Admin
Administrator
Numri i postimeve : 8520
Data e regjistrimit : 02/07/2009
Mosha : 42
Nacionaliteti-Sheti : Tetovë-Maqedoni
 | Titulli: Dashuritë e dunjasë pengojnë shpirtin  Tue 13 Sep 2011 - 9:52 | |
|  Sipas një tregimi të Feriuddin Attarit, të dish premtimin e Allahut të Lartmadhëruar, në lidhje me lumturinë e pafundme të botës tjetër e, ta harrosh Atë, duke u dhënë tërësish pas dëshirave të kësaj dunjaje, I ngjan budallëkut të një qeni,që njihet gjithandej prej të zotit, I cili është një një padishah me emër.Gjatë një gjuetie, qeni habitet pas një cope të vogël kocke, duke harruar padishahun, sic përmendëm në mënyrë alegorike me shumë kocka dhe karreme.
Mevlana është shprehur:“Sa shumë peshq ka në det, që nnë vend që të jetojnë krejt rehat dhe të qetë, bien në grep prej ambicies për t`u ushqyer”
Të njëjtën gjë mund të themi edhe për atë që I bëhet rob nefsit të tij, duke harruar Krijuesin.Të mashtrohesh nga stolitë e pavërteta të kësaj dunjaje e, të shkatrosh gradat dhe vlerat që ke tek Krijuesi yt, është si të shesësh një vazo ari me gurë të cmuar, në vleftën e një cope teneqeje, krjet të pavlerë.Mevlana e shpjegon këtë fenomen të mashtrimit të njeriut, me këtë shembull:
“Nuk është cudi që qengji të ikë prej ujkut, sepse ujku është armiku dhe gjahtari ii qengjit.E cuditshme do të ishte që qengji t`ia jepte zemrën ujkut!”
Besimtari I vërtetë është krijesa më madhështore.Kapitalin e tij dashuror, ai nuk mund ta përdorë keq e kështu të humbë të gjitha vlerat dhe vecoritë e tij shpirtërore, duke rënë deri në shkatërrim.Nuk mund të bjerë viktimë e kënaqësisë së një kafshate apo gllënjke dunja.Nuk mund të bjerë aq poshtë, sat ë pandehë si lumturinë e tij të vërtetë, ngopjen e dëshirave të nefsit,epshit….
Në një ajet kur`anor thuhet:“ A e ke parë ti atë, që epshin e vet e ka marrë për zot?..” (El-Furkan,43)“Ndërsa zotat e rremë, që Allahu I Lartmadhëruar urren më shumë, është epshi (nefsi, egoja, qendra dëshirave që e robron njeriun).” (Hejsemi,1,188.)
Dhunnun Misri e shpjegon rrugën se si duhet përdorur dashuria dhe urrejtja:
“Njeriu duhet të bëhet mik I Allahut e armik I nefsit (egos) të tij e jot ë bëhet mik I nefsit e armik I Allahut…”
Për t`u bërë mik I Allahut të Lartëmadhëruar, duhet të shpëtohet nga robëria ndaj nefsit.Thënë me fjalë të tjera, njeriu nuk duhet të mundet nga nefsi I tij, në mënyrë që të mund të bëhet mik i Hakut.
Por ama, ai I cili është I privuar nga orientimi i imanit dhe nuk di se ku do të gjallojë dashuria e tij, I ngjan një anijeje në mesin e oqeanit, së cilës I ëhstë thyer timoni.Mashtrimet e nefsit do ta tërheqin zvarrë atë vazhdimisht. E kështu, atij I verbohen mendja dhe ndërgjegjja.Tekefundit, një zemër që nuk është mbushur me Hakun, është e destinuar të pushtohet nga e pavërteta.Si një vend që është nën zgjedhjen e pushtuesit, ashtu edhe tek një zemër,që është robëruar dashurish të ulëta, nuk ka qetësi e lumturi.
Dashuritë që I bien ndesh madhështisë së imanit, e shpien njeriun në përplasje me veten e tij.Ato ia trondisin imanin.Madje mund ta hedhin edhe në vorbullën e mohimit.Ashtu sic kujdesemi që të mos fusim në stomak ushqime të pista e harram, po ashtu duhet të kujdesemi që në zemër të mos hyjë ndonjë dashuri e pameritueshme. | |
|
