Letër nga një mjek norvegjez nga Gaza drejtuar njerëzimit dhe Obamas

Të dashur miq,
Nata e mbrëmshme qe ekstreme. “Pushtimi tokësor” i Gazës rezultoi në dhjetëra të vrarë dhe automjete të mbushura me palestinezë të të gjitha moshave të gjymtuar, të shqyer, që kullonin gjak, ngjitheshin e vdisnin – të gjithë civilë, të gjithë të pafajshëm.
Heronjtë në ambulancë dhe në të gjithë spitalet e Gazës janë duke punuar me turne 12-24 orëshe, të zverdhur nga lodhja dhe ngarkesa çnjerëzore (pa rroga në spitalin Shifa për katër muajt e fundit), kujdesen, vënë përparësi, orvaten të kuptojnë kaosin e papërshkrueshëm të trupave, shifrave, gjymtyrëve, që ecin, që nuk ecin, që marrin frymë, që nuk marrin frymë, që rrjedhin gjak, që nuk rrjedhin gjak. NJERËZ!
Tani, të trajtuar edhe njëherë si kafshmë nga “ushtria me morale e botës”.
Respekti im për të plagosurit është i pafundëm, në vendosmërinë e tyre të përmbajtur në mes të dhimbjes, agonisë dhe shokut; admirimi im për stafin dhe vullnetarët është i pafund, afërsia ime me “sumud-in” palestinez me jep forcë, edhe pse hera-herës dua thjesht të klith, të shtrëngoj dikë, të qaj, të kundërmoj aromën e lëkurës dhe flokut të një fëmije të ngrohtë, mbuluar në gjak, të mbrojmë vetet në një përqafim të pafund – por këtë nuk e përballojmë dot as ne, as ata.
Fytyra të mbuluara nga hiri – oh JO! Mos, edhe një tjetër ngarkesë të gjymtuarish që kullojnë gjak, ne kemi akoma liqenet e gjakut në dyshemenë e urgjencës, pirgje fashosh kulluese të ngopura me gjak për të pastruar – oh – pastruesit, kudo, që largojnë me shpejtësi gjakun dhe copëzat e hequra të mishit, flokët, rrobat, tubat – mbetjet nga të vdekurit – të gjithë të larguar që aty … për t’u përgatitur sërish, për t’u përsëritur e tëra kjo. Më shumë se 100 raste mbërritën në spitalin Shifa në 24 orët e fundit. Shumë për një spital të madh të mirëtrajnuar dhe të mirëpajisur me gjithçka, por këtu – pothuaj asgjë: s’ka energji, ujë, aksesorë, ilaçe, tavolina operacioni, instrumenta, monitorë – të gjitha të ndryshkura, sikur janë marrë nga muzetë e spitaleve të së djeshmes. Por ata nuk ankohen, këta heronj. Ecin kështu, si luftëtarë, me kokën lart, jashtëzakonisht të vendosur.
Dhe ndërsa shkruaj këto fjalë për ju, vetëm, në një krevat, lotët rrjedhin, lotët e ngrohtë, por të pavlerë të dhimbjes dhe pikëllimit, të zemërimit dhe frikës. Kjo s’mund të jetë ngjarje e vërtetë!
Dhe pastaj, bash tani, orkestra e makinës luftarake të Izraelit fillon sërish simfoninë e saj tmerruese, bash tani: repartet e artilerisë nga barkat e marinës nga bregu, hungërimat e F16-ave, avionët e pështirë pa pilot (në arabisht “zennanis”, çekiçët), dhe Apache-t e rrëmujshëm. Të gjithë të prodhuar në ShBA dhe të paguar prej tyre.
Z. Obama, a ke zemër ti?
Të ftoj të kalosh një natë, vetëm një natë, me ne në Shifa. I maskuar si pastrues, ndoshta.
Jam i bindur 100%, kjo do ta ndryshonte historinë.
S’ka njeri me zemër DHE pushtet që të kthehej nga një natë në Shifa pa vendosmërinë për të ndaluar masakrën e popullit palestinez.
Por të pashpirtët dhe të pamëshirshmit i kanë bërë llogaritjet e tyre dhe kanë planifikuar një tjetër masakër “dahiya” në Gaza.
Lumenjtë e gjakut do të vazhdojnë të rrjedhin natën që vjen. E dëgjoj që i kanë ndezuar instrumentet e tyre të vdekjes.
Të lutem! Bëj çfarë mundesh. Kjo, KJO nuk mund të vazhdojë.
Mads Gilbert MD PhD
Profesor dhe Drejtues Klinik
Klinika Mjekësore e Urgjencës
Spitali Universitar i Norvegjisë së Veriut