Bujamin
Pena e Artë
Numri i postimeve : 423
Data e regjistrimit : 26/08/2010
Nacionaliteti-Sheti : Tetovë- Maqedoni
 | Titulli: Osman ef.Nuri Topbash:  Mon 17 Jan 2011 - 23:26 | |
| Osman Nuri Topbash i lindur në Turqi në qytetin Erenkoy, në vitin 1942.
Osman Nuri Topbash është lider shpirtëror të Nakshibendi Sufi të Turqis.
Osman ef. Nuri Topbash, e kemi njohur nëpërmjet titujve të shumtë të librave të tij të përkthyer në gjuhën tonë, ku dominon një hapësirë e gjerë plot me këshilla dhe udhëzime, të përziera me dritën e mësimeve kur'anore, profetike dhe atyre të dijetarëve të shpirtit e reflektimeve të pastra të dashurisë...
Këshilla dhe udhëzime ndryshe nga shumë këshilla e udhëzime, me të cilat lexuesi mund të ndeshet gjithandej nëpër libra të kësaj familje.
Arsyeja është se autorin e këtyre librave e karakterizon një botë e madhe plot mistikë të pastër nga burimet e Islamit dhe një thellësi në të menduarit për besimin dhe udhëzimet e tij.
Osman ef. Nuri Topbash, nëpërmjet librave të tij shfaqet me një mënyrë tejet tërheqëse e shumë estetike në komunikimin e tij me lexuesin.
Duket qartë se ai nuk kërkon thjeshtë vëmendjen e tij,por ai i drejtohet zemrës, si kryeqendër e udhëzimit dhe e dashurisë.
Mundohet ta marrë me të mirë atë, ta këshillojë me butësi e prekje emocionale,që ajo të nënshtrohet para duarve të tij, në rrugën e udhëzimit që ai ka nisur me lexuesin.
Të dashur lexues le të njoftohemi me dijetarin e mirënjohur:
"Osman ef.Nuri Topbash"
“O zemra ime! Përse ke mbetur rob i këtij skeleti të zhdukshëm prej dheu?
A nuk fluturon jashtë asaj skute, sepse ti je zog nga bota e shpirtit?
Ti je shoqërues i vetmisë së kënaqësisë, qëndron pas perdes së sekreteve, e si e lejon atëherë të jetë pozita jote në këtë vend të zhdukshëm?
Shihe pak veten, dil nga aty dhe largohu nga burgu i botës së formave drejt vendit të kuptimeve, sepse ti je zog i botës së shenjtë, i penduar i ndenjave të qetësisë.
Është e ulët të vazhdosh të qëndrosh në këtë pozitë!”
Dhe një ditë, kur konceptet e kufijve ishin shkrirë e kufiri nuk ekzistonte më, u ktheva në vendlindjen time të hershme, ku gjurmët e të parëve dhe drita e dashurisë së tyre akoma kishte gjurmë të gjalla...
E dija se edhe pse do të kalonin vite, kjo dritë do të fuqizohej e do të kthehej në një pishtar të dritshëm udhëzues, por nuk e dija se kur?
E ky murshid i madh është miku i shquar dhe i dëshmuar i këtij qyteti, miku i madh i çdo vendi ku gjurmët e dashurisë për All-llahun dhe të dërguarin e Tij kanë gjurmë, Hirësija e Tij,Shejkh Osman ef. Nuri Topbash!
Hirësinë e Tij, Shejkh Osman ef. Nuri Topbash, e kemi njohur nëpërmjet titujve të shumtë të librave të tij të përkthyer në gjuhën tonë, ku dominon një hapësirë e gjerë plot me këshilla dhe udhëzime, të përziera me dritën e mësimeve kur'anore, profetike dhe atyre të dijetarëve të shpirtit e reflektimeve të pastra të dashurisë...
Këshilla dhe udhëzime ndryshe nga shumë këshilla e udhëzime, me të cilat lexuesi mund të ndeshet gjithandej nëpër libra të kësaj familje.
Arsyeja është se autorin e këtyre librave e karakterizon një botë e madhe plot mistikë të pastër nga burimet e Islamit dhe një thellësi në të menduarit për besimin dhe udhëzimet e tij.
Osman ef. Nuri Topbash, nëpërmjet librave të tij shfaqet me një mënyrë tejet tërheqëse e shumë estetike në komunikimin e tij me lexuesin.
Duket qartë se ai nuk kërkon thjeshtë vëmendjen e tij, por ai i drejtohet zemrës, si kryeqendër e udhëzimit dhe e dashurisë.
Mundohet ta marrë me të mirë atë, ta këshillojë me butësi e prekje emocionale, që ajo të nënshtrohet para duarve të tij, në rrugën e udhëzimit që ai ka nisur me lexuesin.
Ai, i drejtohet zemrave që ndjejnë, duke i përmendur "aventurat dashurore mes Mexhnunit dhe Lejlasë…",
"Mevlanën që kërkon një ashk që nga flaka brenda tij të shpërthejnë kiamete…", sahabiun Abdullah ibni Zejd, i cili pasi mësoi se Profeti (a.s) kishte ndërruar jetë "
i hapi duart me zemër të djegur drejt selisë së lartë për t'u lutur: O Zot! Merrmi sytë tani! Pas vdekjes së Profetit tim që e kam dashur më shumë se çdo gjë, nuk dua të shoh më ndonjë gjë tjetër në këtë botë!.."
Bajazit Bestamiun, që kur një murid i tij i kërkoi një copë qyrku si ogur i mirë, iu përgjigj: “O bir, nëse ti s’je vetë i orientuar në rrugë të drejtë, jo të hysh në qyrkun e Bajazitit, por t’ia rrjepësh lëkurën e të hysh në të, s’të bën dobi”
I drejtohet zemrave të dashuruara pas Udhëzuesit dhe të dërguarit të Tij, duke nxitur tallazet e mallit dhe djegies në thellësitë e tyre, kur u përmend Rumiun, Sadiun, Rabia Adevijen, Xhejlaniun, Imam Kushejriun dhe mësuesin e tij, Ustaz Ali Dekakun, Bishër Hafiun etj.
Dhe autori i dashurive udhëzuese e jetëdhënëse për zemrat e besimtarëve të përmalluar për vetë dashurinë që i lë të zgjuar netëve me  dhe ditëve me heshtje meditimi, nuk heziton të tërheq vëmendjen e besimtarëve edhe me fjalët e Ibni Munebbihit, që thoshte: “Kije frikë All-llahun!
Pranë njerëzve, e mallkon shejtanin, por, kur ndodhesh vetëm, i bindesh atij, bëhesh mik me të!”
Në librat e këtij murshidi të fisëm, lexuesi me zemër, prek ndjeshëm lotët e trungut të hurmës ku mbështetej Resulull-llahi (a.s), atë ditë kur u vendos që Zotërisë së tij t'i ndërtonin një minber, prej ku do ta shihnin të gjithë gjatë ligjërimeve të tij.
"Profeti (s.a.s.) zbriti nga minberi dhe, duke e fërkuar trungun e hurmës me duart e tij të bekuara, e pyeti: "O druri i hurmës, ç'kërkon?
Pse qan? Pse rënkon?" Dhe druri i hurmës nisi të fliste me gjuhën e vet. Mes lotëve të nxehtë, iu përgjigj:…
Dëshira ime e vetme është të shkrihem e të humbem në qënien tënde! Prandaj, më merr e më gropos që të kalbem, të humbem e të shpëtoj nga ky trup i vdekshëm!..."
Ai nuk heziton të na përmendë edhe vargjet e një të dashuruari të krishterë pas shfaqjes së Profetit Muhammed (a.s), i cili lutej:
Pa ujë në shkretëtirë shpirt në dhënça, dhimbje s’ndjej,
Në gjoks më vlojnë vullkane, në oqeane freskim s’ndjej,
Flakë në reshofshin nga qiejt dhe më prekshin, s’ndjej,
Me bukurinë tënde më lehtëso se u dogja, ja Resulall-llah!
Hirësi,
Më lejoni t’Ju drejtohem me disa vargje të “Methneviut”, e më pas t’Ju kërkoj të hiqni perden e heshtjes nga burimi i diturisë dhe i urtësisë Suaj:
“I dashuri është gjithçka, ndërsa i dashuruari perde! I dashuri është i gjallë, ndërsa i dashuruari i vdekur!
Kur i dashuruari të mos ketë më kujdesin e të dashurit, mbetet i mjerë, si zogu pa krahë!
E, si të kem mendje që të kuptojë atë që kam nga para e nga pas, kur drita e të dashurit tim nuk gjendet para e pas meje?
Dashuria na bën të flasim në këtë mënyrë, sepse si do të ishte pasqyra, nëse nuk do të reflektonte pamjet e të dukshmeve?!”Mirë se erdhët, Hirësi..! Në Gjuhën Shqipe ...Shkruarë nga: Bujamin Salija Es selamu alejkum | |
|
