Për hërë të parë e kam dëgjuar nga buzët e nënës sime dhe e përvetsova në shpirtin tim. Nga kjo melodi shpirti më ishtë kënaqur. Sikur egzistonte një mur mes meje dhe lumturisë. Me këtë zë, u shua, u copëtua dhe u fshi ai mur i lartë, ai mur u zhduk në pafundësi… “El-Hamdu lil-lahi Rab-bil alemin” shqiptonim buzët e nënës simë. Sytë e saj shkëlqenin nga një dritë brilante ndërsa shikimin e kishte të thellë. Në brendinë e saj rregullisht ndriçonin yjet e natës dhe hëna me dritën e saj. Po, në atë errësirë shihja një miraxh, një udhëtim shpirtërorë ku ndonjëherë lëshonte një zë dhe thërriste “ Eja”! Një vijë, një gjurmë, një rrugë e hollë.

Kjo rrugë fillonte me “Falenderimet i takojnë Allahut, Krijuesit të Botëve”. Duke e falenderuar Atë fillonte… Pra, pa u përkul a mund të zhytemi në brendinë tonë? Pa u përkul a mund të shohim veten dhe të vështrojmë zemrën. Pa dyshim që jo…

Pastaj shikimet e nënës simë ishin në një gjëndje tjetër. Thellësia sa rritej dhe zgjerohej, duke iu afruar pafundësisë. “Err- Rrahmani Rrahim” ishte ajeti që doli nga buzët e saj. Si një muzikë e ndritshmë rrodhën këto fjalë në gjoksin e saj. Unë duke shikuar në sytë e saj nuk mund të duroja pa i mbledhë këto fjalë të ndritura që derdheshin në krahët e saj. Këto fjalë ishin më të vleshme se xhevahirët më të zgjedhur. Aq shumë ndriçonin, sa nuk mund ta përshkruaj. Pastaj, “Maliki jeumid-din”, thoshte nëna. “ Sunduesit të ditës së gjykimit thoshte… Allahu, është sunduesi i ditës së gjykimit. Pra, ditës së vërtetë. Ajo ditë do të jëtë një ditë e tmerrshmë, ku çdo gjë do të ndahet, e mira nga keqja, errësira nga drita, shëmtia nga bukuria, dhimbja nga kënaqësia.

Këto fjalë me vijat e tyre filluan të më duken si një pikturë. Sikur ngjyrat e këtyre fjalëve, ndërtonin para syvë një botë të gjërë. Nga shikimet e nënës sime reflektoheshin këto fjalë të panoramës. Nga esenca e saj vlonin pamjet e dashurisë dhe bukurisë.

Nga zemra e saj bëheshin mysafir të syve dhe pastaj duke marrë melodi ndriçuese nga buzët, ktheheshin në botën tonë. Pastaj fjalët “Ij-jake na’ budu ve ij-jake nestein” rrodhën si një oazë në zemrën time. Kjo fjali posedonte një fuqi, ndjeshmëri dhe magjepsje për t’i bërë njerëzit për vete. “Vetem Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë”. Pronari i gjithçkaje e shpëtonte robin nga lypësia. “Ti je i imi dhe nuk të lëshoj dhe nuk të leshoi” thoshte. “Nuk do të lë në dorë të analfabetëve, të pafuqishmëve, të varfërve që të shkatërrojë” thoshte dhe na afronte pranë vetes. Ua siguronte shpirtin dhe zemrën. Këto fjalë, shpirtit tim i erdhën në shkretëtirë si ujë i ëmbël. E piva ilaçin nga këto fjalë dhe ndjeva një freski në buzët e mia dhe një gjallëri në zemrën saqë më bëri të humbi veten. Kur u këndella e vërejta se kisha kaluar në një dimension tjetër. “Ihdinassiratal-mustekim” thoshte nëna. Kjo fjalë, neve na tregonte një vijë të drejtë. Po, duke thënë “Ti je i vetmi , ju jeni të mitë” Zoti kërkontë nga ne të jemi në rrugë të drejtë. Nëse kjo nuk ndodh atëherë nuk do të arrijmë tek Ai. Sepse, në fillim një devijim i vogël, në të ardhmen duke të shkaktuar të largon nga rruga e drejtë. Kjo vijë e drejta si një busullë e tërhoqi zemrën drejt një agimi. Dhe mua më lidhi me të vërtetën si me zinxhirin e me pranga, më robëroi. Ky ishte dorëzimi para Zotit. Dhe ishte burimi i lirisë dhe lumturisë. Ah sikur ky dorëzim të vazhdontë përherë, deri sa të hyjmë në xhenet. Ky zhinxhir si një mik i vërtetë të më mbaj të lidhur dhe të mos ndahet nga unë.

Një shpjegim filloi përsëri: “Siratal-ledhine en’amte alejhim” shpjegonin buzët e nënës. Shikimet kaluan në botën tjetër. Kur shikoje, shihje një vijë të ndriçuar që zgjatej drejt të Vërtetit, mbështetej në derën e rizkut dhe e kuptonte që çelësi për ta hapur atë derë është një çelës magjik. Por, Kodi ishte drejtësia. “Neve na udhëzo në rrugë të drejtë, që ui ke dhënë begati e mëshirë, në rrugë e pejgamberëve, të devotshmëve, velive”.

Kjo dhe neve sikur na thotë, “Ju përgjerohemi në këtë mënyrë, kjo është duaja më e mirë” duke na këshilluar. Në atë çast buzët e mia e përsërisnin këtë fjalë me një vullnët të tjëtërsuar. Kjo shpalljë hyjnore ishtë e fortë si një muxhize(mrekulli) dhe jetën do ta kthente në një gjendje të mëshirshmë dhe atë do ta pastronte nga të gjitha të këqijat, errësira dhe kaosi. U hutova nga fjalët e shqiptuar nga nëna “Gajril magdubi alejhim”. Kjo ishtë një paralajmërim, kjo ishtë një këshillë për të mos u futur në gabime.

Me këtë fjalë ndjeva një gjendje kënaqësie sikur me mijëra drita të kuqe hapeshin edhe mbylleshin. Këto dritat e kuqe sikur vinin nga një erë zjarri, nga një dhimbje e vullkanit, nga një tendë e dhimbjeve, nga një vend i vuajtjeve. Apo prej atij apelohej “Mos ejani këtu, mos e mundoni veten për një fund tragjik.” Pastaj, një fjali u derdh nga buzët e nënës “Veled-dal-lin”. Ky ishtë një paralajmërim më i frikshëm. Ky paralajmërim sikur vintë nga një gropë e thellë, që nuk i shihet fundi apo nga një xhehenem i mbushur me zjarre. Ata para nesh ishin në humbje e devijim, që e meritonin zemërimin e Allahut. Edhe mekatarët ishin në mesin e këtyre. Por në fund më fjalën “Veled-dal-lin” etiketoheshin, si një grup të devijuar nga rruga e drejtë. Shikoja në sytë e saj në atë çast. Një natë e thellë, sikur vesa e mbulonte. Nëna qante dhe lutej duke thënë “ Mos na bëj prej këtij grupi o Allah”! Si një demostim i qëtësisë dhe melodizim. Edhe mua më lotonin sytë, që të mos bëhem pjesë e këtij grupi, iu luta Allahut. Mu në atë çast buzët e nënës thanë “Amin”. Këto dy amine ishin si dy krahë ku zemrat dhe shprirtrat , shpresën e përbashkët, dashurinë dhe dëshirat na i ngriste përtej, nën lumturinë e të Vërtetit. Ngriheshin në zonën e shpëtimit.