i të cilëve pasqyron pjekuri dhe burrëri.

Omer ibn Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të, kaloi pranë në grupi të rinjsh dhe kur ata e panë u larguan me shpejtësi, përveç njërit (Abdullah Ibn Zubejrit, Allahu qoftë i kënaqur me të). Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, e pyeti: “Përse nuk u largove së bashku me shokët e tu?” Dhe ai iu përgjigj: “O prijës i besimtarëve! Nuk po bëja diçka të keqe që të kisha frikë prej teje dhe rruga nuk është e ngushtë; ka vend boll që të kalosh.”

Një djalosh hyri në pallatin e njërit prej kalifëve umajadë dhe iu drejtua në emër të fisit të tij. Ndërsa kalifi i tha: “Le të vijë një burrë më i moshuar për të përfaqësuar popullin tënd.” Dhe djali ia ktheu: “O prijës i besimtarëve, nëse udhëheqësia fitohet me moshë, atëherë shumë të tjerë do ta meritonin më shumë kalifatin tënd.” Këta janë shembuj të shkëlqyer të pjekurisë me gjithë brishtësinë e moshës dhe ne muslimanët kemi shembuj të shumtë të ngjashëm gjatë historisë sonë.

Burrëria nuk arrihet thjesht me pasjen e një trupi të madh e të fortë. Allah i përshkruan munafikët me fjalët [përkthim i kuptimit]: “E kur t’i shohësh ata, trupat e tyre të mahnisin, …” (Munafikun: 4) si dhe: “…Po ata janë si trungujt e zgavruar e të mbështetur, e çdo zë e mendojnë se është kundër tyre.” (Munafikun: 4). Në një hadith autentik, Profeti salallahu alejhi ue selem tha: “Mëkatari që ka pasur trup të madh në këtë jetë, nuk do të peshojë as sa pesha e një mushkonje në Ditën e Ringjalljes.” Pastaj ai recitoi: “…andaj veprat e tyre shkuan huq dhe në Ditën e Gjykimit atyre nuk do t’u japim kurrfarë vlere.” (Kahf: 105)

Abdullah Ibn Mesudi ishte i brishtë. Një ditë atij iu zbulua këmba dhe u bë e qartë se ai ishte shumë i dobët. Disa nga sahabët e panë këtë dhe qeshën. Atëherë, Profeti salallahu alejhi ue selem tha: “Mund të qeshni për këmbët e tij të holla, por unë betohem për Atë që ka në dorë shpirtin tim se ato do të jenë më të rënda se Mali i Uhudit në peshore (në Ditën e Gjykimit).”

Burrëria e vërtetë nuk fitohet me anë të moshës, strukturës fizike, pasurisë ose autoritetit. Ajo përcaktohet nga personaliteti i fortë dhe i palëkundur, që e lartëson karakterin e njeriut dhe e preokupon vetëm me çështjet madhore, duke e larguar nga kotësitë dhe çështjet e parëndësishme. Këto karakteristika do ta bënin dikë të pjekur edhe pse i ri; do t’a bëjë atë të kënaqur edhe pse i varfër; të fortë sa për t’u ofruar të tjerëve atë që vetë ai më parë e ka kërkuar nga të tjerët; të pjekur sa duhet për të përmbushur detyrat e veta para se të kërkojë të drejtat e veta dhe tepër të vetëdijshëm për përgjegjësinë që ka ndaj Zotit, vetes, familjarëve, fesë dhe umetit musliman. Shkurtimisht, burrëria e vërtetë është arritja e niveleve të larta të moralit, të sjelljes dhe të integritetit.

Vocerraku I mençur


Para shume viteve, gjate kohës se Tabi’ineve ( Gjenerate e muslimaneve pas sahabeve), Bagdadi ishte një qytet I madh islam, ne fakt, ishte Kryeqendra e ummetit Islam dhe, për shkak se jetonin një numër I madh dijetaresh, ishte qendra e diturisë Islame. Një dite mbreti i Romes e dërgon një emisar ne Bagdad për ti sfiduar Muslimanet me tre pyetje. Kur emisari arriti ne qytet, e informoi Kalifatin se kishte tre pyetje me te cilat do I sfidonte Muslimanet.


Kalifja mblodhi te gjithe dijetaret e qytetit dhe e vendosi emisarin e romes te ngjitet ne një podium te larte dhe tha. “Kam ardhur me tre pyetje. Nëse me përgjigjeni , atëherë do ju le një pasuri te madhe qe e kam sjellur nga mbreti i Romes.


“Pyetjet janë :

"Cfare kishte para Allahut?"

"Ne cilin drejtim është Allahu?"

"Cfare bën Allahu ne këtë moment?"

Shumica e asamblesë ishte ne qetesi. (A mund te ju përgjigjes ti këtyre pyetjeve?) Ne mes te këtyre dijetareve brilliant dhe studenteve qëndronte një njeri me djalin e tij te vogël. “ Oh babi im I dashur! Unë do I përgjigjem dhe do ja mbyll gojën” tha djaloshi.

Kështu qe djaloshi I pershperiti kalifes qe te marr leje te ju përgjigjet ne pyetje dhe u lejua.

Romaku ju adresua djaloshit Musliman dhe e përsëriti pyetjen e pare, “Cfare kishte para Allahut? “ Djaloshi pyeti. “ A di te numërosh?”


“Po,” tha njeriu

“ Atëherë numëro prej dhjete e me poshtë!”, “ dhjete,nënte,tete,,,,,” deri sa arriti ne “një” dhe nuk numëroi me” Por cfare ndodhet para numrit ‘një’ ?” pyeti djaloshi.

“ S'ka me asgjë para njëshit- kjo është ! kaq “ tha njeriu. “ Pra, nëse nuk qëndron artimetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe te këtë diç para ‘Një” I gjithëdijshmi, I përhershmi, I pari, I fundit, shpikësi, I padukshmi?”

Tash njeriu nga Roma I befasuar nga përgjigja direkt nuk mund te debatonte me shume.

Prandaj pyeti,” me thuaj , ne cilin drejtim është kthyer Allahu?”

“Me sjell një qiri dhe ndeze, “ tha djaloshi. “ dhe me thuaj ne cilin drejtim flaka është drejtuar.”

“ Por flaka është vetëm një drite shpërndahet ne katër anët, Veri,Jug,Lindje dhe Perëndim. Nuk është drejtuar vetëm ne një ane , “ Tha njeriu me habi.

Djaloshi tha, “ Nëse një flake fizikisht shpërndahet ne katër anët ashtu qe nuk do te mund te me tregosh se ne cilën ane është e drejtuar, atëherë cfare pritni nga Nur-us-Samauati uel-erd: Allahu Ndriçuesi I Qiejve dhe Tokës? Drite mbi Drite, Allahu është I drejtuar nga te gjitha anët net e gjitha kohet.”


Romaku ishte marrezuar dhe I shtangur qe këtu ishte një vocërrak I cili I përgjigjej pyetjeve te tij ne atë mënyrë sa qe nuk mund te argumentonte kundër provave te tij.


Kështu qe , si I krisur dëshironte te provonte pyetjen finale. Por para se te bënte , djaloshi tha, “Prit! Ju jeni ai qe bëni pyetje dhe unë jam Ai qe ju përgjigjem te gjithë pyetjeve tua . Do te jete e drejte sikur ju te zbritni poshtë ne vendin ku qëndroj unë kështu qe unë te jem aty ku jeni ju tash, kështu qe përgjigjet te ndihen mire ashtu si ishin ndier pyetjet e tua.


“ Kjo ju duk e arsyeshme romakut, kështu qe ai zbriti nga lart dhe djaloshi u ngjit ne podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale. “ Me thuaj, cfare bën Allahu ne këtë moment?” Djaloshi me krenari u përgjigj, “Ne këtë moment, kur Allahu e pa ne këtë podium te lart një gënjeshtar dhe përqeshës te Islamit. Ai e beri te zbres nga lart poshtë. Dhe atë qe beson ne njeshmerine e Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi te Vërtetën. Ai në çdo moment është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Sura 55 ar-Rahman, Ajeti 29)."


Romaku nuk pat cfare te thotë përveç te largohet dhe te kthehet ne vendin e tij, I mundur . Ne ndërkohë ,ky vocërrak u rrit dhe u be njeri nder dijetaret me te famshëm ne Islam.

Allahu, I lartemadheruari , e shpërbleu me një mençuri dhe dituri te dinit Islam . Emri I tij ishte Ebu Hanifja (rahmatullahu 'alejhi Allahu e mëshiroftë ) I njohur sot si një dijetar I madh ne Islam.

Shembull i lakmueshëm për sabër -durim

Na ka treguar Abdullah ibn Rumy Al-Jemamy, na ka treguar Isma`il ibn Abdul-Hakim nga Abdus-Samed ibn Me`aqila nga Wehba ibn Munebbiha i cili thotë isa njerëz pa këmbë dhe duar e pyetën Ebu Abdullahin: A ke dëgjuar ndonjëherë për sprovë apo dënim më të ashpër se kjo që na ka godit neve?
Ai u përgjigj: Po të ishit krahasuar ju me atë në çka kanë qenë ata para jush do të ishit sikurse tymi në krahasim me zjarrin! Pastaj vazhdoi: Një grua me emrin Sara, nga populli i beni israilëve ,dhe shtatë djemtë e saj, është sjell para mbretit i cili i torturonte njerëzit duke i detyruar të hanë mish derri.

Thotë imam Ibn Ebi Dunja,r.a.: e thirri djalin e saj më të madhin dhe i tha: Ha!
Ai u përgjigj: Kurrë nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar. Ishte urdhëruar që ti priten të dy duart edhe këmbët e tija të gjitha pjesë-pjesë derisa e mbytën.

Pastaj e thirrën djalin tjetër të saj dhe i tha: Ha
Ai iu përgjigj: Nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar. U urdhërua që ta sjellin një kazan prej bakrit të mbushur me katran dhe e ndezën derisa filloi të gurgulloj. Dhe kur filloi të vloj mirë atëherë e hodhën aty.

Pastaj e thirrën tjetrin dhe mbreti i tha: Ha ! I tha: Ti je më i ulët, më i nënçmuar dhe më i dobët që të ha diçka që Allahu më ka ndaluar. Mbreti qeshi dhe tha: A e dini se çka deshi ky me këtë prej meje. Deshti që ta nxit hidhërimin tek unë e unë pastaj ta mbyti me metod të shkurtër. Por kjo nuk do ti ndihmoj. Urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën duke filluar nga qafa. Pastaj urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën nga fytyra dhe nga koka, dhe ashtu ia hjeki tërë lëkurën.

Ashtu i mbyti të gjithë një nga një edhe secilin në mënyra të ndryshme derisa i erdhi radha më të voglit. E atëherë mbreti iu drejtua nënës së tij dhe i tha: Ti e shikove se çka veprova. Shko me djalin tënd, vetmohu me të dhe binde që ta haj atë kafshatë nëse dëshiron të jetoj.

Tha : gjithsesi. Dhe ajo u vetmua me djalin e saj dhe i tha : dije o djali imë se te secili nga vëllezërit e tu e kamë pasur nga një të drejtë (hak) ndërsa në ty i kamë dy të drejta (hake). Kjo është për arsye se secilin prej tyre e kamë ushqyer me qumështin tim dy vite . Pastaj vdiq babai yt derisa ende ishe në barkun tim. Të kamë lindur dhe të kamë dhënë gji për shkak të dobësisë tënde dhe për shkak të mëshirës time - plotë katër vite. Për këtë arsye unë te ti i kamë dy të drejta.

Të bëj be në Allahun dhe në të dy të drejtat e mia që i kamë që të bësh sabër nga ajo që Allahu e ka ndaluar mos e ngrënë dhe mos i tako vëllezërit e tu në ditën e Kiametit e të mos jesh me ta .

Ndërsa djali iu përgjigj: Falënderimi i qoftë Allahut që ma mundësoi të dëgjoj këtë nga ti. Kamë pas frikë se do të fillosh të më bindësh që të ha diçka që Allahu i Lartësuar e ka ndaluar.
Pastaj me djalin e saj shkoi te mbreti dhe i tha: Ja, e kamë bindë, e kamë bindë.
Mbreti e urdhëroi për të ngrënë mishin e derrit e ai u përgjigj: Asnjëherë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar! Dhe ai e mbyti e ia bashkëngjiti vëllezërve të tij, dhe pastaj i tha nënës së tyre :

E mjera ti, unë po e shoh se mundem të veproj me ty diç edhe më të vështirë se kjo që e përjetove sot. Ngrëne një kafshatë dhe do të veproj me ty çka të dëshirosh, dhe do të japë çka të dëshirosh që të jetosh me to.

Atëherë ajo iu përgjigj: A ta bashkoj vuajtjen me djemtë e mi dhe ti bëjë Allahut gjynah? Edhe sado gjatë të jetoj pas tyre kurrë nuk kisha dëshiruar apo kurrë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar!

Ndërsa në një transmetim tjetër thotë: Sa do që të jetoj kjo nuk do të mi kthej prapa ata. Apo: edhe sikurse të ishin gjallë dhe sikur të më urdhëronin të ha kurrë nuk do ta kisha vepruar atë. Pastaj mbreti e mbyti edhe ate.

Shoqeri per hir te All-llahut xh.sh.


Dy shok ishin te pandar prej ne femijeri,u shoqeronin cdo here,njeri prek ktyre ishte i pasur kurse tjeteri i varfer dhe pas nje kohe ky i varfuri shkoi te kerkoi disa te holla borxh,ky ja dha dhe i tha qe nuk dua te mi kthejsh,pas nje kohe ky i pasuri u feju i erdhi ky shoku dhe i tha:kam nje lutje deri tej ti:A mundesh te ndahesh ti nga e fejuara jote se une e dashuroj ate,dhe ky u nda prej saj ndersa ky tjeteri e fejoj ate.Pasi kaluan disa vite ky i pasuri u ba i varfer kurse ky qe ishte i varfer u ba shum i pasur,dhe ketij te varferit ju ashpersu aq shum qendja sa tha do te shkoj te shoku im dhe do ti kerkoj pune.....shko te zyra e shokut te tij edhe ai posa e pa me buzqeshje e priti dhe pas qe kaloi nje kohe qe po bisedonin i tha shoku:Shiko shoku im kam ardher per te kerkuar pune ketu tek ti dhe ky ja priti menjeher:Ska pune,dilem prej zyres.Doli ky dhe po mendon rruges si mund qe ky shoku im te ma baj keshtu....dhe derisa po mendonte e pa nje plak duke i mledhur do molla naper tok qe i kishin ra prej shportes edhe kerkoi ndihmen e ketij,mir ky i ndihmoi dhe shko ne shtepi dhe pas nje jave i vje nje zarf ku i shkrunte se ti je trashigimtar i gjitha pasuris te filanit,kurse ky ishte ai plaku qe i kishte ndihmu me i mbledh mollat,e mori ky at pasuri dhe fillo te punoj me te dhe nje mbremje derisa ishte ne shtepi vetem i trokiti dera e hapi ky dhe pa nje plake e cila kerkonte ca gjera per te ngrene,ky e mori edhe e futi mbrenda i dha per te ngrene dhe ne fund i thaj loke une skam askend ketu vetem jetoj po pasi edhe ti qenke vetem jetojm bashk,edhe ti me sherben mua po edhe jeton me mua,plaka pranoi.Kaluan disa muaj edhe ky djali kishte ba dikun afer 30 vjet dhe fillo plaka ta pys pse sje martu ky ju pergjigj se sum ka ardh nafaka ala,ateher plaka i tha une e njof nje vajz eshte e ndershme,e bukur......mir ky djali pranoi u feju e bani dasmen dhe ne te e ftoi edhe shokun e tij te vjeter,dhe doli ky djali dhe mbajti nje fjalim thaam pas nje shok te vjeter qe per ta une gjitha i bajsha,me erdh me kerkoi pare i dhash dhe i thash qe mos te mi ktheje,ma kerkoi te fejumen edhe prej saje u dajta e aj e morri,kurse kur i kerkova pune aj me perzuni prej zyres se tij,dhe e mbaro tregimin ky pastaj i ngrit shoku i tij i vjeter dhe tha regimin per te cilin foli ky ai djali jam une,filluan dasmoret ta shifnin me habi,pastaj vazhdoi:
1.I kerkova para borxh ngase e disha qe ka dhe u friga se mos po devijon.
2.Ja kerkova te fejumen ngase e dija qe ajo ishte e pa ndershme dhe nuk deshta qe shokut tim ti nxihet jeta.
3.Kur me kerkoi pune ky, nuk i dhash ngase nuk deshta qe ta shoh shokun time me posh se vetja,pastaj baben time e bana nje plak te vjeter ne rrug duke i mbledhur mollat qe i i kishin ra dhe gjith pasurin time ja shkrova atij si trashigimi,nene(plaka qe kerkoi per te ngrene) time e bana sherbetore ne shtepin e tij,kurse motren time ja dhash per nuse

FORCA E BESIMIT: Allahu eshte Falesi me i Madh

Transmetohet se ne ditet kur Musai alejhi selam endej me Beni Izraelet ne shkretetire, nje thatesire e madhe kaploi. Se bashku, ata i ngriten duart drejt qiellit duke u lutur per shi. Por per çudi te Musait as. dhe te atyre aty, pak re te shperndara ne qiell u zhduken krejt, nxehtesia u leshua edhe me mbi ta dhe thatesira po ashtu.

Iu shpall Musair as. se ne mes tyre gjendej nje njeri qe nuk i bindej Allahut subhanehu ue teala per me shume se 40 vjet. "Thuaj qe te largohet vete ai nga bashkesia juaj", i tha Allahu svt. Musait, "dhe vetem atehere Une do te derdh shiun mbi ju."

Keshtu Musai as. thirri njerezit dhe u tha: "Nje njeri mes nesh nuk i eshte bindur Allahut per 40 vjet. Vetem pasi ai te dali vete dhe te largohet nga turma, Allahu do te na leshoje shiun." Burri priti duke pare majtas e djathtas me shprese se po del dikush tjeter te thote qe ai eshte, por askush nuk po dilte. Djerse filluan t'i dalin dhe ai e dinte se behej fjale per te.

Burri filloi te mendoje se nese nuk tregonte gjithe njerezit do te vdisnin nga etja, por nese dilte para turmes do te turperohej pergjithmone.

Ashtu ne heshtje i ngre duart me nje sinqeritet te madh qe nuk e kishte ndier me pare dhe me lotet qe i ridhnin ne faqe tha: "O Allah me meshiro! O Allah m'i mbulo mekatet! O Allah, me fal!"

E ndersa Musa as. dhe njerezit e tjere po prisnin qe nje njeri te dale para turmes si mekatari, rete u mblodhen ne qiell dhe shiu filloi te bjere mbi ta. Musai as. e pyeti Allahun svt. "O Allah, Ti na bekove me shi edhe pse mekatari nuk e tregoi se kush eshte." Allahu svt. iu pergjigj: "O Musa, eshte per shkak te pendimit te atij njeriu qe une bekova gjithe Beni Izraelet me uje."

Musai as. duke dashur te dije se kush eshte ky njeri i bekuar pyet: "Ma trego se kush eshte ky njeri O Allah!" Allahu svt. pergjigjet: "O Musa, Une ia fsheha gjynahet ketij njeriu per 40 vjet, a mendon se do t'ia nxjerr pasi ai u pendua?"

Dëshirat e plakut

Eselamu alejkum! Është mirë të mësojmë nga ngjarja e një të moshuari. Ndodhia në fjalë zgjon interesim, ofron dobi dhe mësime.
Një plak i shtyrë në moshë gjendej i shtrirë në shtratin e vdekjes. Rreth tij ishin tubuar anëtarët e familjes, të afërmit dhe miqtë. Momentet e fundit të vdekjes... qimet e bardha i kishin mbuluar kokën, shenjat e pleqërisë vëreheshin dukshëm, por ai ishte i përmbajtur në fytyrë. Të gjithë rreth tij shikonin me kujdes dhe vëmendje. Mbretëronte qetësia..
Plaku filloi të flasë: -O bijtë e mi! Kur i mbusha të njëzetat, kisha ambicie, aspirata dhe synime të mëdha. Ato ishin gjithëpërfshirëse, synoja të ndryshoja për së miri tërë dynjanë (botën), të bëja një përmirësim të shkëlqyer. Këto ishin ëndrrat e mia!
Kaluan vitet, i bëra njëzet e një, njëzet e dy, njëzet e tre... arrita në të tridhjetat. Kështu e pashë veten se gjatë kësaj periudhe kohore vetëm kisha menduar, por asgjë nuk kisha ndryshuar.
Synimi për të ndryshuar botën është një gjë e vështirë, prandaj nga ky moment vendosa të reformoja shtetin ku jetoja. Patjetër mendoja që duhet të kontribuoja për vendin tim duke e transformuar në një gjendje më të favorshme. Kështu dëshirat filluan të zbehen dalëngadalë, vit pas viti. Tridhjetë e një, tridhjetë e tre... dhe i bëra dyzet vite jetë. Vërtet me keqardhje po e them se prapë asgjë nuk arrita të bëja, vërejta se ishte e vështirë.
Vendosa të përqendrohesha vetëm në qytetin ku jetoja, së paku këtu t’i realizoja ëndrrat e mia. Për çudi, vitet shkonin: dyzet e një, dyzet e tre dhe i plotësova pesëdhjetë vite, por përsëri nuk arrita të realizoja asgjë dhe të bëja asnjë ndryshim.
Kështu, duke parë veten pa rezultate, vendosa ta jepja kontributin tim në një nivel më të vogël dhe zgjodha lagjen ku banoja, me shpresë se këtu do ta arrija qëllimin. E, një ditë i mbusha gjashtëdhjetë vite! Përsëri, shumë me keqardhje duhet të them se nuk arrita të përmirësoja dhe të ndërroja as lagjen time.
Vendosa të ndryshoja shtëpinë time, anëtarët e familjes sime. Fillova të veproja në këtë drejtim, shkoi një vit, i dyti, i treti dhe i mbusha shtatëdhjetë vite jetë e përsëri nuk arrita të përmirësoja dhe të ndikoja as në familjen time.
Nuk pata sukses dhe dështova në të gjitha rastet. Vallë! Ku është problemi? I mbusha të shtatëdhjetat dhe tani jam në shtratin e vdekjes.
Plaku u tha bijve të vet: -Unë e mësova arsyen e dështimit në të gjitha këto përpjekje. Ishte e nevojës dhe parësore që unë të filloja së pari nga vetja, të përmirësoja veten. Po qe se nuk ndryshon veten, assesi nuk ke mundësi të ndikosh te të tjerët. Allahu i Lartësuar thotë: "Me të vërtetë, Allahu nuk e ndryshon gjendjen e një populli derisa ata të ndryshojnë ç’kanë në vetvete.”
Plaku shprehet: -Po të më japë Allahu jetë edhe dhjetë vite, që nga ky çast do të filloja ta përmirësoja veten dhe jam më se i bindur se kur ta arrija këtë, do të kem mundësi të ndikoj dhe të përmirësoj familjen time, lagjen ku banoj, qytetin dhe vendin tim.
Kur Muhamedi, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, filloi komunikimin e mesazhit islam, filloi nga vetja dhe më pas e zgjeroi shtrirjen e udhëzimit.

Dashuria



All-llahu i Madhërishëm në Kur'anin fisnik thotë:"Betohem në kohën!" (Asr,1)

Njëherë në një ishull jetonin të gjitha llojet e ndjenjave:lumturia,mërzia,dituria dhe dashuria.
Një ditë të gjithëve ju njoftuan se ishulli do të fundoset dhe të gjithë ndërtuan aniet e shpëtimit përveç dashurisë.Dëshiroj të mbetet deri në momentin e fundit.

Kur ishulli gati u fundos dashuria vendosi të kërkoj ndihmë:Pasuria kaloi pranë saj në një anije të madhe.

Dashuria e pyeti:

"Pasuri,a më merr me vete?"

"Jo,nuk mundem" u përgjigj pasuria."Kam aq shumë ar dhe argjend në anije,sa që nuk ka vend për ty".

Dashuria e luti mërzinë që ta marrë:

"Mërzi më merr me vete në anijen tënde!"

"Oh dashuri,aq jam e mërzitur,dhe më duhet të jem vetëm.''

Lumturia kaloi pranë dashurisë por meqë ishte aq e gëzuar nuk e dëgjoi fare thirrjen e dashurisë.

Papritmas,dikush pëshpëriti:

"Eja dashuri,unë do të marrë.''
Ishte ky një plak i moshuar.

Aq e lumtur dhe e gëzuar dashuria harroi ta pyes plakun se ku po shkojnë.
Kur arritën në vendin e caktuar plaku shkoi rrugës së tij.E vetëdijshme sa i kishte borxh plakut dashuria e pyet një dijetar:

"Kush më ndihmoi dhe shpëtoi?"

"Ishte koha" u përgjigj dijetari.

"Koha?" u habit dashuria."përse më ndihmoi ajo?"

Dijetari qeshi dhe me urtësi iu përgjigj:

"Sepse vetëm koha është e aftë të kuptoj vlerën e vërtetë të dashurisë.''


Përgatiti dr.Ali Iljazi

Këpucët prej arit


Një ditë të ftohtë dimri një grua e varfër pa një djalë të vogël i cili punonte si shërbëtor tek shtëpia e një pasaniku.

Djali i vogël po mërdhinte shumë ngase bënte shumë ftohtë dhe nuk kishte këpucë të vishte.



Gruas, megjithëse ishte shumë e varfër, i erdhi shume keq për djaloshin e vogël, ia bleu një palë këpucë dhe ia dhuroi atij.



Djaloshi megjithëse ishte i varfër, i mundi të gjitha vështirësitë dhe arriti të studionte. Më kalimin e viteve, falë aftësive të tij, arriti të bëhej komandant i flotës detare.



Djaloshi në asnjë moment të jetës së tij nuk e harroi gruan që e kishte ndihmuar atë kur ishte i vogël, duke ia dhuruar një palë këpucë. Një ditë ia dërgoi asaj, si dhuratë, një palë këpucë prej arit. Në pakon e këpucëve ia shkroi këto rreshta:



- Ai djalë i vogël të cilit i veshe një palë këpucë në kohën kur i kishin ngrirë këmbët nga i ftohti, po mundohet të ta shlyej borxhin. Të lutem më bën hallall hakun tënd! Mos më harro në duatë tuaja!

Hz.Omeri r.a një ditë duke shkuar për ta falur namazin e Xhumasë vëren se është duke pikuar gjak nga kulmi i një shtëpie pran së cilës po kalonte. Pasi e sheh këtë situat, ai e shkëput ollukun prej të cilit pikonte gjaku dhe e hedh atë.Kthehet në shtëpi, i ndërron teshat dhe përsëri e arrin namazin e xhumasë.Pasi që e fal dhe bën hudbenë {predikimin}, xhematit i referohet në këtë mënyrë: "Xhemat, po i mndoni besimtarët", duke treguar gjithë ngjarjen nga fillimi deri në fund, për të përfunduar: "Për atë shkak e shkëputa ollukun dhe e hodha".

Pasi që i mbaroi fjalët, nga brendia e xhamisë u dëgjua një zë me një ton të lartë, "O Omer, çfarë ke bërë?" Autori i fjalëve që tingëlluan fuqishëm ishte shoku më i dashur i Omerit, Hazreti Abassi r.a për të cilin Omeri në një rast ishte çuar në këmbë dhe duke e kapur për dore ishte lutur në këtë mënyrë: "O Zot, kjo është dora e xhaxhait të Pejgamberit a.s, për hirë të kësaj dore na mundëso që të bjerrë shi".

Hazreti Abbasi ishte uar në këmbë dhe i thoshte Omerit "O Omer Kulmi i shtëpisë prej së cilës ke kaluar ti është kulmi i shtëpisë sime, kurse ollukun që gjendej mbi kulm e kishte vënë vetë Peejgamberi a.s me duart e Tij. Çfarë bëre ti ashtu?

Hazreti Omeri kur dëgjoi fjalët "duart e Tij", që i referohej Pejgamberit a.s, i dridhen këmbët dhe gati ishte duke u rrëzuar. Pastaj, kthehet kah Abbasi r.a dhe i thotë: "Ja Abbas , unë do të shkoj dhe do ta vë kokën pran kulmit të shtëpisë, kurse ti do ta vësh ollukun përsëri në vendin e vet, duke u mbështetur mbi kokën time. Unë nuk do të hiqem nga ai vend përderisa ti nuk e vë olluku n në vendin e vet". Kështu olluku i ndryshkur vihet në vendin e vet.


Hazreti Muhammedi s.a.v.s duhej shumë nga ana e sahabëve të tij dhe shprehej respekt të possaçëm për pasardhësit e tij. Ata neve na mësonin për një dashuri të tillë ndaj Tij, saqë edhe Hazreti Omeri r.a , që kishte mposhtur perandori të tilla, siç ishin Irani dhe Bizanti, para një çështje të tillë siç ihte shkëputja e ollukut që ishte vendosur mbi kulm nga ana e Pejgamberit s.a.v.se kishte bërë Omeri që të shtrihet në tokë.

Në anën tjetër, ne nuk mund të tregojmë as për së afërmi aq kujdes, as një të qindat, sa i përket të menduarit për Pejgamberin s.a.v.s Atë ditë që do ta arrijmë atë orientim, do të arrijmë lumturi edhe në këtë botë edhe në botën tjetër.

Marur ngagazeta Zeman
Shkruajti: Merjem Salihi

Mashallah Allahu e mëshiroft imamin e nderuar dhe juve motër Allahu ju shpërbelft për postimin e këtij tregimi.

Allahu te shperbleft vllau burim -sherifi per ket tregim shum interesant edhe shum te mir

amin moter Raba edhety Zoti te shperblefte per leximin.....

Mashallah sa tregim i bukur ,Allahu te shperblefte moter,Bina per kete prezantim te ketij tregimi.