Mësues, të lutem më ndihmo!!

Një nxënës shkoi tek Mësuesi dhe i tha:

- O Mësuesi im i
dashur, më ndihmo, o Mësues! Koka ime është bërë si zgjua bletësh dhe
vetëm gumzhimë e zhurmë kam në kokë, sepse i kam njëmijë probleme.

-
Ngadalë, tha Mësuesi, mos u ngut. Njëmijë probleme nuk zgjidhen
përnjëherë. Problemet duhet zgjidhur një nga një. Me qetësi. Pa ngutje.
Por, a di çka?

- Urdhëro, Mësues!

- A pijmë kafe, rrimë e
pushojmë dhe, të shohim, mos po krijohet ndonjë situatë prej të cilës
mund të mësojmë të dy: edhe unë edhe ti.

- Mirë...- u pajtua Nxënësi

Hynë
në dhomë. U ulën mirë e këndshëm. Pinin kafe e rrinin. Në një moment,
nëpër një dritare të vogël, që kishte mbetur rastsisht e hapur, hyri një
Zog.

Ishte një Zog i vogël, i bukur, por shumë i trembur. Kur
hyri në dhomë, në ambientin e panjohur, Zogu i trembur fluturoi më
rrëmbim: herë përplasej për xhamave të mbyllur të driareve të mëdha,
herë përplasej për dere, e prapë, kthehej dhe përplasej në xhamat e
dritareve të mbyllura. Kur i lodh nga dhimbjet e përplasjeve, nga
vuajtjet e përpjekjeve për gjetjen e derëdaljes me rrëmbim, pra kur u
lodhë fort, shkoi dhe u ulë në një kënd të vitrinës.

Mësuesi e pa Nxënësin e i tha:

- E sheh këtë Zog?

- Po, tha Nxënësi, nuk jam i vërbër, e shohë!

-
Eh, ky Zog je ti Nxënësi im i dashur. Dritarja e vogël qëlloi e hapur.
Zogu hyri rastsisht. U përplasë me vuajtje e dhembje nëpër xhama, në
derë e kudo dhe nuk e gjeti rrugën për dalje. Tërë kohën, ajo dritare
nëpër të cilën HYRI Zogu, ishte e hapur. Kësaj i thonë zgjidhje
impulsive, zgjidhje me panik, zgjidhje e vrullshme. Asnjëherë, kurrë në
jetë, përpjekjet e këtilla nuk përfundojnë me rezultate...

Mësuesi pushoi pak dhe tha:

- Pasi të pushoi Zogu mirë, pasi të qetësohet, shihe me vemendje çka do t’i bëj unë Zogut.

Në
atë çast Mësuesi i përplasi duart: baaam! Zogu u tremb nga përplasja e
duarve të Mësuesit, fluturoi dhe, nëpër dritaren e hapur, doli në liri.

-
E sheh, Nxënësi im, kur pushoi Zogu, kur u qetësua, kur u kthjellë,
atëherë e pa dritaren e vogël, që tërë kohën ishte e hapur. Kësaj i
thonë zgjidhje e vetëdijshme. Kështu duhet të veprosh edhe ti.

- Por unë i kam njëmijë probleme!...

-
E di dhe të kuptojë mirë, por më kupto edhe ti mua. Të gjithë njerëzit
në botë dinë të hyjnë në probleme, sikur Zogu që hyri nëpër dritarën e
vogël. Por nëntëdhjetë e nëntë përqind të njerëzve nuk dinë të dalin
edhe pse gjithnjë dera e hyrjes është e hapur siç ishte dritarja e hapur
për Zogun. Pse? Sepse duan t’i zgjidhin të gjitha problemet përnjëherë,
sikur ti, me vrull, me rrëmbim, pa qetësi e vetëdijësim.

- E çka duhet të bëj unë?

-
Të qetësohesh, sikur Zogu, që pushoi në këndin e vitrinës. Të pushosh,
të kthjellohesh mirë, të të vijë drita në sy, apo më saktë drita në
mendje dhe të bëhesh dritë e tërë, të jesh krejtësisht syçelë, sepse:
secili problem e ka DERËN për hyrje dhe, ajo derë e hyrjes është edhe
DERË e daljes. Dhe gjithmonë është e hapur. Qysh ke ditur të hysh në
problem, nëpër cilën derë ke hyrë në problem, nëpër të njëjtën derë do
të dalësh, por dalja gjithmonë është e kushtëzuar nga SYÇELTËSIA.
Për:islamieshtedrit
Prg: Uzeir ibrahimi.