Pluhuri kurrë nuk do të pushoj - pjesa 1

Pluhuri kurrë nuk do të pushoj - pjesa 1

Pluhuri kurrë nuk do të pushoj - pjesa 1

--------------------------------------------------------------------------------

Bismilah

Strehohem tek Allahu nga shejtani i mallkuar, në emër të Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!

Të gjitha falënderimet i takojnë Allahut paqja dhe bekimet qofshin mbi të Dërguarin tonë, salallahu alejhi ve selem, mbi sahabët e tij dhe mbi të gjithë pasuesit e tij.

Të gjithë vëllezërve dhe motrave që janë duke e dëgjuar (ligjëratën): Es-Selamu alejkum ve rahmetullahi ve berekatuhu!

E lus Allahun që të na lehtësoj dhe që të kemi dobi, që të na jap dituri nga e cila do të kemi dobi!

Allahu, azze ve xhel, thotë për jobesimtarët:

Pastaj thanë: "Përse të mos i ketë zbritur ky Kur'an një njeriu të madh nga dy qytete?" (Zuhruf:31)

Është fjala për Meken dhe Tai’fin. Jobesimtarët i kanë sugjeruar disa nga njerëzit e tyre të dërguar sepse disa janë ankuar se pse Muhamedi, salallahu alejhi ve selem, Pejgamber. Por, Allahu subhanehu, thotë (domethënia e ajetit ):

Më së miri All-llahu e di ku ta vërë dërgesën (risalen) e vet. (En'am:124)

Njëri nga kandidatët të cilin e kanë sugjeruar jobesimtarët ka qenë Urva bin Mes’udi se-Thekafi, nga Taifi. Pas pesë viteve, jobesimtarët do ta dërgonin Urve bin Mes’udin në bisedime me Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, në lidhje me marrëveshjen për paqe, e njohur si Suluhl Hudejbijje. Edhe nuk ka pasur sukses në këto bisedime-marrëveshja ka qenë arritur më vonë kur delegat ka qenë Suhejl bin Amr - por Urvah bin Mes’udi erdhi ta vizitoj Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, në kampin e muslimanëve i cili ka qenë i stacionuar në Hudejbijj (disa ditë udhëtimi, në jug të Mekkes), sikurse të kishte ardhur në një botë tjetër.

Urva bin Mes’udi, Allahu qoftë i kënaqur me të, erdhi ta takoj Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, dhe e pa me sytë e tij atë ç’farë e mahniti. Kur do që të marrte abdes Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, sahabët do të kërcenin që ta kapnin një pikë ujë që binte nga trupi i tij që me të ta fërkonin fytyrën dhe duart e tyre; kur një qime do të binte nga koka e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, do të kërcenin që ta kapnin.

Kur i urdhëronte diçka, do të nguteshin që atë ta përmbushin! Derisa Urve bin Mes’udi bisedonte me Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, pranë tij qëndronte një njeri i veshur në të hekurta prej kokës deri te këmbët, dhe vetëm sytë i shiheshin. Sa herë që Urva e zgjaste dorën e tij drejt mjekrës së Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, e godite në dorë me bishtin e shpatës dhe i thoshte: Tërhiqe dorën para se ta humbësh! Urve tha: Mendoj se ky njeri është më i keqi në mesin tuaj por më i ashpri. Kush është ky: Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, qeshi dhe tha: Ky është nipi yt, El Mugira bin Shu’ba. Ky ishte nipi i Urves! Tani, pasi që është musliman, ishte aq i gatshëm që ta mbroj Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, sa që nuk e lejonte axhën e tij që ta zgjat dorën dhe ta prek mjekrën e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem.

Urve haptazi ishte shumë i befasuar me këtë. Vëllezër dhe motra, këtë pandërprerë e përsëriti, kur do që flasim për këtë ngjarje, përjetoni këto, vëne veten në pozitën e tyre dhe mundohuni të mendoni në mënyrën se si ata kanë menduar, dhe provoni ta kuptoni situatën e cila ka qenë rreth tyre. Ajo ka qenë një bashkësi e fisit ku lidhjet sipas fisit dhe lidhjet familjare kanë pas domethënie shumë të madhe, dhe Urve bin Mes’udi ka qenë haptas i shokuar kur e ka parë se si Islami e ka ndryshuar nipin e tij Mugiren ibn Shu’ben dhe se si është duke u sjellë tani.

Urve bin Mes’udi u kthye mbrapa te Kurejshit dhe ju tha: “O populli Kurejsh, isha në vizitë nëpër mbretërit e botës, me Heraklitin dhe Kisran -mbreti persian, dhe me Negusin, por asnjëherë nuk kam parë pasuesit e mbretërve kështu besnik ndaj prijësve të tyre siç janë sahabët ndaj Muhammedit, salallahu alejhi ve selem. Dhe kurrë më parë nuk kam parë kështu besnikëri dhe dëgjueshmëri në mes të tyre. Kur i urdhëronte diçka, ata pa asnjë fjalë nxitonin që ta kryejnë menjëherë, kur ai fliste, ata nuk lëviznin, sikur zogjtë të ishin ulur në kokat e tyre, sa herë që merrte abdes nxitonin që ta merrnin një pikë e cila binte nga trupi i tij, kur i binte një qime nga koka, mundoheshin ta kapnin. Andaj, o Kurejsh! Pranoni atë ç’farë Muhammedi (salallahu alejhi ve selem) u ofron sepse mendoj se pasuesit e tij nuk do ta tradhtojnë atë kurrë.” (Buhariu, hadithi nr. 891)

Kjo ishte përshtypja të cilën e arrinin jobesimtarët kur i shihnin muslimanët. SE ATA NUK DO TA TRADHTOJNË ASNJËHERË! NUK DO TA MASHTROJNË KURRË! NUK DO TA BRAKTISIN ATË ASNJËHERË! DO TË LUFTONIN DERI NË FRYMËN E FUNDIT QË TA MBRONIN!

Por, kohërat janë ndryshe tani! Të dashur vëllezër dhe motra, kjo ishte koha e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, dhe kjo ishte dëshmia e Urve bin Mes’udit. Para disa kohe, Libri i Allahut është përdor si cak në ushtrimet për gjuajtje të ushtarëve amerikan. Ku ka ndodhur kjo? Ka ndodh në tokën muslimane, në zemrën e botës muslimane! Dhe ç’farë ka ndodh? Muslimanët kanë hesht! Kur ndodhi ajo me shpalljen e karikaturave nga ana e danezëve, muslimanët u “nxenë”, por, kur suedezët e paraqitën karikaturën në mënyrë edhe më të keqe, reagimi ishte më i dobët, dhe po e shohim se reagimet po bëhen më të dobëta e më të dobëta. Andaj vëllezër dhe motra, armiqtë tanë me sukses na nënçmuan! Kur ndodhi kjo për herë të parë, të gjithë ishin të lënduar, të mërzitur dhe të brengosur, e pastaj ngadalë u mësuam me këtë.

Edhe tani ka ndodhur gjëja më e tmerrshme, felëshim me pamjen më të shëmtuar! Por si ishte reagimi! Shumë i dobët! Andaj vëllezër dhe motra, kthehemi mbrapa të shohim se si ka qenë atëherë! Sepse këtë do ta përjetojnë shpirtrat tanë dhe kjo është mënyra se si duhet ti pasojmë sahabët tanë - Allahu qoftë i kënaqur me ta.

Ka’b ibn Eshrefi ka qenë prijës i jehudive dhe poet shumë orator. Kur lajmi për fitoren e muslimanëve u përhap nëpër Medine, duke dëgjuar për këtë tha: “Nëse është ky lajm i vërtet, atëherë për neve është më mirë që të jemi nën tokë.” Ka menduar më mirë të ishim të vdekur, ç’farë të mire ka që të jetojmë pasi që jobesimtaërt-Kurejshit janë mundur. Filloi të shkruaj poezi në të cilat e qante humbjen e mushrikëve dhe fliste kundër Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, dhe kundër muslimanëve. Pastaj shkoi në Mekke që t’ua dërgoj atë poezi dhe të ngushëllohet me ta për humbjen e tyre. Dhe nuk u ndal vetëm me ketë por në poezitë e tij filloi ti përmend gratë - muslimane. Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, tha: ”Kush do të kujdeset për Ka’b bin Eshrefin sepse ai po e fyen Allahun dhe të Dërguarin e Tij? Muhammed bin Mesleme - Allahu qoftë i kënaqur me të, njëri nga ensarët nga fisi Evs tha: “Unë, o i Dërguari i Allahut! A dëshiron që ta mbyti? ”Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, tha: ”Po”.

Muhammed bin el Meslemi e dha premtimin, e dha fjalën e tij se do ta mbyt Ka’bin. U kthye në shtëpi dhe filloi të mendoj për këtë dhe iu duk shumë vështirë. Ka’b bin Eshrefi jetonte në kështjellë në pjesën e jehudive, i rrethuar me pasuesit e tij, ashtu që ishte ashpër dhe shumë vështir për ta kryer. Ishte shumë i brengosur për këtë aq shumë sa që nuk hëngri dhe nuk piu përveç asaj sa i nevojitej për jetë. Tri ditë nuk kishte ngrënë dhe pirë thuajse asgjë. Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, dëgjoi për këtë dhe e pyeti: “Ç’fare është me ty, o Muhammed bin Meslem, a është e vërtet se nuk po han dhe nuk po pinë?”

Ai iu përgjigj:”Po”. Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, e pyeti: ”Pse” e ai i tha: “Të kam premtuar diçka dhe tani brengosem se nuk e di a do të kem sukses që ta përmbushi premtimin tim.”

Pejgamberi , salallahu alejhi ve selem, i tha atij: “E tërë ajo që duhet bërë është ta japish përpjekjen tënde dhe pjesën tjetër ia lenë Allahut të Gjithëfuqishëm.”

Do të ndalemi pakëz këtu vëllezër dhe motra dhe të shikojmë ç’far besnikërie dhe ç’far zelli kanë pasur sahabët! Aq ka qenë i brengosur sa që nuk ka mundur për të ngrënë dhe për të pirë! Nuk ka mundur të jetoj si zakonisht. Kjo për atë ka qenë punë serioze, ka premtuar dhe e ka dhënë fjalën, e pastaj është brengosur se a do të ketë mundësi që ta përmbush atë! Derisa Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem,i tha: Bëje atë ç’farë ke mundësi ti, dhe mbështetu në Allahun. Vetëm pas kësaj u lirua dhe mundi të hajë dhe të pi. Sa jeni ju të brengosur? Sa jemi ne të brengosur kur është në pyetje nderi i Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, kur është në pyetje nderi i Islamit, nderi i Librit të Allahut - Kur’anit? Sa e marrim ne këtë çështje serioze? Muhammed bin Mesleme tri ditë dhe tri net ka menduar për premtimin që e ka dhënë! Ne kemi nevojë për moral ashtu si e kanë pasur sahabët!

Muhammed bin Mesleme - Allahu qoftë i kënaqur me të, tha:”O i Dërguari i Allahut, atëherë më lejo të flas kundër teje.” (Është pjesë e planit që na duhet të flasim keq për ty). Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, i tha: “Thuaj ç’farë të duash”. Muhammed bin Mesleme dhe një grup i vogël i Ensarëve - të gjithë nga fisi Evs së pari shkuan të vizitojnë Ka’b bin Eshrefin dhe ti bëjnë një kurth. Njëri nga ata që ishin me Muhammedin ishte Ebu Naili. Përmendet se ai ka qenë vëllai i Ka’bit nga qumështi. I thanë Ka’bit: “Ky njeri është sprovë dhe problem për neve, ai është fatkeqësi!”- mendonin për Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, dhe të gjithë Arabët luftojnë kundër neve dhe na shohin neve si armiq, vetëm për shkak të tij. Ka’bi iu tha: “Këtë ua kam thënë, se do ta keni edhe më keq.” Muhammed bin Meslemi tha: ”Ne dëshirojmë të presim dhe të shohim se si do të përfundoj kjo” - (provuan të bëjnë lidhje me të) - “Andaj, o Ka’b situata jonë financiare është e dobët për shkak të atij njeriu, andaj a na lejon që të marrim nga ti borxh dhe që të lëmë diç si peng. Ka’bi iu tha: ”Mi leni fëmijët tuaj. “Ata thanë: ”Nëse ti lëmë fëmijët tanë tërë jetën njerëzit do të flasin se si prindërit i kanë dhënë si peng fëmijët e tyre dhe do të na vije turp për ta derisa të jenë gjallë.” Ka’bi iu tha: ”Atëherë leni gratë tuaja. Ata thanë:” Si ti lëmë gratë tona kur ti je njeriu më i bukur? Por do të sjellim dhe do ti lëmë armët tona, për të cilën Ka’bi tha :”Mirë!”

Muhammed bin Mesleme e mashtroi atë ashtu që ai mos të dyshoj kur herën tjetër të vinë me armë.

E caktuan takimin, erdhën prapë natën vonë sepse ajo kohë ishte e përshtatshme dhe thirrën. Gruaja e tij tha: ”Këtij zëri po i vije era gjak.” Ai i tha: ”Mos u brengos, këta janë miqtë e mi Muhammed bin Mesleme dhe vëllai imë Naili. “Kjo tregon se kanë qen miq gjatë kohës së injorancës. Doli para tyre. Muhammed bin Meslemi u kuptua me shokët e tij se cila do të jetë shenja për sulm. ”Kur ta shihni se e kam kapur për koke, prejeni me shpatat tuaja.” Kjo ishte shenja. Ashtu që Ka’bi doli poshtë dhe ata i thanë: ”Eja që të shëtitmi pak deri tek Sh’b el Axhuz dhe atje të flasim. Për të cilën u përgjigj ai:”Mirë”. Patën sukses që ta nxjerrin nga shtëpia e tij në këtë largësi të quajtur Sh’b el A’xhuz. Kur arritën aty, Muhammed ibn Muslemi i tha Ka’bit: “Ohh! Po të vije shumë era e mirë (kishte pasur një parfum apo një erë të këndshme në flokë). A mundem që të marr erë?” Ka’bi tha: ”Po, lirisht” Ia kapi kokën, e ofroi dhe i mori erë. Pastaj tha:”Shumë mirë i vije era” Dhe prapë e pyeti:”A mundem prapë të marr erë?” Ka’bi tha: ”Po, lirisht” dhe shpatat filluan ta presin Ka’b ibn Eshrefin. Por nuk arritën që ta mbysin menjëherë kështu që ai filloi të bërtas, që të thërras në ndihmë. Në shtëpi u ndezën dritat. Muhammed ibn Muslemi tha: ”Më ra ndërmend se kam thikë me veti dhe e nxora dhe ia ngula në bark thellë deri tek eshtrat, dhe pastaj shkuam.”

Kështu Muhammed ibn Muslemi dhe njerëzit e tij i qëruan hesapet me këtë që e fyu Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem. Ibn Tejmija e transmeton këtë transmetim në librin e tij “Es-Sauarim el Meslul ala Shatim er-Resul” Shpata e mbrehtë për atë që e fyen Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem. Ai i ka cekur disa gjëra të cilat do ti cekim edhe ne. Para së gjithash, e sjell transmetimin nga El Vakidi-një dijetar nga Siria. El Vakidi flet për pasojat e asaj që kanë ndodh, se ky ka qenë një aksion i veçantë dhe i fortë i cili i ka zënë ngushtë jevrejt dhe jobesimtarët tjerë nga Medina.

El Vakidi thotë: ”Jevrejët janë zgjuar dhe së bashku me mos besimtarët kanë ardhur të nesërmen te Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, dhe i thanë: ”Njëri nga prijësit tonë të mëdhenj mbrëmë është mbytur në fshehtësi. ”Ata thonë kutile gilah dhe gilah do të thotë atentat dhe kjo fjalë ka gjithashtu disa domethënie negative në kuptimin se dikush është mbytur në mënyrë të mudimeshme, nuk e ka ditur për sulmin, ka qenë i befasuar, nuk ka qenë “fytyrë në fytyrë”. Kanë thënë: Është mbytur pa faj dhe pa i pas borxh askujt.”

Pse është mbytur Ka’bi, kjo në realitet ka qenë pyetja e tyre që ja kanë drejtuar Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, sepse ka pasur marrëveshje në mes Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, dhe jehudive. Njihet mirë nga historia (biografia) se Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, ka lidhur marrëveshje kur ka ardhur në Medine. E tani u mbyt Ka’b in Eshrefi. Pse? Si bëhet kjo? Ç’farë tha Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem?

Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, tha: ”Sikur të ishte përmbajtur sikurse të tjerët që e ndajnë të njëjtin mendim si ai apo janë me mendime të ngjashme, nuk do të ishte mbytur. Por ai na ka ofenduar dhe na ka mallkuar me poezitë e tij dhe kushdo nga ju që e bënë të njëjtën do të do ti qërojmë hesapet me të vetëm me shpatë.”

Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, ka thënë: “Ka shumë prej tyre që në zemra besojnë njëjtë siç ka besuar Ka’bi, ai nuk është mbytur për këtë.” Nuk është mbytur për shkak të tradhtisë, nuk është mbytur pse e urren të Dërguarin e Allahut, nuk është mbytur pse i ka urrejtur muslimanët, jo! Ka shumë njerëz që e kanë këtë sëmundje në zemrat e tyre por ne nuk i prekim. “Sikur të ishte përmbajtur sikurse janë përmbajtur të tjerët, nuk do të ishte mbytur, por ai ka folur kundër neve, ka folur kundër meje dhe më ka ofenduar në poezitë e tij. Dhe u ka bërë me dije qartë jehudive: Nëse dikush prej juve, jehudive, mushrikëve mundohet që të më ofendoj, të më përqesh me fjalët e tij, do të veprojmë në të njëjtën mënyrë. Nuk ka bisedime, nuk ka falje, nuk ka “urë” në mes neve, nuk ka as mundim për pajtim, vetëm shpata është në mes neve, dhe këtë qartë ua ka bërë me dije. Atëherë i ka thirrur që të vinë dhe ta nënshkruajnë marrëveshjen në të cilën të gjithë pajtohen se nuk do të flasin kundër tij.

Ibn Tejmije thotë: ”Dhe kjo është argument se fyerja e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem është arsye që ti nxit myslimanët që ta mbysin secilin që e bënë këtë edhe nëse të tillit kanë marrëveshje me muslimanët, edhe nëse është i garantuar. Ibn Tejmija në librin e tij përgjigjet në disa kritika dhe dyshime kundër këtij shkrimi dhe e përdor këtë tregim si argument që ti mbyt të gjitha kritikat dhe dyshimet.

Disa janë munduar që ta shtrembërojnë domethënien e këtij hadithi dhe thonë se Ka’bi ka qenë mbytur për shkak se u ka bërë nxitje mosbesimtarëve në luftë kundër Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, e jo për shkak të fjalëve të tij.

Ibn Tejmija thotë: “Jo! Është mbytur për shkak të poezive të tij të cilat i ka shkruar para se të shkoj në Mekke.” Ashtu që kjo nuk ka pasur lidhje me shkuarjen e tij në Mekke dhe nxitjen për luftë mosbesimtarëve kundër muslimanëve, kjo ka qenë vetëm për shkak të poezive të tij. Pastaj thotë: “E tëra që e ka bërë ai ka qenë ofendimi me gjuhë. Ngushëllimi i tij mbi mosbesimtarët e mbytur dhe nxitja për luftë, mallkimet e tij dhe sharjet dhe kurthet, nënçmimi i Islamit dhe i ka dhënë përparësi fesë së mosbesimtarëve, e tërë kjo ka qenë vetëm me gjuhë. Nuk ka luftuar fizikisht kundër besimtarëve, por i ka nënçmuar muslimanët me gjuhën e tij. Dhe kjo është huxhe - argument kundër secilit i cili e kundërshton këtë çështje. Dhe është e qartë se gjaku i atij i cili e ofendon Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, me poezi apo me shpifje, nuk është i mbrojtur në asnjë mënyrë.”

Ky ishte tregimi për Ka’b in Eshrefin!

Kjo është diçka që e ka bërë fisi Evs. Djali i Ka’b ibni Malikit thotë: “Evsi dhe Hazrexhi kanë bërë gara para Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, sikurse dy grupe garuese. Kurdo që njëri nga ata ka bërë diçka që e ka kënaqur Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, tjetri do të mundohej t’ia kaloj tjetrës. Nuk kanë garuar në diploma, pozita, pasuri, jo në këtë se kush do të këtë shtëpi më të mirë dhe kush do të martohet me gruan më të bukur, apo kush do të ketë veturë më të mirë: Garimi në mes tyre ishte kush do ta bëjë më të kënaqur Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem.

Ashtu që Hazrexhi bëri takim dhe than: “Evsi pati sukses që ta mbys armikun e Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, dhe than se dëshirojnë ta bëjnë të njëjtën me Ebu Rafi’n. I Dërguari i Allahut, Muhammedi, salallahu alejhi ve selem, e lejoi planin dhe u tha ta bëjnë të njëjtën.

Shkuan ta mbysin Ebu Rafin. Unë do ta shkurtoj tregimin, ndërsa ju mund ta gjeni siren nëse dëshironi në (jetë përshkrimi i Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem). Tregimet detaje nuk janë të përshtatshme për këtu: Vetëm dëshirojmë ti përmendnim si argument për atë që po flasim.

Abdullah bin A’tiki ka qenë i suksesshëm për hyrjen në kështjellë, me një trik hyri në kështjellë, e pastaj shkoi në dhomën e fjetjes së Ebu Rafit, sepse pati sukses që ti marr çelësat e tij. Nuk mund ta shihte Ebu Rafin sepse ishte plotësisht errësirë, ishte natë e thellë. Ç’farë të bëjë tani? Ai bërtiti:”Ebu Raf”! Pikërisht befasuese që dikush ta bëjë atë, sepse nevojitet shumë guxim që ta thërrasësh dikë të cilin dëshiron ta sulmosh kur je në shtëpinë e tij në errësirë totale! Megjithatë, ai nuk ngurroi aspak, e thirri: ”Ebu Rafi”? Ku je?” Ebu Rafi iu përgjigj zërit. Abdullah Atki thotë: “Kështu që e kam goditur në drejtim të zërit, e godita atë por nuk e kam mbytur dhe ai bërtiste duke thirrur për ndihmë.

”Dhe tani Abdullah bin Atiki, mashaAllah, mirë mendoi në kësi lloj situate, u tërhoq shpejt mbrapa pastaj u kthye duke e ndryshuar zërin dhe duke u paraqitur se erdhi dikush që ti ndihmoj, tha: ”Ç’farë ke nevojë o Ebu Rafi? Ebu Rafii tha: E mjerë nëna yte, dikush këtu po mundohet të më mbys !” Dhe tha: ”E dëgjova prapë prej nga po vije zëri por nuk pata mundësi ta mbyti dhe prapë thirri për ndihmë.” U tërhoq prapë dhe u kthye prapë duke e ndryshuar zërin, kësaj here Ebu Rafi ishte shtrirë në shpinë sepse ishte qëlluar dy herë. Dhe Abdullah bin Atiki thotë: “E futa shpatën time në barkun e tij dhe e shtyra derisa nuk i dëgjova kërcitjen e eshtrave.” Kërcitja e kurrizit të shpinës do të thotë se i është shqyer palca e kurrizit dhe ai ishte përfundimi i tij!

Abdullah bin A’tiki u tërhoq dhe zbriti poshtë nëpër shkallë apo kafaze shkallësh. Ai thotë: “Prej hutimit, kam menduar se i kam kaluar të gjitha shkallët por kishte mbetur edhe një kështu që rashë dhe e theva këmbën, shkova deri te shokët e mi dhe ju thash se e mbyta por dua të jem i sigurt, kështu që do të mbes këtu, ndërsa ju shkoni dhe dërgoja lajmin Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, ndërsa unë do të rri këtu dhe do të pres deri sa të vërtetohem.”

Shikoni se si kanë dëshiruar që të gjitha ti bëjnë pa gabime! E theu këmbën, ia theu njeriut shpinën, dhe ende dëshiron të pres që të jetë i sigurt se puna është kryer! Në tërë atë dhimbje nga këmba e thyer ai dëshiron të pres! Në agim, u përhap lajmi se tregtari i Hixhazit është mbytur!

Ç’farë tha Abdullah bin A’tiki (a ka thënë): “Mendoj se kjo është dhunë, ky njeri nuk është dashur të preket me ndonjë lëndim, kështu nuk bëhet sipas islamit... ç’farë tha ai: Ç’farë tha Abdullah bin A’tiki: Tha: ”Kur e dëgjova lajmin se Ebu Rafi është mbyt, betohem se nuk ka pasur fjalë më të ëmbla për veshët e mi se sa ato. Kurrë në jetën time nuk kam dëgjuar fjalë më të ëmbla. Këtë e tha Abdullan bin A’tiki! Ashtu e kanë dashur ata Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem! Pastaj u ngut drejt Medinës dhe kur e pa Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, i tha: ”E kënaqur dhe e suksesshme qoftë fytyra jote!” Iu përgjigjën: “Edhe fytyra jote qoftë e kënaqur dhe e suksesshme o i Dërguar i Allahut. Kanë qenë të lumtur sepse Pejgamberi, salallahu alejhi ve selem, ka qenë i lumtur.