Jeta
Kjo është edhe si lum me rrjedhë veprimesh e
kundërveprimesh, e përmbushur përplot kundërthënie.
Jeta është ngarkim-shkarkim, pritje-përcjellje, hyrjedalje,
ardhje-vajtje… është marshim përmes errësirës së
vdekjes… është një ortek tragjiko-komik. Të jetosh do të thotë
ta mashtrosh vetveten, ta shikosh një ëndërr ose të hysh në një
derë e të dalish në derën tjetër… Sot, toni i jetës jehon me zërin
e plagosur prej goditjeve të rrepta të fatit, prej korrupcionit e
padrejtësisë si dhe prej natyrës së pashpirtshme, e cila (me
tërmete, vërshime, vullkane…) kërcënohet në çdo çast. Kështu,
njerëzit nuk kanë ndonjë cak drejt të cilit do të shkonin me hapa
të sigurt. Toka është mbushur me të liga, sëmundje të paftuara,
me gjithçka jonormale. Kështu, bota në tërësi është bërë skenë,
në të cilën bën kërdi anarkia e interesave konkurrente. Truri
është zbritur në lukth ose siç thoshte Polihimi – “në tigan”.
Njerëzit pa vetëdije dhe me paturpësi dehen me interesat
vetjake, të cilat paraqiten në brendinë e ngopjes së tepërt.
Interesi, kjo sëmundje e tmerrshme, i çrregulloi edhe
marrëdhëniet më të afërta njerëzore.
Njerëzit janë konsoliduar mbi sipërfaqen e tokës sikurse
figurat e shahut, disa sulmojnë – të tjerët mbrohen dhe qëllimi i
kësaj loje është eleminimi i atij që është më i vlefshëm. Në këtë
epokë të luftës së rreptë për ekzistencë, më shumë gëzojnë
respekt ata që bëjnë punë të liga dhe marrëzi. Jetojnë në pasuri
të madhe ata që nuk punojnë, e mbesin gjallë ata që lahen me
djersë duke punuar punë nga më të rëndat. Paratë janë bërë më
të çmueshme se dituria, morali, nderi dhe fitohen me lloj-lloj
matrapazllëqe. Korrupcioni ka pushtuar çdo hap, kurse
bamirësia është një gjest shumë i rrallë. Njeriu për njeriun është
bërë po se po ujk, por plus edhe dhelpër. Është mbushur çdo
skutë me psikoza, psikopati dhe neuroza. Këto e kanë burgosur
mentalitetin njerëzor. Nga ana tjetër më tepër ka
debilë=moronë, imbecilë dhe idiotë, se sa dijetar të mençur dhe
të aftë. Ç’është më e keqja janë në gjendje të simulojnë të gjithë
rolin e budallës, vetëm që ta kenë udhën çelë. Në çdo anë janë
ngjallur tekanjozët, saqë vaj halli për durimtarët. Keqbërësit
sillen me njerëzit e mirë në atë mënyrë, që t’i detyrojnë edhe ata
të bëhen të këqinj. Në këtë mënyrë ata e shumëfishojnë
poshtërsinë e tyre. Shpeshherë edhe më të pafajshmit shpallen
kryefajtorë. Njerëzit e mirë kanë rënë në pozitë mjaft të
vështirë. Rrënjët e kalbura të shpresës së tyre kacafyten me
pengesat, të cilat përqeshen në mënyrë therëse. Ata meqë në
numër janë pak dhe të pafuqishëm, nuk mund ta kthejnë
rrokaqiellin në themele të sigurta.
Njerëzit e këqinj janë bërë bujqër të mbrapshtë, kudo që
shkelin e mbjellin të keqen me vete. Ata janë të pakujdesshëm,
të pavlefshëm, të papastër, të pamoralshëm, të neveritshëm, të
tërbuar, të ndyer, imponues, ziliqarë, tradhëtarë, kriminelë,
kryeneq... Sjellja e tyre është dëm i pandërprerë, stuhi,
përmbytje, pengesë për gjithçka, ndryshk, luftë e përditshme
dhe vdekje. Nuk është çudi se kafshët, po të dinin të flisnin, do
të flitnin më mirë se disa njerëz të poshtër, bile për shumë të
meta të tyre do të thonin “kjo është njerëzore“ siç themi ne “kjo
është shtazore“ (Safira).
Pergatiti: Bina
Marre nga Libri: Jeta Autor: Avni Avdiu
islami-eshte-drit.2009/2011
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
