Admin
Administrator
Numri i postimeve : 8520
Data e regjistrimit : 02/07/2009
Mosha : 42
Nacionaliteti-Sheti : Tetovë-Maqedoni
 | Titulli: Një telefonat në mesnatë{Tregim}  Sun 25 Apr 2010 - 11:44 | |
| Telefoni vazhdoi të
binte e të binte dhe personi X ishte në një gjumë të thellë, të cilin ia
ndërpreu veçse kjo zile e gjatë dhe bezdisëse. Ai hapi sytë dhe i hodhi një
vështrim orës së varur në mur. Ajo shënonte dy e një çerek pas mesnate. Në të
vërtetë ai priste një telefonatë të rëndësishme nga jashtë shtetit dhe, kur
zilja e telefonit ra, mendoi se do të ishte pikërisht ajo që priste dhe
menjëherë u ngrit prej shtrati, ngriti receptorin dhe foli: -”Po,
përshëndetje.”
Por në anën tjetër dëgjoi një zë femre të butë që iu
përgjigj: -”Ju lutem, a mund ta gdhijmë sonte së bashku nëpërmjet
telefonit?”
Ai, i çuditur iu përgjigj: “Çfarë po thonit?! Kush jeni
ju?”
Përsëri zëri iu përgjigj me zë të butë e ledhatues: “Unë quhem
Ashike dhe dua të njihem me ty e të jemi shokë, a ka ndonjë të keqe a
pengesë?”
Që përtej telefonit ai e kuptoi se ajo ishte një vajzë e papunë
që ende s’i kishte ardhur gjumi i natës e që natyrisht që mund të përjetonte
ndonjë krizë psikologjike dhe në ndjenja, kështu që, me këtë mënyrë, dëshironte
të shpëtonte nga kjo gjendje duke u dëfryer me telefonata.
X: “Po pse nuk
ke fjetur deri tani?”
Ajo lëshoi një të qeshur me zë të lartë dhe tha:
-”Të fle natën?! A ke dëgjuar ndonjëherë ndonjë ashike të flerë natën? Nata
është dita e ashikëve.”
Ai ia ktheu ftohtë: -”Ju lutem, nëse dëshiron të
vazhdojmë të flasim, mbaji të qeshurat dhe atë zë, s’jam nga ata që lidhem me
këto lloj lojërash.”
Vajza u mek paksa dhe tha: -”Më falni, nuk ishte ky
qëllimi.”
Ai i tha: -”E kush na qenka fatlumi në dashurinë dhe rrjetën e
të cilit ke rënë?
Ajo iu përgjigj: -”Natyrisht që ju.”
Ai, i
habitur i tha: “Unë, e si je lidhur me mua kur akoma nuk më njeh e nuk më ke
parë?!”
Ajo i tha: -”Kam dëgjuar shumë për ty nga disa shoqe të mia në
fakultet dhe kam lexuar disa libra të tu dhe më ka bërë përshtypje stili yt
tepër i ndjeshëm. Veshi lidhet para syrit ndonjëherë.”
Ai i tha:
“Atëherë, më thoni sinqerisht, si e kaloni natën?”
Ajo i tha: -”Çdo natë
unë flas me tre ose katër djem. Kaloj nga një numër në një tjetër e nga djali në
djalë nëpërmjet telefonit. Qesh me këtë, ndonjërin e bëj të më dëshirojë, i
premtoj një tjetri, gënjej një tjetër etj., e kështu deri në të gdhirë. Këtë
natë desha të lidhem me ty.” X: -”Me kë po flisje para së të më telefonoje
mua?”
Ajo heshti pak, pastaj tha: -”Drejt, isha duke folur me të dashurin
tim, një djalë simpatik e elegant.
Fola me të afro gjysmë ore.”
X
menjëherë i tha: -”E pastaj, çfarë? A gjete tek ai atë që po
kërkoje?”
Ajo, me një ton të dëshpëruar tha: “Për fat të keq, as tek ai e
as tek shumë djem me të cilët kam folur në telefon apo edhe i kam takuar ballë
për ballë nuk kam gjetur atë që kërkoj. S’kam gjetur tek ata diçka që të më
mbushë shpirtin dhe të më shuajë etjen e brendshme.”
Ajo heshti pak
pastaj vijoi: -”Të tërë ata janë adoleshentë epshorë, mashtrues, gënjeshtarë dhe
ndjenjat e tyre janë artificiale. Ndjenjat e tyre janë mjaft të holla e
shprehjet tepër hiperbolike, por që dalin nga maja e gjuhës e jo nga zemra.
Fjalët janë më të ëmbla se mjalti, porse zemrat janë zemra ujqërish grabitqarë.
Qëllimi i secilit prej tyre është të shfryjë epshin e tij me mua e më pas të më
hedhë tej si një plaçkë e vjetëruar. Atyre u intereson vetëm vetja e tyre. Deri
më tani, me sa djem që kam folur në telefon, nuk kam gjetur kënd që të
interesohet për mua si person. Të tërë betohen se më duan e se nuk duan asnjë
tjetër veç meje e as të martohen me tjetër veç meje. Por unë e di se ata, nga
brenda, më mallkojnë apo edhe më shajnë. Të tërë, nga prapa receptorit, më
mbulojnë me fjalët më të mira dhe shprehjet më të ëmbla e pasi mbyllin
receptorin, më shajnë e më përshkruajnë me cilësitë më të shëmtuara. Jeta ime me
ta i ngjan një mashtrimi dhe fallciteti, secili prej nesh mashtron tjetrin dhe i
bën të besojë se e do.”
Në këtë pikë X i thotë: -”Por më thuaj, përderisa
nuk e ke gjetur atë që kërkon tek këta djem të papunë, a e sheh të arsyeshme se
do ta gjesh tek unë? Unë s’kam as fjalë dashurie e as shprehje të
ëmbla.”
Ajo e ndërpreu duke thënë: -”Përkundrazi, e ndiej se si unë ka
shumë vajza dhe se ajo që kërkojmë gjenden tek njerëz të mirë e të urtë si ti.
Ne kërkojmë besnikëri, siguri, ngrohtësi dhe dhembsuri, kërkojmë një fjalë të
sinqertë që del prej zemre për të mbërritur në thellësitë e zemrave tona,
kërkojmë dikë që të kujdeset për ne dhe ndjenjat tona, pa pasur ndonjë qëllim
apo përfitim epshor pas saj, kërkojmë dikë që të jetë për ne vëlla i mëshirshëm,
baba i dhembsur, bashkëshort i ndershëm. Shkurt, ne kërkojmë lumturinë e vërtetë
në këtë botë, kuptimin e vërtetë të qetësisë shpirtërore, kërkojmë çiltërsinë,
besnikërinë.”
X, duke i lotuar sytë nga dëshpërimi për këtë vajzë, i
thotë: -”Duket se ti po vuan nga një krizë dhe boshllëk shpirtëror, ankohesh nga
një hall i hidhët dhe brengë e brendshme, po përballesh me një fatkeqësi
familjare dhe shpërbërje të saj.
Y: -”Ti je i pari person që po më kupton
dhe po kupton se ç’po vuaj unë nga brenda.”
X i tha: -”Atëherë, më fol
pak për vete dhe familjen tënde që të mund të njoh më tepër.”
Y: -”Unë
jam njëzet vjeç dhe banoj me prindërit e mi, një vëlla e një motër. Vëllai dhe
motra janë martuar, përveç meje dhe unë studioj në fakultet.”
X e
ndërpret dhe i thotë: -”Më fol pak për prindërit e tu.”
Y: -”Babai im
është i pasur dhe në shumicën e kohës është i zënë me tregti. Ai del që në
mëngjes, nuk e shoh atë veçse pak në mbrëmje e rrallëherë ulemi së bashku.
Shtëpia për atë është thjesht ngrënie e fjetje. Prej një kohe shumë të gjatë nuk
mbaj mend të jem ulur me babain, megjithëse unë në këtë moshë tepër delikate kam
shumë nevojë për mbështetjen dhe ngrohtësinë e tij. Sa dëshiroj të ulem në
prehrin e tij e pastaj të qaj e të qaj që të çlodhem e të më qetësohet
zemra.”
Këtu, vajza filloi të qajë e, pasi u qetësua, vazhdoi: “Jam
përpjekur të afrohem shumë me të, por ai më largohet. Madje një herë u ula pranë
tij dhe iu afrova që të më përfshinte në kraharor dhe i thashë: “Baba, kam
nevojë për ty baba, mos më lë të humb. Por ai më qortoi duke më thënë: “Të kam
siguruar gjithçka do të dëshironte çdo vajzë në botë. Ke ushqimet dhe veshjet më
të mira, mjetet më të mira të argëtimit, ç’të mungon?”
Heshta pak dhe në
atë moment përfytyrova veten duke ulëritur e duke thënë: “Baba, nuk dua prej
teje as ushqim, as veshje e as argëtim. Dua prej teje dhembsuri, siguri,
zemërgjerësi, mëshirë. Mos më humb baba!”
Kur u zgjova nga imagjinata
ime, pashë që babai ishte ngritur dhe kishte ikur për të ngrënë
darkë.
Këtu X ndërhyri dhe i tha: “Ngadalë pak, ndoshta babai yt është
rritur i privuar nga ngrohtësia dhe ndjenjat dhe ti e di mirë se ai që s’ka gjë,
s’ka ç’të japë. Por, ç’më thua për nënën tënde? Sigurisht që ajo është e dashur
dhe e mëshirshme.”
Y: “Nëna është pak më e butë se babai, por
fatkeqësisht ajo e mendon jetën vetëm ngrënie, veshje e vizita. Ajo nuk pëlqen
asgjë nga veprimet e mia dhe prej saj nuk dalin veçse urdhëra të ashpra e mjer
unë nëse thyej ndonjë prej urdhërave të saj dhe (fjalorin e të sharave) tashmë e
kam mësuar përmendësh. Ajo ka hequr dorë nga shtëpia dhe e ka vënë mbi
shpatullat e mia. Por, ah, sikur të mjaftohej me kaq! Atë s’e kënaq asgjë dhe
s’ka tjetër shqetësim vetëm se të gjejë gabimet dhe të metat dhe përherë më
krahason e më përmend shoqet apo vajzat e fqinjëve, të suksesshmet në mësime apo
të afta në gatim dhe punët e shtëpisë dhe shumicën e kohës e kalon në gjumë,
duke vizituar fqinjët dhe të afërmit apo duke parë televizor dhe prej shumë
vitesh nuk mbaj mend që ajo të më ketë marrë afër vetes apo të më hapë
zemrën.
X e pyet: -”Si janë marrëdhëniet mes babait dhe nënës
tënde?”
Y: -”E ndiej që secili prej tyre nuk interesohet për tjetrin dhe
se secili jeton në një botë të ndryshme, sikur shtëpia jonë të jetë thjesht
hotel. Mblidhemi vetëm për të ngrënë dhe për të fjetur.”
X u mundua që të
justifikonte nënën e saj duke i thënë: -”Sido që të jetë, ajo është nëna jote, e
të ka rritur. Ndoshta edhe ajo vuan nga ndonjë problem me babanë tënd dhe kjo
reflektohet në marrëdhëniet e saj me ty. Mundohu ta kuptosh e ta justifikosh.
Por a je munduar t’ia hapësh ti asaj zemrën dhe t’i qëndrosh pranë? Ajo
sigurisht që është si ti, po kalon një krizë të brendshme
shpirtërore.”
Vajza, e çuditur, i tha: -”Unë t’i hap asaj zemrën? A e ka
bërë ajo këtë gjë me mua? Ajo është nëna e jo unë. Ajo, fatkeqësisht, me
trajtimin e keq që më bën, ka ngritur një mur mes meje dhe asaj që nuk mund ta
kapërcej.”
X: -”Pse pret që të fillojë ajo të prishë këtë mur? Pse të mos
jesh ti nismëtarja? Pse nuk përpiqesh të afrohesh me të më shumë?”
Y:
-”Jam përpjekur ta bëj. Një herë iu afrova e iu hodha në kraharor dhe fillova të
qaj e të qaj e ajo më shikonte me habi. I thashë: “O nënë, jam e rrënuar
përbrenda. Unë jam blozë për brenda, qëndro me mua e mos më lër vetëm. Kam më
shumë nevojë për ty se çdo herë tjetër.”
Ajo më pa me habi, më vuri dorën
mbi kokë duke më kontrolluar temperaturën dhe më tha: “Ç’janë këto fjalë që po
thua? Ose je e sëmurë e ajo po ndikon në mendimin tënd, ose ti hiqesh si e
sëmurë. Do t’i heq disa punë të shtëpisë.” Pastaj u ngrit dhe ngriti zërin e
televizorit. E lashë atë dhe u ktheva në dhomën time duke qarë me gjak nga
brenda para se të qaj me lot.”
Pastaj vajza shpërtheu në lot.
X u
përpoq të ndryshonte rrjedhën e bisedës dhe e pyeti: -”Ç’rol luajnë vëllai dhe
motra jote?”
Y: -”Tepër negativ. Ata janë të martuar e secili është i
zënë me veten e tij. Kur flas me ta për fatkeqësinë time, dëgjoj përgjigjen e
njohur: “Ç’të mungon? Falendero Zotin që po bën këtë jetë.””
X deshi të
zbulonte diçka nga të fshehtat e shpirtit të kësaj vajze dhe e pyet: “Kush
kërkon diçka, mundohet që ta arrijë e përderisa po kërkon lumturinë dhe sigurinë
e cila të ngop urinë tënde shpirtërore, a e ke kërkuar këtë
lumturi?”
Vajza, me një ton të sigurt tha: -”Kam kërkuar lumturinë në
çdo gjë e nuk e kam gjetur. Kam veshur rrobat më të bukura nga shtëpitë më me
emër të modës, duke menduar se lumturia është kur filania dëfton e flet për
rrobat e tua, kur shoqet të lavdërojnë apo kur më ndjekin vështrimet e habitura
të ndonjë tjetre, por shumë shpejt zbulova një të vërtetë të dhembshme. Ajo
ishte thjesht lumturi gënjeshtare dhe imagjinare, nuk jeton veçse një orë apo më
pak e më pas ai fustan i ri në të cilin mendoja se ishte lumturia bëhej sikur
tërë veshjet e tjera të vjetra. Përsëri më kthehej hidhtësia dhe brenga në
shpirt dhe ndieja një boshllëk dhe vetmi që më rrethonin nga çdo anë, edhe sikur
rreth meje të kisha qindra shoqe. Mendoja se lumturia ishte tek udhëtimet nga
një vend në tjetrin. Udhëtoja shpesh me babain dhe familjen e në pushime i binim
qark botës, por pas çdo udhëtimi që kthehesha, brenga në vetvete më shtohej. Me
të shtohej edhe trishtimi, të cilin e ndieja të më përshkonte qenien time.
Mendoja se lumturia ishte tek këngët dhe muzika, kështu që blija tërë albumet me
këngë që dilnin në dyqane dhe kaloja orë të tëra në dhomën time duke i dëgjuar e
kërcyer me shpresë të shijoja lumturinë e vërtetë dhe me dëshirën të ngopja
urinë shpirtërore që ndieja gjithnjë, duke menduar se lumturia ndodhej pikërisht
tek kënga e muzika, por zbulova se ajo është lumturi e rreme që nuk jeton veçse
minuta, aq sa zgjat edhe kënga e pas mbarimit të saj, përsëri më rikthehej
brenga që ndizte një zjarr të huaj brenda meje e që merrte flakë gjithnjë e më
shumë. Iu sula tërë kasetave e i dogja, ndoshta kjo do të më shuante sadopak
zjarrin që kisha përbrenda. Mendoja se lumturia ishte në shikimin e telenovelave
dhe filmave. Kaloja orë të tëra duke kontrolluar stacione të ndryshme televizive
dhe përqendrohesha tek telenovelat dhe komeditë, duke menduar se lumturia është
tek e qeshura dhe argëtimi dhe me të vërtetë qeshja shumë kur i shihja dhe
kaloja nga një kanal në një tjetër, por në të vërtetë unë qeshja me gojë, ndërsa
përbrenda, në thellësi të zemrës, ndieja dhembje. Sa herë që qeshja, aq më shumë
më rritej boshllëku në shpirt. Më zmadhoheshin plagët përbrenda, brengat dhe
dhembjet shpirtërore më rrethonin. Nga disa shoqe dëgjova se lumturia është të
lidhesh me një djalë të pashëm, të shkëmbesh fjalë dashurie, të m’i këndojë
bukurisë sime. Ndoqa këtë rrugë dhe fillova të kaloj nga një djalë në një tjetër
në kërkim të lumturisë dhe qetësisë shpirtërore. Megjithëkëtë nuk e gjeta shijen
e lumturisë së vërtetë, madje, përkundrazi, me mbarimin e çdo takimi apo
telefonate ndieja shqetësim dhe konfuzion që më sundonte nga përbrenda, ndieja
zjarrin e mëkatit të më ndizej përbrenda dhe hyja në një mendim të gjatë dhe një
pavëmendësi të përhershme. Ndieja frikë prej së ardhmes së panjohur që më
mbushte qenien e sikur unë në të vërtetë ia kisha mbathur nga një ferr në një
tjetër më i tmerrshëm se i pari.” Vajza heshti pak, pastaj vazhdoi: -”Prandaj,
duhet të kuptoni e të njihni psikologjinë dhe shtytësit e këtyre vajzave të
cilat qëndrojnë nëpër dyqane e rrugë e që ekspozojnë vetet dhe bukuritë e tyre
ujqërve të uritur. Ato në të vërtetë janë viktima e jo kriminele, ato janë të
vrara e jo vrasëse, ato janë viktimat e padrejtësisë familjare, ato janë pjella
e vrazhdësisë dhe inidferencës së prindërve, janë pjellë e çthurjes familjare
dhe thatësisë së besimit. Secila prej tyre bart në vetvete një fatkeqësi të
dhimbshme. Kjo e ka shtyrë atë të bëjë këto veprime të paarsyeshme, këto e kanë
udhëhequr të ekspozojë veten ujqërve grabitqarë që mbushin rrugët. Instikti
epshor seksual i vetëm nuk mund të jetë shkaku që një vajzë të ekspozojë veten e
saj, të shesë nderin e saj duke hipur në makinë me filanin apo të hedhë tej
nderin e saj duke u prehur tek një tjetër.”
X e mori fjalën dhe tha:
-”Por na del një pyetje tepër e rëndësishme: Kalimi nëpër një krizë shpirtërore
apo fatkeqësi familjare a e justifikon atë dhe i shkon përshtat të mëkatojë
kundrejt Zotit të saj, të shesë nderin, të heqë dorë nga ai? A është kjo
zgjidhja e përshtatshme e problemit dhe fatkeqësisë së saj? A do të ndryshonte
sadopak kjo gjendjen e hidhur e të dhimbshme?”
Vajza u përgjigj: “Unë e
pranoj se kjo nuk do të ndryshonte gjë nga kjo gjendje e hidhur dhe e dhimbshme,
përkundrazi do të shtonte akoma më shumë të keqen dhe hidhësinë. Nuk kam për
qëllim të mbroj këto vajza, por qëllimi im është se nëse ndonjëherë do t’i
shihni, mëshirojini dhe tregoni keqardhje, lutuni për to të udhëzohen dhe
orientojini, sepse janë vajza konfuze e në mëdyshje, mendojnë se kjo rrugë do
t’i çojë në lumturinë që po kërkojnë.”
Vajza heshti pak pastaj vijoi:
-”Kam filluar të dyshoj, a ka lumturi të vërtetë në këtë botë? Nëse me të
vërtetë ekziston, ku është? Cila është rruga që të çon drejt saj? Jam mërzitur
me këtë jetë të zymtë e monotone.”
Këtu, duke dëgjuar këto fjalë, X i
përgjigjet: “Motër, ke gabuar rrugën e lumturisë, nuk ke ndjekur rrugën e duhur.
Dëgjo prej meje që të mësosh rrugën e vërtetë të lumturisë së vërtetë: Motër, ti
nuk do të gjesh mjekim për sëmundjen tënde shpirtërore, të etjes dhe urisë tënde
të brendshme vetëm kur të qash e të kujtohesh se je para Zotit tënd. Nuk do të
ndjesh rehati e qetësi vetëm se duke menduar se je para Tij dhe ke Atë
përpara.”
Vajza tha: -”Por përvoja ime e ka mbytur një gjë të tillë. E
kam menduar shumë një gjë të tillë, por turpi prej Zotit, turpi prej mëkateve
dhe iniciativa e dobët më pengojnë të bëj një gjë të tillë. Si do të mund t’i
kthehem Zotit e t’i kërkoj ndihmë kur unë thyejurdhërat e Tij, e sfidoj me
mëkate.”
X i tha: -”O motër. Njerëzit, kur i zemëron njëri prej tyre dhe
thyen urdhërat e tyre, të tërë zemërohen me të dhe nuk e falin, i kthejnë
shpinën dhe nuk e ndihmojnë në vështirësi, por Allahu nuk i mbyll dyert e Tij
ndaj asnjërit prej robërve të Tij, edhe nëse është një nga mëkatarët më të
mëdhenj. Kur njeriu pendohet, Ai i hap atij dyert e mëshirës dhe e pret me
falje. Madje edhe nëse nuk është penduar, Allahu e duron dhe e pret dhe nuk ia
përshpejton dënimin, por e thërret dhe e nxit të pendohet. A nuk e di se Allahu,
në një hadith kudusij, thotë: “Unë, njerëzit dhe xhindët kemi një pakt të madh.
Bëhem i dashur për ta me mirësitë që u dhuroj e Unë s’kam nevojë për ta, por ata
më vijnë mua më mëkate e ata kanë nevojë për Mua. Kush më afrohet prej tyre, e
pres atë që larg e kush më refuzon, i thërras nga afër: “Mëkatarët e mi, mos i
hiqni shpresat nga mëshira Ime.” Nëse pendohen, unë jam i dashuri i tyre, sepse
unë i dua penduesit dhe ata që duan të pastrohen nga mëkatet. Nëse më largohen,
unë jam mjeku i tyre, i sprovoj ata me vështirësi që t’i pastroj nga mëkatet dhe
të metat. Mëshira ime e ka kaluar zemërimin tim, butësia ime është para
llogarisë sime, falja ime i paraprin ndëshkimit tim. Unë jam më i mëshirshëm
ndaj robërve të mi sesa nëna ndaj foshnjes së saj.”.
Sapo X po mbaronte
këtë hadith, kur dëgjoi vajzën të shpërthejë në lot duke thënë: -”O Zot, sa i
mëshirshëm je ti me ne, O Zot, sa i mëshirshëm je ti me ne.”
Pasi vajza u
qetësua, X vijoi bisedën duke thënë: -”O motër, edhe unë si ti kërkoja lumturinë
e vërtetë në këtë botë, por më në fund e gjeta. E gjeta atë aty ku i bindet
Allahut, në jetën me Allahun dhe nën hijen e kënaqësisë së Tij. E gjeta atë tek
pendimi, e gjeta atë në lotët e mesnatës, e gjeta atë kur u shoqërova me njerëz
të urtë e besimtarë, e gjeta tek lotët e të penduarve, e gjeta tek belbëzitjet e
mëkatarëve, e gjeta tek pendimi i mëkatarëve, e gjeta tek lutjet e besimtarëve,
e gjeta atë në falje e përkushtim, e gjeta atë në përuljen para Allahut, e gjeta
atë tek lotët për Allahun, e gjeta atë tek agjërimi e namazi, e gjeta atë tek
zbatimi i urdhërit të Mbretit të mbretërve, e gjeta atë në Kuran, e gjeta atë
kur emigrova prej këngëve e telenovelave. O motër, kërkova për dashurinë e
vërtetë e të sinqertë dhe pashë që njerëzit, nëse dashurojnë, marrin; nëse
japin, kërkojnë; nëse marrin, grabisin, por Allahu, nëse e do robin e tij, i jep
pa llogari e nëse ky i bindet, Ai shpërblen. O motër, njerëzit nuk mund të na
japin atë sinqeritet dhe siguri që ne kërkojmë, atë dhembsuri që duam,
ngrohtësinë për të cilën kemi etje, sepse secili është i zënë me veten. Shumica
e tyre janë të privuar nga këto ndjenja të vyera e fisnike, nuk ia dijnë
kuptimin e jo më shijen. Kush është në këtë gjendje, s’ka ç’ti japë të tjerëve.
O motër, nuk do të gjesh ndokënd të të japë atë që ti kërkon, përveç Zotit tënd.
Njerëzit i mbyllin dyert e tyre ndërsa dera e Tij është e hapur. Ai e ka shtrirë
dorën natë e ditë e i thërret robërit e tij: -”Ejani tek unë, ejani e bindmuni
Mua t’ua kryej nevojat, t’ju jap siguri e qetësi siç thotë në Kuran: “Nëse
robërit e mi do të pyesin për Mua, thuaju se Unë jam afër, i përgjigjem lutjes
së lutësit kur më thërret. Le të më përgjigjen e le të më besojnë Mua, ndoshta
ata udhëzohen.” (El Bekare; 186)
O motër, lumturia e vërtetë nuk gjendet
vetëm se në jetën me Allahun, jetën nën hijen e Tij, sepse shpirti njerëzor në
përgjithësi është i etur dhe i uritur nga brenda e atë nuk e ujit ngrohtësia e
prindërve, nuk e mbush dhembsuria e vëllezërve dhe e të afërmve, nuk e ngop
dashuria e bashkëshortëve, nuk e mbush afrimiteti i shoqeve. Të tërë këto
shuajnë vetëm pak etje, sepse çdo njeri është i zënë me etjen e vetes, kështu që
nuk mund të ujisë plotësisht të tjerët. Porse ujitja dhe ngopja e plotë arrihet
vetëm nëse kthehesh tek Allahu, jeta nën urdhërat e tij dhe ecja në rrugën që Ai
të ka përshkruar. Atëherë do të ndihesh lumturinë e plotë, do të shijosh
dashurinë e vërtetë, do të ndihesh shijen e pastër. A s’vrapon në këtë rrugë
edhe sikur një herë të vetme? Atëherë do të ndihesh dallimin e do të shohësh
vetë rezultatin.”
Vajza iu përgjigj, dhe ndihej që lotët i rridhnin ndër
faqe: -”Po për Zotin, kjo është rruga. Këtë po kërkoja edhe unë. Sa dëshiroja
t’i dëgjoja këto fjalë vite më parë që të më zgjonin e të më shkulnin nga
shushatja e të më hapnin sytë drejt rrugës së lumturisë.”
X menjëherë iu
përgjigj: -”Atëherë, hy në këtë rrugë, e meqë mëngjesi i kësaj ditë po zbardh,
konsiderojë këtë ditë ditëlindjen tënde të re, ditën kur këmba jote shkeli në
rrugën e Zotit, ditën kur zemra jote u hap për Të, ditën kur syri yt lotoi për
të, kur tërë qenia jote u lëshua në valët e mëshirës së Tij.” | |
|
