DEVEJA DHE MIU

Një mi mori në dorë kapistrën e një deveje dhe nga inati, nisi ta tërhiqte. Deveja, ngaqë është një kafshë e bindur, eci qetësisht mbrapa miut pa e kundërshtuar atë aspak. Ndërkohë miu u krekos dhe tha me vete:

- Sa trim që paskam qenë; unë po marr me vete një deve kaq të madhe.

Deveja e kuptoi se përse u krekos miu dhe vazhdoi të ecte me durim duke menduar që kur të vijë koha e përshtatshme, t’i japë atij një mësim të mirë.
Mbasi ecën një farë rruge, ata arritën buzë një lumi të madh. Kur miu e pa lumin, u habit dhe ndaloi. Atij i shkoi gjaku në fund të këmbëve. Kur deveja e pa këtë gjë, i tha miut:

- Ti na udhëhoqe nëpër fusha dhe male; tani përse ndalove? Ti je udhëheqësi im, ec përpara dhe unë do të ndjek nga pas.

Miu u tërhoq mbrapa dhe tha:

- O shok! Lumi është shumë i thellë dhe kam frikë se mbytem.

Lumi i vinte devesë deri tek gjunjët.

- O mi i verbër! Uji i lumit vjen deri te gjunjët. Përse frikësohesh kaq shumë? - e pyeti deveja.
- Ka ndryshim nga gjunjët te gjunjët. Ajo që për ty është sa një milingonë, për ne është sa një dragua. Lumi që të vjen ty deri te gjunjët, ka një lartësi shumë herë më të madhe sesa trupi im - iu përgjigj miu.

Deveja i tha:

- Mos guxo edhe një herë të krekosesh në atë mënyrë! Mate veten me minjtë e tjerë dhe jo me devetë!

Miu e kuptoi gabimin. Ai iu lut devesë që ta ndihmonte të kalonte lumin sepse tashmë ishte penduar. Edhe deveja nuk e duroi dot më lutjen e miut dhe nga mëshira që kishte i tha:

- Hidhu sipër meje!

Kështu, miu e kaloi lumin së bashku me devenë.